خودتو با یه شعر وصف کن...!

[گلابتون]

​

افسوس


افسوس تو نیستی که ببینی!!!​

آسمان آخه تو چطور ميتوني اينطور راحت نبض دل منو بگيري

بازم به خاطر اسپم معذرت ميخوام

 

[گلابتون]

مي سوزم از اشتياقت ...در آتشم از فراقت

 

[ie student]

از همه گر رها شوم

از تو،رها نمي شوم...

​

 

[Aseman Etemaad]

آسمان آخه تو چطور ميتوني اينطور راحت نبض دل منو بگيري

بازم به خاطر اسپم معذرت ميخوام

غصه ها​

مولود چشم های تواند​

***​

وقتی ازلابه لای این شب غبار گرفته نگاهم می کنی​

چیزی در من آغاز می شود​

چیزی شبیه غصه های نبودن تو!​

***​

پشت این سکوت و سیاهی​

کنار گهواره آرزوی محال آمدنت می نشینم​

و برای غصه ات​

لالایی می خوانم......!​

به سکوت این قاب عکس خیس دل خوش کرده ام!​

مهم نیست که نباشی​

همین گریه های بی امان​

این یادگارت ​

کافیست.........​

همیشه​

غصه ات را که بغل می کنم​

آغوشم بوی تو می گیرد...​

ببین چقدر شبیه توست​

رنگ چشمانت​

دریاییست!​

گاه آرام و گاه طوفان...!​

***​

هزار سال هم که بگذرد همین غصه ی نوزاد​

برای دلبستگی این دل​

کافیست...​

دیگر مهم نیست که نباشی.......!​

 

[tired_poet]

نگاه مرد پاییزی، پری هرگز نمیفهمی..
به قلبش دشنه تیزی، پری هرگز نمیفهمی
ببین دیوانگی یعنی تمام آنچه من دارم
و این یعنی همان چیزی که تو هرگز نمیفهمی

 

[محـسن ز]

من آن سبوی بی میم که مست باده بوده ام
زسینه ها به جرعه ای چه عقده ها گشوده ام
منم منم آن زخود بیگانه همدم پیمانه گرمی میخانه
آن تهی از باده آن زجوش افتاده هستی از کف داده

 

[p_sh]

چنان دل کندم از دنیا که شکلم شکل تنهاییست​

ببین مرگ مرا در خویش که مرگ من تماشاییست​

مرا در اوج می خواهی؟ تماشا کن ، تماشا کن​

دروغین بودم از دیروز مرا امروز حاشا کن​

در این دنیا که حتی ابر نمی گرید به حال ما​

همه از من گریزانند​

تو هم بگذر از این تنها​

فقط اسمی به جا مانده از آنچه بودم و هستم​

دلم چون دفترم خالی ، قلم خشکیده در دستم​

گره افتاده در کارم​

به خود کرده گرفتارم​

به جز در خود فرو رفتن چه راهی پیش رو دارم؟​

رفیقان یک به یک رفتند​

مرا با خود رها کردند​

همه خود درد من بودند ، گمان کردم که هم دردند​

شگفتا از عزیزانی که هم آواز من بودند​

به سوی اوج ویرانی پل پرواز من بودند​

گره افتاده در کارم​

به خود کرده گرفتارم​

به جز در خود فرو رفتن چه راهی پیش رو دارم؟ ​

 

[Zargham]

خلوتی داریم و حالی با خیال خویشتن
گر گذاردمان فلک حالی به حال خویشتن
ما در این عالم که خود کنج ملالی بیش نیست
عالمی داریم در کنج ملال خویشتن
سایه‌ی دولت همه ارزانی نودولتان
من سری آسوده خواهم زیر بال خویشتن
بر کمال نقص و در نقص کمال خویش بین
گر به نقص دیگران دیدی کمال خویشتن
کاسه گو آب حرامت کن به مخموران سبیل سفره پنهان می‌کن
د نان حلال خویشتن شمع بزم افروز را از خویشتن
سوزی چه باک او جمال جمع جوید در زوال خویشتن
خاطرم از ماجرای عمر بی‌حاصل گرفت
پیش بینی کو کز او پرسم مل خویشتن
آسمان گو از هلال ابرو چه می‌تابی که ما
رخ نتابیم از مه ابر و هلال خویشتن
همچو عمرم بی وفا بگذشت ما هم سالها
عمر گو برچین بساط ماه و سال خویشتن
شاعران مدحت سرای شهریارانند لیک
شهریار ما غزل‌خوان غزال خویشتن

 

[Aseman Etemaad]

