شبها که بی تو پلک غزل بسته میشود
از لحظه های بی تو دلم خسته میشود
باور نمی کند دل غمگین وخسته ام
هرلحظه بیشتر به تو وابسته میشود
از لحظه های بی تو دلم خسته میشود
باور نمی کند دل غمگین وخسته ام
هرلحظه بیشتر به تو وابسته میشود
معماری با مصالحی از جنس دل
- شروع کننده موضوع mohammad azizi
- تاریخ شروع
تو روز و روزگار من ، بی تو روزای شادی نیست
تو دنیای منی اما به دنیا اعتمادی نیس !!!
تو دنیای منی اما به دنیا اعتمادی نیس !!!
رفته ای و من ..
سال های سال است کنار جاده
چشم دوخته ام به نقطه ای که تو در آن
گم شدی ...!
سال های سال است کنار جاده
چشم دوخته ام به نقطه ای که تو در آن
گم شدی ...!
دلم در حسرت یک بی ریای مهربان ماندست
کسی ما را ، نمی پرسد کسی ما را ، نمی جوید کسی تنهایی ما را نمی گرید
بی ریای دلم در حسرت یک دست، دلم در حسرت یک دوست، دلم در حسرت یک
مهربان ماندست
کدامین یار ما را می برد تا انتهای باغ بارانی
کدامین آشنا آیا به جشن چلچراغ عشق مهمان می کند ما را
و اما با توام، ای آنکه بی من مثل من تنهای تنهایی
تو که حتی شبی را هم به خواب من نمی آیی
من امشب از تمام خاطراتم با تو خواهم گفت
من امشب با تمام کودکیهایم برایت اشک خواهم ریخت
من امشب دفتر تقویم عمرم را به دست عاصی دریای ناآرام خواهم داد
همان دریا که بغض شکوه هایم در گلوی موج خیزش زخم برمی داشت
همان دریا که می گفتی تو را در من تجلی می کند ای دوست
! آنکه بی من مثل من تنهای تنهایی بگو ای
کدامین یار ما را می برد تا انتهای باغ بارانی
کسی ما را ، نمی پرسد کسی ما را ، نمی جوید کسی تنهایی ما را نمی گرید
بی ریای دلم در حسرت یک دست، دلم در حسرت یک دوست، دلم در حسرت یک
مهربان ماندست
کدامین یار ما را می برد تا انتهای باغ بارانی
کدامین آشنا آیا به جشن چلچراغ عشق مهمان می کند ما را
و اما با توام، ای آنکه بی من مثل من تنهای تنهایی
تو که حتی شبی را هم به خواب من نمی آیی
من امشب از تمام خاطراتم با تو خواهم گفت
من امشب با تمام کودکیهایم برایت اشک خواهم ریخت
من امشب دفتر تقویم عمرم را به دست عاصی دریای ناآرام خواهم داد
همان دریا که بغض شکوه هایم در گلوی موج خیزش زخم برمی داشت
همان دریا که می گفتی تو را در من تجلی می کند ای دوست
! آنکه بی من مثل من تنهای تنهایی بگو ای
کدامین یار ما را می برد تا انتهای باغ بارانی
غریبم
وقتی چشمانم به آینه دروغ میگوید
من همان شاعر
کوچه های مبهم زندگی آواره خویشم.....
می روم
تا جستجوی سایه گذشته ها
ولی زمانه ارام میگوید
"دیر است"
دیگر خودم هم تحمل
توجیه های سمج افکارم را ندارم
با خورشید بیگانه ام
اری خورشید
همان اهنگ بی منت طلوع
من او را شناختم
اما نه حالا.....
ای عقربه های هشدار
من کجای این
سپید آلود شب خوابم
درهای ذهنم
به سوی هر مهمان عقل بسته اند
و دختر شعر
بازیچه غمهای بی خیالی است
میخواهد بگریزد ولی نمیتواند
او چه کند
با تزویر دورنگی عشق؟؟؟؟
وقتی چشمانم به آینه دروغ میگوید
من همان شاعر
کوچه های مبهم زندگی آواره خویشم.....
