نتایح جستجو

دلی که دید که غایب شدست از این درویش گرفته از سر مستی و عاشقی سر خویش به دست آن که فتادست اگر مسلمانست مگر حلال ندارد مظالم درویش

تو خطایی بچه​ای از تو خطا نیست عجب کان که از اهل صوابند خطا نیز کنند

آن را که میسر نشود صبر و قناعت باید که ببندد کمر خدمت و طاعت چون دوست گرفتی چه غم از دشمن خون خوار گو بوق ملامت بزن و کوس شناعت

ای مهر تو در دل​ها وی مهر تو بر لب​ها وی شور تو در سرها وی سر تو در جان​ها

آن را که چنین دردی از پای دراندازد باید که فروشوید دست از همه درمان​ها

تا عهد تو دربستم عهد همه بشکستم بعد از تو روا باشد نقض همه پیمان​ها تا خار غم عشقت آویخته در دامن کوته نظری باشد رفتن به گلستان​ها

متناسبند و موزون حرکات دلفریبت متوجه است با ما سخنان بی حسیبت چو نمی​توان صبوری ستمت کشم ضروری مگر آدمی نباشد که برنجد از عتیبت

نه بوی مهر می​شنویم از تو ای عجب نه روی آن که مهر دگر کس بپروریم

وین پرده بگوی تا به یک بار زحمت ببرد ز پیش ایوان

نکویی کن که دولت بینی از بخت مبر فرمان بدگوی بدآموز

سعدی سعدی من کیم کان جا که کوی عشق توست در نمی​گنجد حدیث ما و من

دل پیش تو و دیده به جای دگرستم تا خصم نداند که تو را می​نگرستم روزی به درآیم من از این پرده ناموس هر جا که بتی چون تو ببینم بپرستم

دو چشم مست تو کز خواب صبح برخیزند هزار فتنه به هر گوشه​ای برانگیزند چگونه انس نگیرند با تو آدمیان که از لطافت خوی تو وحش نگریزند چنان که در رخ خوبان حلال نیست نظر حلال نیست که از تو نظر بپرهیزند غلام آن سر و پایم که از لطافت و حسن به سر سزاست که پیشش به پای برخیزند تو قدر خویش ندانی ز...

تا پای مبارکش ببوسم قاصد که پیام دلبر آورد

باد آمد و بوی عنبر آورد بادام شکوفه بر سر آورد

تو باز دعوی پرهیز می​کنی سعدی که دل به کس ندهم کل مدع کذاب

تفاوتی نکند قدر پادشایی را که التفات کند کمترین گدایی را

تا بود بار غمت بر دل بی​هوش مرا سوز عشقت ننشاند ز جگر جوش مرا

یا تیر هلاکم بزنی بر دل مجروح یا جان بدهم تا بدهی تیر امان را

یار من آن که لطف خداوند یار اوست بیداد و داد و رد و قبول اختیار اوست دریای عشق را به حقیقت کنار نیست ور هست پیش اهل حقیقت کنار اوست