اشعار و نوشته هاي عاشقانه
- شروع کننده موضوع PATRIOT
- تاریخ شروع
حق با كسی است كه می بیند من مثل حس گم شدگی وحشت آورم
اما ای خدای من
آیا چگونه می شود از من ترسید؟
من، من كه هیچ گاه جز بادبادكی سبك و ولگرد
بر پشت بام های مه آلود آسمان
چیزی نبوده ام
و عشق و میل و نفرت و دردم را
در غربت شبانه ی قبرستان
موشی به نام مرگ جویده ست "...
اما ای خدای من
آیا چگونه می شود از من ترسید؟
من، من كه هیچ گاه جز بادبادكی سبك و ولگرد
بر پشت بام های مه آلود آسمان
چیزی نبوده ام
و عشق و میل و نفرت و دردم را
در غربت شبانه ی قبرستان
موشی به نام مرگ جویده ست "...
این روزها که می گذرد ، هر روز
احساس می کنم که کسی در باد
فریاد می زند
احساس می کنم که مرا
از عمق جاده های مه آلود
یک آشنای دور صدا می زند
آهنگ آشنای صدای او
مثل عبور نور
مثل عبور نوروز
مثل صدای آمدن روز است
آن روز ناگزیر که می آید
روزی که عابران خمیده
یک لحظه وقت داشته باشند
تا سربلند باشند
و آفتاب را
در آسمان ببینند
روزی که این قطار قدیمی
در بستر موازی تکرار
یک لحظه بی بهانه توقف کند
تا چشمهای خسته ی خواب آلود
از پشت پنجره
تصویر ابرها را در قاب
و طرح واژگونه ی جنگل را
در آب بنگرند
آن روز
پرواز دستهای صمیمی
در جستجوی دوست
آغاز می شود .....
قیصر امین پور
راز شقایق!
شقایق گفت : با خنده نه تبدارم ، نه بیمارم
گر سرخم ، چنان آتش حدیث دیگری دارم
گلی بودم به صحرایی نه با این رنگ و زیبایی
نبودم آن زمان هرگز نشان عشق و شیدایی
یکی از روزهایی که زمین تبدار و سوزان بود
و صحرا در عطش می سوخت تمام غنچه ها تشنه
ومن بی تاب و خشکیده تنم در آتشی می سوخت
ز ره آمد یکی خسته به پایش خار بنشسته
و عشق از چهره اش پیدای پیدا بود
ز آنچه زیر لب می گفت: شنیدم سخت شیدا بود
نمی دانم چه بیماری به جان دلبرش
افتاده بود- اما طبیبان گفته بودندش
اگر یک شاخه گل آرد ازآن نوعی که من بودم
بگیرند ریشه اش را و بسوزانند
شود مرهم برای دلبرش آندم شفا یابد
چنانچه با خودش می گفت بسی کوه و بیابان را
بسی صحرای سوزان را به دنبال گلش بوده
و یک دم هم نیاسوده، که افتاد چشم او ناگه به روی من
بدون لحظه ای تردید شتابان شد به سوی من
به آسانی مرا با ریشه از خاکم جداکرد و
به ره افتاد و او می رفت و من در دست او بودم
و او هرلحظه سر را رو به بالاها
تشکر می کرد پس از چندی
هوا چون کوره آتش زمین می سوخت
و دیگر داشت در دستش تمام ریشه ام می سوخت
به لب هایی که تاول داشت گفت:اما چه باید کرد؟
در این صحرا که آبی نیست
به جانم هیچ تابی نیست
اگر گل ریشه اش سوزد که وای بر من
برای دلبرم هرگز دوایی نیست
واز این گل که جایی نیست ؛ خودش هم تشنه بود اما
نمی فهمید حالش را چنان می رفت و
من در دست او بودم وحالا من تمام هست او بودم
دلم می سوخت اما راه پایان کو ؟
نه حتی آب، نسیمی در بیابان کو ؟
و دیگر داشت در دستش تمام جان من می سوخت
که ناگه روی زانوهای خود خم شد دگر از صبر اوکم شد
دلش لبریز ماتم شد کمی اندیشه کرد- آنگه
مرا در گوشه ای از آن بیابان کاشت
نشست و سینه را با سنگ خارایی
زهم بشکافت زهم بشکافت
اما ! آه صدای قلب او گویی جهان را زیرو رو می کرد
زمین و آسمان را پشت و رو می کرد
و هر چیزی که هرجا بود با غم رو به رو می کرد
نمی دانم چه می گویم ؟ به جای آب، خونش را
به من می داد و بر لب های او فریاد
بمان ای گل که تو تاج سرم هستی
دوای دلبرم هستی بمان ای گل
و من ماندم نشان عشق و شیدایی
و با این رنگ و زیبایی
و نام من شقایق شد
گل همیشه عاشق شد
--------------------------------------------------------------------------------
