مشاعرۀ سنّتی

[*محیا*]

دل زنده میشود به امید وفای یار
جان رقص میکند به سماع کلام دوست

تو مپندار كه خاموشي من​

​

​

هست برهان فراموشي من​

​

​

 

[bid-majnoon]

تو مپندار كه خاموشي من​

هست برهان فراموشي من​

​

نفس در تنگنای سینه جاویدان نخواهد ماند
که یوسف تا ابد در گوشه زندان نخواهد ماند

 

[*محیا*]

نفس در تنگنای سینه جاویدان نخواهد ماند
که یوسف تا ابد در گوشه زندان نخواهد ماند

دردم از یار است و درمان نیز هم

دل فدای او شد و جان نیز هم​

 

[mehdi.chem]

دردم از یار است و درمان نیز هم

دل فدای او شد و جان نیز هم​

مرا می بینی و هر دم زیادت می کنی دردم
تو را می بینم و میلم زیادت می شود هر دم

 

[BISEI]

می و معشوق و گلزار و جوانی
از این خوش تر نباشد زندگانی​

 

[!austenite]

یارمرا غار مرا عشق جگرخوارمرا
یارتویی غارتویی خواجه نگهدارمرا

 

[BISEI]

آن کس است اهل بشارت که اشارت داند
نکته‌ها هست بسی محرم اسرار کجاست​

 

[*محیا*]

آن کس است اهل بشارت که اشارت داند
نکته‌ها هست بسی محرم اسرار کجاست​

تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد

وجود نازکت آزرده گزند مباد


سلامت همه آفاق در سلامت توست

به هیچ عارضه شخص تو دردمند مباد

​

 

[tara75]

دارد به جانم لرز مي افتد رفيق؛ انگار پاييزم
دارم شبيه برگ هاي زرد و خشك از شاخه مي ريزم​

 

[mehdi.chem]

دارد به جانم لرز مي افتد رفيق؛ انگار پاييزم
دارم شبيه برگ هاي زرد و خشك از شاخه مي ريزم​

مرا به هیچ بدادی و من هنوز بر آنم
که از وجود تو مویی به عالمی نفروشم

 

[*محیا*]

مرا به هیچ بدادی و من هنوز بر آنم
که از وجود تو مویی به عالمی نفروشم

منم که شهرهٔ شهرم به عشق ورزیدن​

​

​

منم که دیده نیالوده ام به بد دیدن​

​

​

وفا کنیم و ملامت کشیم و خوش باشیم​

​

​

که در طریقت ما کافریست رنجیدن...​

​

​

 

[یورال]

منم که شهرهٔ شهرم به عشق ورزیدن​

منم که دیده نیالوده ام به بد دیدن​

وفا کنیم و ملامت کشیم و خوش باشیم​

که در طریقت ما کافریست رنجیدن...​

نگشتی صید گیسویی پریشانی نمیدانی
برو ناصح، که حال ما نمی دانی نمی دانی

رهی در بین اهل معنی و جمع سخندانان
ترا این هوشمندی بس، که میدانی نمیدانی

 

[tara75]

نگشتی صید گیسویی پریشانی نمیدانی
برو ناصح، که حال ما نمی دانی نمی دانی

رهی در بین اهل معنی و جمع سخندانان
ترا این هوشمندی بس، که میدانی نمیدانی

یار آن بود که صبر کند بر جفای یار
ترک رضای خویش کند بر رضای یار​

 

[*محیا*]

یار آن بود که صبر کند بر جفای یار
ترک رضای خویش کند بر رضای یار​

[h=3]روزی به دلبــری نظری کــرد چـشم مــن
زان یک نظر مرا دو جهان از نظر فتاد[/h]

 

[mehdi.chem]

روزی به دلبــری نظری کــرد چـشم مــن
زان یک نظر مرا دو جهان از نظر فتاد

دانی که چیست دولت؟ دیدار یار دیدن
در کوی او گدایی بر خسروی گزیدن

 

[traneh.]

دانی که چیست دولت؟ دیدار یار دیدن
در کوی او گدایی بر خسروی گزیدن

نفس برآمد و کام از تو بر نمی‌آید
فغان که بخت من از خواب در نمی‌آید
صبا به چشم من انداخت خاکی از کویش
که آب زندگیم در نظر نمی‌آید

 

[یورال]

نفس برآمد و کام از تو بر نمی‌آید
فغان که بخت من از خواب در نمی‌آید
صبا به چشم من انداخت خاکی از کویش
که آب زندگیم در نظر نمی‌آید

دلگیرم از ستاره و آزرده ام ز ماه
امشب دگر ز هر که و هر کار خسته ام

 

[traneh.]

