**مشاعره با اشعار سهراب سپهری**

[baran72]

دنگ..،دنگ..
ساعت گیج زمان در شب عمر
می زند پی در پی زنگ.
زهر این فکر که این دم گذر است
می شود نقش به دیوار رگ هستی من...
لحظه ها می گذرد
آنچه بگذشت ، نمی آید باز
قصه ای هست که هرگز دیگر
نتواند شد آغاز..عشقم سهراب

زندگي ، وزن نگاهي است كه در خاطره ها مي ماند

شايد اين حسرت بيهوده كه بر دل داري

شعله گرمي اميد تو را، خواهد كشت

زندگي درك همين اكنون است

زندگي شوق رسيدن به همان

فردايي است، كه نخواهد آمد

تو نه در ديروزي، و نه در فردايي

ظرف امروز، پر از بودن توست

شايد اين خنده كه امروز، دريغش كردي

آخرين فرصت همراهي با، اميد است

زندگي ياد غريبي است كه در سينه خاك

به جا مي ماند........

 

[فانوس خیس]

زندگي ، وزن نگاهي است كه در خاطره ها مي ماند

شايد اين حسرت بيهوده كه بر دل داري

شعله گرمي اميد تو را، خواهد كشت

زندگي درك همين اكنون است

زندگي شوق رسيدن به همان

فردايي است، كه نخواهد آمد

تو نه در ديروزي، و نه در فردايي

ظرف امروز، پر از بودن توست

شايد اين خنده كه امروز، دريغش كردي

آخرين فرصت همراهي با، اميد است

زندگي ياد غريبي است كه در سينه خاك

به جا مي ماند........

در گلستانه چه بوی علفی می آمد؟
من دراین آبادی پی چیزی می گشتم
پی خوابی شاید
پی نوری ‚ ریگی ‚ لبخندی
پشت تبریزی ها
غفلت پاکی بود که صدایم می زد

 

[baran72]

در گلستانه چه بوی علفی می آمد؟
من دراین آبادی پی چیزی می گشتم
پی خوابی شاید
پی نوری ‚ ریگی ‚ لبخندی
پشت تبریزی ها
غفلت پاکی بود که صدایم می زد

در دل من چيزي است، مثل يك بيشه نور، مثل خواب دم صبح
و چنان بي تابم، كه دلم مي خواهد
بدوم تا ته دشت، بروم تا سر كوه،

دورها آوايي است، كه مرا مي خواند...

 

[فانوس خیس]

در دل من چيزي است، مثل يك بيشه نور، مثل خواب دم صبح و چنان بي تابم، كه دلم مي خواهد بدوم تا ته دشت، بروم تا سر كوه، دورها آوايي است، كه مرا مي خواند...

در جنگل من از درندگی نام ونشانی نیست در سایه آفتاب دیارت قصه ی خیر وشر می شنوی.

 

[baran72]

در جنگل من از درندگی نام ونشانی نیست در سایه آفتاب دیارت قصه ی خیر وشر می شنوی.

یک خوشه انگور

روی همه شابیه را پوشید

تعمیر سکوت گیجم کرد
دیدم که درخت هست
وقتی که درخت هست پیداست که باید بود
باید بود
و رد روایت را تا متن سپید دنبال کرد
......

 

[Persia1]

یک خوشه انگور

روی همه شابیه را پوشید

تعمیر سکوت گیجم کرد
دیدم که درخت هست
وقتی که درخت هست پیداست که باید بود
باید بود
و رد روایت را تا متن سپید دنبال کرد
......

در گشودم:قسمتي از آسمان افتاد در ليوان آب من.
آب را با آسمان خوردم.
لحظه هاي كوچك من خواب هاي نقره مي ديدند.
من كتابم را گشودم زير سقف ناپديد وقت.
نيمروز آمد.
بوي نان از آفتاب سفره تا ادراك جسم گل سفر مي كرد.
مرتع ادراك خرم بود.

دست من در رنگ هاي فطري بودن شناور شد:
پرتقالي پوست مي كندم.
شهرها در آيينه پيدا بود.
دوستان من كجا هستند؟
روزهاشان پرتقالي باد!

 

[baran72]

در گشودم:قسمتي از آسمان افتاد در ليوان آب من.
آب را با آسمان خوردم.
لحظه هاي كوچك من خواب هاي نقره مي ديدند.
من كتابم را گشودم زير سقف ناپديد وقت.
نيمروز آمد.
بوي نان از آفتاب سفره تا ادراك جسم گل سفر مي كرد.
مرتع ادراك خرم بود.

دست من در رنگ هاي فطري بودن شناور شد:
پرتقالي پوست مي كندم.
شهرها در آيينه پيدا بود.
دوستان من كجا هستند؟
روزهاشان پرتقالي باد!

