نتایح جستجو

یارا قدحی پر کن از آن داروی مستی تا از سر صوفی برود علت هستی سعدی

نه عجب که قلب دشمن شکنی به روز هیجا تو که قلب دوستان را به مفارقت شکستی!

اگر تو را نسرودست انوری دیروز اگر تو را نسرودست منزوی امشب برای از تو سرودن قصیده کوتاهست مگر تو را بسرایم به مثنوی امشب اصغر عظیمی مهر

نه فراغت نشستن نه شکیب رخت بستن نه مقام ایستادن نه گریزگاه دارم مکنید دردمندان گله از شب جدایی که من این صباح روشن ز شب سیاه دارم

دلا مباش چنین هرزه گرد و هر جایی که هیچ کار ز پیشت بدین هنر نرود! (این رو حافظ میگه من نمیگم یه وقت کسی دلگیر نشه!) امشب مشاعره ی خوبی بود .شب به خیر یعنی صبح به خیر!

ما ز یاران چشم یاری داشتیم خود غلط بود آنچه ما پنداشتیم گفت و گو آیین درویشی نبود ورنه با تو ماجراها داشتیم!

در خلوص منت ار هست شکی تجربه کن کس عیار زر خالص نشناسد چو محک!

دوش سودای رخش گفتم ز سر بیرون کنم گفت کو زنجیر تا تدبیر این مجنون کنم قامتش را سرو کنم سر کشید از من به خشم دوستان از راست می رنجد نگارم چون کنم!

یار آن بود که صبر کند بر جفای یار ترک رضای خویش کند در رضای یار گر بر وجود عاشق صادق نهند تیغ بیند خطای خویش و نبیند خطای یار سعدی

دوش می آمد و رخساره برافروخته بود تا کجا باز دل غمزده ای سوخته بود!

ای که شمشیر جفا بر سر ما آخته ای دشمن از دوست ندانسته و نشناخته ای :gol:

دگر به صید حرم تیغ بر مکش زنهار وزآنچه با دل ما کرده ای پشیمان باش! :gol:

دو چشم مست تو کز خواب صبح برخیزند هزار فتنه به هر گوشه ای برانگیزند

نکته ناسنجیده گفتم دلبرا معذور دار عشوه ای فرمای تا من طبع را موزون کنم زرد رویی می کشم زان طبع نازک بی گناه ساقیا جامی بده تا چهره را گلگون کنم

در پارس که تا بوده ست از ولوله آسوده ست بیم است که برخیزد از حسن تو غوغایی

در پرده ی عراقی میزد به نام ساقی مقصود باده بودش ساقی بدش بهانه

در معرفت بر کسانی ست باز که درهاست بر روی ایشان فراز

دردی پیمانه تو را نوش باد کز قدح اهل صفا خورده ای

تو بی وفا و اجل در قفا و من بیمار بمردم از غم و جز این چه انتظاری بود ملک الشعرای بهار

دوستان عیب من بیدل حیران مکنید گوهری دارم و صاحبنظری می جویم