می روم
تا جستجوی سایه گذشته ها
ولی زمانه ارام میگوید
"دیر است"
دیگر خودم هم تحمل
توجیه های سمج افکارم را ندارم
با خورشید بیگانه ام
اری خورشید
همان اهنگ بی منت طلوع
من او را شناختم
اما نه حالا.....
ای عقربه های هشدار
من کجای این
سپید آلود شب خوابم
درهای ذهنم
به سوی هر مهمان عقل بسته اند
و دختر شعر
بازیچه غمهای بی خیالی است
میخواهد بگریزد ولی نمیتواند
او چه کند
با تزویر دورنگی عشق؟؟؟؟
که ایستاده به درگاه ... ؟
آن شال سبز را ز شانه ی خود بردار
بر گونه های تو ایا شیارها
زخم سیاه زمستان است ... ؟
در ریزش مداوم این برف
هرگز ندیدمت
زخم سیاه گونه ی تو
از چیست ؟
آن شال سبز را ز شانه خود بردار
در چشم من
همیشه زمستان است
آن شال سبز را ز شانه ی خود بردار
بر گونه های تو ایا شیارها
زخم سیاه زمستان است ... ؟
در ریزش مداوم این برف
هرگز ندیدمت
زخم سیاه گونه ی تو
از چیست ؟
آن شال سبز را ز شانه خود بردار
در چشم من
همیشه زمستان است
به او گفتم غمگين ترين ترانه
را برايم بخوان
چشمهايش را بست و آرام
گريست , گريست , گريست
.
.
را برايم بخوان
چشمهايش را بست و آرام
گريست , گريست , گريست
.
.
هوا سرد است و سردتر از آسمان و زمین قلب من است!
رو به مرگ/ هیچ راهی نیست. دریغ از دریچه ای که به
کوچه ساکت و حزن انگیز ابدیت باز شود.
سالها گذشته است و من هنوز همین جا کنار بوته یاس/
منتظر لمس دوباره ی دستانت نشسته ام.نیستی...
تو نیستی که ببینی چگونه خوش نشین خاطره ی کوتاه
پیوند سستمان می شوم... سست؟!!!
نه... خطا کردم. چرا سست . چرا؟!!!!!
مگر نه اینکه شمع ها روشنند و نگاه من هنوز به درگاه
این معبد خالی خیره...
مگر اینجا زنی به امید بازگشت روز های از دست رفته
ننشسته است؟؟؟
پس چرا بگویم سست و بی اعتبار...؟
کدامین پیوند این چنین گرم و شور انگیز جریان دارد؟
کدامین میثاق انتظار را از هم نپاشیده و چشم ها را نبریده...؟
من هنوز معتقدم... ایمان دارم/ هم به احساس خودمو هم
به تمام حرف هایی که زده ام... مرا چه غم که ستاره ها
به آسمان نزدیک ترند... اندوهی نیست اگر چند صباحی است
مهتاب را فراموش کرده اند و سینه ریز آسمان را نگین های
درخشان ستاره ها پر کرده...
مهم نیست که من به همان پیوند ابدیت دل خوشم...
رو به مرگ/ هیچ راهی نیست. دریغ از دریچه ای که به
کوچه ساکت و حزن انگیز ابدیت باز شود.
سالها گذشته است و من هنوز همین جا کنار بوته یاس/
منتظر لمس دوباره ی دستانت نشسته ام.نیستی...
تو نیستی که ببینی چگونه خوش نشین خاطره ی کوتاه
پیوند سستمان می شوم... سست؟!!!
نه... خطا کردم. چرا سست . چرا؟!!!!!
مگر نه اینکه شمع ها روشنند و نگاه من هنوز به درگاه
این معبد خالی خیره...
