مشاعرۀ سنّتی

[naghmeirani]

آمده‌ام که تا به خود گوش کشان کشانمت
بی دل و بیخودت کنم در دل و جان نشانمت
آمده‌ام بهار خوش پیش تو ای درخت گل
تا که کنار گیرمت خوش خوش و می‌فشانمت
آمده‌ام که تا تو را جلوه دهم در این سرا
همچو دعای عاشقان فوق فلک رسانمت
آمده‌ام که بوسه‌ای از صنمی ربوده‌ای
بازبده به خوشدلی خواجه که واستانمت
گل چه بود که گل تویی ناطق امر قل تویی
گر دگری نداندت چون تو منی بدانمت
جان و روان من تویی فاتحه خوان من تویی
فاتحه شو تو یک سری تا که به دل بخوانمت
صید منی شکار من گر چه ز دام جسته‌ای
جانب دام بازرو ور نروی برانمت

مولانای جااان

تا مهر تواَم در دل شوریده نشست
​

وافتاد مــرا چشـم بدان نرگـس مست​

این غم ز دلم نمی نهد پای برون
​

وین اشک ز دامنم نمی دارد دست
​

عبید زاکانی
​

 

[Saeed.bi]

تا مهر تواَم در دل شوریده نشست

وافتاد مــرا چشـم بدان نرگـس مست
این غم ز دلم نمی نهد پای برون

وین اشک ز دامنم نمی دارد دست


عبید زاکانی
​

تا با تو به صلح گشتم ای مایه جنگ / گردد دل من همی ز بترویان تنگ

نشگفت که از ستارگان دارم ننگ / امروز که آفتاب دارم در چنگ

فرخی سیستانی

 

[naghmeirani]

تا با تو به صلح گشتم ای مایه جنگ / گردد دل من همی ز بترویان تنگ

نشگفت که از ستارگان دارم ننگ / امروز که آفتاب دارم در چنگ

فرخی سیستانی

گر دردی از او بردی صد خنده به درمان کن
ور زخمی از او خوردی صد طعنه به مرهم زن

فروغی بسطامی

 

[Saeed.bi]

گر دردی از او بردی صد خنده به درمان کن
ور زخمی از او خوردی صد طعنه به مرهم زن

فروغی بسطامی

یارب، تو بدین قوت سهلی که مراست / وین کوتهی مدت مهلی که مراست

حسن عمل از من چه توقع داری؟ / با عیب قدیم و ظلم و جهلی که مراست

اوحدی مراغه ای

 

[naghmeirani]

یارب، تو بدین قوت سهلی که مراست / وین کوتهی مدت مهلی که مراست

حسن عمل از من چه توقع داری؟ / با عیب قدیم و ظلم و جهلی که مراست

اوحدی مراغه ای

با حرف "ن" باید جواب میدادید

تا در دل من عشق تو اندوخته شد
جز عشق تو هر چه داشتم سوخته شد
عقل و سبق و کتاب بر طاق نهاد
شعر و غزل دوبیتی آموخته شد...

مولانا
​

 

[Saeed.bi]

با حرف "ن" باید جواب میدادید

تا در دل من عشق تو اندوخته شد

جز عشق تو هر چه داشتم سوخته شد
عقل و سبق و کتاب بر طاق نهاد
شعر و غزل دوبیتی آموخته شد...

مولانا
​

ای بابا سوختم
حواسم نبود
الان با نقطه چین باید جواب بدم؟

...در سینه ز دست دل جگر تابیهاست / در دیده ز تاب سینه بیخوابیهاست
ای دیده، بریز خون این دل، که مرا / دیریست که با او سر بی‌آبیهاست

اوحدی

 

[naghmeirani]

ای بابا سوختم
حواسم نبود
الان با نقطه چین باید جواب بدم؟

...در سینه ز دست دل جگر تابیهاست / در دیده ز تاب سینه بیخوابیهاست
ای دیده، بریز خون این دل، که مرا / دیریست که با او سر بی‌آبیهاست

اوحدی

تهمت آسودگی بر دیده ی عاشق خطاست
خانه ای کز خود برآرد آب، جای خواب نیست!


