نتایح جستجو

ای آخرین امید زمین! می گویند وقتی می آیی که سراسر جهان درمنجلاب فساد فرو رفته نگذار ظلم وماتم از این بیشترشود .هر چند می دانم که تو خود منتظر داشته شده ای و بیش از همه انتظار ظهورت را می کشی. در این هوای ابری هوای ما رو داشته باش عزیز!:heart::gol:

به نظر من لفظ" کافر" با "خداپرست" تنها در ظاهر با هم تناقض دارند.اما وقتی در کنار هم می نشینند و یک ترکیب را می سازند تناقضی که در کار نیست هیچ یک وحدت عجیب هم در آن احساس می شود.این عبارت به معنای انسانی ست که نسبت به هر چه که جز خداست(یعنی در تناقض با خداست) پشت کرده و کفر می ورزد و تنها خدا...

دوش آرزوی خواب خوشم بود یک زمان امشب نظر به روی تو از خواب خوشتر است :gol:

تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد وجود نازکت آزرده ی گزند مباد سلامت همه آفاق در سلامت توست به هیچ عارضه شخص تو دردمند مباد:heart::gol:

:heart::gol:ای پادشه خوبان!داد از غم تنهایی دل بی تو به جان آمد وقت است که بازآیی مشتاقی و مهجوری دور از تو چنانم کرد کز دست بخواهد شد پایاب شکیبایی ای درد توام درمان در بستر ناکامی وی یاد توام مونس در گوشه ی تنهایی در دایره ی قسمت ما نقطه ی تسلیمیم لطف آنچه تو اندیشی حکم آنچه تو فرمایی...

از بامداد روی تو دیدن حیات ماست امروز روی خوب تو یا رب!چه دلرباست :gol:

خدا جانم!تویی تنها پناهم پناهم ده تو از بار گناهم گدای کور و لجبازت منم من!:w42: نظر افکن به من که چشم به راهم(از خودم بود)

شاهد آن نیست که مویی و میانی دارد بنده ی طلعت آن باش که آنی دارد

من رمیده دل آن به که در سماع نیایم که گر به پای در آیم به در برند به دوشم!

یار اگر ننشست با ما نیست جای اعتراض پادشاهی کامران بود از گدایان عار داشت

تا تو مصور شدی در دل یکتای من جای تصور نماند دیگرم اندر ضمیر :gol:

مپرس کشته ی شمشیر عشق را چونی چنان که هر که ببیند بر او ببخشاید سلام زرناز جان

هر کسی را سر چیزی و تمنای کسی ست ما به غیر از تو نداریم تمنای دگر :gol:

یار من باش که زیب فلک و زینت دهر از مه روی تو و اشک چو پروین من است :gol:

هله نومید مباشی چو تو را یار براند اگر امروز براند نه که فردات نخواند :gol:

شب دراز به امید صبح بیدارم مگر که بوی تو آرد نسیم اسحارم عجب که بیخ محبت نمی دهد بارم که بر وی این همه باران شوق می بارم!:gol:

یار اگر رفت و حق صحبت دیرین نشناخت حاش لله که روم من ز پی یار دگر

چه شعر دردناکی بود!! تو برو مصلحت خویشتن اندیش که من ترک جان دادم ازین پیش که دل بسپردم

تو در کنار فراتی ندانی این معنی به راه بادیه دانند قدر آب زلال

قامتم از خمیدگی صورت چنگ شد ولی چنگ نمی توان زدن زلف خمیده ی تو را!