شقایق گفت : با خنده نه تبدارم ، نه بیمارم
گر سرخم ، چنان آتش حدیث دیگری دارم
گلی بودم به صحرایی نه با این رنگ و زیبایی
نبودم آن زمان هرگز نشان عشق و شیدایی
یکی از روزهایی که زمین تبدار و سوزان بود
و صحرا در عطش می سوخت تمام غنچه ها تشنه
ومن بی تاب و خشکیده تنم در آتشی می سوخت
ز ره آمد یکی خسته به پایش خار بنشسته
و عشق از چهره اش پیدای پیدا بود
ز آنچه زیر لب می گفت: شنیدم سخت شیدا بود
نمی دانم چه بیماری به جان دلبرش
افتاده بود- اما طبیبان گفته بودندش
اگر یک شاخه گل آرد ازآن نوعی که من بودم
بگیرند ریشه اش را و بسوزانند
شود مرهم برای دلبرش آندم شفا یابد
چنانچه با خودش می گفت بسی کوه و بیابان را
بسی صحرای سوزان را به دنبال گلش بوده
و یک دم هم نیاسوده، که افتاد چشم او ناگه به روی من
بدون لحظه ای تردید شتابان شد به سوی من
به آسانی مرا با ریشه از خاکم جداکرد و
به ره افتاد و او می رفت و من در دست او بودم
و او هرلحظه سر را رو به بالاها
تشکر می کرد پس از چندی
هوا چون کوره آتش زمین می سوخت
و دیگر داشت در دستش تمام ریشه ام می سوخت
به لب هایی که تاول داشت گفت:اما چه باید کرد؟
در این صحرا که آبی نیست
به جانم هیچ تابی نیست
اگر گل ریشه اش سوزد که وای بر من
برای دلبرم هرگز دوایی نیست
واز این گل که جایی نیست ؛ خودش هم تشنه بود اما
نمی فهمید حالش را چنان می رفت و
من در دست او بودم وحالا من تمام هست او بودم
دلم می سوخت اما راه پایان کو ؟
نه حتی آب، نسیمی در بیابان کو ؟
و دیگر داشت در دستش تمام جان من می سوخت
که ناگه روی زانوهای خود خم شد دگر از صبر اوکم شد
دلش لبریز ماتم شد کمی اندیشه کرد- آنگه
مرا در گوشه ای از آن بیابان کاشت
نشست و سینه را با سنگ خارایی
زهم بشکافت زهم بشکافت
اما ! آه صدای قلب او گویی جهان را زیرو رو می کرد
زمین و آسمان را پشت و رو می کرد
و هر چیزی که هرجا بود با غم رو به رو می کرد
نمی دانم چه می گویم ؟ به جای آب، خونش را
به من می داد و بر لب های او فریاد
بمان ای گل که تو تاج سرم هستی
دوای دلبرم هستی بمان ای گل
و من ماندم نشان عشق و شیدایی
و با این رنگ و زیبایی
و نام من شقایق شد
گل همیشه عاشق شد
--------------------------------------------------------------------------------
تو گمان مکن که آغاز دوباره ام
پایان اندوه است
نه
اندوه آنچنان مرا غرق کرده است
که امید رهایی نیست
تلاش میکنم اما نه برای خلاص شدن
بلکه برای تو
و به احترام تو
که مرا دعوت به شروع میکنی
آغاز را باید به تو تبریک گفت
زیرا که بودن تو آغاز من است
و روزی هزاران بار شروع کردن
برایم عادت خواهد شد
میدانم
پایان اندوه است
نه
اندوه آنچنان مرا غرق کرده است
که امید رهایی نیست
تلاش میکنم اما نه برای خلاص شدن
بلکه برای تو
و به احترام تو
که مرا دعوت به شروع میکنی
آغاز را باید به تو تبریک گفت
زیرا که بودن تو آغاز من است
و روزی هزاران بار شروع کردن
برایم عادت خواهد شد
میدانم
براي تو مي نويسم که بودنت بهار و نبودنت خزاني سرد است
تويي که تصور حضورت سينه بي رنگ کاغذم را نقش سرخ عشق مي زند
در کوير قلبم از تو براي تو مي نويسم
اي کاش در طلوع چشمان تو زندگي مي کردم تا مثل باران هر صبح برايت شعري مي سرودم
آن گاه زمان را در گوشه اي جا مي گذاشتم و به شوق تو اشک مي شدم
و بر صورت مه آلودت مي لغزيدم
اي کاش باد بودم و همه عصر را در عبور مي گذراندم
تا شايد جاده اي دور هنوز بوي خوب پيراهنت
را وقتي از آن مي گذشتي در خود داشته باش
که مرهمي شود براي دلتنگي هايم .
