آدمی نیستم که گِله کنم و از این وضعیت و تنهایی ها شکایتی ندارم،
هرکسی به اندازه ی خودش تنهایی داره...
حتی میتونم شرایط رو بفهمم و دلیل تنهایی ها و ناسازگاری های من با بعضی افراد رو درک میکنم..
تنها چیزی که من رو ناراحت میکنه و فکر میکنم خیلی خیلی غم انگیز و ناراحت کننده است
اینه که تو طول روز به اینهمه انسان و اطرافیان خودم نگاه میکنم
و توی وجود این افراد نکته ایی پیدا نمیکنم که ارزش دوست داشتن داشته باشن.