صائب تبریزی
​

 

[Saeed.bi]

تهمت آسودگی بر دیده ی عاشق خطاست
خانه ای کز خود برآرد آب، جای خواب نیست!


صائب تبریزی
​

تو را نادیدن ما غم نباشد / که در خیلت به از ما کم نباشد

من از دست تو در عالم نهم روی / ولیکن چون تو در عالم نباشد

سعدی

 

[naghmeirani]

تو را نادیدن ما غم نباشد / که در خیلت به از ما کم نباشد

من از دست تو در عالم نهم روی / ولیکن چون تو در عالم نباشد

سعدی

دانی ز چه عشق گلرخان مطلوبست
با بهر چه سار و سوزشان مطلوبست

از دوزخ مرعوب و بهشت مرغوب
آگاه شدن درین جهان مطلوبست

فیض کاشانی

​

 

[traneh.]

دانی ز چه عشق گلرخان مطلوبست
با بهر چه سار و سوزشان مطلوبست

از دوزخ مرعوب و بهشت مرغوب
آگاه شدن درین جهان مطلوبست

فیض کاشانی

​

تو برون خبر نداری که چه می‌رود ز عشقت
به درآی اگر نه آتش بزنیم در حجیبت
تو درخت خوب منظر همه میوه‌ای ولیکن
چه کنم به دست کوته که نمی‌رسد به سیبت
تو شبی در انتظاری ننشسته‌ای چه دانی
که چه شب گذشت بر منتظران ناشکیبت
تو خود ای شب جدایی چه شبی بدین درازی
بگذر که جان سعدی بگداخت از نهیبت

سعدی جااان

 

[naghmeirani]

تو برون خبر نداری که چه می‌رود ز عشقت
به درآی اگر نه آتش بزنیم در حجیبت
تو درخت خوب منظر همه میوه‌ای ولیکن
چه کنم به دست کوته که نمی‌رسد به سیبت
تو شبی در انتظاری ننشسته‌ای چه دانی
که چه شب گذشت بر منتظران ناشکیبت
تو خود ای شب جدایی چه شبی بدین درازی
بگذر که جان سعدی بگداخت از نهیبت

سعدی جااان

تو صبح عالم افروزي و من شمع سحرگاهي
​

گريبان باز كن در صبح تا من جان برافشانم​

صائب_تبريزي
​

 

[traneh.]

تو صبح عالم افروزي و من شمع سحرگاهي

گريبان باز كن در صبح تا من جان برافشانم


صائب_تبريزي
​

می برد از هوش پیش از آمدن بویش مرا
نیست جز حسرت، نصیب دیده از رویش مرا
با خیال او نظر بازی نمی آید ز من
بس که ترسیده است چشم از تندی خویش مرا
در رگ ابر سیه امید باران است بیش
یک سر مو نیست بیم از چین ابرویش مرا
گر چو مژگان صد زبان پیدا کنم، چون مردمک
مهر بر لب می زند چشم سخنگویش مرا
از نصیحت هر قدر می آورم دل را به راه
می برد از راه بیرون، قد دلجویش مرا
نیست پنهان پیچ و تاب من ز قد و زلف او
دست چون موی کمر پیچیده هر مویش مرا
برگ عیش من در ایام خزان آماده است
تا به گل رفته است پا چون سرو در کویش مرا
گر چه زان سنگین دل آمد بارها پایش به سنگ
همچنان بی تابی دل می برد سویش مرا
چشم حیران گر شود چون زلف سر تا پای من
نیست صائب سیری از نظاره رویش مرا




صائب جان تبریزی

 

[naghmeirani]

می برد از هوش پیش از آمدن بویش مرا
نیست جز حسرت، نصیب دیده از رویش مرا
با خیال او نظر بازی نمی آید ز من
بس که ترسیده است چشم از تندی خویش مرا
در رگ ابر سیه امید باران است بیش
یک سر مو نیست بیم از چین ابرویش مرا
گر چو مژگان صد زبان پیدا کنم، چون مردمک
مهر بر لب می زند چشم سخنگویش مرا
از نصیحت هر قدر می آورم دل را به راه
می برد از راه بیرون، قد دلجویش مرا
نیست پنهان پیچ و تاب من ز قد و زلف او
دست چون موی کمر پیچیده هر مویش مرا
برگ عیش من در ایام خزان آماده است
تا به گل رفته است پا چون سرو در کویش مرا
گر چه زان سنگین دل آمد بارها پایش به سنگ
همچنان بی تابی دل می برد سویش مرا
چشم حیران گر شود چون زلف سر تا پای من
نیست صائب سیری از نظاره رویش مرا
صائب جان تبریزی

