نتایح جستجو

سر فتنه دارد دگر روزگار من و مستی و فتنه‌ی چشم یار

دو تنها و دو سرگردان دو بیکس دد و دامت کمین از پیش و از پس

شد چمان در چمن حسن و لطافت لیکن در گلستان وصالش نچمیدیم و برفت

شربتی از لب لعلش نچشیدیم و برفت روی مه پیکر او سیر ندیدیم و برفت

شیدا از آن شدم که نگارم چو ماه نو ابرو نمود و جلوه گری کرد و رو ببست

:gol:زلفت هزار دل به یکی تار مو ببست راه هزار چاره گر از چار سو ببست:gol:

این گل ز بر همنفسی می‌آید شادی به دلم از او بسی می‌آید پیوسته از آن روی کنم همدمی‌اش کز رنگ وی‌ام بوی کسی می‌آید

نزدیک شد آن دم که رقیب تو بگوید دور از رخت این خسته رنجور نماندست

نی قصه‌ی آن شمع چگل بتوان گفت نی حال دل سوخته دل بتوان گفت غم در دل تنگ من از آن است که نیست یک دوست که با او غم دل بتوان گفت

تو گوهر بین و از خر مهره بگذر ز طرزی کن نگردد شهره بگذر

غروب پاییز دلم خون شد از این افسرده پاییز از این افسرده پاییز غم انگیز غروبی سخت محنت بار دارد همه درد است و با دل کار دارد شرنگ افزای رنج زندگانی ست غم او چون غم من جاودانی ست افق در موج اشک و خون نشسته شرابش ریخته جامش شکسته گل و گلزار را چین بر جبین است نگاه گل نگاه واپسین است...

در باغ چو شد باد صبا دایه‌ی گل بربست مشاطه‌وار پیرایه‌ی گل

ماهی که نظیر خود ندارد به جمال چون جامه ز تن برکشد آن مشکین خال در سینه دلش ز نازکی بتوان دید ماننده‌ی سنگ خاره در آب زلال

کاش می شد لحظه ای بی تو نبود در کنارت نغمه ی شادی سرود

تا مرا عشق تو تعلیم سخن گفتن کرد خلق را ورد زبان مدحت و تحسین من است

هر روز دلم به زیر باری دگر است در دیده‌ی من ز هجر خاری دگر است من جهد همی‌کنم قضا می‌گوید بیرون ز کفایت تو کاری دگراست

دهان شهد تو داده رواج آب خضر لب چو قند تو برد از نبات مصر رواج

اول به وفا می وصالم درداد چون مست شدم جام جفا را سرداد پر آب دو دیده و پر از آتش دل خاک ره او شدم به بادم برداد

یک حرف صوفیانه بگویم اجازتست؟ ای نور دیده صلح به از جنگ و داوری

امشب ز غمت میان خون خواهم خفت وز بستر عافیت برون خواهم خفت باور نکنی خیال خود را بفرست تا در نگرد که بی‌تو چون خواهم خفت