نتایح جستجو

ما را خیال تو چه پروای شرابست خم گو سر خود گیر که میخانه خرابست گر خمره بهشتست بریزید که بیدوست هر شربت عذبم عین عذابست افسوس که شد دلبر در دیده گریان تحریر خیال خط او نقش بر ابست

تو که دور از منی دل در برم نی هوائی غیر وصلت در سرم نی بجانت دلبرا کز هر دو عالم تمنای دگر جز دلبرم نی

نام من رفتست روزی بر لب جانان بسهو اهل دل را بو جان می ایداز نامم هنوز

دل بر غربت می سپار د جان بچشم مست یار گر چه هوشیاران ندادند اختیار خود بکس

دلم از سوز عشق اتش بجان بود بکامم زهر ان شکر دهان بود همان دستان که با تو بود بگردن کنونم چون مگس بر سر زنان بود

محمل جانان ببوس انگه بزاری عرضه دار از فراقت سوختم ای مهربان فریاد رس

یار با ماست چه حاجت که زیارت طلبیم دولت صخبت ان مونس جان ما را بس

تو که میش بمو چاره بیاموج که این تاریک شو انرا چه کرم روج گهی واجم که کی این روج ایو گهی واجم که هر گروانه روج بابا طاهر

یکی را می دهی صد گونه نعمت یکی را نان جو الوده در خون

تو نیکی میکن و در دجله انداز که ایزد در بیابانت دهد باز

محبت اتشی در جانم افروخت که تا دامان محشر بایدم سوخت عجب پیراهنی بهرم بریدی که خیاط عجل میبایدش دوخت

تا معطر کنم از لطیف تو مشام شمه از نفحات نفس یار بیار

خدایا خسته و زارم از ایندل شب و روزام درازارم از ایندل من از دل نالم و دل از من ز من بستان که بیزارم از ایندل

دلا رفیق سفر بخت نیکخواهت بس نسیم روضه شیراز پیک راهت بس

یکی جرعه که ازار کسش در پی نیست زحمتی می کشم از مردم نادان که مپرس

درد عشقی کشیده ام که مپرس زهر هجری چشیده ام که مپرس

من ادم بهشتیم اما در این سفر حالی اسیر عشق جوانان مهوشم در عاشقی گریز نباشد زساز و سوز استاده ام چو شمع مترسان ز اتشم

دلا رفیق سفر بخت نیکخواهت بس نسیم روضه شیراز از پیک راهت بس

چو ماه روی تو در شام زلف میدیدم شبم بروی تو چو روشن روز می گردید بلب رسید مرا جان و بر نیامد کام بسر رسید امید و طلب بسر نرسید بشوق روی تو حافظ نوشت حرفی چند بخوان ز نظمش ودر گوش کن چو مروارید

ما بیغمان مست دل از دست داده ایم همسر از عشق و همنفس جام باده ایم برما بسی کمال ملامت کشیده اند تا کار خود ز ابروی جانان گشاده ایم