نتایح جستجو

من نه آن صورت پرستم کز تمنای تو مستم هوش من دانی که بردست آن که صورت می​نگارد

روزی اندر خاکت افتم ور به بادم می​رود سر هر که محرابش تو باشی سر ز خلوت برنیارد

درخت ون

هر کسی را غم خویشست و دل سعدی را همه وقتی غم آن تا چه کند با غم دوست

تو که با جانب خصمت به ارادت نظرست به که ضایع نگذاری طرف معظم دوست

مشنو ای دوست که غیر از تو مرا یاری هست یا شب و روز بجز فکر توام کاری هست

توانگران را عیبی نباشد ار وقتی نظر کنند که در کوی ما گدایی هست

در عهد لیلی این همه مجنون نبوده​اند وین فتنه برنخاست که در روزگار اوست

تو خود نظیر نداری و گر بود به مثل من آن نیم که بدل گیرم و نظیر از دوست

دردیست درد عشق که هیچش طبیب نیست گر دردمند عشق بنالد غریب نیست

مرا خود با تو چیزی در میان هست و گر نه روی زیبا در جهان هست

دل رفت و دیده خون شد و جان ضعیف ماند وان هم برای آن که کنم جان فدای دوست

دوش در خوابم در آغوش آمدی وین نپندارم که بینم جز به خواب

ماه رویا روی خوب از من متاب بی خطا کشتن چه می​بینی صواب

در آن نفس که بمیرم در آرزوی تو باشم بدان امید دهم جان که خاک کوی تو باشم

من ندانستم از اول که تو بی مهر و وفایی عهد نابستن از آن به که ببندی و نپایی

دو هفته می​گذرد کان مه دوهفته ندیدم به جان رسیدم از آن تا به خدمتش نرسیدم حریف عهد مودت شکست و من نشکستم خلیل بیخ ارادت برید و من نبریدم

آخر نگاهی بازکن وان گه عتاب آغاز کن چندان که خواهی ناز کن چون پادشاهان بر خدم

ای کودک خوبروی حیران در وصف شمایلت سخندان صبر از همه چیز و هر که عالم کردیم و صبوری از تو نتوان

لیکن اگر دور وصالی بود صلح فراموش کند ماجرا