هنوز برایت می نویسم
درست شبیه پسرکی نابینا که هر روز برای ماهی قرمز مرده اش غذا می ریزد . . .
درست شبیه پسرکی نابینا که هر روز برای ماهی قرمز مرده اش غذا می ریزد . . .
معماری با مصالحی از جنس دل
- شروع کننده موضوع mohammad azizi
- تاریخ شروع
آرزویم این است که بهاری بشود روز و شبت
که ببارد به تمام رخ تو بارش شادی و شعف
و من از دور ببینم که پر از لبخند است چشم و دنیا و دلت . . .
که ببارد به تمام رخ تو بارش شادی و شعف
و من از دور ببینم که پر از لبخند است چشم و دنیا و دلت . . .
هر چند که دلتنگ تر از تنگ بلورم
با کوه غمت سنگ تر از سنگ صبورم
اندوه من انبوه تر از دامن الوند
بشکوه تر از کوه دماوند غرورم
یک عمر پریشانی دل بسته به مویی است
تنها سر مویی ز سر موی تو دورم
ای عشق به شوق تو گذر می کنم از خویش
تو قاف قرار من و من عین عبورم
بگذار به بالای بلند تو ببالم
کز تیره ی نیلوفرم و تشنه ی نورم
با کوه غمت سنگ تر از سنگ صبورم
اندوه من انبوه تر از دامن الوند
بشکوه تر از کوه دماوند غرورم
یک عمر پریشانی دل بسته به مویی است
تنها سر مویی ز سر موی تو دورم
ای عشق به شوق تو گذر می کنم از خویش
تو قاف قرار من و من عین عبورم
بگذار به بالای بلند تو ببالم
کز تیره ی نیلوفرم و تشنه ی نورم
با گریه می نویسم:
از خواب
با گریه پا شدم
دستم هنوز
در گردنِ بلندِ تو
آویخته ست
و عطر گیسوانِ سیاهِ تو
با لبم
آمیخته ست
دیدار شد میسر و ...
با گریه پا شدم.
از خواب
با گریه پا شدم
دستم هنوز
در گردنِ بلندِ تو
آویخته ست
و عطر گیسوانِ سیاهِ تو
با لبم
آمیخته ست
دیدار شد میسر و ...
با گریه پا شدم.
باران می بارید ...
و تو می رفتی ...
باران می بارید و من آرام ...
قدم می زدم ...
روی تل خاکستر ...
روی دیروزهایم !
جعبه ی خالی کبریت هنوز دستم بود ...
باران می بارید که دور می شدم ...
خیره بودی ...
تهی بودم ...
نمی دیدی مرا ...
نه! نباید می دیدی مرا !
باید گم می شدم ...!
و تو می رفتی ...
باران می بارید و من آرام ...
قدم می زدم ...
روی تل خاکستر ...
روی دیروزهایم !
جعبه ی خالی کبریت هنوز دستم بود ...
باران می بارید که دور می شدم ...
خیره بودی ...
تهی بودم ...
نمی دیدی مرا ...
نه! نباید می دیدی مرا !
باید گم می شدم ...!
زبانم را نمی فهمی ؛ نگاهم را نمی بینی
ز اشكم بی خبر ماندی و آهم را نمی بینی
سخنها خفته در چشمم ؛ نگاهم صد زبان دارد
سیه چشما مگر طرز نگاهم را نمی بینی ؟
سیه مژگان من ؛ موی سپیدم را نگاهی كن
سپید اندام من ؛ روز سیاهم را نمی بینی ؟
پریشانم ؛ دل مرگ آشیانم را نمی جویی
پشیمانم ؛ نگاه عذر خواهم را نمی بینی
گناهم چیست ؛ جز عشق تو ؟
روی از من چه پوشی ؟
مگر ای ماه ؛ چشم بی گناهم را نمی بینی ؟
ز اشكم بی خبر ماندی و آهم را نمی بینی
سخنها خفته در چشمم ؛ نگاهم صد زبان دارد
سیه چشما مگر طرز نگاهم را نمی بینی ؟
سیه مژگان من ؛ موی سپیدم را نگاهی كن
سپید اندام من ؛ روز سیاهم را نمی بینی ؟
پریشانم ؛ دل مرگ آشیانم را نمی جویی
پشیمانم ؛ نگاه عذر خواهم را نمی بینی
گناهم چیست ؛ جز عشق تو ؟
روی از من چه پوشی ؟
مگر ای ماه ؛ چشم بی گناهم را نمی بینی ؟
زمين سكوت كن خورشيد باز هم با تو سخن مي گويد..