از بلبل سرمست نوائی شنوم
وز باد سماع دلربائی شنوم
در آب همه خیال یاری بینم
وز گل همه بوی آشنائی شنوم

مولانا

​

 

[traneh.]

از بلبل سرمست نوائی شنوم
وز باد سماع دلربائی شنوم
در آب همه خیال یاری بینم
وز گل همه بوی آشنائی شنوم

مولانا

​

مقدار یار همنفس چون من نداند هیچ کس
ماهی که بر خشک اوفتد قیمت بداند آب را




سعدی جان

 

[naghmeirani]

مقدار یار همنفس چون من نداند هیچ کس
ماهی که بر خشک اوفتد قیمت بداند آب را

سعدی جان

از گلوي خود بريدن وقت حاجت همت است
ورنه هر كس وقت سيري پيش سگ نان افكند


صائب
​

 

[traneh.]

از گلوي خود بريدن وقت حاجت همت است
ورنه هر كس وقت سيري پيش سگ نان افكند


صائب
​

دل به نگاه اولین گشت شکار چشم تو
زخم دگر چه می‌زنی صید به خون تپیده را
چشم سیاه خود نگر هیچ ندیده‌ای اگر
مست کمین گشاده را، ترک کمان کشیده را
زهر اجل چشیده‌ام تلخی مرگ دیده‌ام
تا ز لبت شنیده‌ام قصهٔ ناشنیده را
هیچ نصیب من نشد از دهنش فروغیا
چون به مذاق بسپرم شربت ناچشیده را




فروغی بسطامی

 

[naghmeirani]

دل به نگاه اولین گشت شکار چشم تو
زخم دگر چه می‌زنی صید به خون تپیده را
چشم سیاه خود نگر هیچ ندیده‌ای اگر
مست کمین گشاده را، ترک کمان کشیده را
زهر اجل چشیده‌ام تلخی مرگ دیده‌ام
تا ز لبت شنیده‌ام قصهٔ ناشنیده را
هیچ نصیب من نشد از دهنش فروغیا
چون به مذاق بسپرم شربت ناچشیده را

فروغی بسطامی

از مردم افتاده مدد گیر که این قوم **** با بی پروبالی، پر و بال دگرانند

صائب تبریزی

 

[traneh.]

از مردم افتاده مدد گیر که این قوم **** با بی پروبالی، پر و بال دگرانند

صائب تبریزی

دیگران را اگر از ما خبری نیست چه غم !
نازنینا ! تو چرا بیخبر از ما شده ای !

شهریار عزیز

 

[naghmeirani]

دیگران را اگر از ما خبری نیست چه غم !
نازنینا ! تو چرا بیخبر از ما شده ای !

شهریار عزیز

یارب به خدایی خداییت
وانگه به کمال پادشاییت
از عشق به غایتی رسانم
کو ماند اگر چه من نمانم

نظامی

 

[puyan khan]

می خور که شیخ و حافظ و مفتی و محتسب
چون نیک بنگری همه تزویر می‌کنند..​

یارب به خدایی خداییت
وانگه به کمال پادشاییت
از عشق به غایتی رسانم
کو ماند اگر چه من نمانم

نظامی

 

[smart student]

می خور که شیخ و حافظ و مفتی و محتسب
چون نیک بنگری همه تزویر می‌کنند..​

دردایره قسمت ما نقطه تسلیمیم​

حکم آنچه تو فرمایی لطف آنچه تو بنمایی
حافظ​

​

 

[naghmeirani]

