معماری با مصالحی از جنس دل

[ziba 22]

​

سه حرفی که همیشه تنهایی ات را پر می کند
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
" خدا "
​

 

[مــــ ـــــآری]

دل‌ من محکمه ایست که به من می‌گوید :
" همه را دوست بدار ،
به همه خوبی‌ کن ،
و اگر بد دیدی ،
دل‌ به دریای محبت بزن و بخشش کن ".

 

[مــــ ـــــآری]

.^وقتــــی^
"قرتـــی" شــده☜شـــاخ

"هــــرزه" شــده☜داف

"عشـــق" شـــده☜خــاص

"لاشـــی" شـــده☜داش

"تفریـح" شـــده☜لــاس

" تنهــــایی???" پرچمــــت بالــاس "!!!

 

[mohammad azizi]

چشمانـم به دنبال حقیقت می‌گردند
انگشتانـم ایمان و عقیده را احساس می‌کنند
پاکیزگی را با دستانـم لمس می‌کنـم
​

و همه چیز را زیـر بـاران اعتراف می‌کنـم​

​

و سپس در مقایل آینـه ایستادم آنرا شکستـم!
چه شبیه شد آیـنه با من . . .
​

 

[مــــ ـــــآری]

ﺗﻮ ﭼﻪ ﮔﻔﺘﯽ ﺳﻬﺮﺍﺏ ؟
ﻗﺎﯾﻘﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ !
ﺑﺎ ﮐﺪﺍﻡ ﻋﻤﺮ ﺩﺭﺍﺯ ؟
ﻧﻮﺡ ﺍﮔﺮ ﮐﺸﺘﯽ ﺳﺎﺧﺖ ﻋﻤﺮﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﺬﺭﺍﻧﺪ ،
ﺑﺎ ﺗﺒﺮ ﺭﻭﺯ ﻭ ﺷﺒﺶ ﺑﺮ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺍﻓﺘﺎﺩ
ﺳﺎﻟﯿﺎﻥ ﻃﻮﻝ ﮐﺸﯿﺪ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺍﻣﺎ
ﭘﺲ ﺑﮕﻮ ﺍﯼ ﺳﻬﺮﺍﺏ ﺷﻌﺮ ﻧﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ
ﺳﺎﺧﺖ .
ﺑﯿﺨﯿﺎﻝ ﻗﺎﯾﻖ . . .
ﯾﺎ ﮐﻪ ﻣﯿﮕﻔﺘﯽ : ﺗﺎ ﺷﻘﺎﯾﻖ ﻫﺴﺖ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺑﺎﯾﺪ
ﮐﺮﺩ ؟
ﺍﯾﻦ ﺳﺨﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﭼﻪ ؟!
ﺑﺎ ﺷﻘﺎﯾﻖ ﺑﺎﺷﯽ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﮐﺮﺩ !!
ﻭﺭﻧﻪ ﺍﯾﻦ ﺷﻌﺮ ﻭﺳﺨﻦ ﯾﮏ ﺧﯿﺎﻝ ﭘﻮﭺ
ﺍﺳﺖ . . .
ﭘﺲ ﺍﮔﺮ ﻣﯿﮕﻔﺘﯽ ﺗﺎ ﺷﻘﺎﯾﻖ ﻫﺴﺖ ﺣﺴﺮﺗﯽ
ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮﺭﺩ ﺟﻤﻠﻪ ﺯﯾﺒﺎﺗﺮ ﺑﻮﺩ .
ﺗﻮ ﺑﺒﺨﺸﻢ ﺳﻬﺮﺍﺏ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺷﻌﺮﺕ ﻧﮑﺘﻪ
ﺍﯼ ﺁﻭﺭﺩﻡ ، ﺍﻧﺘﻘﺎﺩﯼ ﮐﺮﺩﻡ
ﺑﺨﺪﺍ ﺩﻟﮕﯿﺮﯾﻢ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﻧﯿﺎ
ﺍﺯﺧﯿﺎﻝ ﻭ ﺭﻭﯾﺎ ﺑﺨﺪﺍ ﺩﻟﮕﯿﺮﯾﻢ
ﺑﺨﺪﺍ ﻣﺎ ﺳﯿﺮﯾﻢ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﭘﯿﺮﯾﻢ
ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺭﻭﯾﺎ ﻧﯿﺴﺖ
ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻧﺎﻣﺮﺩ ﺍﺳﺖ