..اي زمين صداي مرا ميشنوي؟؟
بار چندم است نميدانم؟
اما اينرا خوب ميدانم ، كه هر روز صبح به عشق تو چشم باز ميكنم و مسير طولاني تا قله كوه را مي پيمايم كه شايد اينبار سنگيني نگاه تو دل مرا بلرزاند ،
چندین بار دلبري كنم و پشت ماه پنهان شوم..
چقدر براي روشنايي شبهاي تو از وجودم به ماه رشوه دهم..
چند ميليون ستاره برايت ارزاني دارم..
.. كه شايد مرا ببيني..
امشب هم در سكوت خود ميسوزم و تا صبح براي ديداره دوباره ات اشك ميريزم اما هرگزخاموش نخواهم شد ،
..به فردا و فرداها اميدوارم و صبر را قبله خود كرده ام..
..اي زمين صداي مرا ميشنوي؟؟
بار چندم است نميدانم؟
اما اينرا خوب ميدانم ، كه هر روز صبح به عشق تو چشم باز ميكنم و مسير طولاني تا قله كوه را مي پيمايم كه شايد اينبار سنگيني نگاه تو دل مرا بلرزاند ،
چندین بار دلبري كنم و پشت ماه پنهان شوم..
چقدر براي روشنايي شبهاي تو از وجودم به ماه رشوه دهم..
چند ميليون ستاره برايت ارزاني دارم..
.. كه شايد مرا ببيني..
امشب هم در سكوت خود ميسوزم و تا صبح براي ديداره دوباره ات اشك ميريزم اما هرگزخاموش نخواهم شد ،
..به فردا و فرداها اميدوارم و صبر را قبله خود كرده ام..
به گمانت كه رفته اي !
بي هيچ آمدني
اما ...
اين شب آمدن ها كه ديگر
در قدم هاي تو نيست ...
همين كه خورشيد مي رود
تو از پشت پلك هايم طلوع مي كني ...!
بي هيچ آمدني
اما ...
اين شب آمدن ها كه ديگر
در قدم هاي تو نيست ...
همين كه خورشيد مي رود
تو از پشت پلك هايم طلوع مي كني ...!
گاهی آن قدر دوری
که یادم می رود عاشقم !
گاهی آن قدر نزدیکی
که فراموش می کنم تنهایم ...
این روزها آن قدر عاشقم که خیال پرواز به سرم می زند ...
و فکر بی بالی ام را نمی کنم !
این روزها آن قدر عاشقم که شاید ...!
که یادم می رود عاشقم !
گاهی آن قدر نزدیکی
که فراموش می کنم تنهایم ...
این روزها آن قدر عاشقم که خیال پرواز به سرم می زند ...
و فکر بی بالی ام را نمی کنم !
این روزها آن قدر عاشقم که شاید ...!
عطر ِ تَنت روی ِ پیراهنم مانده...
امروز بوییدَمَش عمیق ِ عمیق ِ!
و با هر نفس بغضم را سنگین تر کردم!
و به یاد آوردم که دیگر، تنت سهم ِ دیگری ست...
و غمت سهم ِ من
امروز بوییدَمَش عمیق ِ عمیق ِ!
و با هر نفس بغضم را سنگین تر کردم!
و به یاد آوردم که دیگر، تنت سهم ِ دیگری ست...
و غمت سهم ِ من
چه تفاوتی می کند آن سوی دنیا باشیم
یآ فقط چند کوچه آن طرف تر!؟
پای عشق که در میان باشد
دلتنگی دمار آدم را در می آورد...
یآ فقط چند کوچه آن طرف تر!؟
پای عشق که در میان باشد
دلتنگی دمار آدم را در می آورد...