مگر اینجا زنی به امید بازگشت روز های از دست رفته
ننشسته است؟؟؟
پس چرا بگویم سست و بی اعتبار...؟
کدامین پیوند این چنین گرم و شور انگیز جریان دارد؟
کدامین میثاق انتظار را از هم نپاشیده و چشم ها را نبریده...؟
من هنوز معتقدم... ایمان دارم/ هم به احساس خودمو هم
به تمام حرف هایی که زده ام... مرا چه غم که ستاره ها
به آسمان نزدیک ترند... اندوهی نیست اگر چند صباحی است
مهتاب را فراموش کرده اند و سینه ریز آسمان را نگین های
درخشان ستاره ها پر کرده...
مهم نیست که من به همان پیوند ابدیت دل خوشم...
خسته ام از این کویر، این کویر کور و پیر
این هبوط بی دلیل، این سقوط ناگزیر
آسمانِ بی هدف، بادهای بی طرف
ابرهای سر به راه، بیدهای سر به زیر!
ای نظارۀ شگفت، ای نگاه ناگهان
!ای هماره در نظر، ای هنوز بی نظیر!
آیه آیه ات صریح، سوره سوره ات فصیح
مثل خطی از هبوط، مثل سطری از کویر
مثل شعر ناگهان، مثل گریه بی امان
مثل لحظه های وحی، اجتناب ناپذیر
ای مسافر غریب، در دیار خویشتن!
با تو آشنا شدم، با تو در همین مسیر
از کویر سوت و کور، تا مرا صدا زدی!
دیدمت ولی چه دور! دیدمت ولی چه دیر
این تویی در آن طرف، پشت میله ها رها
این منم در این طرف، پشت میله ها اسیر
دست خستۀ مرا، مثل کودکی بگیر!
با خودت مرا ببر، خسته ام از این کویر
این هبوط بی دلیل، این سقوط ناگزیر
آسمانِ بی هدف، بادهای بی طرف
ابرهای سر به راه، بیدهای سر به زیر!
ای نظارۀ شگفت، ای نگاه ناگهان
!ای هماره در نظر، ای هنوز بی نظیر!
آیه آیه ات صریح، سوره سوره ات فصیح
مثل خطی از هبوط، مثل سطری از کویر
مثل شعر ناگهان، مثل گریه بی امان
مثل لحظه های وحی، اجتناب ناپذیر
ای مسافر غریب، در دیار خویشتن!
با تو آشنا شدم، با تو در همین مسیر
از کویر سوت و کور، تا مرا صدا زدی!
دیدمت ولی چه دور! دیدمت ولی چه دیر
این تویی در آن طرف، پشت میله ها رها
این منم در این طرف، پشت میله ها اسیر
دست خستۀ مرا، مثل کودکی بگیر!
با خودت مرا ببر، خسته ام از این کویر
كوچه تنهايي من دو طرفه س
رفتي
اما فقط تو مجوز عبور مسير برگشت داري
مسير برگشتش فقط براي تو بازه
تو كوچه تنهايي ايستادم و منتظرتم
رفتي
اما فقط تو مجوز عبور مسير برگشت داري
مسير برگشتش فقط براي تو بازه
تو كوچه تنهايي ايستادم و منتظرتم
نفهمیدی
توی خودت بودی
و در من ...
هیچگاه نگفتمت درمنی
اما حالا میگویم
در من بمان...
بمان...
...
..
.
___
توی خودت بودی
و در من ...
هیچگاه نگفتمت درمنی
اما حالا میگویم
در من بمان...
بمان...
...
..
.