 

[mohammad azizi]

آخ که آدم چقدر دلش زود تنگ می‌شه...
ای کاش هوای شهرمان همیشه بارانی باشد
تا که شاید هر کجا هرلحظه ساکت آرام با صدای رعد و برق فریاد بزنم
و زیر ترنم باران نم نم اشک‌هایم رابرایش هدیه کنم
تا که شاید زمین نلرزد و آسمان شهر دودآلود نباشد
تاکه شاید پرنده‌‌ها خانه‌هایشان را ترک نکنند
تاکه شاید او هم بداند من اشتباه کردم
تاکه شاید بخشیده شوم
تاکه شاید بازآید
تاکه شاید...
​

 

[mohammad azizi]

قلبمان را
به هر کسی ندهیم
بعضیها
حتی
ارزش نیم نگاه هم ندارند
بزرگترین اشتباه هم همین هست
کسی را
دوست بداری
که معنای
عشق وفاداری و دوست داشتنت را نمیفهمد
*نقل از یک نفر*
​

 

[mohammad azizi]

خبر از من داری؟…
خبر از دلتنگی های من چطور؟
و آن پروانه های شادی که در نگاهم بودند…
خبرش رسیده که مرده اند؟
هیچ سراغ دلم را میگیری؟
کسی خبر داده که آب رفته ام از خستگی؟
مچاله ام از دلتنگی؟
آه… که هیچ کلاغی نساختیم میان هم
وجدانت راحت…
خبرهای من به تو نمی رسد
​

 

[mohammad azizi]

مـטּ دیگہ نـہ از اومـدטּ کسـے

ذوق زده میشم ،
نہ کسے از ڪنآرمـ بره حوصلـہ دارمــ
نآزشو بـخـرمــ ڪہ بـرگرده ...
مـטּآدمــ بے احسآسے نیستمـ !
مـטּ بے معرفـتــ و نآمرد نیستمــ ...
فقط خستہ امــ ...
از همـہ چے !
​

 

[mohammad azizi]

خاطــــــره

یعنی :

یک سکوت غیرمنتظره

میان خنده های بلند

 

[mohammad azizi]

در سکوت مهتابی
اشک میریزم
تا
یادم برود
رفته ای
اینگونه
با همگان سخن میگویم
و تظاهر میکنم
یادم همین نزدیکیست
اما
هیچ کس نمیداند
وقتی ناگاه سکوت میکنم
یادت مرا زمین زده است

 

[mohammad azizi]

هر بار که می خواهم به سمـتـت بيايم يادم می افتد



” دلـتـنـگی ”



هرگز بهانه خوبی برای تکرار يک اشتباه نيست . . . !

 

[♥milad♥]

 

[mohammad azizi]

ابر
دودِ سیگارِ مردی است
که حرف هایش را می خورد
و بعد فوت می کند

غم که زیاد باشد
باران می بارد

 

[(رها)]

اینجا هیچ چیز واقعی نیست
نه-رفتن ِ تو
نه-ماندن ِ من
انگار : یکنفر دارد ما را خواب میبیند
با دانه های درشت ِ عرق
بر پیشانی اش!

(هامون هدایت)

 

[(رها)]

 

[(رها)]

 

[(رها)]

 

[(رها)]

 

[مــــ ـــــآری]

کافه چی روی میزش چنین نوشته بود:
اینجا طعم ❤دلتنگی❤ تلخ تر از قهوه است!

 

[R@ha1]

دلم که می‌گیرد، حجم دنیا کمتر و کمتر می‌شود؛
دلم که می‌گیرد، آفتاب مدام رو به زوال است؛
دلم که می‌گیرد، ابرها همه سیاه می‌شوند و بارانی؛
دلم که می‌گیرد، نسیم طوفانی می‌شود؛
اما همیشه دلم که می‌گیرد، خدا نزدیک‌ترین است.