پنجره را به پهناي جهان مي گشايم
جاده تهي است درخت گرانبار شب است
نمي لرزد آب از رفتن خسته است تو نيستي نوسان نيست
تو نيستي و تپيدن گردابي است
تو نيستي و غريو رودها گويا نيست و دره ها ناخواناست
مي آيي : شب از چهره ها بر مي خيزد راز از هستي مي پرد
ميروي : چمن تاريک مي شود جوشش چشمه مي کشند
چشمانت را مي بندي ابهام به علف مي پيچد
سيماي تو مي وزد و آب بيدار مي شود
مي گذري و آيينه نفس مي کشد
جاده تهي است تو بار نخواهي گشت و چشم به راه تو نيست
پگاه دروگران از جاده روبرو سر مي رسند رسيدگي خوشه هايم را به رويا ديده اند
جاده تهي است درخت گرانبار شب است
نمي لرزد آب از رفتن خسته است تو نيستي نوسان نيست
تو نيستي و تپيدن گردابي است
تو نيستي و غريو رودها گويا نيست و دره ها ناخواناست
مي آيي : شب از چهره ها بر مي خيزد راز از هستي مي پرد
ميروي : چمن تاريک مي شود جوشش چشمه مي کشند
چشمانت را مي بندي ابهام به علف مي پيچد
سيماي تو مي وزد و آب بيدار مي شود
مي گذري و آيينه نفس مي کشد
جاده تهي است تو بار نخواهي گشت و چشم به راه تو نيست
پگاه دروگران از جاده روبرو سر مي رسند رسيدگي خوشه هايم را به رويا ديده اند
دلم گرفته آسمون نميتونم گريه کنم
شکنجه ميشم از خودم نميتونم شکوه کنم
انگاري کوه غصه ها رو سينه من امده
آخ داره باورم ميشه خنده به ما نيومده
دلم گرفته آسمون از خودتم خسته ترم
تو روزگار بي کسي يه عمر که دربدرم
حتي صداي نفسم ميگه که توي قفسم
من واسه آتيش زدن يه کوله بار شب بسم
دلم گرفته آسمون يکم منو حوصله کن
نگو که از اين روزگار يه خورده کمتر گله کن
منو به بازي ميگيره عقربه هاي ساعتم
برگه تقويم ميکنه لحظه به لحظه لعنتم
آهاي زمين يه لحظه تو نفس نزن
نچرخ تا آروم بگيره يه آدم شکسته تن
شکنجه ميشم از خودم نميتونم شکوه کنم
انگاري کوه غصه ها رو سينه من امده
آخ داره باورم ميشه خنده به ما نيومده
دلم گرفته آسمون از خودتم خسته ترم
تو روزگار بي کسي يه عمر که دربدرم
حتي صداي نفسم ميگه که توي قفسم
من واسه آتيش زدن يه کوله بار شب بسم
دلم گرفته آسمون يکم منو حوصله کن
نگو که از اين روزگار يه خورده کمتر گله کن
منو به بازي ميگيره عقربه هاي ساعتم
برگه تقويم ميکنه لحظه به لحظه لعنتم
آهاي زمين يه لحظه تو نفس نزن
نچرخ تا آروم بگيره يه آدم شکسته تن
با گریه می نویسم:
از خواب
با گریه پا شدم
دستم هنوز
در گردنِ بلندِ تو
آویخته ست
و عطر گیسوانِ سیاهِ تو
با لبم
آمیخته ست
دیدار شد میسر و ...
با گریه پا شدم.
از خواب
با گریه پا شدم
دستم هنوز
در گردنِ بلندِ تو
آویخته ست
و عطر گیسوانِ سیاهِ تو
با لبم
آمیخته ست
دیدار شد میسر و ...
با گریه پا شدم.
زبانم را نمی فهمی ؛ نگاهم را نمی بینی
ز اشكم بی خبر ماندی و آهم را نمی بینی
سخنها خفته در چشمم ؛ نگاهم صد زبان دارد
سیه چشما مگر طرز نگاهم را نمی بینی ؟
سیه مژگان من ؛ موی سپیدم را نگاهی كن
سپید اندام من ؛ روز سیاهم را نمی بینی ؟
پریشانم ؛ دل مرگ آشیانم را نمی جویی
پشیمانم ؛ نگاه عذر خواهم را نمی بینی
گناهم چیست ؛ جز عشق تو ؟
روی از من چه پوشی ؟
مگر ای ماه ؛ چشم بی گناهم را نمی بینی ؟
ز اشكم بی خبر ماندی و آهم را نمی بینی
سخنها خفته در چشمم ؛ نگاهم صد زبان دارد
سیه چشما مگر طرز نگاهم را نمی بینی ؟
سیه مژگان من ؛ موی سپیدم را نگاهی كن
سپید اندام من ؛ روز سیاهم را نمی بینی ؟
پریشانم ؛ دل مرگ آشیانم را نمی جویی
پشیمانم ؛ نگاه عذر خواهم را نمی بینی
گناهم چیست ؛ جز عشق تو ؟
روی از من چه پوشی ؟
مگر ای ماه ؛ چشم بی گناهم را نمی بینی ؟
زمين سكوت كن خورشيد باز هم با تو سخن مي گويد..
