مشاعرۀ سنّتی

[majid.rk]

ای یار غلط کردی با یار دگر رفتی
از کار خود افتادی در کار دگر رفتی
صد بار ببخشودم بر تو به تو بنمودم
ای خویش پسندیده هین بار دگر رفتی
صد بار فسون کردم خار از تو برون کردم
گلزار ندانستی در خار دگر رفتی
گفتم که تویی ماهی با مار چه همراهی
ای حال غلط کرده با مار دگر رفتی




مولانا

شعرشو عاخه ادم میخونه نمیره براش؟؟

ياس بوي مهرباني مي دهد
عطر دوران جواني مي دهد!

 

[Saeed.bi]

ياس بوي مهرباني مي دهد
عطر دوران جواني مي دهد!

دلا تا کی در این زندان فریب این و آن بینی
یکی زین چاه ظلمانی برون شو تا جهان بینی

 

[naghmeirani]

دلا تا کی در این زندان فریب این و آن بینی
یکی زین چاه ظلمانی برون شو تا جهان بینی

یـار و هـمـسـر نـگـرفـتـم کـه گـرو بود سرم
تـو شـدی مـادر و مـن بـا هـمـه پـیری پسرم

"شهریار"

 

[gold-fish]

یـار و هـمـسـر نـگـرفـتـم کـه گـرو بود سرم
تـو شـدی مـادر و مـن بـا هـمـه پـیری پسرم

"شهریار"

می خواند از آیینه راز ماه را حتی
یک عمر من آواره اش بودم نمی فهمید

 

[traneh.]

دین تسبیح و مناجات و محاسن دین نیست!
به خدای تو قسم پیرو دین خودبین نیست!
دین کجا گفته که همسایه ی خود را ول کن؟
دین کجا گفته که دل را ز خدا غافل کن؟؟
دین کجا گفته که چون کبک ببر سر در برف؟
دین کجا گفته فقط مغلطه باشد در حرف؟؟
دین کجا گفته جواب سخن حق تیر است؟؟
دین کجا گفته که بیچاره شدن تقدیر است!؟
دین نگفته ست ببر آبروی مومن را
دین نوشته است بخر آبروی مومن را
به خدا سخت در انجام خطا غرق شدیم
ناخدا جان!همه در غیر خدا غرق شدیم
دل خوشی مان همه این است:مسلمان هستیم
فخر داریم که:ما پیرو قرآن هستیم
ما مسلمان دروغیم!… مسلمان فریب!
همه ی دغدغه مان این شده: گندم؟ یاسیب؟…
هر که از راه رسید آبروی دین را برد!
هر که آمد فقط از گرده ی این مذهب خورد!
آب راکد بشود، قطع و یقین می گندد!
غرب یکدست به دینداری مان می خندد!
در نمازت “خم ابروی نگار” آوردی!
با عبادات چنین, گند به بار آوردی!
هرچه را گم بکنی وقت نمازت پیداست
اصلا انگار نه انگار خدا آن بالاست!
چه نمازی ست که یک ذره خدایی نشده؟؟
این نمازی ست زمینی و هوایی نشده!
پاره کن رشته ی تسبیح و مرنجان دین را!
اینهمه کش نده این مد ” و لا الضااااااالین” را!
کاش از عشق بمیریم ولی فکر کنیم
کاش یک لحظه به رفتار علی فکر کنیم
.
.
.
آه! دل را به طریق غلط انداختمش!
سالها شیعه ی او بودم و نشناختمش
کاش در دین گوارای خود اندیشه کنیم
کاش در مشرب آقای خود اندیشه کنیم…
فکر کن در سخن بی خلل پیغمبر:
“ساعتی فکر ز صد سال عبادت بهتر…”
​

 

[naghmeirani]

روزی گرت غمی برسد تنگدل مباش
​

رو شکر کن مبادا که بد بدتر شود
​

سعدی
​

 

[traneh.]

