نتایح جستجو

تو با خداي خود انداز كار و دل خوش دار كه رحم اگر نكند مدعي، خدا بكند

دلا بسوز كه سوز تو كارها بكند دعاي نيم شبي رفع صد بلا بكند عتاب يار پريچهره عاشقانه بكش كه يك كرشمه تلافي صد جفا بكند ز ملك تا ملكوتش حجاب برگيرند هر آن كه خدمت جام جهان نما بكند طبيب عشق، مسيحا دم است و مشفق ليك چو درد در تو نبيند، كه را دوا بكند

ای خشم به جان تاخته، توفان شرر شو اى بغض گل انداخته، فریاد خطر شو اى روى برافروخته, خود پرچم ره باش اى مشت برافراخته, افراخته ترشو اى حافظ جان وطن، از خانه برون آى از خانه برون چیست که از خویش به در شو گر شعله فرو ریزد، بشتاب و میندیش ور تیغ فرو بارد، اى سینه سپر شو خاک پدران است که دست دگران...

بی همگان به سر شود، بی تو به سر نمی شود داغ تو دارد این دلم، جای دگر نمی شود

آن که آیینه صبح و قدح لاله شکست خاک شب در دهن سوسن آزاد گرفت

دل از من برد و روی از من نهان کرد خدا را با که این بازی توان کرد شب تنهاییم در قصد جان بود خیالش لطفهای بیکران کرد چرا چون لاله، خونین دل نباشم که با ما نرگس او سر گران کرد که را گویم که با این درد جانسوز طبیبم قصد جان ناتوان کرد

يكي بربطي در بغل داشت مست به شب، بر سر پارسايي شكست چو روز آمد، آن نيك‌مرد سليم بر سنگدل برد يك مشت سيم كه دوشينه معذور بودي و مست تو را و مرا بربط و سر شكست مرا به شد آن زخم و برخاست بيم تو را به نخواهد شد الا به سيم از اين دوستان خدا بر سرند كه از خلق بسيار بر سر خورند

صنما با غم عشق تو، چه تدبير کنم تا به کی در غم تو، ناله شبگير کنم دل ديوانه از آن شد که نصيحت شنود مگرش هم ز سر زلف تو زنجير کنم

من از اين طالع شوريده، به‌رنجم ور نی بهره‌مند از سر کويت، دگری نيست که نيست

تجلی چون کند دلبر کنم شکران تجلی را تسلی چون دهد ازخود نخواهم آن تسلی را بسوزد در تجلی و نسازد با تسلی دل ببخشدگر تسلی جان دهم آن جان تجلی را

آن درد ندارم که طبیبان دانند دردیست محبت که حبیبان دانند ما را غم روی آشنایی کشتست این حال نباید که غریبان دانند

بسياري از مردم لايه نقره را در انتظار طلا از دست ميدهند.

صد بار بگفتم به غلامان درت تا آینه دیگر نگذارند برت ترسم که ببینی رخ همچون قمرت کس باز نیاید دگر اندر نظرت

هر که سودای تو دارد، چه غم از سود و زيانش نگران تو چه انديشه ز بيم دگرانش آن پی مهر تو گيرد که نگيرد پی خويشش وان سر وصل تو دارد که نباشد غم جانش هر که از يار تحمل نکند، يار مگويش وان که در عشق ملامت نکشد، مرد مخوانش

ز خواب، نرگس مست تو سر گران برخاست, خروش و ولوله از جان عاشقان برخاست

مادرم گندم درون آب مي ريزد پنجره بر آفتاب گرمي آور مي گشايد خانه مي روبد غبار چهره آيينه ها را مي زدايد تا شب نوروز خرمي در خانه ما پا گذارد زندگي بركت پذيرد با شگون خويش بشكفد در ما و سر سبزي برآرد اي بهار اي ميهمان دير آينده كم كمك اين خانه آماده است تك درخت خانه همسايه ما هم برگ...

نميدونم دلم ديوونه کيست اسير نرگس مستونه کيست نميدونم دل سرگشته ما کجا می‌گردد و در خونه کيست

دل من از نگه گرم او نپرهيزد ز برق سر نکشد حاصلی که من دارم **

در نظربازی ما بی‌خبران حيرانند من چنينم که نمودم، دگر ايشان دانند

مرا دو چشم به راه و دو گوش بر پيغام تو فارغی و به افسوس می‌رود ايام