..اي زمين صداي مرا ميشنوي؟؟
بار چندم است نميدانم؟
اما اينرا خوب ميدانم ، كه هر روز صبح به عشق تو چشم باز ميكنم و مسير طولاني تا قله كوه را مي پيمايم كه شايد اينبار سنگيني نگاه تو دل مرا بلرزاند ،
چندین بار دلبري كنم و پشت ماه پنهان شوم..
چقدر براي روشنايي شبهاي تو از وجودم به ماه رشوه دهم..
چند ميليون ستاره برايت ارزاني دارم..
.. كه شايد مرا ببيني..
امشب هم در سكوت خود ميسوزم و تا صبح براي ديداره دوباره ات اشك ميريزم اما هرگزخاموش نخواهم شد ،
..به فردا و فرداها اميدوارم و صبر را قبله خود كرده ام..
..اي زمين صداي مرا ميشنوي؟؟
بار چندم است نميدانم؟
اما اينرا خوب ميدانم ، كه هر روز صبح به عشق تو چشم باز ميكنم و مسير طولاني تا قله كوه را مي پيمايم كه شايد اينبار سنگيني نگاه تو دل مرا بلرزاند ،
چندین بار دلبري كنم و پشت ماه پنهان شوم..
چقدر براي روشنايي شبهاي تو از وجودم به ماه رشوه دهم..
چند ميليون ستاره برايت ارزاني دارم..
.. كه شايد مرا ببيني..
امشب هم در سكوت خود ميسوزم و تا صبح براي ديداره دوباره ات اشك ميريزم اما هرگزخاموش نخواهم شد ،
..به فردا و فرداها اميدوارم و صبر را قبله خود كرده ام..
به گمانت كه رفته اي !
بي هيچ آمدني
اما ...
اين شب آمدن ها كه ديگر
در قدم هاي تو نيست ...
همين كه خورشيد مي رود
تو از پشت پلك هايم طلوع مي كني ...!
بي هيچ آمدني
اما ...
اين شب آمدن ها كه ديگر
در قدم هاي تو نيست ...
همين كه خورشيد مي رود
تو از پشت پلك هايم طلوع مي كني ...!
زندگی راه رفتن توی برف است !
نه به عقل اعتمادی هست نه به احساس ...
هیچ راهی نیست ...
به جز چندتایی ردپای نامعلوم ...
که معلوم نیست به کجا می روند !
اما - به هر زحمتی که هست - باید رفت ...
ماندن را هیچکس دوست ندارد ...!
تو اي تنهاترين واژه
قدم در شعر من بگذار
بساز اين بيت آخر را
غم از اين قافيه بردار
كلام شعر من با تو
هواي تازه مي گيره
تمامش خط به خط بي تو
عبوس و سرد و دلگیره ...
قدم در شعر من بگذار
بساز اين بيت آخر را
غم از اين قافيه بردار
كلام شعر من با تو
هواي تازه مي گيره
تمامش خط به خط بي تو
عبوس و سرد و دلگیره ...
صدایت را می بوسم
لب هایت که دورند !
نگاهت را در آغوش می کشم ...
با خطوط انگشتانت راه شادی را می یابم !
راضی می شوم به بودنت
هر جا که باشی !
نبودنت را هم دوست دارم ...!
لب هایت که دورند !
نگاهت را در آغوش می کشم ...
با خطوط انگشتانت راه شادی را می یابم !
راضی می شوم به بودنت
هر جا که باشی !
نبودنت را هم دوست دارم ...!
روزگاری من چنین تصور می کردم
که روزی آمده ام و روزی می روم ...
اینک به ایمانی رسیده ام که فاصله تهی این آمد و رفت را
با یقینی قاطع پر می کند !
و آن عشق است ...!
که روزی آمده ام و روزی می روم ...
اینک به ایمانی رسیده ام که فاصله تهی این آمد و رفت را
با یقینی قاطع پر می کند !
و آن عشق است ...!