___
دو به دو
می روند با هم
دو پرنده در مه
دو اسب در جاده
دو قایق در اسکله
من دو ندارم
در مدرسه تا یک بیشتر نخوانده ام
و دفتر ریاضی ام
پر از تمرین های شعر است
می روند با هم
دو پرنده در مه
دو اسب در جاده
دو قایق در اسکله
من دو ندارم
در مدرسه تا یک بیشتر نخوانده ام
و دفتر ریاضی ام
پر از تمرین های شعر است
شکنجه بیشترازاین که پیش چشم خودت
کسی که سهم توباشدبه دیگران برسد
چه میکنی اگراوراکه خواستی یک عمر
به راحتی کسی ناگهان برسد
رهاکنی برودازدلت جداباشد
به انکه دوست ترش داشته...به ان برسد
گلایه ای نکنی بغض خویش رابخوری
که هق هق تومبادابه گوششان برسد
خداکندکه...نه نفرین نمیکنم که مباد
به اوکه عاشق اوبوده ام زیان رسد
کسی که سهم توباشدبه دیگران برسد
چه میکنی اگراوراکه خواستی یک عمر
به راحتی کسی ناگهان برسد
رهاکنی برودازدلت جداباشد
به انکه دوست ترش داشته...به ان برسد
گلایه ای نکنی بغض خویش رابخوری
که هق هق تومبادابه گوششان برسد
خداکندکه...نه نفرین نمیکنم که مباد
به اوکه عاشق اوبوده ام زیان رسد
شبي که پرشده بودم زغصه هاي غريب
به بال جان سفري تا گذشته ها کردم
چراغ ديده برافروختم به شعله اشک
دل گداخته را جام جان نما کردم
هزار پله فرا رفتم از حصار زمان
هزار پنجره بر عمر رفته وا کردم
به شهر خاطره ها چون مسافران غريب
گرفتم از همه کس دامن و رها کردم
هزار آرزوي ناشکفته سوخته را
دوباره يافتم و شرح ماجرا کردم
هزار ياد گريزنده در سياهي را
دويدم از پي و افتادم و صدا کردم
هزار بار عزيزان رفته را از دور
سلام و بوسه فرستادم و صفا کردم
چه هاي هاي غريبانه که سردادم
چه ناله ها که ز جان وجگر جدا کردم
يکي از آن همه يايران رفته بازنگشت
گره به باد زدم قصه با هوا کردم
طنين گمشده اي بود در هياهوي باد
به دست مننرسيده آنچه دستو پاکردم
دريغ از آنهمه گلهاي پرپر فرياد
که گوشواره گوش کر قضا کردم
همين نصيبم ازين رهگذر که در همه حال
ترا که جان مرا سوختي دعا کردم
به بال جان سفري تا گذشته ها کردم
چراغ ديده برافروختم به شعله اشک
دل گداخته را جام جان نما کردم
هزار پله فرا رفتم از حصار زمان
هزار پنجره بر عمر رفته وا کردم
به شهر خاطره ها چون مسافران غريب
گرفتم از همه کس دامن و رها کردم
هزار آرزوي ناشکفته سوخته را
دوباره يافتم و شرح ماجرا کردم
هزار ياد گريزنده در سياهي را
دويدم از پي و افتادم و صدا کردم
هزار بار عزيزان رفته را از دور
سلام و بوسه فرستادم و صفا کردم
چه هاي هاي غريبانه که سردادم
چه ناله ها که ز جان وجگر جدا کردم
يکي از آن همه يايران رفته بازنگشت
گره به باد زدم قصه با هوا کردم
طنين گمشده اي بود در هياهوي باد
به دست مننرسيده آنچه دستو پاکردم
دريغ از آنهمه گلهاي پرپر فرياد
که گوشواره گوش کر قضا کردم
همين نصيبم ازين رهگذر که در همه حال
ترا که جان مرا سوختي دعا کردم
سكوت بند گسسته است
كنار دره درخت شكوه پيكر بيدي
در آسمان شفق رنگ
عبور ابرسپيدي
نسيم در رگ هر برگ مي دود خاموش
نشسته در پس هر صخره وحشتي به كمين
كشيده از پس يك سنگ سوسماري سر
ز خوف دره خاموش
نهفته جنبش پيكر
به راه مي نگرد سرد خشك تلخ غمين
چو ماري روي تن كوه مي خزد راهي
به راه رهگذري
خيال دره و تنهايي
دوانده در رگ او ترس
كشيده چشم به هر گوشه نقش چشمه وهم
ز هر شكاف تن كوه
خزيده بيرون ماري
به خشم از پس هر سنگ
كشيده خنجر خاري
غروب پر زده از كوه
به چشم گم شده تصوير راه و راهگذر
غمي بزرگ پر از وهم
به صخره سار نشسته است
درون دره تاريك
سكوت بند گسسته است
كنار دره درخت شكوه پيكر بيدي
در آسمان شفق رنگ
عبور ابرسپيدي
نسيم در رگ هر برگ مي دود خاموش
نشسته در پس هر صخره وحشتي به كمين
كشيده از پس يك سنگ سوسماري سر
ز خوف دره خاموش
نهفته جنبش پيكر
به راه مي نگرد سرد خشك تلخ غمين
چو ماري روي تن كوه مي خزد راهي
به راه رهگذري
خيال دره و تنهايي
دوانده در رگ او ترس
كشيده چشم به هر گوشه نقش چشمه وهم
ز هر شكاف تن كوه
خزيده بيرون ماري
به خشم از پس هر سنگ
كشيده خنجر خاري
غروب پر زده از كوه
به چشم گم شده تصوير راه و راهگذر
غمي بزرگ پر از وهم
به صخره سار نشسته است
درون دره تاريك
سكوت بند گسسته است
قانعم به یادت...
