خودتو با یه شعر وصف کن...!

[امیر افشار]

اگر رسد قصه من بگوش تو ای آسمان
سرشک غم حلقه زند به دیده فرشتگان
ای خدا نشد چرا دل رها ز رنج عالم
زرق شکسته ام نشسته ام به ساحل غم

 

[naghmeirani]

دوست داشتم در اولین قطرات اشکم درک می کردی آنچه در وجودم بود.

​

 

[*نيروانا*]

من اين زندان به جرم مرد بودن مي كشم اي عشق.....

 

[maryam_22]

مپرس حال مرا ! روزگار یارم نیست
جهنمی شده ام ،هیچ کس کنارم نیست

 

[DAVOODKHATAR]

تو روزگار رفته ببین چی سهم ما شد …

از عاشقی تباهی

از زندگی مصیبت

از دوستی شکست و

از سادگی خیانت

 

[naghmeirani]

دلم پشت آئینه می شکند و

با هر ناگفته ای

آرزوهایم را غربال می کنم

شاید

تا نگاه خیس آئینه

چین اخم هایم بشکند

و من

در نگاه منتظر شب

کسی را بجویم

که با تازیانه ی عشق

آئینه ها را بشکند

 

[کوروش ش]

من به خال لبت ای دوست گرفتار شدم
چشم بیمار تورا دیدم و بیمار شدم
فارق از خود شدم و کوس اناالحق بزدم
همچو منصور خریدار سر دار شدم




من بنده ی آن دمم که ساقی گوید
یک جام دگربگیر و من نتوانم

 

[naghmeirani]

 

[شبگرد23]

در انتظار توام

در چنان هوایی بیا

که گریز از تو ممکن نباشد.

 

[امیر افشار]

ما را گلی از روی تو چیدن نگذارند
چیدن چه خیال است که دیدن نگذراند
گفتم که شنود مژده دیدار تو گوشم
آن نیز شنیدم که نشیدن نگذارند

 

[naghmeirani]

تمام رویای دخترانه ام پوسید

در التهاب زخمهای دل از یاری ـ

که بی بهانه وُ ساده خسته ام کرده

از انزوا وُ لودگی همیشه تکراری

 

[شبگرد23]

پس باز کن پنجره ها را

بگذار باران را بهتر ببینم
می خواستم
روی این شیشه باران خورده
با دستم
نقش تو را رقم بزنم
اسم تو را بنویسم
اما...

 

[mec1386]

در این شب سیاهم گم گشت راه مقصود
از گوشه‌ای برون آی ای کوکب هدایت
از هر طرف که رفتم جز وحشتم نیفزود
زنهار از این بیابان وین راه بی‌نهایت

 

[mec1386]

زانوانم شکسته است و پاهایم فلج

خسته و مجروح و پریشان

و باری به سنگینی کوهی بر دوش

و من در زیر آن خم شده ام

و از زیر آن که چندین برابر من سنگین است و بزرگ است

آرام گرفته ام

و تنها ، برق حسرت از چشمان بازم

که همچنان به این راه

که تا افق کشیده است ، دوخته ام ساطع است.

و جاده منتظر را در برابرم روشن می دارد.

جاده ای که سال هاست چشم به راه هر قدمم

خود را بر خاک افکنده است.

اما ردپایی بر آن نیست و

نخواهد بود

 

[naghmeirani]

آن شب سخت دگر عقربه از یادم رفت...
عقلم از دست برفت.باده وصالش کردم...
او دگر رفت خدا پشت و پناهش باشد...
دل اگر یاد رهش کرد،تمامش کردم...

 

[.:Shila:.]

حالمان بد نيست غم کم مي خوريم

کم که نه! هر روز کم کم مي خوريم

 

[.:Shila:.]

هيچ کس از حال ما پرسيد؟ نه!
هيچ کس اندوه مارا ديد؟ نه!