این صورتی است که هیچگاه آن را تغییر نمی دهم !
این امتحان جسم وروح است ...
این پایانیست که پایانی ندارد ...
این دیگر صدای خاموشی نیست ...!
خود را در دستان تو رها کردم
چشم هایم را بستم
افتادم !
هزار بار افتادم !
از دستان تو ...
تویی که ..... !
و اکنون
می نویسم ...
تنها بود !
تو را دوست داشت .......
تنها تر شد !
و این بود عشق ................... !
با هزار نقطه چین ! ! ! !
و هزارو یک علامت تعجب ..........
چشم هایم را بستم
افتادم !
هزار بار افتادم !
از دستان تو ...
تویی که ..... !
و اکنون
می نویسم ...
تنها بود !
تو را دوست داشت .......
تنها تر شد !
و این بود عشق ................... !
با هزار نقطه چین ! ! ! !
و هزارو یک علامت تعجب ..........
من چنان تاريكم كه همه ستاره ها هر شب به چشمانم كوچ مي كنند!
من هنوز عاشقم !
عاشق درياي طوفاني كه سرد وبي مهر است ...
عاشق چشمهايي كه هميشه گريانند ...
و
قلبي كه سالهاست خاك گرفته !
من مي خواهم به روشنايي روزهايت ايمان پيدا كنم ...
من مي خواهم به باران وياس دل خوش كنم ...
عشق چيزيست كه هرگز نمي توانم دركش كنم !
نمي دانم بايد از آن بترسم وبگريزم يا اعتماد كنم و بمانم !
و اين دو راهي تا به كي روزگارم را تهديد خواهد كرد؟! نميدانم ...!
من هنوز عاشقم !
عاشق درياي طوفاني كه سرد وبي مهر است ...
عاشق چشمهايي كه هميشه گريانند ...
و
قلبي كه سالهاست خاك گرفته !
من مي خواهم به روشنايي روزهايت ايمان پيدا كنم ...
من مي خواهم به باران وياس دل خوش كنم ...
عشق چيزيست كه هرگز نمي توانم دركش كنم !
نمي دانم بايد از آن بترسم وبگريزم يا اعتماد كنم و بمانم !
و اين دو راهي تا به كي روزگارم را تهديد خواهد كرد؟! نميدانم ...!
به تو عادت کرده بودم
اي به من نزديک تر از من
اي حضورم از تو تازه
اي نگاهم از تو روشن
به تو عادت کرده بودم
مثل گلبرگي به شبنم
مثل عاشقي به غربت
مثل مجروحي به مرهم
لحظه در لحظه عذابه
لحظه هاي من بي تو
تجربه کردن مرگه
زندگي کردن بي تو
من که در گريزم از من
به تو عادت کرده بودم
از سکوت و گريه شب
به تو حجرت کرده بودم
با گل و سنگ و ستاره
از تو صحبت کرده بودم
خلوت خاطره هامو
با تو قسمت کرده بودم
خونه لبريز سکوته
خونه از خاطره خالي
من پر از ميل زوالم
عشق من تو در چه حالي
اي به من نزديک تر از من
اي حضورم از تو تازه
اي نگاهم از تو روشن
به تو عادت کرده بودم
مثل گلبرگي به شبنم
مثل عاشقي به غربت
مثل مجروحي به مرهم
لحظه در لحظه عذابه
لحظه هاي من بي تو
تجربه کردن مرگه
زندگي کردن بي تو
من که در گريزم از من
به تو عادت کرده بودم
از سکوت و گريه شب
به تو حجرت کرده بودم
با گل و سنگ و ستاره
از تو صحبت کرده بودم
خلوت خاطره هامو
با تو قسمت کرده بودم
خونه لبريز سکوته
خونه از خاطره خالي
من پر از ميل زوالم
عشق من تو در چه حالي
گريه نمي كنم نه اينكه سنگم
گريه غرورمو به هم ميزنه
مرد براي هضم دلتنگي هاش
گريه نميكنه قدم ميزنه
گريه نمي كنم نه اينكه خوبم
نه اينكه دردي نيست نه اينكه شادم
يه اتفاق نصفه نيمم كه
يهو ميون زندگي افتادم
يه ماجراي تلخ ناگزيرم
يه كهكشونم ولي بي ستاره
