معماری با مصالحی از جنس دل
- شروع کننده موضوع mohammad azizi
- تاریخ شروع
مادرم
بیهوده ورق میخورند تقویم های جهان....
بی تو
روزهای من همه یک روزند...
شنبه هایی که فقط پیشوندشان عوض میشود..
بیهوده ورق میخورند تقویم های جهان....
بی تو
روزهای من همه یک روزند...
شنبه هایی که فقط پیشوندشان عوض میشود..
مثل باران چشمهایت دیدنی است
fateme.h.b
عضو جدید
تو هر شب بی ادعا در من شعر می شوی . . .
و من هر روز مغرورانه پز شاعر بودنم را میدهم ...!
و من هر روز مغرورانه پز شاعر بودنم را میدهم ...!
fateme.h.b
عضو جدید
برای هر کسی یه اسم تو زندگیش هست
که تا ابد هر کجایی بشنودش
نا خداگاه برگرده به همون سمت و بگه
" جــــــانــــــم "
چــــرا صـــدام نــمــیـــزنی ...؟؟؟
که تا ابد هر کجایی بشنودش
نا خداگاه برگرده به همون سمت و بگه
" جــــــانــــــم "
چــــرا صـــدام نــمــیـــزنی ...؟؟؟
یاد من باشد فردا دم صبح
جور دیگر باشم
بد نگویم به هوا، آب ، زمین
مهربان باشم، با مردم شهر
و فراموش کنم، هر چه گذشت
خانه ی دل، بتکانم ازغم
و به دستمالی از جنس گذشت ،
بزدایم دیگر،تار کدورت، از دل
مشت را باز کنم، تا که دستی گردد
و به لبخندی خوش
دست در دست زمان بگذارم
یاد من باشد فردا دم صبح
به نسیم از سر صدق، سلامی بدهم
و به انگشت نخی خواهم بست
تا فراموش، نگردد فردا
زندگی شیرین است، زندگی باید کرد
گرچه دیر است ولی
کاسه ای آب به پشت سر لبخند بریزم ،شاید
به سلامت ز سفر برگردد
بذر امید بکارم، در دل
لحظه را در یابم
من به بازار محبت بروم فردا صبح
مهربانی خودم، عرضه کنم
یک بغل عشق از آنجا بخرم
یاد من باشد فردا حتما
به سلامی، دل همسایه ی خود شاد کنم
بگذرم از سر تقصیر رفیق ، بنشینم دم در
چشم بر کوچه بدوزم با شوق
تا که شاید برسد همسفری ، ببرد این دل مارا با خود
و بدانم دیگر قهر هم چیز بدیست
یاد من باشد فردا حتما
باور این را بکنم، که دگر فرصت نیست
و بدانم که اگر دیر کنم ،مهلتی نیست مرا
و بدانم که شبی خواهم رفت
و شبی هست، که نیست، پس از آن فردایی
یاد من باشد
باز اگر فردا، غفلت کردم
آخرین لحظه ی از فردا شب ،
من به خود باز بگویم
این را
مهربان باشم با مردم شهر
و فراموش کنم هر چه گذشت......ـ
فریدون مشیری
جور دیگر باشم
بد نگویم به هوا، آب ، زمین
مهربان باشم، با مردم شهر
و فراموش کنم، هر چه گذشت
خانه ی دل، بتکانم ازغم
و به دستمالی از جنس گذشت ،
بزدایم دیگر،تار کدورت، از دل
مشت را باز کنم، تا که دستی گردد
و به لبخندی خوش
دست در دست زمان بگذارم
یاد من باشد فردا دم صبح
به نسیم از سر صدق، سلامی بدهم
و به انگشت نخی خواهم بست
تا فراموش، نگردد فردا
زندگی شیرین است، زندگی باید کرد
گرچه دیر است ولی
کاسه ای آب به پشت سر لبخند بریزم ،شاید
به سلامت ز سفر برگردد
بذر امید بکارم، در دل
لحظه را در یابم
من به بازار محبت بروم فردا صبح
مهربانی خودم، عرضه کنم
یک بغل عشق از آنجا بخرم
یاد من باشد فردا حتما
به سلامی، دل همسایه ی خود شاد کنم
بگذرم از سر تقصیر رفیق ، بنشینم دم در
چشم بر کوچه بدوزم با شوق
تا که شاید برسد همسفری ، ببرد این دل مارا با خود
و بدانم دیگر قهر هم چیز بدیست
یاد من باشد فردا حتما
باور این را بکنم، که دگر فرصت نیست
و بدانم که اگر دیر کنم ،مهلتی نیست مرا
و بدانم که شبی خواهم رفت
و شبی هست، که نیست، پس از آن فردایی
یاد من باشد
باز اگر فردا، غفلت کردم
آخرین لحظه ی از فردا شب ،
من به خود باز بگویم
این را
مهربان باشم با مردم شهر
و فراموش کنم هر چه گذشت......ـ
فریدون مشیری
[h=2]
[/h]
[/h]
خداوندا زيباترين لحظه ها را نصيب مادرم كن كه
زيباترين لحظه هايش را
به خاطر من از دست داده است..
