برای زندگی
نه سقف می خواهم
نه زمین!
نقشه ی جغرافیایی دستهایت
کافیست..
نه سقف می خواهم
نه زمین!
نقشه ی جغرافیایی دستهایت
کافیست..
معماری با مصالحی از جنس دل
- شروع کننده موضوع mohammad azizi
- تاریخ شروع
از هیچ کار بچگیم پشیمون نیستم....
جز اینکه ارزو داشتم بزرگ شم....
جز اینکه ارزو داشتم بزرگ شم....
چه زشت است...زمزمه زیبای رهایی
درگوش اسیری خواندن
ونجوای بهشت باکسی که در دوزخ محکوم است.
درگوش اسیری خواندن
ونجوای بهشت باکسی که در دوزخ محکوم است.
من سبز ترین واژه ملموس غروبم ، کاش در این وسعت سبز یک نفر درد مرا میفهمید . . .
.
.
.
در انباری خانه ی مادر بزرگ به دنبال رمان"چشمهایش"از بزرگ علوی بودم که مواجه شدم بانامه هایی پنهان شده لای دفترچه ای قدیمی.
خطی دخترانه همراه عطری کهنه.
امابرای چه کسی بودواینجا لای این همه کتاب چرا پنهان شده بود نمیدانم.
راستش بعد از اتمام دانشگاه و بازگشتم از رشت توان ماندن در خانه را نداشتم و احساس خفگی میکردم و برای مدتی به خانه ی مادربزرگ پناه برده بودم.
بازگشت که چه عرض کنم تمام جانم در چشمان زنِ کافه چی که وسط جنگل همراه پسر چهار ساله اش زندگی میکرد جامانده بودو هیچوقت نتوانسته بودم برایش بگویم آن واژه هایی که پشت لب هایم پنهان بود.
درب انباری رابستم و سیگارم را آتش زدم و تکیه دادم به دیوار وتمام نامه هارا یکی ازپس ازدیگری خواندم.
گاهی ورقه ها را با تمام وجود نفس میکشیدم و باران را در ذهنم تصور میکردم...باران...پایان تمام نامه هایش نوشته بود
"آخرین برگ سفرنامه ی باران این است...که زمین چرکین است"
به این جمله که میرسیدم به یاد باران های پراکنده ی رشت و دریای مه آلود و آن کافه ی وسط جنگلِ ماه منیر که شش سال از من بزرگتر بود، سیگار دیگری روشن میکردم و خاطرات را پُکِ سنگین میزدم.
اما باران چه کسی بود که نامه هایش من را از من گرفته بود که اینگونه در جغرافیای شیرین عاشقانه اش پرسه میزدم.
عجیب که نام گیرنده اصلن گفته نشده بود.
رسیدم به آخرین نامه
واژه ها حال شوریده ای داشتند...مشغول خواندن بودم که زنگ خانه به صدا در آمد.
پیک موتوری از طرف دانشکده ای که سالها پیش مادربزرگ در آن ادبیات تدریس میکرد بسته ای آورده بود.
بسته را گرفتم و به مادربزرگ که در بالکن ایستاده بود گفتم:
مامان فروغ فک کنم اسمتو اشتباه زدن.
نگاه انتظار آلودش را از کوچه گرفت ونگاهم کرد
نه جانم درسته
اسمم تو شناسنامه بارانه...
قلبم ریخت...باران؟
چطور این همه مدت نمیدانستم
چرا مادر بزرگ هیچ وقت از اسم اصلی اش حرفی نزده بود؟
با چشمانی خیره پاکت را دستش دادم و بازگشتم به انباری تا ادامه ی آخرین نامه را بخوانم...
"نامه هایی که برایت نوشتم هیچ وقت به دستت نخواهد رسید
ساعت هفت به رسم هرروز به لاله زار آمدم تا هنگامی که پشت درب مغازه ات ایستاده ای و دستت را در جیب جلیقه ات گذاشته ای و سیگار میکشی و موسیقی فرانسوی زیر لب زمزمه میکنی...خوب ببینمت و بروم در نامه ی بعدی خاطراتی که با تو رقم نمیخورد را همراهِ واژه ها برقصم
آمدم...از همیشه باذوق تر آمدم اما کرکره ی مغازه ات پایین بود
گفتند شبانه بارو بندیل بسته و رفته ای...
راست میگفتند تو رفته بودی
برای همیشه...
رفته بودی که بهانه ی شعرهایم باشی"
چیزهایی هست که نمی دانی/ #علی_سلطانی
خطی دخترانه همراه عطری کهنه.
امابرای چه کسی بودواینجا لای این همه کتاب چرا پنهان شده بود نمیدانم.
راستش بعد از اتمام دانشگاه و بازگشتم از رشت توان ماندن در خانه را نداشتم و احساس خفگی میکردم و برای مدتی به خانه ی مادربزرگ پناه برده بودم.
بازگشت که چه عرض کنم تمام جانم در چشمان زنِ کافه چی که وسط جنگل همراه پسر چهار ساله اش زندگی میکرد جامانده بودو هیچوقت نتوانسته بودم برایش بگویم آن واژه هایی که پشت لب هایم پنهان بود.