تويي که تصور حضورت سينه بي رنگ کاغذم را نقش سرخ عشق مي زند
در کوير قلبم از تو براي تو مي نويسم
اي کاش در طلوع چشمان تو زندگي مي کردم تا مثل باران هر صبح برايت شعري مي سرودم
آن گاه زمان را در گوشه اي جا مي گذاشتم و به شوق تو اشک مي شدم
و بر صورت مه آلودت مي لغزيدم
اي کاش باد بودم و همه عصر را در عبور مي گذراندم
تا شايد جاده اي دور هنوز بوي خوب پيراهنت
را وقتي از آن مي گذشتي در خود داشته باش
که مرهمي شود براي دلتنگي هايم .
بغض شعرم راشکست آوازتو
بی بی دل گشته ی سربازتو
برچکاد قاف مخمل پوش شعر
حسرت سیمرغ من،پروازتو
پیش درگاه توچون ویران کده ست
هرچه می سازد ترانه سازتو
شب همیشه نقطه پایان روز
هرشب آخر،شب آغازتو
زیرباران هابه بیداری گذشت
من برهنه،خرقه رواندازتو
زخمه ی سازم به دست تو خودی ست
من ولی بیگانه ام باسازتو
قفل هردر راکلیدی محرم است
من ولی بیگانه ام با رازتو
هرکس ازبازار توشعری خرید
من نباید می خریدم نازتو...
بی بی دل گشته ی سربازتو
برچکاد قاف مخمل پوش شعر
حسرت سیمرغ من،پروازتو
پیش درگاه توچون ویران کده ست
هرچه می سازد ترانه سازتو
شب همیشه نقطه پایان روز
هرشب آخر،شب آغازتو
زیرباران هابه بیداری گذشت
من برهنه،خرقه رواندازتو
زخمه ی سازم به دست تو خودی ست
من ولی بیگانه ام باسازتو
قفل هردر راکلیدی محرم است
من ولی بیگانه ام با رازتو
هرکس ازبازار توشعری خرید
من نباید می خریدم نازتو...
ای مهربان تر از من با من
در دستهای تو
آیا کدام رمز بشارت نهفته بود
کز من دریغ کردی
تنها تویی
مثل پرنده های بهاری در آفتاب
مثل زلال قطره باران صبحدم
مثل نسیم سرد سحر
مثل سحر آب
آواز مهربانی تو با من
در کوچه باغهای محبت
مثل شکوفه های سپید دست
ایثار سادگی است
افسوس
آیا چه کس تو را
از مهربان شدن با من مایوس می کند؟؟
در دستهای تو
آیا کدام رمز بشارت نهفته بود
کز من دریغ کردی
تنها تویی
مثل پرنده های بهاری در آفتاب
مثل زلال قطره باران صبحدم
مثل نسیم سرد سحر
مثل سحر آب
آواز مهربانی تو با من
در کوچه باغهای محبت
مثل شکوفه های سپید دست
ایثار سادگی است
افسوس
آیا چه کس تو را
از مهربان شدن با من مایوس می کند؟؟
خورشيد روزهاي گذشته ام
از سرماي صدايت يخ ميزنم
حرفي نزن
بگذار با خاطراتت گرم بمانم!
