گفتگوهای تنهایی
- شروع کننده موضوع سرمد حیدری
- تاریخ شروع
- وضعیت
بگذار باران شانه هایت را تر کند
چتر را بهانه ندیدن آسمان نکن
من نیز سر به روی شانه های خدا گاه گاه می بارم!
بگذار خدا هم اگر دل گرفته بود
روی شانه های تو حساب کند...!
چتر را بهانه ندیدن آسمان نکن
من نیز سر به روی شانه های خدا گاه گاه می بارم!
بگذار خدا هم اگر دل گرفته بود
روی شانه های تو حساب کند...!
هیس!
آرام تر دختر گلم...
انقدر با آب و تاب نگو
انقدر آشفته حال نباش!
بگذار امتحانش را پس دهد!
بگذار ثابت کند که عاشق توست!
بگذار ثابت کند ،
بعد همه ی زندگی ات را به پایش بریز!
فدایت بشوم...
آرام باش!
اجازه نده هر هوس بازِ تنوع طلبِ بی وجدانی،
احساسات تورا به بازی بگیرد،
تمامی مهربانی تورا خرجِ خودش کند ،
تورا واقعی ترین عاشق و
دروغی ترین معشوقِ قصه ها کند...
و بعد
به اشکهای بی دریغ تو بخندد!
آرام باش گلِ لطیفِ من....
آرام تر!
آرام تر دختر گلم...
انقدر با آب و تاب نگو
انقدر آشفته حال نباش!
بگذار امتحانش را پس دهد!
بگذار ثابت کند که عاشق توست!
بگذار ثابت کند ،
بعد همه ی زندگی ات را به پایش بریز!
فدایت بشوم...
آرام باش!
اجازه نده هر هوس بازِ تنوع طلبِ بی وجدانی،
احساسات تورا به بازی بگیرد،
تمامی مهربانی تورا خرجِ خودش کند ،
تورا واقعی ترین عاشق و
دروغی ترین معشوقِ قصه ها کند...
و بعد
به اشکهای بی دریغ تو بخندد!
آرام باش گلِ لطیفِ من....
آرام تر!
گاهي دلم براي خودم تنگ ميشود...
گاهي دلم براي باورهاي گذشته ام تنگ ميشود....
گاه دلم براي پاكي هاي كودكانه ي قلبم مي گيرد....
گاهي دلم از رهگذراني كه در اين مسير بي انتها آمدند و رفتند، خسته مي شود....
گاهي دلم از راهزناني كه ناغافل دلم را مي شكنند مي گيرد....
... گاهي آرزو مي كنم اي كاش...
دلي نبود تا تنگ شود...
تا خسته شود... ...
تا بشكند.....
.................
گاهي دلم براي باورهاي گذشته ام تنگ ميشود....
گاه دلم براي پاكي هاي كودكانه ي قلبم مي گيرد....
گاهي دلم از رهگذراني كه در اين مسير بي انتها آمدند و رفتند، خسته مي شود....
گاهي دلم از راهزناني كه ناغافل دلم را مي شكنند مي گيرد....
... گاهي آرزو مي كنم اي كاش...
دلي نبود تا تنگ شود...
تا خسته شود... ...
تا بشكند.....
.................
اما در بهشت چگونه مي توان بي" او" بود؟ سايه ي سرد و دل انگيز طوبي، بانگ آب، زمزمه ي مهربان جويبار ها و...چگونه مي توان او را خبر نكرد؟
چه بيهودگي عام و چه برزخي بي پايان است، بهشتي كه در آن او نيست. تنهائي، آزاري طاقت فرسا است.
چه بيهودگي عام و چه برزخي بي پايان است، بهشتي كه در آن او نيست. تنهائي، آزاري طاقت فرسا است.
linux_0011
عضو جدید
قانون تو تنهایی من است و تنهایی من قانون عشق
عشق ارمغان دلدادگیست و این سرنوشت سادگیست.
چه قانون عجیبی! چه ارمغان نجیبی و چه سرنوشت تلخ و غریبی!
