نتایح جستجو

ويرانه، نه آن است كه جمشيد بنا كرد ويرانه، نه آنست كه فرهاد فرو ريخت ويرانه، دل ماست كه با هر نظر تو صد بار بنا گشت و دگر بار فرو ريخت

مثل آب مثل آب خوردنی سنگ های پایه را به باد می دهند اختران تشنه را به چاههای خشک می کشند مثل آب خوردنی خون سالیان سال را بی حساب خرج می کنند و ذخیره برای روزهای بد نمی دهند مثل آب مثل آب خوردنی می زنند سر بلندتر سر زمانه را به دار می پرکنند مهربانترین دل زمین داغ را به سرب آن...

در خدمت خلق زندگی ما را کشت واندر پی تان دوندگی ما را کشت هم منت روزگار و هم منت خلق ای مرگ بیا که زندگی ما را کشت

از بس ز آشنائي مردم رميده‌ام دائم تلاشِ معني بيگانه مي‌كنم

آن چه اسکندر طلب کرد و ندادش روزگار جرعه‌ای بود از زلال جام جان افزای تو عرض حاجت در حریم حضرتت محتاج نیست راز کس مخفی نماند با فروغ رای تو

یاقوت جان فزایش از آب لطف زاده شمشاد خوش خرامش در ناز پروریده

چه فکر می کنی ؟ که بادبان شکسته زورق ِ به گل نشسته ای ست زندگی ؟ در این خراب ِ ریخته که رنگ ِ عاقبت ازو گریخته به بن رسیده راه ِ بسته ای ست زندگی ؟ چه سهمناک بود سیل ِ حادثه که همچو اژدها دهان گشود زمین و آسمان ز هم گسیخت ستاره خوشه خوشه ریخت و آفتاب در کبود ِ دره های آب غرق شد

وای از این افسرده‌گان فریاد اهل درد کو ؟ ناله مستانه دل‌های غم پرورد کو ؟ ماه مهر آیین که میزد باده با رندان کجاست باد مشکین دم که بوی عشق می‌آورد کو ؟

گويند که هم صحبتی حور خوش است هجران و وصال و عشق پر شور خوش است اما من از عشق و وصل تو فهميدم آواز دهل شنيدن از دور خوش است

ارغوان شاخه همخون جدا مانده من آسمان تو چه رنگ است امروز؟ آفتابی ست هوا؟ یا گرفته است هنوز ؟ من در این گوشه که از دنیا بیرون است آفتابی به سرم نیست از بهاران خبرم نیست آنچه می بینم دیوار است آه این سخت سیاه آن چنان نزدیک است که چو بر می کشم از سینه نفس نفسم را بر می گرداند ره چنان...

نه هراسی نیست من هزاران بار تیرباران شده ام و هزاران بار دل زیبای مرا از دار آویخته اند و هزاران بار با شهیدان تمام تاریخ خون جوشان مرا به زمین ریخته اند سرگذشت دل من زندگی نامه انسان است که لبش دوخته اند زنده اش سوخته اند و به دارش زده اند

آن شب که بوی زلف تو با بوسه نسیم مستانه سر به سینه مهتاب می گذاشت با خنده ای که روی لبت رنگ می نهفت چشم تو زیر سایه مژگان چه ناز داشت

انسان هر چه بالاتر برود احتمال ديده شدن وصله ي شلوارش بيشتر مي شود.

خودت را بشناس اما به آن مبال

اگر شخصي باعث رنجش شما مي شود، به اين دليل است که خود در اعماق وجود خود رنج مي کشد و رنج او لبريز مي شود. بنابراين او مستحق مجازات نيست بلکه نيازمند کمک است. اين همان پيام او براي شما است.

هيچ چيز در زندگي شيرين تر از اين نيست كه كسي انسان را دوست بدارد. من در زندگاني خود هر وقت فهميده ام كه مورد محبت كسي هستم, مثل اين بوده است كه دست خداوند را بر شانه خويش احساس كرده ام .

از استثنائـات است كه كسي را بـه خاطر آنچه كه هست دوست بدارند . اكثر آدمها چيزي را در ديگران دوست دارند كه خود به آنها امانت مي دهند : خودشان را ، تفسير و برداشت خودشان را از او ...

تا همتم به دست طلب زد در بلا دربست شد مسخر من کشور بلا

جز نقش تو در نظر نیامد ما را جز کوی تو رهگذر نیامد ما را خواب ارچه خوش آمد همه را در عهدت حقا که به چشم در نیامد ما را

جان خوشست اما نمیخواهم که جان گویم تو را خواهم از جان خوشتری باشد که آن گویم تو را