پس یادت را از من نگیر که یادت مهربانترین تصویر دنیاست......
پس یادت را از من نگیر که یادت مهربانترین تصویر دنیاست......
بر قاب خیس پنجره مانده نگاه من
امشب چقدر جای تو خالیست، ماه من
تنها خطای زندگی ام بود " عشق تو "
رو کن به من قشنگ ترین اشتباه من
امشب چقدر جای تو خالیست، ماه من
تنها خطای زندگی ام بود " عشق تو "
رو کن به من قشنگ ترین اشتباه من
می گویند این سروده یک کودک آفریقایی و جزو بهترین سرده های سال 2005 بوده است:
وقتی به دنیا میام، سیاهم، وقتی بزرگ میشم،سیاهم
وقتی میرم زیر آفتاب، سیاهم، وقتی می ترسم، سیاهم
وقتی مریض میشم، سیاهم، وقتی می میرم، هنوزم سیاهم
و تو آدم سفید!
وقتی به دنیا میای،صورتی هستی، وقتی بزرگ میشی، سفیدی
وقتی میری زیرآفتاب،قرمزی، وقتی سردت میشه، کبودی
وقتی می ترسی، زردی، وقتی سردت میشه، سبزی
و وقتی می میری، خاکستری میشی
و تو به من میگی رنگین پوست؟!
وقتی به دنیا میام، سیاهم، وقتی بزرگ میشم،سیاهم
وقتی میرم زیر آفتاب، سیاهم، وقتی می ترسم، سیاهم
وقتی مریض میشم، سیاهم، وقتی می میرم، هنوزم سیاهم
و تو آدم سفید!
وقتی به دنیا میای،صورتی هستی، وقتی بزرگ میشی، سفیدی
وقتی میری زیرآفتاب،قرمزی، وقتی سردت میشه، کبودی
وقتی می ترسی، زردی، وقتی سردت میشه، سبزی
و وقتی می میری، خاکستری میشی
و تو به من میگی رنگین پوست؟!
آخرین ویرایش:
چه در دل من چه در سرتو
من از تو رسيدم به باور تو
تو بودي و من به گريه نشستم برابر تو
به خاطر تو به گريه نشستم بگو چه كنم
من از تو رسيدم به باور تو
تو بودي و من به گريه نشستم برابر تو
به خاطر تو به گريه نشستم بگو چه كنم
خداوندا مو بيزارم از اين دل
شبو روزان در آزارم از اين دل
زبس ناليدم، از ناليدنم تنگ
ز مو بستان كه بيزارم از اين دل
شبو روزان در آزارم از اين دل
زبس ناليدم، از ناليدنم تنگ
ز مو بستان كه بيزارم از اين دل
مـــــــــــــرد است دیگر ...
گاهی تند میشود
و گاهی عاشقانه میگوید ...
