معماری با مصالحی از جنس دل
- شروع کننده موضوع mohammad azizi
- تاریخ شروع
دخترها را به گریه نیندازید
آن ها اغلب بعد از گریه های مفصّل،تصمیم های بزرگی میگیرند..
تصمیم هایی که حتی خودشان هم به زور چنگ و دندان از پَسَش برمی آیند..
مثلا یک شبه تصمیم میگیرند که رویِ دلِ خودشان را هم کم کنند و دیگر دوست نداشته باشند کسی را که کنارش عاشقانه ترین دقایق‌ِ عمرشان را تجربه کرده اند..
آن ها اغلب بعد از گریه های مفصّل،تصمیم های بزرگی میگیرند..
تصمیم هایی که حتی خودشان هم به زور چنگ و دندان از پَسَش برمی آیند..
مثلا یک شبه تصمیم میگیرند که رویِ دلِ خودشان را هم کم کنند و دیگر دوست نداشته باشند کسی را که کنارش عاشقانه ترین دقایق‌ِ عمرشان را تجربه کرده اند..
مادربزرگم همیشه می‌گفت همه آدم‌ها تا یک جایی با تو همراه هستند.
یکی تا سر خیابان، یکی تا چند خیابان آن‌طرف‌تر، یکی تا شهر بعدی و...
می‌گفت همه، بودنشان با یک «تا جایی» گره خورده است
فقط آن‌هایی که تا هر جا همراهت خواهند ماند می‌توانند عاشق شوند، آن‌هایی که به «تا کجا» فکر نمی‌کنند
و فقط به تو فکر می‌کنند.
به «با تو» بودن
مرتضی قدیمی
یکی تا سر خیابان، یکی تا چند خیابان آن‌طرف‌تر، یکی تا شهر بعدی و...
می‌گفت همه، بودنشان با یک «تا جایی» گره خورده است
فقط آن‌هایی که تا هر جا همراهت خواهند ماند می‌توانند عاشق شوند، آن‌هایی که به «تا کجا» فکر نمی‌کنند
و فقط به تو فکر می‌کنند.
به «با تو» بودن
مرتضی قدیمی
یادم می‌آید یک سال تمام ، پا روی زمین کوبیدم که من بلبل می‌خواهم
از من اصرار از پدرم انکار که باید خودت بزرگش کنی‌ها ...
گفتم باشد،
گفت مسئولیت دارد باید قبول کنی‌ها ...!
قبول کردم...
خرید !
از فردای آن روز، صبح زود باید از خواب بیدار می‌شدم و قبل از خوردن صبحانه‌ی خودم به بلبلم غذا می‌دادم ...
خسته‌ام کرده بود، گاهی حتی زمان صبحانه‌ی خودم را برایش خرج می‌کردم و خودم گرسنه می‌ماندم ...
درک نمی‌کردم چرا روزهایی که من خوابم می‌آمد یا نبودم پدرم این‌کار را انجام نمی‌داد و با عذاب وجدان گشنگی کشیدن بلبل تنهایم می‌گذاشت...
یک روز که فراموش کرده بودم برایش غذا بگذارم ، به محض دیدنم سوت می‌زد و خودش را به قفس می‌کوبید... طوری که اشکم در آمد، حسابی شرمنده‌ام کرده بود ...
به پدرم نگاه کردم جوری که انگار او مقصر است ...
اما تنها جوابی که گرفتم این بود که؛
"دوست داشتن به همین سادگی‌ها نیست ..
باید مسئولیت دوس داشتن‌ات را قبول کنی ..
نمی‌توانی دیگران را بگذاری مراقبش باشند ..
هیچ‌کس برایش تو نمی‌شود ... !
یا چیزی را دوست نداشته باش ... یا در مقابلش احساس وظیفه کن!"
این داستان زندگی خیلی از ماست:
کسی را دوست داریم ،
در قفس می‌اندازیمش
و بعد
رهایش می‌کنیم به امان خدا
یا در بهترین حالت مسئولیتش را گردن بقیه می‌اندازیم
همین است که بعد از چند وقت پرنده‌هایمان می‌میرند
و گلدان‌هایمان پژمرده می‌شوند ...