از سرماي صدايت يخ ميزنم
حرفي نزن
بگذار با خاطراتت گرم بمانم!
تو رو نقاشی کشیدم
به یه رنگِ خوبِ آبی
تو شدی شبیه دریا
یا به رنگِ آسمونِ آبی
تو رو نقاشی کشیدم
با یه رنگِ ارغوانی
دیدم تو، نیلوفری و
حیف تو مرداب بمونی
کشیدم عکسِ تو رو من
سرخ، شبیه رنگِ آتیش
رنگ اون لالۀ قرمز
همون که یه روزی دادیش
دوباره، تو رو کشیدم
پاک و معصوم، پرتقالی
شبیه، بهارِ نارنج
که توی بهار بخوابی
تو رو من کشیدم این بار
سفید و، بدون رنگی
شبیه عشق، شدی این بار
چه میاد بهت یه رنگی
یا که نه، تو رو سیاه کشیدم
تو رو پیش ماه نشوندم
انگاری خودِ شبی تو
ماه و اشتباه کشیدم
تو به رنگِ زرد شدی و
شدی تو، شبیه پائیز
هر رنگی شدی قشنگ بود
حتی غمگین، مثل پائیز
دیدم که فایده نداره
تو رو نقاشی کشیدن
تو که تصویری نداری
نمیشه، عشق و کشیدن
این شد که، غزل سرودم
از تو و چهرۀ زیبات
می دونم سردِ کلامم
تو ببخش، به رنگ چشمات
به یه رنگِ خوبِ آبی
تو شدی شبیه دریا
یا به رنگِ آسمونِ آبی
تو رو نقاشی کشیدم
با یه رنگِ ارغوانی
دیدم تو، نیلوفری و
حیف تو مرداب بمونی
کشیدم عکسِ تو رو من
سرخ، شبیه رنگِ آتیش
رنگ اون لالۀ قرمز
همون که یه روزی دادیش
دوباره، تو رو کشیدم
پاک و معصوم، پرتقالی
شبیه، بهارِ نارنج
که توی بهار بخوابی
تو رو من کشیدم این بار
سفید و، بدون رنگی
شبیه عشق، شدی این بار
چه میاد بهت یه رنگی
یا که نه، تو رو سیاه کشیدم
تو رو پیش ماه نشوندم
انگاری خودِ شبی تو
ماه و اشتباه کشیدم
تو به رنگِ زرد شدی و
شدی تو، شبیه پائیز
هر رنگی شدی قشنگ بود
حتی غمگین، مثل پائیز
دیدم که فایده نداره
تو رو نقاشی کشیدن
تو که تصویری نداری
نمیشه، عشق و کشیدن
این شد که، غزل سرودم
از تو و چهرۀ زیبات
می دونم سردِ کلامم
تو ببخش، به رنگ چشمات
دلم میخواد ببینمت بازم بخندی تو نگام
آخه فقط تو میدونی از زنده بودن چی میخوام
دلم بهم میگفت تورو میشه یه جور دیگه خواست
آخه فقط قلب توئه که با من اینقدر سر به راست
از تو دلگیرم که نیستی کنارم .. من دارم می*میرم تو کجایی من باز بی قرارم
میدونی جز تو کسی رو ندارم .. باورم نمیشه اینقدر آسون رفتی از کنارم
آخه فقط تو میدونی از زنده بودن چی میخوام
دلم بهم میگفت تورو میشه یه جور دیگه خواست
آخه فقط قلب توئه که با من اینقدر سر به راست
از تو دلگیرم که نیستی کنارم .. من دارم می*میرم تو کجایی من باز بی قرارم
میدونی جز تو کسی رو ندارم .. باورم نمیشه اینقدر آسون رفتی از کنارم
باران بیاید یا نیاید ،
تو باشی یا نباشی ،
خاطرت باشد یا نباشد ،
من خیس از یاد توام ..