اگرچه از ترانه و رنگین کمون ساختم تو رو
اگرچه از شبنم و گل از عشق پرداختم تو رو
برو که عادت می کنم به شاعر رها شده
به سایه و به ابر و مه، به من بی رویا شده
با من خودی‌تر از نفس شدی و نشناختم تو رو
ساختمت و نشناختمت، نشناختم و باختم تو رو​

​

نه من تو می‌شم نه تو من، می‌شی برو به سر زدن
منو رها کن به منو آلبوم خاطرات من

 

[باران بهاری]

چیزی نمانده است به مرز جنون رسم
وان جا به موج ِخواهشی از مرگ و خون رسم

چیزی نمانده است که فریاد سر کنم
زین تنگنای هستی خود جان به در کنم
..(از خودم)

 

[ie student]

و من اينجا دلم تنگ است

و

هر سازي كه مي بينم،بد آهنگ است...​

 

[tired_poet]

از زندگی ازین همه تکرار خسته ام
از های و هوی کوچه و بازار خسته ام
دلگیرم از ستاره و آزرده ام ز ماه
امشب دگر ز هرچه و هرکار خسته ام
دلخسته، جانِ خسته سوی خانه میکشم
دیگر ازین حصار دل آزار خسته ام
از او که می گفت یار تو هستم، ولی نبود
از خود که بی شکیبم و بیزار، خسته ام

 

[canopus]

چه قدر جا مانده ام از خودم؟
وقتی که باد می آید
و چهره ام
گریه گاه جهان می شود.....

 

[محـسن ز]

به طواف کعبه رفتم به حرم رهم ندادند
که برون در چه کردی که درون خانه آیی
به قمار خانه رفتم همه پاکباز دیدم
چو به صومعه رسیدم همه زاهد ریایی
در دیر میزدم من ز درون ندا در آمد
که درآ درآ عراقی که تو آشنایی مایی

 

[گلابتون]

ياد باد آنكه سر كوي توام منزل بود.
ديده را روشني از خاك درت حاصل بود

راست جون سوسن و كل از اثر صحبت پاك
بر زبان بود مرا آنچه تورا در دل بود

 

[Aseman Etemaad]

شکایت نمی کنم، اما
ایا واقعاً نشد که در گذر ِ همین همیشه ی بی شکیب،
دمی دلواپس ِ تنهایی ِ دستهای من شوی؟
نه به اندازه تکرار ِ دیدار و همصدایی ِ نفسهامان!
به اندازه زنگی...
واقعاً نشد؟
واقعاً انعکاس ِ سکوت،
تنها حاصل ِ فریاد ِ آن همه ترانه
رو به دیوار ِ خانه ی شما بود؟
نگو که نامه های نمناک ِ من به دستت نرسید!
نگو که باغچه ی شما،
از آوار ِ آن همه باران
قطعه ای هم به نصیب نبرد!
نگو که ناغافل از فضای فکرهایت فرار کردم!
من که هنوز همینجا ایستاده ام!
کنار همین پارک ِ بی پروانه
کنار همین شمشادها، شعرها، شِکوه ها...
هنوز هم فاصله ی ما
همان هفت شماره ی پیشین است!
دیگر نگو که در گذارش گریه ها گُمش کردی!
نگو که نشانی کوچه ی ما را از یاد بردی!
نگو که نمره ِ پلاک ِ غبار گرفته ی ما،
در خاطرت نماند!
آیا خلاصه ی تمام این فراموشی های ناگفته،
حرفی شبیه « دوستت نمی دارم» تو
در همان گفتگوی دور ِ گلایه و گریه نیست؟●

 

[hami_life]

نگاهم میل طغیان دارد ا مشب


گلویم بغض باران دارد امشب


برای خلوت خود همزبانی


دل من چشم گریان دارد امشب ​

 

[الهه_م]

در مکتب ما رسم فراموشی نیست
در مسلک ما عشق هم اغوشی نیست
مهرتو اگر به هستی ما افتاد
هرگز به سرش خیال خاموشی نیست​

 

[p_sh]

نمی دانم چه می خواهم خدایا
به دنبال چه می گردم شب و روز
چه می جوید نگاه خسته ی من
چرا افسرده است این قلب پر سوز​

...​

ز جمع اشنایان می گریزم
به کنجی می خزم ارام و خاموش
نگاهم غوطه ور در تیرگی ها
به بیمار دل خود میدهم گوش​

 

[رنگ خدا]

منم که شهره شهرم بعشق ورزیدن
منم که دیده نیالودم ببد دیدن
وفا کنیم وملامت کشیم وخوش باشیم
که در طریقت ما کافریست رنجیدن

 

[leanthinker]

ما با توايم.. گر تو زما ميروي به قهر...
بازآ ..
هر آنچه كه هستي...
بر آشتي گراي.
ناز ار كني. به ناز تو ماراست اشتياق..
معشوق ناز كش، چه كسي غير من توراست؟...