دلم برای کسی تنگ است که دنیایم نگاهش بود...
زندگیم لبخندش بود...
عشقم نفسش بود....
اما حالا.....
پا روی خاطراتش میگذارم تا قلب نا آرامم طنین غم انگیز نبودنش را آهسته آهسته بنوازد....
دلم برای کسی تنگ است که لایق تمام دلتنگیهای دنیاست...
برای او که عشق تفسیر محبت وشب بیداری هایش است....
دلم ....
دلم برای " او " تنگ است
زندگیم لبخندش بود...
عشقم نفسش بود....
اما حالا.....
پا روی خاطراتش میگذارم تا قلب نا آرامم طنین غم انگیز نبودنش را آهسته آهسته بنوازد....
دلم برای کسی تنگ است که لایق تمام دلتنگیهای دنیاست...
برای او که عشق تفسیر محبت وشب بیداری هایش است....
دلم ....
دلم برای " او " تنگ است
سکوت کردن و آه کشیدن که
مدرسه نمی خواست!
هنوز نفهمیدم چرا پدرم،
هر روز،
هفت صبح بیدارم می کرد...؟!؟!
مدرسه نمی خواست!
هنوز نفهمیدم چرا پدرم،
هر روز،
هفت صبح بیدارم می کرد...؟!؟!
خب غم هم آدمست دیگر
حق دارد
مثل خیلی ها
سرش را پایین بی اندازد و
یکراست بیاید بنشیند کنج دل ما
حق دارد
مثل خیلی ها
سرش را پایین بی اندازد و
یکراست بیاید بنشیند کنج دل ما
.
بُگذآر بِگویَم ڪِـہ اَز سَرآبِ ایـטּُ آטּ بُریدَم ,, مَـטּ اَز عَطَش تَرآنِـہ آفَریدَم
بِـہ سَمتِ مآندَنَت رآهی نِمیشَوی چرآ
گآهی سِتآرہ هِدیـہ ڪُـטּ بِـہ مُشتِ پوچ شَب هآ ,, شِمُردہ تَر بِگو بآ مَـטּ حُروفِ رَفتَنَت ,, [!] ×
بُگذآر بِگویَم ڪِـہ اَز سَرآبِ ایـטּُ آטּ بُریدَم ,, مَـטּ اَز عَطَش تَرآنِـہ آفَریدَم
بِـہ سَمتِ مآندَنَت رآهی نِمیشَوی چرآ
گآهی سِتآرہ هِدیـہ ڪُـטּ بِـہ مُشتِ پوچ شَب هآ ,, شِمُردہ تَر بِگو بآ مَـטּ حُروفِ رَفتَنَت ,, [!] ×
ﻣﻦ ﺍﮔــﺮ ﻣﺮﺩ ﺑﻮﺩﻡ،
ﺩﺳﺖ ﺯﻧﯽ ﺭﺍ ﻣﯿﮕﺮﻓﺘﻢ ...
ﭘﺎ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺶ ﻓﺼﻞ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻗﺪﻡ ﻣﻴﺰﺩﻡ
ﻭ ﺑﺮﺍﯾﺶ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﻭ ﺩﻟﺪﺍﺩﮔﯽ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ
ﺗﺎ ﻻﺍﻗﻞ ﯾﮏ ﺩﺧﺘﺮ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎ
ﺍﺯ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻧﺘﺮﺳﺪ !
