مشاعرۀ سنّتی

[BISEI]

آتش ان نیست که از شعله ی او خندد شمع
آتش آن است که در خرمن پروانه زدند​

 

[naghmeirani]

دارم عجب ز نقش خیالش که چون نرفت
از دیده‌ام که دم به دمش کار شست و شوست

​

 

[gelayor14]

دارم عجب ز نقش خیالش که چون نرفت
از دیده‌ام که دم به دمش کار شست و شوست

​

تا شدم حلقه به گوش در میخانه ی عشق
هر دم از نو غمی آید به مبارک بادم

 

[naghmeirani]

تا شدم حلقه به گوش در میخانه ی عشق
هر دم از نو غمی آید به مبارک بادم

ماجرای دل خون گشته نگویم با کس
زان که جز تیغ غمت نیست کسی دمسازم

 

[gelayor14]

ماجرای دل خون گشته نگویم با کس
زان که جز تیغ غمت نیست کسی دمسازم

من نگویم شمع یا پروانه باش
گر به فکر سوختن افتاده ای مردانه باش

 

[naghmeirani]

من نگویم شمع یا پروانه باش
گر به فکر سوختن افتاده ای مردانه باش

شاهد عهد شباب آمده بودش به خواب
باز به پیرانه سر عاشق و دیوانه شد

 

[gelayor14]

شاهد عهد شباب آمده بودش به خواب
باز به پیرانه سر عاشق و دیوانه شد

دوش سودای رخش گفتم ز سر بیرون کنم
گفت کو زنجیر تا تدبیر این مجنون کنم

 

[naghmeirani]

دوش سودای رخش گفتم ز سر بیرون کنم
گفت کو زنجیر تا تدبیر این مجنون کنم

مجمع خوبی و لطف است عذار چو مهش
لیکنش مهر و وفا نیست خدایا بدهش

 

[BISEI]

شبی یاد دارم که چشمم نخفت
شنیدم که پروانه با شمع گفت

که من عاشقم گر بسوزم رواست
تو را گریه و سوز باری چراست؟​

 

[naghmeirani]

شبی یاد دارم که چشمم نخفت
شنیدم که پروانه با شمع گفت

که من عاشقم گر بسوزم رواست
تو را گریه و سوز باری چراست؟
​

تا کی آخر چو بنفشه سر غفلت در پیش
حیف باشد که تو در خوابی و نرگس بیدار

​

 

[gelayor14]

تا کی آخر چو بنفشه سر غفلت در پیش
حیف باشد که تو در خوابی و نرگس بیدار

​

روز مرگم، هر که شیون کند از دور و برم دور کنید
همه را مســــت و خراب از مــــی انــــگور کنیـــــد

 

[naghmeirani]

روز مرگم، هر که شیون کند از دور و برم دور کنید
همه را مســــت و خراب از مــــی انــــگور کنیـــــد

دارم از لطف ازل جنت فردوس طمع
گر چه دربانی میخانه فراوان کردم

 

[Saeed.bi]

دارم از لطف ازل جنت فردوس طمع
گر چه دربانی میخانه فراوان کردم

ملک وجود را برسلطان عشق او / بردیم و التفات بدان مختصر نکرد

شد کاروان و خون دل بیقرار ما / رفت از قفای محمل و ما را خبرنکرد

 

[traneh.]

دل بی‌قرار را گو که چو مستقر نداری
سوی مستقر اصلی ز چه رو سفر نداری
به دم خوش سحرگه همه خلق زنده گردد
تو چگونه دلستانی که دم سحر نداری
تو چگونه گلستانی که گلی ز تو نروید
تو چگونه باغ و راغی که یکی شجر نداری




مولانا جااان

 

[naghmeirani]

دل بی‌قرار را گو که چو مستقر نداری
سوی مستقر اصلی ز چه رو سفر نداری
به دم خوش سحرگه همه خلق زنده گردد
تو چگونه دلستانی که دم سحر نداری
تو چگونه گلستانی که گلی ز تو نروید
تو چگونه باغ و راغی که یکی شجر نداری

مولانا جااان

یار من خسرو خوبان و لبش شیرین است​

​

خبرش نیست که فرهاد وی این مسکین است

​

سیف فرغانی

​

 

[traneh.]

یار من خسرو خوبان و لبش شیرین است​

​

خبرش نیست که فرهاد وی این مسکین است

​

سیف فرغانی

​

تارو پودم در اهتزاز آرد
سیم ساز ترانه پردازت
حیف نای فرشتگانم نیست
تا کنم ساز دل هم آوازت
وای ازین مرغ عاشق زخمی
که بنالد به زخمه سازت




شهریار جاااان

 

[naghmeirani]

تارو پودم در اهتزاز آرد
سیم ساز ترانه پردازت
حیف نای فرشتگانم نیست
تا کنم ساز دل هم آوازت
وای ازین مرغ عاشق زخمی
که بنالد به زخمه سازت

شهریار جاااان

تا کی از سیم و زرت کیسه تهی خواهد بود

بنده من شو و برخور ز همه سیم تنان

 

[traneh.]