دلگیرم از ستاره و آزرده ام ز ماه
امشب دگر ز هر که و هر کار خسته ام

می خواهمت چنانکه شب خسته خواب را
می جویمت چنانکه لب تشنه آب را
محو تو ام چنانکه ستاره به چشم صبح
یا شبنم سپیده دمان آفتاب را
بی تابم آنچنانکه درختان برای باد
یا کودکان خفته به گهواره تاب را
بایسته ای چنانکه تپیدن برای دل
یا آنچنانکه بال پریدن عقاب را
حتی اگر نباشی ، می آفرینمت
چونانکه التهاب بیابان سراب را
ای خواهشی که خواستنی تر ز پاسخی
با چون تو پرسشی چه نیازی جواب را


خودمم میدونم نباید تموم شعرو مینوشتم هی خواستم بعد بیت یک یا دو قطعش کنم ولی خوب دلم نیومد به این خوشگلی شعر گفته قیصر خان

 

[mehdi.chem]

می خواهمت چنانکه شب خسته خواب را
می جویمت چنانکه لب تشنه آب را
محو تو ام چنانکه ستاره به چشم صبح
یا شبنم سپیده دمان آفتاب را
بی تابم آنچنانکه درختان برای باد
یا کودکان خفته به گهواره تاب را
بایسته ای چنانکه تپیدن برای دل
یا آنچنانکه بال پریدن عقاب را
حتی اگر نباشی ، می آفرینمت
چونانکه التهاب بیابان سراب را
ای خواهشی که خواستنی تر ز پاسخی
با چون تو پرسشی چه نیازی جواب را


خودمم میدونم نباید تموم شعرو مینوشتم هی خواستم بعد بیت یک یا دو قطعش کنم ولی خوب دلم نیومد به این خوشگلی شعر گفته قیصر خان

واقعا شعر فوق العاده ایه

الا ای همنشین دل که یارانت برفت از یاد
مرا روزی مباد آن دم که بی یاد تو بنشینم

 

[bid-majnoon]

واقعا شعر فوق العاده ایه

الا ای همنشین دل که یارانت برفت از یاد
مرا روزی مباد آن دم که بی یاد تو بنشینم

من از تو صبر ندارم که بی تو بنشینم
کسی دگر نتوانم که بر تو بگزینم...

 

[*محیا*]

من از تو صبر ندارم که بی تو بنشینم
کسی دگر نتوانم که بر تو بگزینم...

مژده ای دل که مسیحا نفسی می‌آید
که ز انفاس خوشش بوی کسی می‌آید
از غم هجر مکن ناله و فریاد که من
زده‌ام فالی و فریادرسی می‌آید
​

 

[bid-majnoon]

مژده ای دل که مسیحا نفسی می‌آید
که ز انفاس خوشش بوی کسی می‌آید
از غم هجر مکن ناله و فریاد که من
زده‌ام فالی و فریادرسی می‌آید
​

در دلم بود که جان بر تو فشانم روزی
باز در خاطرم آمد که متاعی ست حقیر!

 

[traneh.]

در دلم بود که جان بر تو فشانم روزی
باز در خاطرم آمد که متاعی ست حقیر!

راه مرا اشاره شو من به کجا رسیده ام؟
هرچه دویده ام تو را خسته شدم ، ندیده ام

 

[حميدرن]

مسلمانان مرا وقتی دلی بود
که با وی گفتمی چون مشکلی بود

به گردابی چو می افتادم از غم
به تدبیرش امید ساحلی بود

 

[traneh.]

مسلمانان مرا وقتی دلی بود
که با وی گفتمی چون مشکلی بود

به گردابی چو می افتادم از غم
به تدبیرش امید ساحلی بود

در دلم بود که بی دوست نباشم هرگز
چه توان کرد که سعی من و دل باطل بود

 

[یورال]

در دلم بود که بی دوست نباشم هرگز
چه توان کرد که سعی من و دل باطل بود

دلم کباب شد از هجرِ آن دهانِ چو شکر
ز شکرش چه نمکها که بر کباب نیامد؟

 

[bid-majnoon]

دلم کباب شد از هجرِ آن دهانِ چو شکر
ز شکرش چه نمکها که بر کباب نیامد؟

در دلم دخترکی بود که میخواست تو را
بعد از این با همه خواستنم می جنگم

 

[یورال]

در دلم دخترکی بود که میخواست تو را
بعد از این با همه خواستنم می جنگم

مرنجان دلم را که این مرغ وحشی
ز بامی که برخاست مشکل نشیند

 

[traneh.]

مرنجان دلم را که این مرغ وحشی
ز بامی که برخاست مشکل نشیند

دل من رای تو دارد سر سودای تو دارد
رخ فرسوده زردم غم صفرای تو دارد
سر من مست جمالت دل من دام خیالت
گهر دیده نثار کف دریای تو دارد

 

[*محیا*]

دل من رای تو دارد سر سودای تو دارد
رخ فرسوده زردم غم صفرای تو دارد
سر من مست جمالت دل من دام خیالت
گهر دیده نثار کف دریای تو دارد

دوش گفتم ساقیا! امشب چه داری؟ گفت: زهر
گفتمش کج کن قدح را، دید می نوشم نریخت