ﺷﻤﺎ ﺯﻥ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺳﻴﺪ !
ﺯﻥ ﻫﺎ ﺗﺮﺳﻮ ﺍﻧﺪ
ﺯﻥ ﻫﺎ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻨﺪ
ﺍﺯ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ
ﺍﺯ ﺩﻟﺘﻨﮕﯽ
ﺍﺯ ﺩﯾﺮﻭﺯ
ﺍﺯ ﻓﺮﺩﺍ
ﺍﺯ ﺯﺷﺖ ﺷﺪﻥ
ﺍﺯ ﺩﻳﺪﻩ ﻧﺸﺪﻥ
ﺍﺯ ﺟﺎﻳﮕﺰﻳﻦ ﺷﺪﻥ
ﺍﺯ ﺗﮑﺮﺍﺭﯼ ﺷﺪﻥ
ﺍﺯ ﭘﯿﺮ ﺷﺪﻥ
ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻧﺸﺪﻥ
ﻭ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﻓﻊ ﺍﻳﻦ ﺗﺮﺱ ﻫﺎ،
ﻧﻪ ﻧﯿﺎﺯﯼ ﺑﻪ ﭘﻮﻝ ﺩﺍﺭﯾﺪ
ﻧﻪ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ
ﻭ ﻧﻪ ﻗﺪﺭﺕ ...
ﻧﻪ ﺯﻳﺒﺎﻳﯽ
ﻭ ﻧﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺑﺎﺯﯼ !!!!!
ﻛﺎﻓﻴﺴﺖ ﻓﻘﻂ ﺣﺮﯾﻢ ﺑﺎﺯﻭﺍﻧﺘﺎﻥ ﺭﺍﺳﺖ ﺑﮕﻮﯾﺪ !
ﻛﺎﻓﻴﺴﺖ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻭ ﻣﺎﻧﺪﻥ ﺭﺍ ﺑﻠﺪ ﺑﺎﺷﻴﺪ !
ﺗﻘﺼﻴﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺯﻥ ﻫﺎ ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﻋﻮﺽ ﺷﺪﻧﺪ ...
ﻭﻗﺘﯽ ﺷﻤﺎ ﻣﺮﺩﻫﺎ ﺷﺮﻭﻉ ﮐﺮﺩﯾﺪ ﺑﻪ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺍﻣﻨﯿﺖ،
ﺯﻥ ﻫﺎ ﻋﻮﺽ ﺷﺪﻧﺪ !
ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﮐﻪ ﺍﻣﻨﯿﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭘﻮﻝِ ﺷﻤﺎ ﺩﯾﺪﻧﺪ
ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﮐﻪ ﺗﺮﺱ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻧﺸﺪﻥ
ﺭﺍ،
ﺑﺎ ﺟﺮﺍﺣﯽ ﭘﻼﺳﺘﯿﮏ ﺗﺎﺧﺖ ﺯﺩﻧﺪ
ﻭ ﺗﺮﺱ ﺍﺯ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺸﺪﻥ ﺭﺍ
ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﺩﺍﺭ ﺷﺪﻥ، ... ﻭَ ﻭَ ﻭَ ...
ﻋﺸﻖ ﻭﺭﺯﯾﺪﻥ ﻭ ﻋﺎﺷﻖ ﮐﺮﺩﻥ
ﻫﻨﺮ ﻣﺮﺩﺍﻧﻪ ﺍﯼ ﺳﺖ ...
ﻭﻗﺘﯽ ﺯﻥ ﻫﺎ ﺷﺮﻭﻉ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﺑﻪ ﻧﺎﺯ ﺧﺮﯾﺪﻥ ﻭ ﻧﺎﺯ ﮐﺸﯿﺪﻥ،
" ﺗﻌﺎﺩﻝ ﺩﻧﯿﺎ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺧﻮﺭَﺩ "
ﺳﯿﻤﯿﻦ_ ﺑﻬﺒﻬﺎﻧﯽ
ﺩﺳﺖ ﺯﻧﯽ ﺭﺍ ﻣﯿﮕﺮﻓﺘﻢ ...