قلب یخی
عاشقونه نگام نکن نذار دوباره بشکنم
عاشقونه نگام نکن نذار دوباره بشکنم
نذار تو این غروب تلخ از همه چی دل بکنم
نذار صدای قدمات سکوتو بشکنه
که این سکوت لعنتی قشنگترین حرف منه
با عاشقونه ی نگات چشمامو بارونی نکن
واسه یه حس بی دلیل قلبمو قربونی نکن
نگاه سردمو ببین دل از کسی نمیبره
هیشکی واسه عاشق شدن قلب یخی نمیخره
شکست
پيش خودم دل بستمو بهش نگفتم حرفمو
حتي نگاه عاشقش باز شكست طلسممو
خواستم بگم هر چي كه هست مهر سكوتم نشكست
بغض گلويم رو باز گرفت،من كم شدم اون ننشست
راستش زبونم بند اومد، بختك تو واژه سايه كرد
رفت تو خلا منو گرفت من موندمو اون سكوت درد
هر چي تو فكرم بود نبود، خالي شدم از كلمه
خواستم راحتم كنه خسته شدم يه عالمه
شايد يه لحظه اي ديگه فرصت عاشقي بشه
دوباره يه شانس ديگه شانس شقايقي باشه
شايد يه جايي فرصتي لحظه اي مجالمون بده
گفتني رو بايد بگم گريه اگه امون بده
پيش خودم دل بستمو بهش نگفتم حرفمو........
پيش خودم دل بستمو بهش نگفتم حرفمو
حتي نگاه عاشقش باز شكست طلسممو
خواستم بگم هر چي كه هست مهر سكوتم نشكست
بغض گلويم رو باز گرفت،من كم شدم اون ننشست
راستش زبونم بند اومد، بختك تو واژه سايه كرد
رفت تو خلا منو گرفت من موندمو اون سكوت درد
هر چي تو فكرم بود نبود، خالي شدم از كلمه
خواستم راحتم كنه خسته شدم يه عالمه
شايد يه لحظه اي ديگه فرصت عاشقي بشه
دوباره يه شانس ديگه شانس شقايقي باشه
شايد يه جايي فرصتي لحظه اي مجالمون بده
گفتني رو بايد بگم گريه اگه امون بده
پيش خودم دل بستمو بهش نگفتم حرفمو........
خاک
ای شب از رویای تو رنگین شده
سینه ازعطر تو عطرآگین شده
ای به روی چشم من گسترده خویش
شادیم بخشیده ازاندوه بیش
همچو بارانی که شوید جسم خاک
هستیم زآلودگیها کرده پاک
ای طپشهای تن سوزان من
آتشی در سایه مژگان من
ای دو چشمانت چمنزاران من
داغ چشمت خورده برچشمان من
بیش از اینت گرکه در خود داشتم
هرکسی را تو نمی انگاشتم
ای مرا با شور شعر آمیخته
اینهمه آتش به شعرم ریخته
چون تب عشقم چنین افروختی
لاجرم شعرم به آتش سوختی
ای شب از رویای تو رنگین شده
سینه ازعطر تو ام سنگین شده
ای به روی چشم من گسترده خویش
شادیم بخشیده ازاندوه بیش
همچو بارانی که شوید جسم خاک
هستیم زآلودگیها کرده پاک
ای طپشهای تن سوزان من
آتشی در سایه مژگان من
ای دو چشمانت چمنزاران من
داغ چشمت خورده برچشمان من
بیش از اینت گرکه در خود داشتم
هرکسی را تو نمی انگاشتم
ای مرا با شور شعر آمیخته
اینهمه آتش به شعرم ریخته
چون تب عشقم چنین افروختی
لاجرم شعرم به آتش سوختی
ای شب از رویای تو رنگین شده
سینه ازعطر تو ام سنگین شده
ای به روی چشم من گسترده خویش
شادیم بخشیده ازاندوه بیش
می خواهم برایت بنویسم. اما مانده ام که از چه چیز و از چه کسی بنویسم؟
از تو که بی رحمانه مرا تنها گذاشتی یا از خودم که چون تک درختی در کویر خشک،
مجبور به زیستن هستم.
از تو بنویسم که قلبت از سنگ بود یا از خودم که شیشه ای بی حفاظ بودم؟
از چه بنویسم؟
از دلم که شکستی، یا از نگاه غریبه ات که با نگاهم آشنا شد؟
ابتدا رام شد، آشنا شد و سپس رشته مهر گسست و رفت و ناپیدا شد.