درب انباری رابستم و سیگارم را آتش زدم و تکیه دادم به دیوار وتمام نامه هارا یکی ازپس ازدیگری خواندم.
گاهی ورقه ها را با تمام وجود نفس میکشیدم و باران را در ذهنم تصور میکردم...باران...پایان تمام نامه هایش نوشته بود
"آخرین برگ سفرنامه ی باران این است...که زمین چرکین است"
به این جمله که میرسیدم به یاد باران های پراکنده ی رشت و دریای مه آلود و آن کافه ی وسط جنگلِ ماه منیر که شش سال از من بزرگتر بود، سیگار دیگری روشن میکردم و خاطرات را پُکِ سنگین میزدم.
اما باران چه کسی بود که نامه هایش من را از من گرفته بود که اینگونه در جغرافیای شیرین عاشقانه اش پرسه میزدم.
عجیب که نام گیرنده اصلن گفته نشده بود.
رسیدم به آخرین نامه
واژه ها حال شوریده ای داشتند...مشغول خواندن بودم که زنگ خانه به صدا در آمد.
پیک موتوری از طرف دانشکده ای که سالها پیش مادربزرگ در آن ادبیات تدریس میکرد بسته ای آورده بود.
بسته را گرفتم و به مادربزرگ که در بالکن ایستاده بود گفتم:
مامان فروغ فک کنم اسمتو اشتباه زدن.
نگاه انتظار آلودش را از کوچه گرفت ونگاهم کرد
نه جانم درسته
اسمم تو شناسنامه بارانه...
قلبم ریخت...باران؟
چطور این همه مدت نمیدانستم
چرا مادر بزرگ هیچ وقت از اسم اصلی اش حرفی نزده بود؟
با چشمانی خیره پاکت را دستش دادم و بازگشتم به انباری تا ادامه ی آخرین نامه را بخوانم...
"نامه هایی که برایت نوشتم هیچ وقت به دستت نخواهد رسید
ساعت هفت به رسم هرروز به لاله زار آمدم تا هنگامی که پشت درب مغازه ات ایستاده ای و دستت را در جیب جلیقه ات گذاشته ای و سیگار میکشی و موسیقی فرانسوی زیر لب زمزمه میکنی...خوب ببینمت و بروم در نامه ی بعدی خاطراتی که با تو رقم نمیخورد را همراهِ واژه ها برقصم
آمدم...از همیشه باذوق تر آمدم اما کرکره ی مغازه ات پایین بود
گفتند شبانه بارو بندیل بسته و رفته ای...
راست میگفتند تو رفته بودی
برای همیشه...
رفته بودی که بهانه ی شعرهایم باشی"
چیزهایی هست که نمی دانی/ #علی_سلطانی
تاحالا از روی صفحه ی گوشیت کسی رو نبوسیدی که بفهمی
فاصله چقدر درد داره.....
فاصله چقدر درد داره.....
هیچی .....مثل یک عطر آشنا عمق دلتنگی رو به یادت نمیاره ....
روزی می‌رسد که پشیمان می‌شوی
از دوست داشتن یک طرفه..
از این حس تلخ تنهایی!
از پرسه زدن
در خیابان یک طرفه‌ی خاطرات..
از اصرار بیهوده باهم یکی شدن!
روزی می‌رسد که دلت
برای خودت تنگ می‌شود..
برای غرورت و حس مهربانیت
برای لبخندت
و چشمانِ بدون اشکت..
روزی می‌رسد که سیر می‌شوی..
کوله بار اندوهت را برمیداری
و ترک میکنی
این رابطه‌ی یخ زده‌ی تنها را..
#پریسا_زابلی_پور
از دوست داشتن یک طرفه..
از این حس تلخ تنهایی!
از پرسه زدن
در خیابان یک طرفه‌ی خاطرات..
از اصرار بیهوده باهم یکی شدن!
روزی می‌رسد که دلت
برای خودت تنگ می‌شود..
برای غرورت و حس مهربانیت
برای لبخندت
و چشمانِ بدون اشکت..
روزی می‌رسد که سیر می‌شوی..
کوله بار اندوهت را برمیداری
و ترک میکنی
این رابطه‌ی یخ زده‌ی تنها را..
#پریسا_زابلی_پور
در نبودنت آنقدر با خود
تنها شدم و حرف زدم
حالا تبدیل شدم به دو نفر
خودمو و خیال تو
تنها شدم و حرف زدم
حالا تبدیل شدم به دو نفر
خودمو و خیال تو
فردا که جمعه بیاید
باز قرار است همه‌چیز
هجوم بیاورد بر سر لحظه‌هایم!
باز قرار است از همان صبح
یادم بیاید که چقدر
همه‌چیز نیست این روزها!
قرار است غروب که شد
باز این بغض لعنتی قلقلک بدهد
سکوت بی‌وفقه‌ام را!
شاید هم معجزه‌ای شود
تا چشمانم رو به این
همه شومی باز می‌شود..
