به نظر من یک ذره به گذشتتون رجوع کنید
به وقت هایی که یکدفعه یک مشکلی ازتون حل میشده بدون دخالت کسی
همین چیزهایی به ظاهر ساده به نظر من بیشتر میتونه کمک کنه
ببینید آرامشتون توی کجاست؟توی قبول چه چیزی؟
من خودم همیشه پیش خودم میگم اگر اگر اگر خدا هم وجود نداشته باشه(که مطمئنم وجود داره) من دلم میخواد خودمو گول بزنم و فکر کنم که وجود داره
چون حداقل اینطوری هر شب یکی هست که توی سرش مدام غر بزنم
به تمام حرف هام گوش بده بدون اینکه بخواد مثل دیگران مدام نصیحتم کنه
آخرشم میزاره خودم تصمیم بگیرم که میخوام چیکار کنم
وقتی به ته ته ناامیدی میخورم همین فکر که خدا وجود داره باعث میشه ناامید کامل نشم
همین چیزها منو آروم میکنه حتی اگر یک درصد فکر کنم همش دروغ من این دروغ بودن خدا را دوست دارم چون آرومم میکنه
شما هم ببین آرامشت توی قبول چه چیزی
آیا واقعا توی فکر نبود خداست