از چه بنویسم؟
از قلبی که مرا نخواست یا قبلی که تو را خواست؟
شاید هم اگر در دادگاه عشق محاکمه بشویم،
دادستان تو را مقصر نداند و بر زود باوری قلب من که تو را بی ریا و مهربان انگاشت اتهام بزند.
شاید از اینکه زود دل بسته شدم و از همه ی وابستگی ها بریدم تا تو را داشته باشم
به نوعی گناهکاری شناخته شدم.
نه!نه! شاید هم گناه را به گردن چشمان تو بگذارند که هیچ وقت مرا ندید،
یا ندیده گرفت چون از انتخابش پشیمان شده بود. عشقم را حلال کردم تا جان تو را آزاد کنم.
که شاید دوری موجب دوستی بیشترمان بشود و تو معنای ((دوست داشتن))را درک کنی...
امّا هیهات.... که تو آن را در قلبت حس نکردی و معنایش را ندانستی...
از من بریدی و از این آشیان پریدی...
از تو که بی رحمانه مرا تنها گذاشتی یا از خودم که چون تک درختی در کویر خشک،
مجبور به زیستن هستم.
از تو بنویسم که قلبت از سنگ بود یا از خودم که شیشه ای بی حفاظ بودم؟
از چه بنویسم؟
از دلم که شکستی، یا از نگاه غریبه ات که با نگاهم آشنا شد؟
ابتدا رام شد، آشنا شد و سپس رشته مهر گسست و رفت و ناپیدا شد.
از چه بنویسم؟
از قلبی که مرا نخواست یا قبلی که تو را خواست؟
شاید هم اگر در دادگاه عشق محاکمه بشویم،
دادستان تو را مقصر نداند و بر زود باوری قلب من که تو را بی ریا و مهربان انگاشت اتهام بزند.
شاید از اینکه زود دل بسته شدم و از همه ی وابستگی ها بریدم تا تو را داشته باشم
به نوعی گناهکاری شناخته شدم.
نه!نه! شاید هم گناه را به گردن چشمان تو بگذارند که هیچ وقت مرا ندید،
یا ندیده گرفت چون از انتخابش پشیمان شده بود. عشقم را حلال کردم تا جان تو را آزاد کنم.
که شاید دوری موجب دوستی بیشترمان بشود و تو معنای ((دوست داشتن))را درک کنی...
امّا هیهات.... که تو آن را در قلبت حس نکردی و معنایش را ندانستی...
از من بریدی و از این آشیان پریدی...
غروبآخرین دیدار، لبهای تو میلرزید و اشک غم میان جام چشمان تو میجوشید کنارهم میان کوچه های آشنا آرام میرفتیم نگاهت کوچه ها را سخت میکاوید دلمآزرده بود آن شب و راه ما زیکدیگر جدا میشد دو دستت را میان دستهای خودگرفتم گرم به تو گفتم : که دیگر دستهایت گرمی دستی نوازشگر ندارد. حیف!نگاهت خیره به من شد و اشکی گرم روی گونه هایت ریخت و من هم گریه سر دادملبت لرزید و دست تو گل گریه ز چشمان غمگینم چید به من گفتی : که من رفتمدریغا لحظه ای دیگر تو میرفتی و من از پشت موج اشکهایم اندام تو را تا دورمیدیدم که از من دورتر میشود دلم میخواست از ژرفای دل فریاد بردارم " مرو" " برگرد " ولیکن بغض راه گفتنم را بست " چه بدرود غم انگیزی "
روزی که به سوی تو آمدم با اشتیاق
وای که چه میدانستم مرا پس میزنی
وای که چه میدانستم مرا پس میزنی
حال آنکه چشمانم خیس اشک بود
و گفتی مرا که عاشق به معشوق نخواهد رسید
در دل به تو خندیدم و پوچ پنداشتم سخنت را
بعد از آن تو مرا با دنیایی از غم در این وادی تنهایی به انتظار گذاشتی رفتی با دیگران
اما ندانستی که هر بهار را خزانی ست
و هر راهی را پایان.و گفتی مرا که عاشق به معشوق نخواهد رسید
