و بشر دریافت که دیگر نمی تواند مانند نیاکان خود گناه را به گردن مخلوقات خود بیاندازد! بشر دریافت که محکوم ست به ویلان بودن میان ویرانه هایی که پدرانش برایش به جا گذاشتند. انسان مدرن، این جرئت را داشت که مسئولیت خویش و قرنش را به دوش بکشد. بشری که دریافت که محکوم ست به زیست و ماندن و اثبات اینکه این قاعده بی عدالتی محض است. بشر در آغاز قرن نفسی عمیق کشید، نه ی مقدس گفت و دست و پنجه نرم کرد با آنچه نیستی می نامندش!
آدمیان زیبایی را در نمی یابند مگر وقتی تیرگی را دیده و درک کرده باشند. باید باشند کسانی که سیاهی بر وجود خود بزنند تا دیگران نظاره شان کنند(1) و بیاموزند که اینگونه نباشند ( که خود غافلند که همه همین گونه اند و سعی در گریز از آن دارند.
بشر زنده ماند، در پس این همه رنج و مصیبت و نابشری! بشر ماند، زندگی کرد و کودکان بینوا را پس انداخت. همه اینها این را اثبات کرد که انسان بعد از این همه سال هنوز هم که هنوز است می خواهد مرگ را به زانو درآورد! انسان که پیر می شود به یاد گذشته اش می افتد، خود را در وجود دیگران می یابد و سعی می کند تا پایان خود را ادامه ببیند در وجود آیندگان، به همین دلیل می آفریند و می آفریند و اینجاست که دیگر فرقی بین خدایان دروغین و بشر پیدا نمی شود....
پ.ن: انسان مدرن دریافت که سرگشتگی را به آرامش دروغین و پوشالی ترجیح دهد...و همین بود که بشر مدرن ( و پس از آن را) از نیاکان خود جدا ساخت...
(1) : بر او رختی ارغوانی پوشاندند، و تاجی را که از پیچاندن چند شاخه خار ساخته بودند بر سرش نهادند. او را سلام گفتند؛ « هلا، پادشاه یهودیان!» با چوب نی بر سرش کوفتند و بر او تف انداختند...سپس او را به صلیب کشیدند...در ساعت نهم عیسی بانگ بلندی برآورد که« [...] خدای من،خدای من، چرا مرا تنها گذاشتی.» ... عیسی فریاد بلندی کشید و دم فرو بست...پاسداری که جلوی او ایستاده بود دیده بود که او چگونه مرد و گفت : « به راستی که این مرد پسر خدا بود.» "
«نقل از انجیل مَرقُس.»