 

[R@ha1]

گاهی دلت بهانه‌هایی می‌گیرد که خودت انگشت به دهان می‌مانی...
گاهی دلتنگی‌هایی داری که فقط باید فریادشان بزنی اما سکوت می‌کنی...
گاهی پشیمانی از کرده و ناکرده‌ات!
گاهی دلت نمی‌خواهد دیروز را به یاد بیاوری، انگیزه‌ای برای فردا نداری؛
و حال هم که ....
گاهی فقط دلت می‌خواهد زانوهایت را تنگ در آغوش بگیری
و گوشه‌ترین گوشه‌ای که می‌شناسی بنشینی و فقط نگاه کنی.
گاهی چقدر دلت برای یک خیال راحت تنگ می‌شود...

 

[mohammad azizi]

ديگر نيا...

در اين قفسى كه بعد از رفتنت

براى خودم ساخته ام

فقط جاى خودم مى شود...

 

[R@ha1]

مرا کسی نساخت
خدا ساخت، نه آنچنان که «کسی می‌خواست»،
که من کسی نداشتم، کسم خدا بود،
کس بی کسان،
او بود که مرا ساخت،
آنچنان که خودش خواست نه از من پرسید و
نه از آن «من دیگر» م.

دکتر علی شریعتی​

 

[R@ha1]

وقتی گریه کردم گفتند بچه ای!
وقتی خندیدم گفتند دیوانه ای!
وقتی جدی بودم گفتند مغروری!
وقتی شوخی کردم گفتند سنگین باش!
وقتی سنگین بودم گفتند افسرده ای!
وقتی حرف زدم گفتند پــــرحرفی!و
قتی ساکت شـدم گفتنـد عاشقی!
اما گریه شاید زبان ضعف باشد، شاید خیلی کودکانه،
شاید بی غرور، اما هرگاه گونه هایم خیس می شود
میدانم نه ضعیفم، نه یک کودک. می دانم پر از احساسم.​

 

[mohammad azizi]

یه وقتایی...آدم...

یهویی میفهمه....

چقدر تنهاست .../.

 

[mohammad azizi]

ﻓﮑﺮ ﻣﯿ ﮑﺮﺩﻡ..
ﺁﺩﻣﻬﺎ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮﺭ ﮐﻪ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻧﺪ.....
ﻣﯿﺮﻭﻧﺪ
ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺭﻭﻧﺪ.
ﻣﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ
ﺭﺩﺷﺎﻥ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ..ﺣﺘﯽ ﺍﮔﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺑﺮﺩﺍﺭﻧﺪ
ﻭ ﺑﺮﻭﻧﺪ.!!!

​

​

 

[R@ha1]

خدا گفت به دنیایتان می‌آورم تا عاشق شوید
.آزمونتان تنها همین است:
عشقو هرکه عاشق‌تر آمد نزدیک تر است.
پس نزدیکتر آیید.
نزدیکتر.
عشق کمند من است.
کمندی که شما را پیش من می‌آورد، کمندم را بگیرید.
و لیلی کمند خدا را گرفت
خدا گفت: عشق فرصت گفتگوست. گفتگو با من با من گفتگو کنید.
و لیلی تمام کلمه‌هایش را به خدا داد. لیلی هم صحبت خدا شد.
خدا گفت: عشق همان نام من است که مشتی خاک را بدل به نور کرد.
و لیلی مشتی نور شد در دستان خداوند.
عرفان نظرآهاری​

 

[mohammad azizi]

چقدر سخته تمام اعضای بدنت بخواهند حرف بزنند

اما ندانند چه می خواهند بگویند...

 

[mohammad azizi]

از فـــــــردا

بیشتر مراقب باش

تقاص ِ

اشک های ِ

امشب ِ من

سنگین تراز

تمام روزهایی است

که عاشقانه گریه کردم…
​