نتایح جستجو

مرا رسد که برآرم هزار ناله چو بلبل که احتمال ندارم ز دوستان ورقی گل

موضعی در همه آفاق ندانم امروز کز حدیث من و حسن تو خبر می​نرود

در من این عیب قدیمست و به در می​نرود که مرا بی می و معشوق به سر می​نرود

تو را سماع نباشد که سوز عشق نبود گمان مبر که برآید ز خام هرگز دود

همه را دیده در اوصاف تو حیران ماندی تا دگر عیب نگویند من حیران را

ما را همه شب نمی​برد خواب ای خفته روزگار دریاب

یا تیر هلاکم بزنی بر دل مجروح یا جان بدهم تا بدهی تیر امان را

تو برون خبر نداری که چه می​رود ز عشقت به درآی اگر نه آتش بزنیم در حجیبت

وه که گر من بازبینم روی یار خویش را تا قیامت شکر گویم کردگار خویش را

تو را حکایت ما مختصر به گوش آید که حال تشنه نمی​دانی ای گل سیراب

وقتی دل سودایی می​رفت به بستان​ها بی خویشتنم کردی بوی گل و ریحان​ها

من بدین خوبی و زیبایی ندیدم روی را وین دلاویزی و دلبندی نباشد موی را

تا بود بار غمت بر دل بی​هوش مرا سوز عشقت ننشاند ز جگر جوش مرا

دوش حورازاده​ای دیدم که پنهان از رقیب در میان یاوران می​گفت یار خویش را

من پذیرفتم شکست عشق را پندهای عشق دور اندیش را من پذیرفتم که عشق افسانه است این دل درد اشنا دیوانه است میروم شاید فراموشت کنم با فراموشی هم اغوشت کنم میروم از رفتن من شاد باش از عذاب دیدنم ازاد باش گر چه تو تنهاتر از من میشوی ارزو دارم ولی عاشق شوی

ای روی تو آرام دل خلق جهانی بی روی تو شاید که نبینند جهان را

اول پدر پیر خورد رطل دمادم تا مدعیان هیچ نگویند جوان را

تا مست نباشی نبری بار غم یار آری شتر مست کشد بار گران را

تو آن نه​ای که دل از صحبت تو برگیرند و گر ملول شوی صاحبی دگر گیرند

مجلس ما دگر امروز به بستان ماند عیش خلوت به تماشای گلستان ماند