ﭘﺎ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺶ ﻓﺼﻞ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻗﺪﻡ ﻣﻴﺰﺩﻡ
ﻭ ﺑﺮﺍﯾﺶ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﻭ ﺩﻟﺪﺍﺩﮔﯽ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ
ﺗﺎ ﻻﺍﻗﻞ ﯾﮏ ﺩﺧﺘﺮ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎ
ﺍﺯ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻧﺘﺮﺳﺪ !
ﺷﻤﺎ ﺯﻥ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺳﻴﺪ !
ﺯﻥ ﻫﺎ ﺗﺮﺳﻮ ﺍﻧﺪ
ﺯﻥ ﻫﺎ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻨﺪ
ﺍﺯ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ
ﺍﺯ ﺩﻟﺘﻨﮕﯽ
ﺍﺯ ﺩﯾﺮﻭﺯ
ﺍﺯ ﻓﺮﺩﺍ
ﺍﺯ ﺯﺷﺖ ﺷﺪﻥ
ﺍﺯ ﺩﻳﺪﻩ ﻧﺸﺪﻥ
ﺍﺯ ﺟﺎﻳﮕﺰﻳﻦ ﺷﺪﻥ
ﺍﺯ ﺗﮑﺮﺍﺭﯼ ﺷﺪﻥ
ﺍﺯ ﭘﯿﺮ ﺷﺪﻥ
ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻧﺸﺪﻥ
ﻭ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﻓﻊ ﺍﻳﻦ ﺗﺮﺱ ﻫﺎ،
ﻧﻪ ﻧﯿﺎﺯﯼ ﺑﻪ ﭘﻮﻝ ﺩﺍﺭﯾﺪ
ﻧﻪ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ
ﻭ ﻧﻪ ﻗﺪﺭﺕ ...
ﻧﻪ ﺯﻳﺒﺎﻳﯽ
ﻭ ﻧﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺑﺎﺯﯼ !!!!!
ﻛﺎﻓﻴﺴﺖ ﻓﻘﻂ ﺣﺮﯾﻢ ﺑﺎﺯﻭﺍﻧﺘﺎﻥ ﺭﺍﺳﺖ ﺑﮕﻮﯾﺪ !
ﻛﺎﻓﻴﺴﺖ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻭ ﻣﺎﻧﺪﻥ ﺭﺍ ﺑﻠﺪ ﺑﺎﺷﻴﺪ !
ﺗﻘﺼﻴﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺯﻥ ﻫﺎ ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﻋﻮﺽ ﺷﺪﻧﺪ ...
ﻭﻗﺘﯽ ﺷﻤﺎ ﻣﺮﺩﻫﺎ ﺷﺮﻭﻉ ﮐﺮﺩﯾﺪ ﺑﻪ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺍﻣﻨﯿﺖ،
ﺯﻥ ﻫﺎ ﻋﻮﺽ ﺷﺪﻧﺪ !
ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﮐﻪ ﺍﻣﻨﯿﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭘﻮﻝِ ﺷﻤﺎ ﺩﯾﺪﻧﺪ
ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﮐﻪ ﺗﺮﺱ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻧﺸﺪﻥ
ﺭﺍ،
ﺑﺎ ﺟﺮﺍﺣﯽ ﭘﻼﺳﺘﯿﮏ ﺗﺎﺧﺖ ﺯﺩﻧﺪ
ﻭ ﺗﺮﺱ ﺍﺯ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺸﺪﻥ ﺭﺍ
ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﺩﺍﺭ ﺷﺪﻥ، ... ﻭَ ﻭَ ﻭَ ...
ﻋﺸﻖ ﻭﺭﺯﯾﺪﻥ ﻭ ﻋﺎﺷﻖ ﮐﺮﺩﻥ
ﻫﻨﺮ ﻣﺮﺩﺍﻧﻪ ﺍﯼ ﺳﺖ ...
ﻭﻗﺘﯽ ﺯﻥ ﻫﺎ ﺷﺮﻭﻉ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﺑﻪ ﻧﺎﺯ ﺧﺮﯾﺪﻥ ﻭ ﻧﺎﺯ ﮐﺸﯿﺪﻥ،
" ﺗﻌﺎﺩﻝ ﺩﻧﯿﺎ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺧﻮﺭَﺩ "
ﺳﯿﻤﯿﻦ_ ﺑﻬﺒﻬﺎﻧﯽ
وقتی آدما میگن بارون رو دوست داریم ولی تا بارون میاد چتر باز میکنن...باید از دوست داشتن آدما ترسید!