خطاب خداي عزيز به انسانهاي گريزپاش...

 

[ie student]

غرق غم،دلم به سينه مي تپد

با تو بي قرار و بي تو بي قرار

واي از آن دمي كه بي خبر ز من

بركشي تو رخت خويش از اين ديار​

 

[محـسن ز]

دلم رمیده شدو غافلم من درویش
که آن شکاری سر گشته را چه آمد پیش
چو بید بر سر ایمان خویش می لرزم
که دل به دست کمان ابرویست کافر کیش

 

[Aseman Etemaad]

حسرت نبرم به خواب آن مرداب
کارام درون دشت شب خفتست
دریایم و نیست باکم از طوفان
دریا همه عمر خوابش آشفتست.....

 

[comudf]

خوابم نمی برد
گوشم فرودگاه صداهای بی صداست
باور نمی کنی
اما
من پچ پچ غمین تصاویر عشق را
محبوس و چارمیخ به دیوار سال ها
پیوسته باز می شنوم در درون شب
من رویش گیاه و رشد نهالان
پرواز ابرها تولد باران
تخمیرهای سکت و جادویی زمین
من نبض خلق را
از راه گوش می شنوم آری
همواره من تنفس دریای زنده را
تشخیص می دهم
باور نمی کنی
اما
در زیر پاشنه هر در
در پشت هر مغز
من له له سگان مفتش را
پی جوی و هرزه پوی
احساس می کنم
حتی
از هر بلور واژه که جان می دهد به خلق
نان و گل و سلامت و آزادی
می بینم آشکار
این پوزه های وحشت را
له له زنان و هار
آن گیاه از میان صداهای گونه گون
این له له آن تنفس
هر دم بلند
بنهفته هر صدایی دیگر
تا آستان قلبم بی تاب
نردیک می شوند
نزدیک می شوند و خوابم نمی برد
اینک منم مهاجم و محبوس
لبریز آبهای طاغی دریای سهمگین
قربانی سگان تکاپو
می گردم و به بازوانم مواج
هر چیز را به گردم می گردانم
می ترسم
اما می ترسانم
دندان من از خشم به هر سو ده می شود
آشوب می شود دل من درد می کشم
با صد هزار زخم که در پیکرم مراست
دریا درون سینه من جوش می زند
فریاد می زنم
ای قحبگان نان به پلیدی خور دروغ
دشنام می دهم به شما با تمام جان
قی می کنم به روی شما از صمیم فلب
جان سفره سگان گرسنه
تن وصله پوش زخم
چون ساحلی جدا شده دریایش از کنار
در گرگ و میش صبح
تابم تب آوریده و خوابم نمی برد

 

[amarjani200]

دارم هی پا به پای نرفتن صبوری میکنم
صبوری میکنم تا تمام کلمات عاقل شوند
صبوری میکنم تا ترنم نام تو در ترانه کاملتر شود
صبوری میکنم تا طلوع تبسم
تا سهم سایه
تا سراغ همسایه
صبوری میکنم تا مدار، مدارا، مرگ
تا مرگ خسته از دق الباب نوبتم آهسته زیر لب
چيزی، حرفی، سخنی بگوید
مثلا وقت بسیار است و دوباره باز خواهم گشت...

 

[massom11111]

من کی ام ؟
نام رفته از یادی
از خدا هم غریب تر با خویش
زائری در طواف گوشه دل
راهبی ، در سه کنج دیر خودم
من کی ام ؟
در شتاب خسته خود
عابر تلخ بی سرانجامی
من که در جا زدم ، تمامی عمر
در خیابان خط سیر خودم .
من کی ام ؟
گریه های گمشدگی
چهره ای تا همیشه بی لبخند
جستجوی هماره سرگردان
من ، کسی نیستم به غیر خودم

 

[ie student]

از همه دل بريده ام،نشسته ام به پاي تو

غريب اين جهان بود،هر كه شد آشناي تو

اسير ناتوان منم،امير مهربان تويي

بكن هر آنچه ميكني،رضاي من رضاي تو​

 

[کافر خداپرست]

به کوي ميکده گريان و سرفکنده روَم
چرا که شرم همي آيدم ز حاصل خويش!

نه عمر خضر بمانَد نه مُلک اسکندر
نزاع بر سر دنياي دون مکن درويش!

 

[HALMAS]

من مرد تنهاي شبم ؛ قفل خاموشي بر لبم .