در شب تردید من،برگ نگاه!
می روی با موج خاموشی کجا؟
ریشه ام از هوشیاری خورده آب:
من کجا،خاک فراموشی کجا.
دور بود از سبزه زار رنگ ها
زورق بستر فراز موج خواب.
پرتوی آیینه را لبریز کرد:
طرح من آلوده شد با آفتاب.
اندهی خم شد فراز شط نور:
چشم من در آب می بیند مرا.
سایه ی ترسی به ره لغزید و رفت.
جویباری خواب می بیند مرا.
در نسیم لغزشی رفتم به راه،
راه،نقش پای من از یاد برد.
سرگذشت من به لب ها ره نیافت:
ریگ بادآورده ای را باد برد

 

[فانوس خیس]

در شب تردید من،برگ نگاه!
می روی با موج خاموشی کجا؟
ریشه ام از هوشیاری خورده آب:
من کجا،خاک فراموشی کجا.
دور بود از سبزه زار رنگ ها
زورق بستر فراز موج خواب.
پرتوی آیینه را لبریز کرد:
طرح من آلوده شد با آفتاب.
اندهی خم شد فراز شط نور:
چشم من در آب می بیند مرا.
سایه ی ترسی به ره لغزید و رفت.
جویباری خواب می بیند مرا.
در نسیم لغزشی رفتم به راه،
راه،نقش پای من از یاد برد.
سرگذشت من به لب ها ره نیافت:
ریگ بادآورده ای را باد برد

دچار باید بود
وگرنه زمزمه ی حیرت میان دو حرف
حرام خواهد شد.
وعشق
سفری به روشنی اهتزاز خلوت اشیاست.
وعشق صدای فاصله هاست.
صدای فاصله های که
غرق ابهامند.
نه
صدای فاصله هایی که مثل نقره تمیزند
وبا شنیدن یک می شوند کدر.

 

[|PlaNeT|]

دچار باید بود
وگرنه زمزمه ی حیرت میان دو حرف
حرام خواهد شد.
وعشق
سفری به روشنی اهتزاز خلوت اشیاست.
وعشق صدای فاصله هاست.
صدای فاصله های که
غرق ابهامند.
نه
صدای فاصله هایی که مثل نقره تمیزند
وبا شنیدن یک می شوند کدر.

ریشه روشنی پوسید و فرو ریخت.
و صدا در جاده بی طرح فضا می رفت.
از مرزی گذشته بود،
در پی مرز گمشده می گشت.
کوهی سنگین نگاهش را برید.
صدا از خود تهی شد
و به دامن کوه آویخت:
پناهم بده، تنها مرز آشنا! پناهم بده

 

[فانوس خیس]

ریشه روشنی پوسید و فرو ریخت.
و صدا در جاده بی طرح فضا می رفت.
از مرزی گذشته بود،
در پی مرز گمشده می گشت.
کوهی سنگین نگاهش را برید.
صدا از خود تهی شد
و به دامن کوه آویخت:
پناهم بده، تنها مرز آشنا! پناهم بده

همچنان خواهم راند
همچنان خواهم خواند
پشت دریا ها شهری ست
که در ان پنجره ها رو به تجلی باز است

 

[mani24]

همچنان خواهم راند
همچنان خواهم خواند
پشت دریا ها شهری ست
که در ان پنجره ها رو به تجلی باز است

تابش ژرف نگاهم به جهان بسته شده
من
جدا از همه ی دنیا ام
از جهان خسته شدم
نردبان آسمان شکسته است...

 

[|PlaNeT|]

تابش ژرف نگاهم به جهان بسته شده
من
جدا از همه ی دنیا ام
از جهان خسته شدم
نردبان آسمان شکسته است...

تا سایه ها بی پایان شوند،

تا نگاهم رها گردد،

درهم شکن بی جنبشی ات را

و از مرز هستی من بگذر

سیاه سرد بی تپش گنگ!

 

[mani24]

تا سایه ها بی پایان شوند،

تا نگاهم رها گردد،

درهم شکن بی جنبشی ات را

و از مرز هستی من بگذر

سیاه سرد بی تپش گنگ!

گوش كن، يك نفر مي دود روي پلك حوادث:
كودكي رو به اين سمت مي آيد.​

 

[فانوس خیس]

گوش كن، يك نفر مي دود روي پلك حوادث:
كودكي رو به اين سمت مي آيد.​

در کف دست زمین گوهر ناپیدایی است
که رسولان همه از تابش ان خیره شدند.

 

[|PlaNeT|]

در کف دست زمین گوهر ناپیدایی است
که رسولان همه از تابش ان خیره شدند.