مثل خانه هایی که
چسبیده بهم همسایه یکدیگرند!
قلب های ما نیز در کنار همند
اما حیف که در زمانه ما
همسایه از همسایه خبر ندارد!
“نریمان ربیعی”
چسبیده بهم همسایه یکدیگرند!
قلب های ما نیز در کنار همند
اما حیف که در زمانه ما
همسایه از همسایه خبر ندارد!
“نریمان ربیعی”
روزهــای خاکستـــری مــــن
شعـــرهای غمگیــن مــــــــــــن
دل ِ زخمــی و چشمــان اشکـــی ِ مـــــن
تـــــ ـــــــــــــــــــــــــــــــــاوان روزهــایـی ست که دل داده بــــودم
روزهـایی که قلبـــم را
با رُبــان هـای قرمـــز ِعشـــــ ــــق
به دور گردنـــش حلقـــــــه می کــردم
روزهـایی که احســاسم را
با رُبــان هـای آبــی آرامـــ ــــــــش
به چَشمــان ِ سیـــاه َش می دوختــــــــــــــــــــــم
روزهـایی که صداقتــــم را
با رُبـان های سبــز ِ دوســت داشتـن
بـر سینـــه ی ِ مـــــردانـه اش سنجــاق می کــردم
افســــوس...
افسـوس برای آن روزهــــــای ِ سُـرخ و سبــز و آبـی ام که چـه آســــان رنـگ باخــت
شعـــرهای غمگیــن مــــــــــــن
دل ِ زخمــی و چشمــان اشکـــی ِ مـــــن
تـــــ ـــــــــــــــــــــــــــــــــاوان روزهــایـی ست که دل داده بــــودم
روزهـایی که قلبـــم را
با رُبــان هـای قرمـــز ِعشـــــ ــــق
به دور گردنـــش حلقـــــــه می کــردم
روزهـایی که احســاسم را
با رُبــان هـای آبــی آرامـــ ــــــــش
به چَشمــان ِ سیـــاه َش می دوختــــــــــــــــــــــم
روزهـایی که صداقتــــم را
با رُبـان های سبــز ِ دوســت داشتـن
بـر سینـــه ی ِ مـــــردانـه اش سنجــاق می کــردم
افســــوس...
افسـوس برای آن روزهــــــای ِ سُـرخ و سبــز و آبـی ام که چـه آســــان رنـگ باخــت
سیه مست جنونم، وادی و منزل نمی‌دانم
کنار دشت را از دامن محمل نمی‌دانم
شکار لاغرم، مشاطگی از من نمی‌آید
نگارین کردن سرپنجهٔ قاتل نمی‌دانم
سپندی را به تعلیم دل من نامزد گردان
که آداب نشست و خاست در محفل نمی‌دانم!
بغیر از عقدهٔ دل کز گشادش عاجزم عاجز
دگر هر عقده کید پیش من، مشکل نمی‌دانم
من آن سیل سبک سیرم که از هر جا که برخیزم
بغیر از بحر بی‌پایان دگر منزل نمی‌دانم
اگر سحر این بود صائب که از کلک تو می‌ریزد
تکلف بر طرف، من سحر را باطل نمی‌دانم!
کنار دشت را از دامن محمل نمی‌دانم
شکار لاغرم، مشاطگی از من نمی‌آید
نگارین کردن سرپنجهٔ قاتل نمی‌دانم
سپندی را به تعلیم دل من نامزد گردان
که آداب نشست و خاست در محفل نمی‌دانم!
بغیر از عقدهٔ دل کز گشادش عاجزم عاجز
دگر هر عقده کید پیش من، مشکل نمی‌دانم
من آن سیل سبک سیرم که از هر جا که برخیزم
بغیر از بحر بی‌پایان دگر منزل نمی‌دانم
اگر سحر این بود صائب که از کلک تو می‌ریزد
تکلف بر طرف، من سحر را باطل نمی‌دانم!
مادر! مرا ببخش .
فرزند خشمگين و خطا كار خويش را
مادر! حلال كن كه سرا پا ندامت است
با چشم اشكبار، ز پيشم چو مي روي
سر تا به پاي من
غرق ملامت است.