مـــــــــــــرد است دیگر ...
غرورش آسمان
و دلش دریاست ...
تو چه میدانی ازبغض گلو گیر کرده یک مـــــــــــــرد ... ؟
تو چه میدانی که چشمانت دنیای او شده ... ؟
تو چه میدانی از هق هق شبانه او که فقط خودش خبر دارد و بالشش ... ؟
مـــــــــــــرد را فقط مـــــــــــــرد میفهمد و مـــــــــــــرد ...
گاهی تند میشود
و گاهی عاشقانه میگوید ...
مـــــــــــــرد است دیگر ...
غرورش آسمان
و دلش دریاست ...
تو چه میدانی ازبغض گلو گیر کرده یک مـــــــــــــرد ... ؟
تو چه میدانی که چشمانت دنیای او شده ... ؟
تو چه میدانی از هق هق شبانه او که فقط خودش خبر دارد و بالشش ... ؟
مـــــــــــــرد را فقط مـــــــــــــرد میفهمد و مـــــــــــــرد ...
صدا بزن که درین سنگسار تلخ سکوت
چو باز تاب صدا ، باصدا به تو برسم
تو رفته ای و من اینک من و فقط دل من
دلی تما م تو ، تا با وفا به تو برسم
چو باز تاب صدا ، باصدا به تو برسم
تو رفته ای و من اینک من و فقط دل من
دلی تما م تو ، تا با وفا به تو برسم
سردی نگاهو بشکن فاصله سزای ما نیست
تو بمون واسه همیشه این جدایی حق ما نیست
بودن تو آرزومه حتی واسه ی یه لحظه
میمیرم بی تو...
موندن من یه بهانست یه سرود عاشقانست
من برات ترانه میگم تا بدونی که باهاتم
تو خود دلیل بودنم بی تو شب سحر نمیشه
میمیرم بی تو...
من عشقت رو به همه دنیا نمیدم
حتی یادت رو به کوه و دریا نمیدم
با تو میمونم واسه همیشه...
اگه دنیا بخواد من و تنها بمونیم
واست میمیرم جواب دنیا رو میدم
با تو میمونم واسه همیشه...
خاطرات تو رو چه خوب چه بد حک میکنم
توی تنهاییام فقط به تو فکر میکنم
با تو میمونم واسه همیشه..
تو بمون واسه همیشه این جدایی حق ما نیست
بودن تو آرزومه حتی واسه ی یه لحظه
میمیرم بی تو...
موندن من یه بهانست یه سرود عاشقانست
من برات ترانه میگم تا بدونی که باهاتم
تو خود دلیل بودنم بی تو شب سحر نمیشه
میمیرم بی تو...
من عشقت رو به همه دنیا نمیدم
حتی یادت رو به کوه و دریا نمیدم
با تو میمونم واسه همیشه...
اگه دنیا بخواد من و تنها بمونیم
واست میمیرم جواب دنیا رو میدم
با تو میمونم واسه همیشه...
خاطرات تو رو چه خوب چه بد حک میکنم
توی تنهاییام فقط به تو فکر میکنم
با تو میمونم واسه همیشه..
بَدتریـــن دَرد ، مُــردَن نیست
دل بَــستن به کسیــه که
سهم تو نیستـــ...
دل بَــستن به کسیــه که
سهم تو نیستـــ...
اصلا من بنویسَم و بنویسَم و بنویسَم
چـه فَرقـي می کُنَد ؟
نه تو این ها را میخوانــی ؛
نه دلتنگیِ من در این واژه ها می گُنجـَد ...
امــ ـآ ...
نَکـُنَد یادت برود ،
که این « دل نوشـته ها » را
یکــ « دل » نوشــته ... ؟
چـه فَرقـي می کُنَد ؟
نه تو این ها را میخوانــی ؛
نه دلتنگیِ من در این واژه ها می گُنجـَد ...
امــ ـآ ...
نَکـُنَد یادت برود ،
که این « دل نوشـته ها » را
یکــ « دل » نوشــته ... ؟