Recent content by Rokhsana_D

ما ز یاران چشم یاری داشتیم خود غلط بود آنچه میپنداشتیم

تو مرا جان و جهانی چه کنم جان و جهان را تو مرا گنج روانی چه کنم سود و زیان را

یا رب مرا یاری بده تا خوب آزارش کنم هجرش دهم زجرش دهم خوارش کنم زارش کنم از بوسه های آتشین وز خنده های دلنشین صد شعله در جانش زنم صد فتنه در کارش کنم

در این سرای بی کسی, کسی به در نمیزند به دشت پرملال ما پرنده پر نمیزند یکی ز شب گرفتگان چراغ بر نمی کُند کسی به کوچه سارِ شب درِ سحر نمی زند

یاد بگذشته به دل ماند و دریغ نیست یاری که مرا یاد کند دیده ام خیره به ره ماند و نداد نامه ای تا دل من شاد کند

نبسته ام به کس دل نبسته کس به من دل چو تخته پاره بر موج رها رها رها من

تو که امروز نگاهت به نگاهی نگران است باش فردا که دلت با دگران است...

آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا بی وفا حالا که افتاده ام از پا چرا

در دل من چیزیست... مثل یک بیشه نور... مثل خواب دم صبح و چنان بی تابم که دلم میخواهد بدوم بدوم تا ته دشت... بروم تا سر کوه

تو مست مست سرخوشی من مست بی سر سرخوشم تو عاشق خندان لبی من بی دهان خندیده ام

تو پیکی و همه پیغام عاشقان داری از آن پری, گل قاصد! برای من چه خبر؟

اگرچه عمری ای سیه مو چون موی تو آشفته ام درون سینه قصه ی این آشفتگی پنهفته ام

تو آرزوی بلندی و دست من کوتاه مدام پیش نگاهی مدام پیش نگاه...

ای کاش آدمی وطنش را همچون بنفشه ها در جعبه های خاک یک روز میتوانست با خود ببرد هرکجا که خواست... در روشنای باران , در آفتاب پاک...