تو نشسته باشی
تماشایم کنی و بگویی
صبح جمعه‌ات بخیر جانم..
#مانی_مجدی
t.me/Asheghaneha_IR
باز قرار است همه‌چیز
هجوم بیاورد بر سر لحظه‌هایم!
باز قرار است از همان صبح
یادم بیاید که چقدر
همه‌چیز نیست این روزها!
قرار است غروب که شد
باز این بغض لعنتی قلقلک بدهد
سکوت بی‌وفقه‌ام را!
شاید هم معجزه‌ای شود
تا چشمانم رو به این
همه شومی باز می‌شود..
تو نشسته باشی
تماشایم کنی و بگویی
صبح جمعه‌ات بخیر جانم..
#مانی_مجدی
t.me/Asheghaneha_IR
بی‌خبر که میروی
آینه، دکمه‌های پیراهنش را
جابه‌جا می‌اندازد
کفش‌هایم بیرون می‌روند
از خانه که می‌روم
یادم می‌رود خودم را ببرم
نخِ تسبیحِ لحظه‌هایم پاره می‌شود
دانه‌های بغضم روی زمین می‌ریزد
وقتی برمی‌گردی
دکمه‌هایم را سرِ جایش می‌بندی
کفش‌هایم پیشِ پای تو
به خانه برمی‌گردند
بغض به بغض لحظه‌هایم را
از روی زمین جمع میکنی
نخ میکنی و من کنار تو
نه به آینه نیاز دارم، نه کفش
نه پیراهن، نه بغض، نه لحظه..
#افشین_یداللهی
t.me/asheghaneha_ir
آینه، دکمه‌های پیراهنش را
جابه‌جا می‌اندازد
کفش‌هایم بیرون می‌روند
از خانه که می‌روم
یادم می‌رود خودم را ببرم
نخِ تسبیحِ لحظه‌هایم پاره می‌شود
دانه‌های بغضم روی زمین می‌ریزد
وقتی برمی‌گردی
دکمه‌هایم را سرِ جایش می‌بندی
کفش‌هایم پیشِ پای تو
به خانه برمی‌گردند
بغض به بغض لحظه‌هایم را
از روی زمین جمع میکنی
نخ میکنی و من کنار تو
نه به آینه نیاز دارم، نه کفش
نه پیراهن، نه بغض، نه لحظه..
#افشین_یداللهی
t.me/asheghaneha_ir
سفرهای تنهایی همیشه بهترند
کنار یک غریبه می‌‌نشینی
قهوه‌ات را می‌‌خوری
سرت را به پشتی صندلی
تکیه میدهی تا وقت بگذرد
به مقصد که رسیدی
کیف و بارانی‌ات را برمیداری
به غریبه‌ی کنارت
سری تکان میدهی و میروی.
همین که زخم آخرین آغوش را
به تن نمی‌کشی
همین که از درد خداحافظی
به خود نمی‌‌پیچی
همین که تلخی یک بغض را
با خودت از شهری به شهری نمی‌بری
همین یعنی سفرت سلامت...
#نیکی_فیروزکوهی
https://************/Asheghaneha_ir
کنار یک غریبه می‌‌نشینی
قهوه‌ات را می‌‌خوری
سرت را به پشتی صندلی
تکیه میدهی تا وقت بگذرد
به مقصد که رسیدی
کیف و بارانی‌ات را برمیداری
به غریبه‌ی کنارت
سری تکان میدهی و میروی.
همین که زخم آخرین آغوش را
به تن نمی‌کشی
همین که از درد خداحافظی
به خود نمی‌‌پیچی
همین که تلخی یک بغض را
با خودت از شهری به شهری نمی‌بری
همین یعنی سفرت سلامت...
#نیکی_فیروزکوهی
https://************/Asheghaneha_ir
دل تنگ که میشوم
مینویسم
حرف نمیزنم
فقط مینویسم
گاهی حتی حوصله حرف زدن با کسی را هم ندارم
شاید سکوت تنها
راهیست که
یاد گرفتم
اری سکوت را از خودت فرا گرفته ام
من نیز
میخواهم
بشوم خود تو
میخواهم
سکوت کنم
*نقل از یه نفر*
مینویسم
حرف نمیزنم
فقط مینویسم
گاهی حتی حوصله حرف زدن با کسی را هم ندارم
شاید سکوت تنها
راهیست که
یاد گرفتم
اری سکوت را از خودت فرا گرفته ام
من نیز
میخواهم
بشوم خود تو
میخواهم
سکوت کنم
*نقل از یه نفر*
دلم عجیب گرفته…
دل گیرم از آدمک‌هایی
که تنها سایه‌ای هستند
از تمام آنی که می‌نمایند
دل‌گیرم از نقاب‌هایی که بر چهره می‌کشند
دل‌گیر از صورتک‌ها…
دل گیرم از آدمک‌هایی
که تنها سایه‌ای هستند
از تمام آنی که می‌نمایند
دل‌گیرم از نقاب‌هایی که بر چهره می‌کشند
دل‌گیر از صورتک‌ها…