تا کی از سیم و زرت کیسه تهی خواهد بود

بنده من شو و برخور ز همه سیم تنان

نشود فاش کسی آنچه میان من و توست
تا اشارات نظر نامه رسان من و توست
گوش کن با لب خاموش سخن می گویم
پاسخم گو به نگاهی که زبان من و توست
روزگاری شد و کس مرد ره عشق ندید
حالیا چشم جهانی نگران من و توست
گر چه در خلوت راز دل ما کس نرسید
همه جا زمزمه ی عشق نهان من و توست
گو بهار دل و جان باش و خزان باش، ارنه
ای بسا باغ و بهاران که خزان من و توست
این همه قصه ی فردوس و تمنای بهشت
گفت و گویی و خیالی ز جهان من و توست
نقش ما گو ننگارند به دیباچه ی عقل
هر کجا نامه ی عشق است نشان من و توست
سایه ز آتشکده ی ماست فروغ مه و مهر
وه ازین آتش روشن که به جان من و توست

آقای هوشنگ ابتهاج عزیز


حیف میشد اگه نصفه نیمه مینوشتم شعر به این دلبری رو

 

[naghmeirani]

نشود فاش کسی آنچه میان من و توست
تا اشارات نظر نامه رسان من و توست
گوش کن با لب خاموش سخن می گویم
پاسخم گو به نگاهی که زبان من و توست
روزگاری شد و کس مرد ره عشق ندید
حالیا چشم جهانی نگران من و توست
گر چه در خلوت راز دل ما کس نرسید
همه جا زمزمه ی عشق نهان من و توست
گو بهار دل و جان باش و خزان باش، ارنه
ای بسا باغ و بهاران که خزان من و توست
این همه قصه ی فردوس و تمنای بهشت
گفت و گویی و خیالی ز جهان من و توست
نقش ما گو ننگارند به دیباچه ی عقل
هر کجا نامه ی عشق است نشان من و توست
سایه ز آتشکده ی ماست فروغ مه و مهر
وه ازین آتش روشن که به جان من و توست

آقای هوشنگ ابتهاج عزیز


حیف میشد اگه نصفه نیمه مینوشتم شعر به این دلبری رو

توانگرا دل درویش خود به دست آور

که مخزن زر و گنج درم نخواهد ماند

 

[traneh.]

توانگرا دل درویش خود به دست آور

که مخزن زر و گنج درم نخواهد ماند

دل هر که صید کردی نکشد سر از کمندت
نه دگر امید دارد که رها شود ز بندت
به خدا که پرده از روی چو آتشت برافکن
که به اتفاق بینی دل عالمی سپندت




سعدی جااانم

 

[naghmeirani]

دل هر که صید کردی نکشد سر از کمندت
نه دگر امید دارد که رها شود ز بندت
به خدا که پرده از روی چو آتشت برافکن
که به اتفاق بینی دل عالمی سپندت

سعدی جااانم

​

تا تو نگاه میکنی , کار من آه کردن است

ای به فدای چشم تو , این چه نگاه کردن است

 

[BISEI]

تو جان نخواهی
جان دهی
هر درد را درمان دهی
مرهم نجویی زخم را
خود زخم را
دارو شوی
​

 

[traneh.]

یا رب مباد کز پا جانان من بیفتد
درد و بلای او کاش بر جان من بیفتد
من چون ز پا بیفتم درمان درد من اوست
درد آن بود که از پا درمان من بیفتد

شهریار عزیز : )

 

[naghmeirani]

در دایره وجود موجود علیست
​

اندر دوجهان مقصد و مقصود علیست
​

گرخانه اعتقاد ویران نشدی
​

من فاش بگفتمی که معبود علیست
​

​

​

 

[BISEI]

تا نشوی خاک درش در نگشاید به رضا
تا نکشی خار غمش گل ز گلستان نبری
تا نشوی مست خدا غم نشود از تو جدا
تا صفت گرگ دری یوسف کنعان نبری
​

 

[naghmeirani]

یار مردان خدا باش که در کشتی نوح

​

هست خاکی که به آبی نخرد طوفان را
​

 

[BISEI]

از آتش تو فتاده جانم در جوش
وز باده تو شده است جانم مدهوش
از حسرت آنکه گیرمت در آغوش
هرجای کنم فغان و هر سوی خروش
​

 

[naghmeirani]

​

شاه نشین چشم من تکیه گهخیال توست
​

جای دعاست شاه من بی تو مباد جای تو ​

حافظ
​

 

[traneh.]

شاه نشین چشم من تکیه گهخیال توست

جای دعاست شاه من بی تو مباد جای تو

حافظ
​

و گر رسم فنا خواهی که از عالم براندازی
برافشان تا فروریزد هزاران جان ز هر مویت
من و باد صبا مسکین دو سرگردان بی‌حاصل
من از افسون چشمت مست و او از بوی گیسویت




حافظ جاان

 

[BISEI]

تا دل به برم هوای دل‌بر دارد
​

افسانهٔ عشق دل‌بر از بر دارد​

دل رفت ز بر چو رفت دلبر آری​

دل از دل‌بر چگونه دل بر دارد
​