روزی گرت غمی برسد تنگدل مباش

رو شکر کن مبادا که بد بدتر شود

سعدی
​

در دیده چه کار آید؟ این اشک چو بارانم
بر دیده اگر، جانا، سروی چو تو بنشانم
خود را به سر کویت بدنام ابد کردم
از هر چه جز این کردم، از کرده پشیمانم
​

 

[naghmeirani]

در دیده چه کار آید؟ این اشک چو بارانم
بر دیده اگر، جانا، سروی چو تو بنشانم
خود را به سر کویت بدنام ابد کردم
از هر چه جز این کردم، از کرده پشیمانم
​

متن خبر که یک قلم بی تو سیاه شد جهان
​

​

حاشیه رفتنم دگر نامه سیاه کردن است
​

​

ماه عبادت است و من با لب روزه دار از این
​

​

قول و غزل نوشتنم بیم گناه کردن است
​

​

من همه اشتباه خود جلوه دهم که آدمی
از دم مهد تا لحد، در اشتباه کردن است
​

استاد شهریار
​

​

 

[Saeed.bi]

متن خبر که یک قلم بی تو سیاه شد جهان
​

حاشیه رفتنم دگر نامه سیاه کردن است
​

ماه عبادت است و من با لب روزه دار از این
​

قول و غزل نوشتنم بیم گناه کردن است
​

من همه اشتباه خود جلوه دهم که آدمی
از دم مهد تا لحد، در اشتباه کردن است
​

استاد شهریار
​

​

تا صبا شد دسته بند سنبل گلپوش او / کار او جز عنبر افشانی و عطاری که دید

گفتمش بینم ترا مست و مرا ساغر بدست / گفت سلطانرا حریف رند بازاری که دید

 

[traneh.]

در دیاری که در او نیست کسی یار کسی
کاش یارب که نیفتد به کسی کار کسی
هر کس آزار من زار پسندید ولی
نپسندید دل زار من آزار کسی
آخرش محنت جانکاه به چاه اندازد
هر که چون ماه برافروخت شب تار کسی
سودش این بس که بهیچش بفروشند چو من
هر که با قیمت جان بود خریدار کسی




شهریار عزیز

 

[naghmeirani]

در دیاری که در او نیست کسی یار کسی
کاش یارب که نیفتد به کسی کار کسی
هر کس آزار من زار پسندید ولی
نپسندید دل زار من آزار کسی
آخرش محنت جانکاه به چاه اندازد
هر که چون ماه برافروخت شب تار کسی
سودش این بس که بهیچش بفروشند چو من
هر که با قیمت جان بود خریدار کسی




شهریار عزیز

یادباد آن که به خلوتگه وصلت شب و روز
​

دل سرا پرده‌ی صد راز نهان بود مرا
​

 

[traneh.]

یادباد آن که به خلوتگه وصلت شب و روز


دل سرا پرده‌ی صد راز نهان بود مرا
​

ای یار، مکن، بر من بی‌یار ببخشای
جانم به لب آمد ز تو، زنهار ببخشای
در کار من غمزده ای دوست نظر کن
بر جان من دلشده ای یار، ببخشای
زان پیش که از حسرت روی تو بمیرم
بس دور بماندم ز تو بیمار، ببخشای
اینک به امیدی به درت آمده‌ام باز
این بار مکن همچو دگربار، ببخشای
مرغ دل من بی‌پر و بی‌بال بمانده است
در دام فراق تو نگونسار، ببخشای
آن رفت که آمد ز من دلشده کاری
اکنون که فرو مانده‌ام از کار، ببخشای
از کرد عراقی خجل و خوار بماندم
مگذار چنینم خجل و خوار، ببخشای




عراقی

 

[naghmeirani]

ای یار، مکن، بر من بی‌یار ببخشای
جانم به لب آمد ز تو، زنهار ببخشای
در کار من غمزده ای دوست نظر کن
بر جان من دلشده ای یار، ببخشای
زان پیش که از حسرت روی تو بمیرم
بس دور بماندم ز تو بیمار، ببخشای
اینک به امیدی به درت آمده‌ام باز
این بار مکن همچو دگربار، ببخشای
مرغ دل من بی‌پر و بی‌بال بمانده است
در دام فراق تو نگونسار، ببخشای
آن رفت که آمد ز من دلشده کاری
اکنون که فرو مانده‌ام از کار، ببخشای
از کرد عراقی خجل و خوار بماندم
مگذار چنینم خجل و خوار، ببخشای

عراقی

یک جمع نکوشیده رسیدند به مقصد
یک قوم دویدند و به مقصد نرسیدند


فروغی بسطامی

 

[mehdi.chem]

یک جمع نکوشیده رسیدند به مقصد
یک قوم دویدند و به مقصد نرسیدند


فروغی بسطامی

دانی که چیست دولت؟ دیدار یار دیدن
در کوی او گدایی بر خسروی گزیدن

 

[naghmeirani]

دانی که چیست دولت؟ دیدار یار دیدن
در کوی او گدایی بر خسروی گزیدن

نیست در عالم ز هجران تلخ تر
هر چه خواهی کن و لیک آن نکن


مولوی

 

