مشاعرۀ سنّتی

[lilium.y]

تمام عمر کشاندی مرا به سوی نگاهت
تمام عمر به سوی نشانه ای که ندارم...

 

[toghrol1]

تمام عمر کشاندی مرا به سوی نگاهت
تمام عمر به سوی نشانه ای که ندارم...

من که چون شمع از تف دل جانگدازی می‌کنم
گــر سـرم بـرداری از تـن سـرفـرازی مـی‌کـنـم

 

[MisyoMasoud]

میان گریه می خندم که چون شمع اندر این مجلس
زبان آتشینم هست لیکن در نمی گیرد

 

[|PlaNeT|]

در گلستان جهان ، چون غنچه ـهای صبحدم

با درون پُر ز خون ، در حال لبخندیم ما

 

[حميدرن]

ای همه هستی ز تو پیدا شده
خاک ضعیف از تو توانا شده

 

[N O X]

هر گز حدیث حاضر غایب شنیده ای 
من در میان جمع و دلم جای دیگر است 

 

[Sahar Gh]

تا نگردی آشنا زین پرده رمزی نشنوی
گوش نامحرم نباشد ای پیغام سروش

 

[N O X]

شاهد آن نیست که مویی و میانی دارد
بنده ی طلعت آن باش که آنی دارد

 

[old eng]

شاهد آن نیست که مویی و میانی دارد
بنده ی طلعت آن باش که آنی دارد

احسنت
دارم سخنی با تو گفتن نتوانم
این درد نهان سوز نهفتن نتوانم

 

[N O X]

ما در این عالم که خود کنج ملالی بیش نیست
عالمی داریم در کنج ملال خویشتن

 

[|PlaNeT|]

​

من ز سلام گرم او آب شدم ز شرم او

وز سخنان نرم او آب شوند سنگ‌ها ​

​

 

[BISEI]

آخــرالامـــر گــــل کــوزه گـــران خواهــی شــــد
حالیـــا فکـــر سبــو کـــن کـــــه پـر از بـاده کنـــی
​

 

[|PlaNeT|]

یارم چو قدح به دست گیرد

بازار بتان شکست گیرد ​

​

 

[BISEI]

درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد
نهال دشمنی برکن که رنج بی​شمار آرد
​

 

[|PlaNeT|]

در کار من غمزده ای دوست نظر کن

بر جان من دلشده ای یار ، ببخشای ​

​

 

[MisyoMasoud]

یک قصه بیش نیست غم عشق وین عجب
کز هر زبان که می شنوم نامکرر است

 

[BISEI]

تا بود چنین بود و چنین است جهان
از حادثه دهر کرا بود امان
بلقیس اگر به ملک جاویدان رفت
جاوید تو مانی ای سلیمان زمان
​

 

[MisyoMasoud]

تا بود چنین بود و چنین است جهان
از حادثه دهر کرا بود امان
بلقیس اگر به ملک جاویدان رفت
جاوید تو مانی ای سلیمان زمان
​

نازنینا ! روی ماهت دل به یغما می برد
آفرینش مات و حیران سر به رؤیا می برد
زخم هایی که ز هجران بر تن و جانم نشست
دست های مهربانت بی محابا می برد
از نگاه آتشینت بی قرارم روز و شب
نور عشقت را نِگَر ! ما را کجاها می برد
های و هویی در سرم پیچیده است ای مه جبین
در هوای عشق پاکت رو به فردا می برد

 

[BISEI]

دودی بـــرآید از فلك نــی خلق مـــاند نــی ملـــك
زان دود ناگــــه آتشی بر گــــنبد اعظم زند
​

 

[N O X]

دیده از دیدار خوبان برگرفتن مشکلست
هر که ما را این نصیحت می‌کند بی‌حاصلست

 

[BISEI]

تا از تو جدا شده ست آغوش مــرا
از گریه کسی ندیده خاموش مرا
در جان و دل و دید فراموش نه ای
از بهر خـدا مکن فراموش مرا
​

 

[N O X]

ای که گفتی به هوا دل منه و مهر مبند
من چنینم تو برو مصلحت خویش اندیش

 

[BISEI]

شب همه بی تو كار من شكوه به ماه كردنست
روز ستاره تا سحر تیره به آه كردنســت
​

 

[MisyoMasoud]

شب همه بی تو كار من شكوه به ماه كردنست
روز ستاره تا سحر تیره به آه كردنســت
​

تو آمدی و برگ ریز مانده دلم
دلم شکست ، ریز ریز مانده دلم
هوای عربده در کوچه های شب دارم
ولی خمار شرابی غلیظ مانده دلم
سرم هوای " چرخ می زند " دارد
در آرزوی « عزیزم بریز » مانده دلم
به این امید که شاید به دیدنم آیی
به رغم حرف پزشکان مریض مانده دلم
به آن هوا که بلندش کنی مگر از خاک
هنوز روی زمین سینه خیز مانده دلم
تو آمدی و به زندان عشق افتادم
به لطفِ نام تو اما عزیز مانده دلم
صدای تو ، نفسِ تو ، نگاه کردن تو
هنوز عاشق این چند چیز مانده دلم
هنوز مانده تصرف کنی دلبرِ من
تنم ، جانم ، غزلم مانده ، نیز مانده دلم
به خنده گفتی : تنت نه ! جانت نه ! شعرت نه !
گزینه ای است که بر روی میز مانده دلم

 

[(رها)]

مرا عهدیست با جانان ک تا جان در بدن دارم
هواخواهان کویش را چو جان خویشتن دانم

 

[MisyoMasoud]

مرا عهدیست با جانان ک تا جان در بدن دارم
هواخواهان کویش را چو جان خویشتن دانم

مَکُش آن آهویِ مشکین مرا ای صیاد
شرم از آن چشم سیه دار و مبندش به کمند

 

[حميدرن]

دیدن روی تو را دیده جان بین باید

وین کجا مرتبه چشم جهان بین من است



یار من باش که زیب فلک و زینت دهر

از مه روی تو و اشک چو پروین من است



تا مرا عشق تو تعلیم سخن گفتن کرد

خلق را ورد زبان مدحت و تحسین من است

حافظ

 

[|PlaNeT|]

​

تازیان را غم احوال گران باران نیست

​

پارسایان مددی تا خوش و آسان بروم ​

​

 

[MisyoMasoud]

من که به نغمه پر سوز تو عادت ارم
باز از چشم تو ای دوست شفاعت دارم
گرچه لبخند تو دیریست ز یادم رفته
من به سر فصل نگاه تو اردت دارم

 

[محـسن ز]

ما را همه شب نمی‌برد خواب
. ای خفته روزگار دریاب.
در بادیه تشنگان بمردند.
وز حله به کوفه می‌رود آب.