افسون
افسون
زیبا هستم ای مردم!
همچون رویایی به سختی سنگ،
و سینهام، جاییست که هرکس درنوبت خویش زخم میخورد،
تا عشقی را در جان شاعر بدمد
گنگ و ابدی، مث لذات.
من بر مسند لاجوردی آسمان مینشینم
همچون افسانهای که در ادراکنمیگنجد
من قلبی از برف را به سپیدی قوها پیوند میزنم؛
بیزارم از تحرکی...