***
هر لحظه در برابر من اشك ريختي
از چشم پر ملال تو خواندم شكايتي
بيچاره من، كه به همه ي اشك هاي تو
هرگز نداشت راه گناهم نهايتي
***
تو گوهري كه در كف طفلي فتاده اي
من، ساده لوح كودك گوهر نديده ام
گاهي به سنگ جهل، گهر را شكسته ام
گاهي به دست خشم به خاكش كشيده ام
***
مادر! مرا ببخش.
صد بار از خطاي پسر اشك ريختي
اما لبت به شكوه ي من آشنا نبود
بودم در اين هراس كه نفرين كني ولي
كار تو از براي پسر جز دعا نبود
***
بعد از خدا ، خداي دل و جان من تویی
من،بنده اي كه بار گنه مي كشم به دوش
تو، آن فرشته اي كه ز مهرت سرشته اند
چشم از گناه كاري فرزند خود بپوش
***
اي بس شبان تيره كه در انتظار من
فانوس چشم خويش به ره ، برفروختي
بس شام هاي تلخ كه من سوختم ز تب
تو در كنار بستر من دست بر دعا
بر ديدگان مات پسر ديده دوختي
تا كاروان رنج مرا همرهي كني
با چشم خواب سوز
چون شمع دير پاي
هر شب، گريستي
تا صبح ، سو ختي
***
شب هاي بس دراز نخفتي كه پسر
خوابد به ناز بر اثر لاي لاي تو
رفتي به آستانه مرگ از براي من
اي تن به مرگ داده، بميرم براي تو
***
اين قامت خميده ي در هم شكسته ات
گوياي داستان ملال گذشته هاست
رخسار رنگ رفته و چشمان خسته ات
ويرانه اي ز كاخ جمال گذشته هاست
***
در چهره تو مهرو صفا موج مي زند
اي شهره در وفا و صفا! مي پرستمت
در هم شكسته چهره تو، معبد خداست
اي بارگاه قدس خدا! مي پرستمت
***
مادر!من از كشاكش اين عمر رنج زاي
بيمار خسته جان به پناه تو آمده ام
دور از تو هر چه هست، سياهي است ، نور نيست
من در پناه روي چو ماه تو آمده ام
مادر ! مرا ببخش
فرزند خشمگين و خطا كار خويش را
مادر ،حلال كن كه سرا پا ندامت است
با چشم اشكبار ز پيشم چو مي روي
سر تا به پاي من
غرق ملامت است
مادر مرا ببخش!
فرزند خشمگين و خطا كار خويش را
مادر! حلال كن كه سرا پا ندامت است
با چشم اشكبار، ز پيشم چو مي روي
سر تا به پاي من
غرق ملامت است.
***
هر لحظه در برابر من اشك ريختي
از چشم پر ملال تو خواندم شكايتي
بيچاره من، كه به همه ي اشك هاي تو
هرگز نداشت راه گناهم نهايتي
***
تو گوهري كه در كف طفلي فتاده اي
من، ساده لوح كودك گوهر نديده ام
گاهي به سنگ جهل، گهر را شكسته ام
گاهي به دست خشم به خاكش كشيده ام
***
مادر! مرا ببخش.
صد بار از خطاي پسر اشك ريختي
اما لبت به شكوه ي من آشنا نبود
بودم در اين هراس كه نفرين كني ولي
كار تو از براي پسر جز دعا نبود
***
بعد از خدا ، خداي دل و جان من تویی
من،بنده اي كه بار گنه مي كشم به دوش
تو، آن فرشته اي كه ز مهرت سرشته اند
چشم از گناه كاري فرزند خود بپوش
***
اي بس شبان تيره كه در انتظار من
فانوس چشم خويش به ره ، برفروختي
بس شام هاي تلخ كه من سوختم ز تب
تو در كنار بستر من دست بر دعا
بر ديدگان مات پسر ديده دوختي
تا كاروان رنج مرا همرهي كني
با چشم خواب سوز
چون شمع دير پاي
هر شب، گريستي
تا صبح ، سو ختي
***
شب هاي بس دراز نخفتي كه پسر
خوابد به ناز بر اثر لاي لاي تو
رفتي به آستانه مرگ از براي من
اي تن به مرگ داده، بميرم براي تو
***
اين قامت خميده ي در هم شكسته ات
گوياي داستان ملال گذشته هاست
رخسار رنگ رفته و چشمان خسته ات
ويرانه اي ز كاخ جمال گذشته هاست
***
در چهره تو مهرو صفا موج مي زند
اي شهره در وفا و صفا! مي پرستمت
در هم شكسته چهره تو، معبد خداست
اي بارگاه قدس خدا! مي پرستمت
***
مادر!من از كشاكش اين عمر رنج زاي
بيمار خسته جان به پناه تو آمده ام
دور از تو هر چه هست، سياهي است ، نور نيست
من در پناه روي چو ماه تو آمده ام
مادر ! مرا ببخش
فرزند خشمگين و خطا كار خويش را
مادر ،حلال كن كه سرا پا ندامت است
با چشم اشكبار ز پيشم چو مي روي
سر تا به پاي من
غرق ملامت است
مادر مرا ببخش!