دردایره قسمت ما نقطه تسلیمیم​

حکم آنچه تو فرمایی لطف آنچه تو بنمایی

حافظ
​

​

یک وعده خواهم از تو که گردم در انتظار
حاکم تویی در آمدن دیر و زود خویش
از چشم من به خود نگر و منع کن مرا
بی اختیار اگر نشوی در سجود خویش
گو جان و سر برو، غرض ما رضای تست
حاشا که ما زیان تو خواهیم و سود خویش
بزم نشاط یار کجا وین فغان زار
وحشی نوای مجلس غم کن سرود خویش


وحشی بافقی






​

 

[Saeed.bi]

یک وعده خواهم از تو که گردم در انتظار
حاکم تویی در آمدن دیر و زود خویش
از چشم من به خود نگر و منع کن مرا
بی اختیار اگر نشوی در سجود خویش
گو جان و سر برو، غرض ما رضای تست
حاشا که ما زیان تو خواهیم و سود خویش
بزم نشاط یار کجا وین فغان زار
وحشی نوای مجلس غم کن سرود خویش


وحشی بافقی






​

شهریاران بود و خاک مهربانان این دیار / مهربانی که سرآمد شهریاران را چه شد

 

[naghmeirani]

شهریاران بود و خاک مهربانان این دیار / مهربانی که سرآمد شهریاران را چه شد

دردم از یار است و درمان نیز هم
دل فدای او شد و جان نیز هم

این که می‌گویند آن خوشتر ز حسن
یار ما این دارد و آن نیز هم

 

[Saeed.bi]

دردم از یار است و درمان نیز هم
دل فدای او شد و جان نیز هم

این که می‌گویند آن خوشتر ز حسن
یار ما این دارد و آن نیز هم

من چه در پای تو ریزم که خورای تو بود / سر نه چیزیست که شایسته پای تو بود

خرم آن روی که در روی تو باشد همه عمر / وین نباشد مگر آن وقت که رای تو بود

سعدی

 

[pandarm]

من چه در پای تو ریزم که خورای تو بود / سر نه چیزیست که شایسته پای تو بود

خرم آن روی که در روی تو باشد همه عمر / وین نباشد مگر آن وقت که رای تو بود

سعدی

دیدار تو گر صبح ابد هم دهدم دست
من سرخوشم از لذت این چشم به راهی

فریدون جانِ مشیری

 

[Saeed.bi]

دیدار تو گر صبح ابد هم دهدم دست
من سرخوشم از لذت این چشم به راهی

فریدون جانِ مشیری

یارب مه مسافر من همزبان کیست ؟ / با او که شد حریف و کنون همعنان کیست ؟

ماهی که چرخ ساخت به دستان ز من جدا / تا با که ، دوست گشته و همداستان کیست ؟

وحشی جان بافقی D)

 

[gelayor14]

یارب مه مسافر من همزبان کیست ؟ / با او که شد حریف و کنون همعنان کیست ؟

ماهی که چرخ ساخت به دستان ز من جدا / تا با که ، دوست گشته و همداستان کیست ؟

وحشی جان بافقی D)

تا بهار زندگی، آمد بیا آرام جان
تا نسیم از سوی گل، آمد بیا دامش کشان


چون سپندم بر سر آتش نشان بنشین دمی
چون سرشک اندر کنار بنشین بنشان سوز نهان

 

[naghmeirani]

تا بهار زندگی، آمد بیا آرام جان
تا نسیم از سوی گل، آمد بیا دامش کشان


چون سپندم بر سر آتش نشان بنشین دمی
چون سرشک اندر کنار بنشین بنشان سوز نهان

نسیم زلف تو پیچیده بود در سر و مغزم
خمار و مست ولی سخت بی قرار تو بودم

استاد شهریار

 

[traneh.]

نسیم زلف تو پیچیده بود در سر و مغزم
خمار و مست ولی سخت بی قرار تو بودم

استاد شهریار

من همان روز که آن خال بدیدم گفتم
بیم آن است بدین دانه که در دام افتم
هرگز آشفته رویی نشدم یا مویی
مگر اکنون که به روی تو چو موی آشفتم
هیچ شک نیست که این واقعه با طاق افتد
گو بدانید که من با غم رویش جفتم
رنگ رویم غم دل پیش کسان می‌گوید
فاش کرد آن که ز بیگانه همی‌بنهفتم




سعدی جااان