نتایح جستجو

شکسته گشت چو پشت هلال قامت من کمان ابروی یارم چو وسمه باز کشید

ما را ز خیال تو چه پروای شرابست خم گوی سر خود گیر که خمخانه خرابست گر خم بهشتست بریزید که بی دوست هر شربت غدبم که دهی عین عذابست

تا دم از شام سر زلف تو هر جا نزنند با صبا گفت وشنیدم سحری نیست که نیست

دوش دیدم که ملائک در میخانه زدند گل ادم بسرشتند و به پیمانه زدند

انچنان در هوای خاک درش میرود اب دیده ام که مپرس

الا ای پیر فرزانه مکن عیبم ز میخانه که من در ترک پیمانه دلی پیمان شکن دارم

دارم از زلف سیاهش گله چندان که مپرس که چنان زو شده ام بی سروسامان که مپرس

من بگوش خود از دهانش دوش سخنانی شنیده ام که مپرس

دگر شو شد که موجانم بسوزد گریبان تا بدامانم بسوزد برای کفر زلفت ای پریرخ همی ترسم که ایمانم بسوزد

وانکه گیسوی ترا رسم تطاول اموخت هم تواند کرمش داد من غمگین داد

الا یا ایها الساقی ادر کاسا وناولها که عشق اسان نمود اول ولی افتاد مشکلها

تو نیکی می کن و در دجله انداز که ایزد در بیابانت دهد باز

یا بخت من طریق مروت فرو گذاشت یا او بشاهراه طریقت گذر نکرد

دل ضعیفم از ان میشکند بطرف چمن که جان ز مرگ به بیماری صبا ببرد

سلام : خوبین شما؟ ببخشین ادری میل منو واسه چی می خواین. البته معذرت می خوام.

اگر ان ترگ شیرازی بدست ارد دل ما را بخال هندویش بخشم سمرقند و بخارا را

شرابی تلخ می خواهم که مرد افکن بود زورش که تا یک دم بیاسایم زدنیا و شر و شورش

کوکب بخت مرا هیچ منجم نشناخت یا رب از مادر گیتی بچه طالع زادم

لاله ساغر گیر ونرگس مست و بر ما نام فسق دواری دارم بسی یا رب کرا داور کنم

ترا چنانکه توئی هر نظرکجا بیند بقدر دانش خود هر کس کند ادراک