نتایح جستجو

آن گل که هر دم در دست باديست گو شرم بادت از عندليبان

دستی افشان تا ز سر انگشتانت صد قطره چکد، هر قطره شود خورشیدی

در غم ما روزها بيگاه شد روزها با سوزها همراه شد **

آشنایی نه غریب است که دلسوز من است چون من از خویش برفتم دل بیگانه بسوخت

روز و شب خوابم نمی‌آید به چشم غم پرست بس که در بیماری هجر تو گریانم چو شمع

استاد فرزانه جناب علی اصغر حلبی به نقل از استاد باستانی پاریزی حکایت می کردند که سالها پیش شادروان علی اصغر حکمت در دوران وزارت خویش به خراسان رفته بود و در آنجا به همراه شوکت الملک امیر بیرجند (پدر علم وزیر دربار شاه) برای بازرسی به یکی از مدارس خطه خراسان رفتند. بر این مدرسه نام ابن یمین...

باز آ و دل تنگ مرا مونس جان باش وین سوخته را محرم اسرار نهان باش

شنیدم ماهی و هم شاهی میان دلبران، بت صاحبدلان گفتم که غمخوارم شوی در روز تنهایی شمع شب تارم شوی، ترسم که نتوانی نه دلم بردی و نه غمم خوردی دلم آزردی به خدا نادیدن رویت می‌کشدم آن سان گل رویت می‌کشدم شعر : محتشم كاشاني خواننده : استاد شجريان

خوان درویش به شیرینی و چربی بخورند سعدیا چرب زبانی کن و شیرین سخنی

یاری اندر کس نمی‌بینیم یاران را چه شد دوستی کی آخر آمد، دوستداران را چه شد آب حیوان تیره‌گون شد، خضر فرخ پی کجاست خون چکید از شاخ گل، باد بهاران را چه شد کس نمی‌گوید که یاری داشت حق دوستی حق شناسان را چه حال افتاد، یاران را چه شد

چه روزها که به دل می گریستم – خاموش – به شوربختی « اسفندیار » رویین تن . چه روزها که به جان می گداختم از خشم ، به سست عهدی « افراسیاب » سنگین دل . به نابکاری « گرسیوز » و فریب « شغاد » ، به آنچه رفت از این هر سه بد نهاد به باد ! به پاک مهری « ایرج » ، به تنگ چشمی « تور » ، به کینه تـوزی...

چون زلف توام جانا در عین پریشانی چون باد سحرگاهم در بی سر و سامانی من خاکم و من گردم، من اشکم و من دردم تو مهری و تو نوری، تو عشقی و تو جانی خواهم که تو را در بر بنشانم و بنشینم تا آتش جانم را بنشینی و بنشانی

از بس که بیازرد دل دشمن و دوست گویی به گناه مسخ کردندش پوست وقتی غم او بر همه دلها بودی اکنون همه غمهای جهان بر دل اوست

سینه از آتش دل در غم جانانه بسوخت آتشی بود در این خانه که کاشانه بسوخت تنم از واسطه دوری دلبر بگداخت جانم از آتش هجر رخ جانانه بسوخت خرقه زهد مرا آب خرابات ببرد خانه عقل مرا آتش خمخانه بسوخت سوز دل بین که ز بس آتش اشکم دل شمع دوش بر من ز سر مهر چو پروانه بسوخت آشنایی نه غریب است که دلسوز من...

دردیست در دلم که گر از پیش آب چشم برگیرم آستین، برود تا به دامنم

از آن رو هست یاران را صفاها با می لعلش که غیر از راستی نقشی در آن جوهر نمی‌گیرد

بر تخت جم پدید نیاید شب دراز من دانم این حدیث که در چاه بیژنم

ای که نیازموده‌ای صورت حال بیدلان عشق حقیقی است اگر حمل مجاز می‌کنی

یا رب به که شاید گفت این نکته که در عالم رخساره به کس ننمود آن شاهد هرجایی