نتایح جستجو

بازرگانی بود بسيار مال اما به غايت زشت‌روی و گران‌جان، و زنی داشت روی چون حاصل نيکوکاران و زلف چون نامه گنه‌کاران. شوی بر او به بلاهای جهان، عاشق و او نفور و گريزان، که به هيچ تاويل، تمکين نکردی و ساعتی حتی به مراد او نزيستی ... و مرد هر روز مفتون‌تر می‌گشت. تا يک شب، دزدی در خانه ايشان...

ما سرخوشان مست دل از دست داده‌ايم همراز عشق و همنفس جام باده‌ايم

پيغامت آمد از دلم، کای ماه حل کن مشکلم کی خواهد آمد حاصلم، ای فارغ از پيغام دل

ملکا ذکر تو گويم که تو پاکی و خدايی نروم جز به همان ره که توام راهنمايی همه درگاه تو جويم، همه از فضل تو پويم همه توحيد تو گويم که به توحيد سزايی

گريه حافظ چه سنجد پيش استغنای عشق کاندر اين دريا نمايد هفت دريا شبنمی

يك روز مردي در حال عبور از خيابان كودكي را مشغول جابجايي بسته اي ديد كه ازخود كودك بزرگتر بود پس به نزديكش رفته و گفت:عزيزم بگذار تا كمكت كنم. مرد وقتي خواست بسته را بردارد ديد كه حتي حملش براي او مشكل است چه برسد به اين بچّه. كمي كه رفتند مرد از كودك پرسيد چرا اين بسته را حمل ميكند؟كودك در پاسخ...

بایزید شبی از گورستان می‌آمد. جوانی از بزرگ‌زادگان بسطام بربطی می‌زد. چون نزدیک رسید، شیخ گفت: لا حول و لا قوه الا بالله. آن جوان بربط بر سر شیخ کوبید چندان که هر دو بشکست. شیخ زاویه آمد و بامدادان، بهای بربط به دست خادم خویش داد و با طبقی حلوا روانه آن جوان کرد و عذر خواست و گفت او را بگوي كه...

ويرانه، نه آن است كه جمشيد بنا كرد ويرانه، نه آنست كه فرهاد فرو ريخت ويرانه، دل ماست كه با هر نظر تو صد بار بنا گشت و دگر بار فرو ريخت

من ای صبا! ره رفتن به کوی دوست ندانم تو می‌روی به سلامت، سلام ما برسانی

مرا مپرس که چونی؟ به هر صفت که تو خواهی مرا مگو که چه نامی؟ به هر لقب که تو خوانی

با دوست چنانکه اوست می‌باید داشت خونابه درون پوست می‌باید داشت دشمن که نمی‌توانمش دید به چشم از بهر دل تو دوست می‌باید داشت

جام دريا از شراب بوسه خورشيد لبريز است ، جنگل شب تا سحر تن شسته در باران ، خيال انگيز ! ما ، به قدر جام چشمان خود ، از افسون اين خمخانه سرمستيم در من اين احساس : مهر مي ورزيم ، پس هستيم !

دل ز دستم رفت و جان هم، بی دل و جان چون کنم سر عشقم آشکارا گشت، پنهان چون کنم هر کسم گوید که درمانی کن آخر درد را چون به دردم دائما مشغول، درمان چون کنم چون خروشم بشنود هر بی خبر، گوید خموش می‌تپد دل در برم، می‌سوزدم جان چون کنم علمی در دست من، من همچو مویی در برش قطره‌ای خون است دل در زیر...

ساقیا، ساقیا زده‌ام باده ماهی که مگو جامی زده‌ام از چشمه نگاه او سرخوش بردم خانه به خانه، کو به کو هردم ز چشمانش جرعه‌ای از جان جهان ریزد به دل من روشنتر از عالم جان ساقی چشمان او پیمانه پیمانه عشق ریزد به جام جانم حرفی دارد، رمزی گوید شیدا کند ما را ساقی جام دگر آتش‌زا، شعله‌ور به یک نظر،...

من همان نایم که گر خوش بشنوی شرح دردم با تو گوید مثنوی

چگونه ريخت شفق، خون روشنايی را که پای صبح به هيچ آستانه‌ای نرسيد

مرا به پاس وفا پايمال دشمن کرد به دست دوست، به از اين بهانه‌ای نرسيد

من درد تو را ز دست آسان ندهم دل بر نكنم ز دوست تا جان ندهم از دوست به يادگار دردي دارم كان درد به صد هزار دزمان ندهم

نيست در شهر، نگاری که دل ما ببرد بختم ار يار شود، رختم ازين جا ببرد کو حريفی کش سرمست که پيش کرمش عاشق سوخته دل، نام تمنا ببرد

چو دست بر سر زلفش زنم، به تاب رود ور آشتی طلبم، با سر عتاب رود