نتایح جستجو

از صبا پرس که ما راهمه شب تا دم صبح بوي زلف تو همان مونس جانست که بود

اين يکد و سه روز نوبت عمر گذشـت چون آب بـجويبار و چون باد بدشـت هرگز غـم دو روز مرا ياد نـگـشـت روزيکـه نيامده‌سـت و روزيکه گذشت

فتنه چشم تو چندان پی بيداد گرفت که شکيب دل من، دامن فرياد گرفت آن که آيينه صبح و قدح لاله شکست خاک شب در دهن سوسن آزاد گرفت آه از شوخی چشم تو که خونريز فلک ديد اين شيوه مردم‌کشی و ياد گرفت منم آن شمع دلسوخته يا رب مددی که دگر بار شب آشفته شد و باد گرفت شعرم از ناله عشاق، غم‌انگيزتر است...

چون دشت آب نور چون عطر پونه بودم در ژرفنای شب آمد نسیم و رایحه ام را برد تا ساحل سپیده صبح ستاره سوز تا آسمان روز چون راز سر به مهر نهان دارم وان شور بخش واژه نامت را من دره عمیق غمم در من پرواز ده طنین کلامت را من پرواز کرده ام از بامهای دنیا تا دامهای دنیا

شب که آرام تر از پلک تو را می بندم در دلم طاقت دیدار تو تا فردا نیست این که پیوست به هر رود که دریا باشد از تو گر موج نگیرد به خدا دریا نیست من نه آنم که به توصیف خطا بنشینم این تو هستی که سزاوار تو باز اینها نیست

اول به وفا می وصالم درداد چون مست شدم جام جفا را سرداد

حکایت است که پادشاهی از وزیرخدا پرستش پرسید: بگو خداوندی که تو می پرستی چه می خورد، چه می پوشد ، و چه کار می کند و اگر تا فردا جوابم نگویی عزل می گردی. وزیر سر در گریبان به خانه رفت . وی را غلامی بود که وقتی او را در این حال دید پرسید که او را چه شده؟ و او حکایت بازگو کرد. غلام...

از پـــای فتـادیم ، چو آمــد شبِ هـجـران در درد بماندیم چو از دست ، دَوا رفت

احـرام چه بندیم ، که آن قبله نه اینجاست در سعی چه کوشیم که از مَروه صفا رفت

بر در میخــــانه رفـتن کـــار یکـرنگـان بُــوَد خود فروشان را بکوی مِی فروشان راه نیست

ملکی که پریشان شد از شومی شیطان شد باز آن سلیمان شد تا باد چنین بادا

دلی خواهم که از او درد خیزد بسوزد ، عشق ورزد ، اشک ریزد

گر طبیبانه بیایی بر سر بالینم بر دو عالم ندهم لذت بیماری را

با تو هستم ز تو هرگز نشدم دور ، ولـی چه توان کرد که بانگ جرسی نیست مرا

80سالگی و عشق ‌تصدیق کن که عجیب است حوای پیر دگربار گرم تعارف سیباست لب سرخ و زلف طلایی ‌زیبا ولی نه خدایی بر چهره رنگ هم اگرهست آرایش است و فریب است بر سینه‌ام دل شیدا پرپر زنان ز تمنا ۷۰ضربه اورا گویی دوبار ضریب است عشق است و دغدغه‌ی شرم تن از دمای هوس گرم می‌سوزماز تب و این تب فارغ زلطف طبیب...

شب عاشقان بی‌دل چه شبی دراز باشد تو بیا کز اول شب در صبح باز باشد عجبست اگر توانم که سفر کنم ز دستت به کجا رود کبوتر که اسیر باز باشد ز محبتت نخواهم که نظر کنم به رویت که محب صادق آنست که پاکباز باشد به کرشمه عنایت نگهی به سوی ما کن که دعای دردمندان ز سر نیاز باشد...

می‌خواهمت چنان‌که شب خسته خواب را می‌جويمت چنان‌که لب تشنه آب را محو توام چنان‌که ستاره به چشم صبح يا شبنم سپيده‌دمان آفتاب را بی‌تابم آن‌چنان که درختان برای باد يا کودکان خفته به گهواره، خواب را بايسته‌ای چنان‌که تپيدن برای دل يا آن‌چنان که بال پريدن عقاب را حتی اگر نباشی می‌آفرينمت چونان...

گر دشمن من به دوستی بگزینی مسکین چه کند با تو بجز مسکینی صد جور بکن که همچنان مطبوعی صد تلخ بگو که همچنان شیرینی

آنگاه، من، که بودم جغد سکوت لانه تاریک درد خویش، چنگ زهم گسیخته زه را یک سو نهادم فانوس بر گرفته به معبر در آمدم گشتم میان کوچه مردم این بانگ بالبم شررافشان: (( - آهای ! از پشت شیشه ها به خیابان نظر کنید! خون را به سنگفرش ببینید! ... این خون صبحگاه است گوئی به سنگفرش کاینگونه می تپد دل خورشید...

شما نميتوانيد با تنفر داشتن از ديگري خودتان را به خدا نزديکتر کنيد، چه معتقد باشيد که اين خشمي بجاست و يا نه. رابطه ميان روح - که شما هستيد - و خدا بر اساس عشق است. و جاييکه عشقي پاک وجود دارد، هيچ جايي براي هيچ نوع خشمي وجود ندارد.