يه قهوه كه هر چي شكر بريزي
بازم همون تلخي نابو داره
اگه يكي باشه منو بفهمه
براش غرورمو بهم ميزنم
گريه كه سهله زير چتر شونش
تا آخر دنيا قدم ميزنم
گريه نمي كنم نه اينكه سنگم
گريه غرورمو به هم ميزنه
مرد براي هضم دلتنگي هاش
گريه نميكنه قدم ميزنه…
گريه غرورمو به هم ميزنه
مرد براي هضم دلتنگي هاش
گريه نميكنه قدم ميزنه
گريه نمي كنم نه اينكه خوبم
نه اينكه دردي نيست نه اينكه شادم
يه اتفاق نصفه نيمم كه
يهو ميون زندگي افتادم
يه ماجراي تلخ ناگزيرم
يه كهكشونم ولي بي ستاره
يه قهوه كه هر چي شكر بريزي
بازم همون تلخي نابو داره
اگه يكي باشه منو بفهمه
براش غرورمو بهم ميزنم
گريه كه سهله زير چتر شونش
تا آخر دنيا قدم ميزنم
گريه نمي كنم نه اينكه سنگم
گريه غرورمو به هم ميزنه
مرد براي هضم دلتنگي هاش
گريه نميكنه قدم ميزنه…
آن قدر با آتش دل ساختم تا سوختم
بي تو اي آرام جان يا ساختم يا سوختم
سردمهري بين كه هر كس بر آتشم آبي نزد
گرچه همچون برق از گرمي سراپا سوختم
سوختم اما نه چون شمع طرب در بين جمع
لاله ام كز داغ تنهايي به صحرا سوختم
همچو آن شمعي كه افروزند پيش آفتاب
سوختم در پيش مه رويان و بيجا سوختم
سوختم از آتش دل در ميان موج اشك
شوربهتي بين كه در آغوش دريا سوختم
شمع و گل هم هر كدام شعله اي در آتشند
در ميان پاكبازان من نه تنها سوختم
جان پاك من رهي خورشيد عالمتاب بود
رفتم و از ماتم خود عالمي را سوختم
بي تو اي آرام جان يا ساختم يا سوختم
سردمهري بين كه هر كس بر آتشم آبي نزد
گرچه همچون برق از گرمي سراپا سوختم
سوختم اما نه چون شمع طرب در بين جمع
لاله ام كز داغ تنهايي به صحرا سوختم
همچو آن شمعي كه افروزند پيش آفتاب
سوختم در پيش مه رويان و بيجا سوختم
سوختم از آتش دل در ميان موج اشك
شوربهتي بين كه در آغوش دريا سوختم
شمع و گل هم هر كدام شعله اي در آتشند
در ميان پاكبازان من نه تنها سوختم
جان پاك من رهي خورشيد عالمتاب بود
رفتم و از ماتم خود عالمي را سوختم
به هنگام فراقت زبان کام ببستم،
زبان دل را چه کنم
کین به فرمان عقل است و کان به ساز خود رقاص
شکرا در خواب و خیالم همه نقشی است از نگارم
ورنه تا شب اشک ریزان به دنبال جرعه ای شرابم
یک بوسه از لبانت،
سرمست باد و هوشیار
نشاید آزرده خاطر، خجالت در میان است
حقا بسان خورشید، زدودن سیاهی
هر دم کنم کاری،
رضایت نگارم
چشم دل را نوری است،
در شب!
سوسو زند هی هی
به امید آن سواری کز دور دستها آید...
زبان دل را چه کنم
کین به فرمان عقل است و کان به ساز خود رقاص
شکرا در خواب و خیالم همه نقشی است از نگارم
ورنه تا شب اشک ریزان به دنبال جرعه ای شرابم
یک بوسه از لبانت،
سرمست باد و هوشیار
نشاید آزرده خاطر، خجالت در میان است
حقا بسان خورشید، زدودن سیاهی
هر دم کنم کاری،
رضایت نگارم
چشم دل را نوری است،
در شب!
سوسو زند هی هی
به امید آن سواری کز دور دستها آید...
به همين سادگی
که کلاغ سالخورده
با نخستين سوت قطار
سقف واگن متروک را
ترک می گويد
دل؛
ديگر
در جای خود نيست
به همين سادگی!
که کلاغ سالخورده
با نخستين سوت قطار
سقف واگن متروک را
ترک می گويد
دل؛
ديگر
در جای خود نيست
به همين سادگی!