ساکت نیستم
لبهایم هم نسوخته است
تنها تمام من تاول زده از آشی که نخورده ام !
لبهایم هم نسوخته است
تنها تمام من تاول زده از آشی که نخورده ام !
من وهم کوتاهی هستم از باد
من گلم،اما گل هوا...
ستاره ام،اما از آب دریا...
بازی زرین طبیعت...
افسانه ی سرگردان و رویای کوتاه
قطره ام،اما پر شکوه تر.
گل و لایم،اما خوشبخت تر
سرگردانم و جست و خیز کنان....
من مجموعه ای از رنگ هایم
از برف ها و گل ها
از آب ها و هوا و آتش
پر نقش و نگار و جواهر نشان و زرین
من...آه،هیچ نیستم.
من گلم،اما گل هوا...
ستاره ام،اما از آب دریا...
بازی زرین طبیعت...
افسانه ی سرگردان و رویای کوتاه
قطره ام،اما پر شکوه تر.
گل و لایم،اما خوشبخت تر
سرگردانم و جست و خیز کنان....
من مجموعه ای از رنگ هایم
از برف ها و گل ها
از آب ها و هوا و آتش
پر نقش و نگار و جواهر نشان و زرین
من...آه،هیچ نیستم.
دلم گرفته است…
دلم عجیب گرفته است
و هیچ چیز،
نه این دقایق خوش*بو، که روی شاخه*ی نارنج می*شود
خاموش،
نه این صداقت حرفی، که در سکوت میان دو برگ این
گل شب*بوست،
نه، هیچ*چیز مرا از هجوم خالی اطراف
نمی*رهاند.
و فکر می*کنم
که این ترنم موزون حزن تا به ابد
شنیده خواهد شد…
دلم عجیب گرفته است
و هیچ چیز،
نه این دقایق خوش*بو، که روی شاخه*ی نارنج می*شود
خاموش،
نه این صداقت حرفی، که در سکوت میان دو برگ این
گل شب*بوست،
نه، هیچ*چیز مرا از هجوم خالی اطراف
نمی*رهاند.
و فکر می*کنم
که این ترنم موزون حزن تا به ابد
شنیده خواهد شد…
انگاه که غرور کسی را له می کنی..
آنگاه که کاخ ارزوهای کسی را ویران می کنی..
آنگاه که شمع امید کسی را خاموش می کنی..
آنگاه که بنده ای را نادیده می انگاری..
انگاه که حتی گوشت را می بندی
تا صدای خرد شدن غرورش را نشنوی..
انگاه که خدا را می بینی و بنده خدا را نادیده می گیری..
می خواهم بدانم دستانت را به سوی کدام آسمان دراز می کنی..
تا برای خوشبختی خودت دعا کنی..؟؟
آنگاه که کاخ ارزوهای کسی را ویران می کنی..
آنگاه که شمع امید کسی را خاموش می کنی..
آنگاه که بنده ای را نادیده می انگاری..
انگاه که حتی گوشت را می بندی
تا صدای خرد شدن غرورش را نشنوی..
انگاه که خدا را می بینی و بنده خدا را نادیده می گیری..
می خواهم بدانم دستانت را به سوی کدام آسمان دراز می کنی..
تا برای خوشبختی خودت دعا کنی..؟؟