مراقب آدم‌هایی که دوست‌شان دارید ، باشید.
یا شروع به دوست داشتن‌شان نکنید یا مسئولیت‌شان را تا آخر قبول کنید!
سخت است....
اما بزرگ‌تان می‌کند..
از من اصرار از پدرم انکار که باید خودت بزرگش کنی‌ها ...
گفتم باشد،
گفت مسئولیت دارد باید قبول کنی‌ها ...!
قبول کردم...
خرید !
از فردای آن روز، صبح زود باید از خواب بیدار می‌شدم و قبل از خوردن صبحانه‌ی خودم به بلبلم غذا می‌دادم ...
خسته‌ام کرده بود، گاهی حتی زمان صبحانه‌ی خودم را برایش خرج می‌کردم و خودم گرسنه می‌ماندم ...
درک نمی‌کردم چرا روزهایی که من خوابم می‌آمد یا نبودم پدرم این‌کار را انجام نمی‌داد و با عذاب وجدان گشنگی کشیدن بلبل تنهایم می‌گذاشت...
یک روز که فراموش کرده بودم برایش غذا بگذارم ، به محض دیدنم سوت می‌زد و خودش را به قفس می‌کوبید... طوری که اشکم در آمد، حسابی شرمنده‌ام کرده بود ...
به پدرم نگاه کردم جوری که انگار او مقصر است ...
اما تنها جوابی که گرفتم این بود که؛
"دوست داشتن به همین سادگی‌ها نیست ..
باید مسئولیت دوس داشتن‌ات را قبول کنی ..
نمی‌توانی دیگران را بگذاری مراقبش باشند ..
هیچ‌کس برایش تو نمی‌شود ... !
یا چیزی را دوست نداشته باش ... یا در مقابلش احساس وظیفه کن!"
این داستان زندگی خیلی از ماست:
کسی را دوست داریم ،
در قفس می‌اندازیمش
و بعد
رهایش می‌کنیم به امان خدا
یا در بهترین حالت مسئولیتش را گردن بقیه می‌اندازیم
همین است که بعد از چند وقت پرنده‌هایمان می‌میرند
و گلدان‌هایمان پژمرده می‌شوند ...
مراقب آدم‌هایی که دوست‌شان دارید ، باشید.
یا شروع به دوست داشتن‌شان نکنید یا مسئولیت‌شان را تا آخر قبول کنید!
سخت است....
اما بزرگ‌تان می‌کند..
همه ما یک روز فراموش میشویم
چه در خاطر کسی که رهایمان کرده
چه بعد از مرگ توسط عزیزانمان...
ولی شروع این فراموشی از سمت خودمان بود
قبل از اینکه تنمان به خاک سپرده شود
و خاطرات و یادمان به زمان...
خودمان فراموش کردیم که هستیم...
خودمان را میان نبودن های کسانی که رفتند
میان توقعات دیگران فراموش کردیم...
ما ساعت ها
روزها
ماه ها
سال ها
خودمان را در حسرت رفتن های دیگران
و نداشتنشان دفن کردیم
غرق شدیم بین خاطراتمان
جا ماندیم در گذشته
فراموش کردیم زمان سپری میشود
که عمرمان میگذرد
که مانده ایم در حسرت نداشته ها و رفته ها و گذشته ها
ما پیش از آنکه دیگران فراموشمان کنند
خود را به دست فراموشی سپردیم
پیر شدیم در جوانی
خسته شدیم از بودن...
ماندیم پای نبودن ها...نشدن ها و رفتن ها
مانده ایم زیر بار له کننده حسرت ها
هرچقدر دیگران به ما جفا کردند و بی وفا بودن
ما به خودمان هم ظلم کردیم
کاش به جای اشک ریختن برای رفتن ها
کمی به حال خودمان گریه میکردیم....
که حتی در خاطر خود هم عزیز نیستیم
کاش کمی به فکر خودمان بودیم...