که هر بار ستاره های زندگیت را با دستهای خود راهی آسمان پر ستاره کنی
و خود در تنهایی و سکوت با چشمهای خیس از غرور پیوند ستاره ها را به نظاره نشینی
و خاموش و بی صدا به شادی ستاره های از تو گشته جدا دل خوش کنی
و باز هم تو بمانی و تنهایی و دوری…
عشق ارمغان دلدادگیست و این سرنوشت سادگیست.
چه قانون عجیبی! چه ارمغان نجیبی و چه سرنوشت تلخ و غریبی!
که هر بار ستاره های زندگیت را با دستهای خود راهی آسمان پر ستاره کنی
و خود در تنهایی و سکوت با چشمهای خیس از غرور پیوند ستاره ها را به نظاره نشینی
و خاموش و بی صدا به شادی ستاره های از تو گشته جدا دل خوش کنی
و باز هم تو بمانی و تنهایی و دوری…
دير گاهي است در اين تنهايي
رنگ خاموشي در طرح لب است.
بانگي از دور مرا مي خواند،
ليك پاهايم در قير شب است.
***
رخنه اي نيست در اين تاريكي:
در و ديوار بهم پيوسته.
سايه اي لغزد اگر روي زمين
نقش وهمي است ز بندي رسته.
***
نفس آدم ها
سر بسر افسرده است.
روزگاري است در اين گوشه پژمرده هوا
هر نشاطي مرده است.
***
دست جادويي شب
در به روي من و غم مي بندد.
مي كنم هر چه تلاش،
او به من مي خندد.
***
نقش هايي كه كشيدم در روز،
شب ز راه آمد و با دود اندود.
طرح هايي كه فكندم در شب،
روز پيدا شد و با پنبه زدود.
***
دير گاهي است كه چون من همه را
رنگ خاموشي در طرح لب است.
جنبشي نيست در اين خاموشي:
دست ها، پاها در قير شب است.
به تو ای دوست سلام
دل صافت نفس سرد مرا آتش زد،
کام تو نوش و دلت، گلگون باد،
به چه از خویش بگویم که مرا بشناسی:
روزگاریست که هم صحبت من تنهائی است،
یار دیرینه ی من درد و غم رسوائی است،
عقل و هوشم همه مدهوش وجودی نیکوست،
ولی افسوس که روحم به تنم زندانی است،
چه کنم با غم خویش؟
که گهی بغض دلم می ترکد،
دل تنگم ز عطش می سوزد،
شانه ای می خواهم
که بگذارم سر خود بر رویش
و کنم گریه که شاید کمی آرام شوم
دل صافت نفس سرد مرا آتش زد،
کام تو نوش و دلت، گلگون باد،
به چه از خویش بگویم که مرا بشناسی:
روزگاریست که هم صحبت من تنهائی است،
یار دیرینه ی من درد و غم رسوائی است،
عقل و هوشم همه مدهوش وجودی نیکوست،
ولی افسوس که روحم به تنم زندانی است،
چه کنم با غم خویش؟
که گهی بغض دلم می ترکد،
دل تنگم ز عطش می سوزد،
شانه ای می خواهم
که بگذارم سر خود بر رویش
و کنم گریه که شاید کمی آرام شوم
| اگر مراد تو ای دوست بی مرادیِ ماست | مراد خویش دگرباره من نخواهم خواست! | |
| اگر قبول کنی ور برانی از بر خویش | خلاف رای تو کردن خلاف مذهب ماست | |
| میان عیب و هنر پیش دوستانِ کریم | تفاوتی نکند، چون نظر به عین رضاست | |
| عنایتی که تو را بود اگر مُبَدَّل شد | خلل پذیر نباشد ارادتی که مراست | |
| مرا به هر چه کنی دل نخواهی آزردن | که هر چه دوست پسندد به جای دوست رواست | |
| اگر عِداوَت و جنگست در میان عرب | میان لِیلی و مجنون محبتست و صفاست | |
| هزار دشمنی افتد به قول بدگویان | میان عاشق و معشوق دوستی برجاست | |
| غلام قامت آن لُعبت قباپوشم | که در محبتِ رویشْ هزار جامه قباست | |
| نمی‌توانم بی‌او نشست یک ساعت | چرا که از سر جان بر نمی‌توانم خاست | |
| جمال در نظر و شوق همچنان باقی | گدا اگر همه عالم بدو دهند گداست | |
| مرا، به عشق تو، اندیشه از ملامت نیست | و گر کنند ملامت نه بر من تنهاست | |
| هر آدمی که چنین شخص دِلْسِتان بیند | ضرورتست که گوید به سرو ماند راست | |
| به روی خوبان گفتی نظر خطا باشد | خطا نباشد دیگر مگو چنین که خطاست | |
| خوشست با غم هجران دوست سعدی را | که گر چه رنج به جان میرسد امید دواست | |
| بلا و زحمت امروز بر دل درویش | از آن خوشست که امید رحمت فرداست |
starless sky
عضو جدید
چه خوش خیال بودم
که همیشه فکر می کردم
در قلب تو
محکومم به حبس ابد
به یکباره جا خوردم
... وقتی زندان بان برسرم فریاد زد
هی تو
آزادی
و صدای گامهای غریبه ای که به سلول من می آمد
starless sky
عضو جدید
بعضی آدمهــــــــــا یهـو میــان ...