[mehdi.chem]

نیست در عالم ز هجران تلخ تر
هر چه خواهی کن و لیکن آن نکن


مولوی

نه هر که چهره برافروخت دلبری داند.
نه هر که آینه سازد سکندری داند
نه هر کسی که کُله کج نهاد و تند نشست
کلاه داری و آیین سروری داند

 

[naghmeirani]

نه هر که چهره برافروخت دلبری داند.
نه هر که آینه سازد سکندری داند
نه هر کسی که کُله کج نهاد و تند نشست
کلاه داری و آیین سروری داند

داني ز چه غنچه خون كند چهره ز شرم؟
زان روي كه كار او گل انداختن است

مشفق كاشاني

 

[mehdi.chem]

داني ز چه غنچه خون كند چهره ز شرم؟
زان روي كه كار او گل انداختن است

مشفق كاشاني

تا بوی زلف یار در آبادی من است
هر لب که خنده ای کند از شادی من است

 

[naghmeirani]

تا بوی زلف یار در آبادی من است
هر لب که خنده ای کند از شادی من است

تا بوده چشم عاشق در راه يار بوده
بي آنكه وعده باشد در انتظار بوده

 

[BISEI]

هر کسی کو عیبِ خود دیدی زِ پیش
کی بُدی فارغ خود از اصلاحِ خویش؟

غافلند این خلق از خود ای پدر
لاجَرَم گویند عیبِ همدگر
​

 

[naghmeirani]

هر کسی کو عیبِ خود دیدی زِ پیش
کی بُدی فارغ خود از اصلاحِ خویش؟

غافلند این خلق از خود ای پدر
لاجَرَم گویند عیبِ همدگر
​

راز دلت را مکن فاش به نامحرمان
در بر مامحرمان راز گشودن خطاست

 

[traneh.]

راز دلت را مکن فاش به نامحرمان
در بر مامحرمان راز گشودن خطاست

تو جان نخواهی
جان دهی
هر درد را درمان دهی
مرهم نجویی زخم را
خود زخم را دارو شوی

مولانای جاااان

 

[gold-fish]

تو جان نخواهی
جان دهی
هر درد را درمان دهی
مرهم نجویی زخم را
خود زخم را دارو شوی

مولانای جاااان

یا دست بکش از من و از خویش برانم
یا تنگ در آغوش بگیرم که بمیرم...

 

[mehdi.chem]

یا دست بکش از من و از خویش برانم
یا تنگ در آغوش بگیرم که بمیرم...

مرا می بینی و هر دم زیادت می کنی دردم
تو را می بینم و میلم زیادت می شود هردم

حافظ

 

[naghmeirani]

مرا می بینی و هر دم زیادت می کنی دردم
تو را می بینم و میلم زیادت می شود هردم

حافظ

من بی مایه که باشم که خریدار تو باشم
حیف باشد که تو یار من و من یار تو باشم
سعدی

 

[gold-fish]

من بی مایه که باشم که خریدار تو باشم
حیف باشد که تو یار من و من یار تو باشم
سعدی

مراد ما وصال توست از دنیا و از عقبی
وگرنه بی شما قدری نباشد دین و دنیا را

 

[naghmeirani]

مراد ما وصال توست از دنیا و از عقبی
وگرنه بی شما قدری نباشد دین و دنیا را

از آتش تو فتاده جانم در جوش
وز باده تو شده است جانم مدهوش
از حسرت آنکه گیرمت در آغوش
هرجای کنم فغان و هر سوی خروش

 

[traneh.]

از آتش تو فتاده جانم در جوش
وز باده تو شده است جانم مدهوش
از حسرت آنکه گیرمت در آغوش
هرجای کنم فغان و هر سوی خروش

شیرین سخنی در دل ما میخندد
بر خسرو شیرین سخنی می‌بندد
گه تند کند مرا و او رام شود
گه رام کند مرا و او می‌تندد

 

[naghmeirani]

شیرین سخنی در دل ما میخندد
بر خسرو شیرین سخنی می‌بندد
گه تند کند مرا و او رام شود
گه رام کند مرا و او می‌تندد

در هوای تو چو بلبل زدمی نعرهٔ شوق
که به گلزار لطافت گل خندان بودی
جان به آواز دلاویز تو دادم بر باد
که به وقت سحرم مرغ خوش الحان بودی

خواجوی کرمانی

 

[BISEI]

یک بار بی خبر؛
​

به شبستان من درآ!
​

چون بوی گل..​

نهفته به این انجمن درآ
​