هيچ کس اشکي براي ما نريخت
هر که با ما بود از ما مي گريخت

 

[TELLI]

باغبانی پیرم که بغیر از گلها، از همه دلگیرم
کوله ام غرق غم است...
آدم خوب کم است
عده ای بی خبرند
عده ای کور و کرند
عده ای هم پکرند
دلم از این همه بد می گیردو چه خوب! آدمی می میرد

 

[mec1386]

وقتی که دیگر نبود

من به بودنش نیازمند شدم.

وقتی که دیگر رفت

من به انتظار آمدنش نشستم

وقتی که دیگر نمی توانست مرا دوست بدارد

من او را دوست داشتم

وقتی او تمام کرد

من شروع کردم.

وقتی او تمام شد

من آغاز شدم .

و چه سخت است .

تنها متولد شدن

مثل تنها زندگی کردن است ،

مثل تنها مردن !

 

[primrose]

از زندگی از ای همه تکرار خسته ام

از های و هوی کوچه و بازار خسته ام

 

[EHSAN.E]

من چه خوبم امروز
و چه اندازه تنم هوشيار است....
...

 

[EHSAN.E]

....
کاش می شد که کسی می آمد
باور تیره ی ما را می شست
و به ما می فهماند
دل ما منزل تاریکی نیست
اخم بر چهره بسی نازیباست
بهترین واژه همان لبخند است
که ز لبهای همه دور شده ست
....

 

[naghmeirani]

با آنکه سرنوشت دل من پریدن است
اما اگر نخواست دلت بی پرم کنی

من آمده ام که عشق بپاشی به صورتم
بی حرف ،بی سوال فقط باورم کنی

 

[شبگرد23]

در هجوم وحشي باد كوير
نفس شعله افروخته اي مي گيرد
ساقه اي مي شكند
غنچه سرخ دلش مي گيرد
و صدايي است كه در زمزمه ي باد
مرا مي گويد:
خشت در خانه ي آب مي ميرد
دلم از غربت خود مي گيرد

 

[naghmeirani]

در سكوت مي توان نگاه را معنا كرد و آن را با عشق به دل پيوند زد

مي توان بهار را به ديدار برگهاي خزان زده برد و براي رازقي هاي اميد از عطر دوست داشتن گفت

مي خواهم سكوت كنم و تنها به حرف نگاهت گوش كنم.​

 

[mahyam68]

اینک منم گسسته ز خورشید و نور و عشق
در قلب من نشسته زمستان دیر پا​

 

[maryam_22]

حال همه‌ ما خوب است
ملالی نیست جز گم شدنِ گاه به گاهِ خیالی دور
که مردم به آن شادمانیِ بی‌سبب می‌گویند
با این همه عمری اگر باقی بود
طوری از کنارِ زندگی می‌گذرم
که نه زانویِ آهویِ بی‌جفت بلرزد و
نه این دلِ ناماندگارِ بی‌درمان

 

[گلابتون]

تا ته قصه چه پیدا و چه پنهون با توام
زیر آورِ مصیبت یا که بارون با توام
دل به دریا زدم و کاری به دنیا ندارم
تو سکوت سنگی دنیا، غزلخون با توام

 

[naghmeirani]

شاید که ای غریبه تو همزاد با منی

من... تو... چه‌قدر مثل تو هستم! خدای من!!​

 

[mec1386]