در دل به تو خندیدم و پوچ پنداشتم سخنت را
بعد از آن تو مرا با دنیایی از غم در این وادی تنهایی به انتظار گذاشتی رفتی با دیگران
اما ندانستی که هر بهار را خزانی ست
من گمان مي کردم
دوستي همچون سروي سرسبز
چارفصلش همه آراستگي ست
من چه مي دانستم
هيبت باد زمستاني هست
من چه مي دانستم
سبزه مي پژمرد از بي آبي
سبزه يخ مي زند از سردي دي
من چه مي دانستم
دل هر کس دل نيست
قلبها ز آهن و سنگ
قلبها بي خبر از عاطفه اند
دوستي همچون سروي سرسبز
چارفصلش همه آراستگي ست
من چه مي دانستم
هيبت باد زمستاني هست
من چه مي دانستم
سبزه مي پژمرد از بي آبي
سبزه يخ مي زند از سردي دي
من چه مي دانستم
دل هر کس دل نيست
قلبها ز آهن و سنگ
قلبها بي خبر از عاطفه اند
[h=2][/h]
تموم خاطراتت یادم میاد
یاد اون روز که دلت میگفت منو میخواد
اگه تو نمونی پیشم دیونه میشم
آخه من چی کار کنم تو بمونی پیشم
فکر تو یه لحظه از سرم نمیره
من میگم میمونی اما دل میگه میره
نزار تا قصه مون این جوری تموم بشه
میدونم تو میری مهرم حروم میشه
بگو حرفت چیه ؛ آخه دردت چیه
تازه اول راهیم ، خداحافظی چیه
می دونستم میری و تنهام میزاری
تو که از حال دلم خبر نداری
می دونستم آخرش این جوری میشه
یکی مون میمونه واسه همیشه
یاد اون روز که دلت میگفت منو میخواد
اگه تو نمونی پیشم دیونه میشم
آخه من چی کار کنم تو بمونی پیشم
فکر تو یه لحظه از سرم نمیره
من میگم میمونی اما دل میگه میره
نزار تا قصه مون این جوری تموم بشه
میدونم تو میری مهرم حروم میشه
بگو حرفت چیه ؛ آخه دردت چیه
تازه اول راهیم ، خداحافظی چیه
می دونستم میری و تنهام میزاری
تو که از حال دلم خبر نداری
می دونستم آخرش این جوری میشه
یکی مون میمونه واسه همیشه
دو روز رفتی از پیشم
دو قرن خسته و تنهام
دو سال انگار شده دوریت
چه قدر تاریک این شبهام
چه احساس بدی دارم
چه احساس بدی دارم
هوا روشن شده انگار
هنوز بیدار بیدارم
خواب به چشمهام نمیاد
دلم صدات باز میخواد
لعنت به این ثانیه ها
آخه چه جور دلت میاد
خواب به چشمهام نمیاد
دلم صدات باز میخواد
لعنت به این ثانیه ها
دو قرن خسته و تنهام
دو سال انگار شده دوریت
چه قدر تاریک این شبهام
چه احساس بدی دارم
چه احساس بدی دارم
هوا روشن شده انگار
هنوز بیدار بیدارم
خواب به چشمهام نمیاد
دلم صدات باز میخواد
لعنت به این ثانیه ها
آخه چه جور دلت میاد
خواب به چشمهام نمیاد
دلم صدات باز میخواد
لعنت به این ثانیه ها
Similar threads
| Thread starter | عنوان | تالار | پاسخ ها | تاریخ |
|---|---|---|---|---|
|
جشن نامه (اشعار و نوشته هاي سرور و شادماني جهت عروسي ) | اشعار و صنايع شعری | 3 | |
|
اشعار سعید پلیمر | اشعار و صنايع شعری | 4 | |
|
دفتر تالار اشعار و صنایع شعری | اشعار و صنايع شعری | 49 | |
|
مناظره(گفتگو با اشعار) | اشعار و صنايع شعری | 639 | |
|
اشعار دفاع مقدس | اشعار و صنايع شعری | 27 |
Similar threads
-
جشن نامه (اشعار و نوشته هاي سرور و شادماني جهت عروسي )
- شروع شده توسط arashlolos
- پاسخ ها: 3
-
-
-
-