که هدر می شود روزهای جوانیمان در پس روزهای حسرت خوردن برای کسانی که فراموشمان کردن...
چقدر بی وفا بودیم نسبت به خودمان
بیاییم فکری به حال خودمان کنیم
زینب هاشم زاده
چه در خاطر کسی که رهایمان کرده
چه بعد از مرگ توسط عزیزانمان...
ولی شروع این فراموشی از سمت خودمان بود
قبل از اینکه تنمان به خاک سپرده شود
و خاطرات و یادمان به زمان...
خودمان فراموش کردیم که هستیم...
خودمان را میان نبودن های کسانی که رفتند
میان توقعات دیگران فراموش کردیم...
ما ساعت ها
روزها
ماه ها
سال ها
خودمان را در حسرت رفتن های دیگران
و نداشتنشان دفن کردیم
غرق شدیم بین خاطراتمان
جا ماندیم در گذشته
فراموش کردیم زمان سپری میشود
که عمرمان میگذرد
که مانده ایم در حسرت نداشته ها و رفته ها و گذشته ها
ما پیش از آنکه دیگران فراموشمان کنند
خود را به دست فراموشی سپردیم
پیر شدیم در جوانی
خسته شدیم از بودن...
ماندیم پای نبودن ها...نشدن ها و رفتن ها
مانده ایم زیر بار له کننده حسرت ها
هرچقدر دیگران به ما جفا کردند و بی وفا بودن
ما به خودمان هم ظلم کردیم
کاش به جای اشک ریختن برای رفتن ها
کمی به حال خودمان گریه میکردیم....
که حتی در خاطر خود هم عزیز نیستیم
کاش کمی به فکر خودمان بودیم...
که هدر می شود روزهای جوانیمان در پس روزهای حسرت خوردن برای کسانی که فراموشمان کردن...
چقدر بی وفا بودیم نسبت به خودمان
بیاییم فکری به حال خودمان کنیم
زینب هاشم زاده
دلتنگ که می شوی
هرکاری از دستِ بی چاره ات بر می آید
مثلا گوشی را برمیداری
یک پیامِ کوتاه
یک من هنوز هم اینجا
دلم آنجاییست که تو هستی
دلتنگ که می شوی فال می گیری
چشمانت را می بندی
می گویی : می شود بگویی او هم دلش تنگ هست ؟
و حافظ هم که انگار
دلش به حالِ بی قراریت سوخته است می گوید :
( یوسفِ گمگشته باز آید به کنعان غم مخور )
و همانجاست که می باری و در دل می گویی
یوسفِ من اصلا گم نشده حافظ جان
یوسفِ من جایی حوالیِ همین نزدیکی ها
مرا گم کرده
دلتنگ که می شوی می فهمی
همه ی این روزها که با خودت گفتی
- یادم تو را فراموش -
بیشتر معنایش برایت این بوده
یادم احساسم را فراموش
یادم دلم را فراموش
بی آنکه بدانی این ها فراموش نمی شوند
ساکت می شوند
آرام می گیرند،آتش می زنند
هرکاری از دستِ بی چاره ات بر می آید
مثلا گوشی را برمیداری
یک پیامِ کوتاه
یک من هنوز هم اینجا
دلم آنجاییست که تو هستی
دلتنگ که می شوی فال می گیری
چشمانت را می بندی
می گویی : می شود بگویی او هم دلش تنگ هست ؟
و حافظ هم که انگار
دلش به حالِ بی قراریت سوخته است می گوید :
( یوسفِ گمگشته باز آید به کنعان غم مخور )
و همانجاست که می باری و در دل می گویی
یوسفِ من اصلا گم نشده حافظ جان
یوسفِ من جایی حوالیِ همین نزدیکی ها
مرا گم کرده
دلتنگ که می شوی می فهمی
همه ی این روزها که با خودت گفتی
- یادم تو را فراموش -
بیشتر معنایش برایت این بوده
یادم احساسم را فراموش
یادم دلم را فراموش
بی آنکه بدانی این ها فراموش نمی شوند
ساکت می شوند
آرام می گیرند،آتش می زنند
وقتی اسمتو میشنوم
اون لحظه تو خودم گمم
کنارم زندگیتو کن
من بی تو تو توهمم
هوای خانه ماتم
دنیا به کام عاشقاس
میونه ادمها چرا
دستهای ما از هم جداس
من بی تو ترسیدم
وقتی حال عجیبتو دیدم
فهمیدم تورو ازدست میدم
من تورو بخشیدم
فکرشم نکن من چی کشیدم
دیگه نیستی من بی تو بریدم
اون لحظه تو خودم گمم
کنارم زندگیتو کن
من بی تو تو توهمم
هوای خانه ماتم
دنیا به کام عاشقاس
میونه ادمها چرا
دستهای ما از هم جداس
من بی تو ترسیدم
وقتی حال عجیبتو دیدم
فهمیدم تورو ازدست میدم
من تورو بخشیدم
فکرشم نکن من چی کشیدم
دیگه نیستی من بی تو بریدم
siiibsorkh
عضو
شب است..
