نتایح جستجو

دلبرا که جان فرسود ازو کام نگشود ازو نومید نتوان بودازو باشد که دلداری کنم

الا ای پیر فرزانه مکن عیبم زمیخانه که من در ترک پیمانه دلی پیمان شکن دارم

واعظ شهر چو مهر ملک وشحنه گزید من اگر مهر نگاری بگزینم چه شود

شاهد بخت چو کرشمه کند ماش ائینه رخ چو مهیم

غمم بیحد و دردم بی شماره فغان کاین درد من درمان نداره خداوندا نداند ناصح من که فریاد دلم بی اختیاره

درد عشقی کشیده ام که مپرس زهر هجری کیشده ام که مپرس

می نخوردم ولی باده پرستی میکنم باده عشق در جام هستی میکنم جام باده.عشق و هستی فدای زلف یار یار من گر بت شود بت پرستی میکنم

دوش دیدم که ملائک در میخانه زدند گل ادم بسرشتند و به پیمانه زدند

عشق بی تو معنایش غمست زندگی بی تو برایم ماتمست دل چه خوشنودست بدیدارت ولی لحظه های با تو بودن بس کمست

دوش وقت سحراز غصه نجاتم دادند ون در آن ظلمت شب آب حیاتم دادند

دنیا به مراد رانده گیر آخر چه وین نامه عمر خوانده گیر آخر چه

تا غمت در دل ویرانه مقیمست همواره مرا کوی خرابات مقامست

هان مشو نومید که واقف نهی از سر غیب باشد اندر پرده بازیهای پنهان غم مخور

مرا چشمیست بس تاریک و نمناک چه خواهم دید از خورشید و افلاک

تو نیکی می کن و در دجله انداز که ایزد در بیابانت دهد باز

مزن بر سر نا توان دست زور که روزی بیفتی بپایش چو مور

گردون نگری ز قد فرسوده ماست جیحون اثری ز اشک پالوده ماست دوزخ شرری ز رنج بیهوده ماست فردوس دمی ز وقت آسوده ماست

دلا تا کی در این کاخ مجازی کنی مانند طفلان خاک بازی