در پس درهای شیشه ای رویاها،
در مرداب بی ته آیینه ها،
هر جا که من گوشه ای از خودم را مرده بودم
یک نیلوفر روییده بود

 

[فانوس خیس]

در پس درهای شیشه ای رویاها،
در مرداب بی ته آیینه ها،
هر جا که من گوشه ای از خودم را مرده بودم
یک نیلوفر روییده بود

درون شیشه های رنگی پنجره ها
میان لک های دیوار ها
هر جا که چشمانم بیخودانه در پی چیزی ناشناس بود
شبیه این گل کاشی را دیدم
و هربار رفتم بچینم
رویایم پر پر شد

 

[|PlaNeT|]

درون شیشه های رنگی پنجره ها
میان لک های دیوار ها
هر جا که چشمانم بیخودانه در پی چیزی ناشناس بود
شبیه این گل کاشی را دیدم
و هربار رفتم بچینم
رویایم پر پر شد

در بیابانی که من بودم
نه پر مرغی هوای صاف را می سود
نه صدای پای من همچون دگر شب ها
ضربه ای بر ضربه می افزود

 

[فانوس خیس]

در بیابانی که من بودم
نه پر مرغی هوای صاف را می سود
نه صدای پای من همچون دگر شب ها
ضربه ای بر ضربه می افزود

دور ماندند ز من آدم ها.
سایه ای از سر دیوار گذشت
غمی افزود مرا بر غم ها........

 

[|PlaNeT|]

دور ماندند ز من آدم ها.
سایه ای از سر دیوار گذشت
غمی افزود مرا بر غم ها........

آفتاب از چهره ما ترسید
دریافتیم ، و خنده زدیم
نهفتیم و سوختیم
هر چه بهم تر ، تنها تر

 

[فانوس خیس]

آفتاب از چهره ما ترسید
دریافتیم ، و خنده زدیم
نهفتیم و سوختیم
هر چه بهم تر ، تنها تر

در بخار دره های دور می پیچد صدا ارام
او طنین جام تنهایی ست..
تار و پودش رنج و زیبایی ست...........

 

[|PlaNeT|]

در بخار دره های دور می پیچد صدا ارام
او طنین جام تنهایی ست..
تار و پودش رنج و زیبایی ست...........

تعمیر سکوت
گیجم کرد.
دیدم که درخت ، هست.
وقتی که درخت هست
پیداست که باید بود

 

[فانوس خیس]

تعمیر سکوت
گیجم کرد.
دیدم که درخت ، هست.
وقتی که درخت هست
پیداست که باید بود

در نمازم جريان دارد ماه ، جريان دارد طيف.........
سنگ از پشت نمازم پيداست.........

 

[|PlaNeT|]

در نمازم جريان دارد ماه ، جريان دارد طيف.........
سنگ از پشت نمازم پيداست.........

تنها به ساقه اش می شد بیاویزد

چگونه می شد چید

گلی را که خیالی می پژمراند؟!

 

[فانوس خیس]

تنها به ساقه اش می شد بیاویزد

چگونه می شد چید

گلی را که خیالی می پژمراند؟!

در نبنديم به نور، در نبنديم به آرامش پرمهر نسيم
پرده از ساحت دل برگيريم
روبه اين پنجره، با شوق، سلامي بكنيم

 

[|PlaNeT|]

در نبنديم به نور، در نبنديم به آرامش پرمهر نسيم
پرده از ساحت دل برگيريم
روبه اين پنجره، با شوق، سلامي بكنيم

می تراود ز لبم قصه سرد:

دلم افسرده در این تنگ غروب

 

[فانوس خیس]

می تراود ز لبم قصه سرد:

دلم افسرده در این تنگ غروب

به سراغ من اگر می آیید پشت هیچستانم​

 

[|PlaNeT|]

به سراغ من اگر می آیید پشت هیچستانم​

مردم بالادست، چه صفایی دارند!

 

[فانوس خیس]

مردم بالادست، چه صفایی دارند!

دور خواهم شد از این خاک غریب ..که در ان هیچ کس نیست که در بیشه ی عشق قهرمانان را بیدار کند..........

 

[|PlaNeT|]

دور خواهم شد از این خاک غریب ..که در ان هیچ کس نیست که در بیشه ی عشق قهرمانان را بیدار کند..........

دیرگاهی است که در این تنهایی

رنگ خاموشی در طرح لب است

بانگی از دور مرا می‌خواند

لیک پاهایم در قیر شب است

 

[فانوس خیس]

دیرگاهی است که در این تنهایی

رنگ خاموشی در طرح لب است

بانگی از دور مرا می‌خواند

لیک پاهایم در قیر شب است

تو اگر در تپش باغ خدا را دیدی همت کن و بگو ماهی ها حوضشان بی اب است