یهـو زندگیـتـــــو قشنگ میکنن ...
... یهـو میشن همـــــــه ی دلخـوشیت ....
یهـو میشن دلیـل خنـــــــــــده هات...
یهـو میشن دلیل نفس کشیــــدنت ...
...بـعــــد همینجـوری یهـو میــــــــرن ....
یهـو گنــــــــــــد میـزنن بـه آرزوهــــات ...
یهـو میشن دلیل همــــــــــه ی غصــــه هات و همــــــــه ی اشکات . .
یهـو میشن سبب بالا نیـــومدن نفســت
nj_electronic88
عضو جدید
من هم تنها میشوم هر لحظه، به رسم انسان بودنم،کاش تو هم بفهمی به رسم انسان بودنت..
دود می خیزد ز خلوتگاه من
کس خبر کی یابد از ویرانه ام ؟
با درون سوخته دارم سخن
کی به پایان می رسد افسانه ام ؟
دست از دامان شب برداشتم
تا بیاویزم به گیسوی سحر
خویش را از ساحل افکندم در آب
لیک از ژرفای دریای بی خبر
بر تن دیوارها طرح شکست
کس دگر رنگی در این سامان ندید
چشم می دوزد خیال روز و شب
از درون دل به تصویر امید
تا بدین منزل پا نهادم پای را
از درای کاروان بگسسته ام
گر چه می سوزم از این آتش به جان
لیک بر این سوختن دل بسته ام
تیرگی پا می کشد از بام ها
صبح می خندد به راه شهرمن
دود می خیزد هنوز از خلوتم
با درون سوخته دارم سخن
کس خبر کی یابد از ویرانه ام ؟
با درون سوخته دارم سخن
کی به پایان می رسد افسانه ام ؟
دست از دامان شب برداشتم
تا بیاویزم به گیسوی سحر
خویش را از ساحل افکندم در آب
لیک از ژرفای دریای بی خبر
بر تن دیوارها طرح شکست
کس دگر رنگی در این سامان ندید
چشم می دوزد خیال روز و شب
از درون دل به تصویر امید
تا بدین منزل پا نهادم پای را
از درای کاروان بگسسته ام
گر چه می سوزم از این آتش به جان
لیک بر این سوختن دل بسته ام
تیرگی پا می کشد از بام ها
صبح می خندد به راه شهرمن
دود می خیزد هنوز از خلوتم
با درون سوخته دارم سخن
- وضعیت
Similar threads
| Thread starter | عنوان | تالار | پاسخ ها | تاریخ |
|---|---|---|---|---|
|
پس از آن غروب رفتن اولین طلوع من باش(من از خلوت و تنهایی میترسم) | ادبیات | 122 | |
|
کوچه های تنهایی | ادبیات | 6180 | |
|
((**++ تشکر از تنهایی کاربری که شایسته تشکر است ++**)) | ادبیات | 52 |
Similar threads
-
پس از آن غروب رفتن اولین طلوع من باش(من از خلوت و تنهایی میترسم)
- شروع شده توسط حمید...HaMiD
- پاسخ ها: 122
-
-