و در بدر کوچه های پر دردم!
فقیر و خسته بدنبال دوست میگردم..
اسیر ظلمتم.. رفیق کجا ماندی؟؟!! من به اعتبار تو فانوس نیاوردم!
.
.
.
.
رفیق کجا ماندی ...؟
من به اعتبار تو فانوس نیاوردم ...
و در بدر کوچه های پر دردم!
فقیر و خسته بدنبال دوست میگردم..
اسیر ظلمتم.. رفیق کجا ماندی؟؟!! من به اعتبار تو فانوس نیاوردم!
.
.
.
.
رفیق کجا ماندی ...؟
من به اعتبار تو فانوس نیاوردم ...
از همه غم‌انگیز تر زمانی می‌باشد، کسی که دوستش داری هیچ تلاشی برای نگه داشتنت نمی‌کند...!
?????? ارنستو ساباتو
?????? ارنستو ساباتو
میان من و تو
لحظه ها پرزخالی
سکوت و تنهایی است
تو می گریزی زمن و
من زغربت و فراغ از تو
چه شد که عشق با همه ابهتش
به پوچی فاصله ها تن داد و گریخت
میان من و تو
کویر در کویر تنید
و بیابان در بیابان زایید
چه دیده بود دلت
در سراب
که این چنین
هزار آینه در هم شکست و دوید
لحظه ها پرزخالی
سکوت و تنهایی است
تو می گریزی زمن و
من زغربت و فراغ از تو
چه شد که عشق با همه ابهتش
به پوچی فاصله ها تن داد و گریخت
میان من و تو
کویر در کویر تنید
و بیابان در بیابان زایید
چه دیده بود دلت
در سراب
که این چنین
هزار آینه در هم شکست و دوید
سخن نگویید از مهر که دیگر نیست
سخن نگویید از عشق که دیگر نیست
سخن نگویید از من
که رفته ام از یادها
سخن نگویید از من
که در خوابی سنگین هستم
*نقل از یک نفر*
سخن نگویید از عشق که دیگر نیست
سخن نگویید از من
که رفته ام از یادها
سخن نگویید از من
که در خوابی سنگین هستم
*نقل از یک نفر*
نمي دانــم چـــــــــرا . . .
بيــن ايــن همــه آدمـ ـــ ــ
پــيــله کــرده امــ ـــ
بــه " تـــ ـ ــو " !!
شــايـــد
... فــقط با تــو
پــروانــه مي شـــوم
بيــن ايــن همــه آدمـ ـــ ــ
پــيــله کــرده امــ ـــ
بــه " تـــ ـ ــو " !!
شــايـــد
... فــقط با تــو
پــروانــه مي شـــوم
عشق یعنی مرا جغرافیا درکار نباشد
یعنی ترا تاریخ درکار نباشد
یعنی تو با صدای من سخن گویی
با چشمان من ببینی
و جهان را با انگشتان من کشف کنی...