یکم !!!!!بیشتر از یه بیته ببخشید
ولی از هیچ بیتی نشد بگذرم

دوستان شرح پریشانی من گوش کنید​

داستان غم پنهانی من گوش کنید​

قصه بی سر و سامانی من گوش کنید​

گفت وگوی من و حیرانی من گوش کنید​

شرح این آتش جان سوز نگفتن تا کی​

سوختم سوختم این راز نهفتن تا کی​

روزگاری من و دل ساکن کویی بودیم​

ساکن کوی بت عربده‌جویی بودیم​

عقل و دین باخته، دیوانهٔ رویی بودیم​

بستهٔ سلسلهٔ سلسله مویی بودیم​

کس در آن سلسله غیر از من و دل بند نبود​

یک گرفتار از این جمله که هستند نبود​

نرگس غمزه زنش اینهمه بیمار نداشت​

سنبل پرشکنش هیچ گرفتار نداشت​

اینهمه مشتری و گرمی بازار نداشت​

یوسفی بود ولی هیچ خریدار نداشت​

اول آن کس که خریدار شدش من بودم​

باعث گرمی بازار شدش من بودم​

عشق من شد سبب خوبی و رعنایی او​

داد رسوایی من شهرت زیبایی او​

بسکه دادم همه جا شرح دلارایی او​

شهر پرگشت ز غوغای تماشایی او​

این زمان عاشق سرگشته فراوان دارد​

کی سر برگ من بی سر و سامان دارد​

چاره اینست و ندارم به از این رای دگر​

که دهم جای دگر دل به دل‌آرای دگر​

چشم خود فرش کنم زیر کف پای دگر​

بر کف پای دگر بوسه زنم جای دگر​

بعد از این رای من اینست و همین خواهد بود​

من بر این هستم و البته چنین خواهدبود​

پیش او یار نو و یار کهن هر دو یکی‌ست​

حرمت مدعی و حرمت من هردو یکی‌ست​

قول زاغ و غزل مرغ چمن هر دویکی‌ست​

نغمهٔ بلبل و غوغای زغن هر دو یکی‌ست​

این ندانسته که قدر همه یکسان نبود​

زاغ را مرتبه مرغ خوش الحان نبود​

چون چنین است پی کار دگر باشم به​

چند روزی پی دلدار دگر باشم به​

عندلیب گل رخسار دگر باشم به​

مرغ خوش نغمهٔ گلزار دگر باشم به​

نوگلی کو که شوم بلبل دستان سازش​

سازم از تازه جوانان چمن ممتازش​

آن که بر جانم از او دم به دم آزاری هست​

می‌توان یافت که بر دل ز منش یاری هست​

از من و بندگی من اگرش عاری هست​

بفروشد که به هر گوشه خریداری هست​

به وفاداری من نیست در این شهر کسی​

بنده‌ای همچو مرا هست خریدار بسی​

مدتی در ره عشق تو دویدیم بس است​

راه صد بادیهٔ درد بریدیم بس است​

قدم از راه طلب باز کشیدیم بس است​

اول و آخر این مرحله دیدیم بس است​

بعد از این ما و سرکوی دل‌آرای دگر​

با غزالی به غزلخوانی و غوغای دگر​

تو مپندار که مهر از دل محزون نرود​

آتش عشق به جان افتد و بیرون نرود​

وین محبت به صد افسانه و افسون نرود​

چه گمان غلط است این ، برود چون نرود​

چند کس از تو و یاران تو آزرده شود​

دوزخ از سردی این طایفه افسرده شود​

ای پسر چند به کام دگرانت بینم​

سرخوش و مست ز جام دگرانت بینم​

مایه عیش مدام دگرانت بینم​

ساقی مجلس عام دگرانت بینم​

تو چه دانی که شدی یار چه بی باکی چند​

چه هوسها که ندارند هوسناکی چند​

یار این طایفه خانه برانداز مباش​

از تو حیف است به این طایفه دمساز مباش​

می‌شوی شهره به این فرقه هم‌آواز مباش​

غافل از لعب حریفان دغا باز مباش​

به که مشغول به این شغل نسازی خود را​

این نه کاری‌ست مبادا که ببازی خود را​

در کمین تو بسی عیب شماران هستند​

سینه پر درد ز تو کینه گذاران هستند​

داغ بر سینه ز تو سینه فکاران هستند​

غرض اینست که در قصد تو یاران هستند​

باش مردانه که ناگاه قفایی نخوری​

واقف کشتی خود باش که پایی نخوری​

گر چه از خاطر وحشی هوس روی تو رفت​

وز دلش آرزوی قامت دلجوی تو رفت​

شد دل‌آزرده و آزرده دل از کوی تو رفت​

با دل پر گله از ناخوشی خوی تو رفت​

حاش لله که وفای تو فراموش کند​

سخن مصلحت‌آمیز کسان گوش کند​