داستانها و مطالب کوتاه، زیبا، پنداموز و تامل برانگیز

[parmehr]

از فضايل پشت گردني( پس گردنی) اين كه حسن خلق مي آورد، خمار از سر به
در مي كند، بد رامان را رام مي سازد و ترشرويان را منبسط مي سازد و ديگران
را مي خنداند و خواب از چشم مي ربايد و رگهاي گردن را استوار مي سازد.

 

[javad.winer]

"انسان مخلوق شرایط نیست شرایط دست پرورده ی انسانها است "

 

[parmehr]

هارون به بهلول گفت كه دوست ترين مردمان در نزد تو كيست؟ گفت:
آنكه شكمم را سير سازد. گفت: من سير ميسازم ، پس مرا دوست خواهي
داشت يا نه؟ گفت: دوستي نسيه نمي شود.

 

[parmehr]

شخصي ماست خورده بود قدري به ريشش چكيده. يكي از او پرسيد كه چه
خورده اي ؟ گفت: كبوتر بچه. گفت: راست ميگوئي كه زيلش بر در برج
پيداست

 

[parmehr]

شخصی در حالت نزع افتاد. وصيت كرد كه در شهر پاره هاي كهنة پوسيده
بطلبند و كفن او سازند. گفتند: غرض از اين چيست؟ گفت: تا چون منكر و
نكير بيايند پندارند كه من مرد ه اي كهن ام، زحمت من ندهند.

 

[parmehr]

شخصي خانه اي به كرايه گرفته بود. چوبهاي سقفش بسيار صدا مي كرد. به
خداوند خانه از بهر مرمت آن سخن بگشاد. پاسخ داد كه چوبهاي سقف ذكر
خداوند ميكنند. گفت: نيك است، اما ميترسم اين ذكر منجر به سجده شود.

 

[parmehr]

كفش طلحك را از مسجد دزديده بودند و به دهليز كليسا انداخته. طلحك
ميگفت: سبحان الله، من خود مسلمانم و كفشم ترساست.

 

[parmehr]

شخصي تيري به مرغي انداخت. خطا كرد. رفيقش گفت: احسنت. تير انداز
بر آشفت كه به من ريشخند م يكني؟ گفت: نه، ميگويم احسنت، اما به مرغ.

 

[parmehr]

وقتي مزيد را سگ گزيد گفتند: اگر ميخواهي درد ساكن شود آن سگ را تريد
بخوران. گفت: آنگاه هيچ سگي در جهان نماند مگر آنكه بيايد و مرا بگزد.

 

[parmehr]

سلطان محمود در زمستاني به طلحك گفت كه با اين جامة يك لا دراين سرما
چه ميكني كه من با اين همه جامه ميلرزم. گفت: اي پادشاه، تو نيز مانند من
كن تا نلرزي. گفت: مگر تو چه كرد هاي؟ گفت: هر چه جامه داشتم همه را در
بر كرده ام.

 

[parmehr]

فقيهي جاحظ را گفت كه اگر ريگي از ريگهاي حرم كعبه به درون كفش كسي
افتد به خدا همي نالد تا او را به جاي خود برگرداند. گفت: بنالد تا گلويش پاره
شود. گفت: ريگ را گلو نباشد. گفت: پس از كجا نالد؟

 

[parmehr]

زن طلحك فرزندي زائيد. سلطان محمود او را پرسيد كه چه زاده است؟
گفت: از درويشان چه زايد، پسري يا دختري. گفت: مگر از بزرگان چه زايد؟
گفت: اي خداوند، چيزي زايد بي هنجار گوي و خانه برانداز.

 

[parmehr]

شخصی با كمان بي تير به جنگ ميرفت كه تير از جانب دشمن آيد بردارد.
گفتند: شايد نيايد. گفت: آنوقت جنگ نباشد.

 

[parmehr]

حاكم نيشابور شمس الدين طبيب را گفت: من هضم طعام نميتوانم كرد
تدبير چه باشد؟ گفت: هضم شده بخور.

 

[parmehr]

میهمانی در خانة میزبان خواست نماز گذارد. پرسيد كه قبله چونست؟ گفت:
من هنوز دو سال است كه در اين خانه ام. كجا دانم كه قبله چونست؟

 

[parmehr]

زني پيش واثق دعوي پيغمبري ميكرد. واثق از او پرسيد كه محمد پيغمبر
پس دعوي « لا نبي بعدي » بود؟ گفت: آري. گفت چون او فرموده است كه
نفرموده « لا نبيه بعدي » ، تو باطل باشد. گفت او فرمود كه لا نبي بعدي
است.

 

[parmehr]

سلطان محمود روزي در غضب بود. طلحك خواست كه او را از آن ملالت
بيرون آرد. گفت: اي سلطان نام پدرت چه بود؟ سلطان برنجيد و روي
بگردانيد. طلحك باز برابر او رفت و همچنين سؤال كرد. سلطان گفت: مردكِ
قلتبان سگ، تو با آن چه كار داري؟ گفت: نام پدرت معلوم شد، نام پدر
پدرت چون بود؟ سلطان بخنديد.

 

[parmehr]

جمعي به جنگ ملاحده رفته بودند. در بازگشتن هر يك سر ملحدي بر
چوب كرده م يآوردند. يكي پائي بر چوب مي آورد. پرسيدند كه اين را كه
كشت؟ گفت: من. گفتند: چرا سرش نياوردي؟ گفت: تامن برسيدم سرش
برده بودند.

 

[parmehr]

شخصی با سپري بزرگ به جنگ ملاحده رفته بود. از قلعه سنگي بر سرش زدند
و بشكستند. برنجيد و گفت: اي مردك كوري، سپري بدين بزرگي نميبيني،
سنگ بر سر من ميزني.

 

[parmehr]

جحي در كودكي چند روز مزدور خياطي بود. روزي استادش كاسه اي عسل به
دكان برد. خواست كه به كاري رود جحي را گفت: در اين كاسه زهر است،
زنهار تا نخوري كه هلاك شوي. گفت: مرا با آن چه كار است. چون استاد
برفت جحي وصله اي جامه به صراف بداد و پاره نان فزوني بستد و با آن
عسل تمام بخورد. استاد باز آمد وصله ميطلبيد. جحي گفت: مرا مزن تا
راست بگويم. حال آنكه من غافل شدم طرار وصله بربود. من ترسيدم كه تو
بيائي و مرا بزني. گفتم زهر بخورم تا تو بازآئي من مرده باشم. آن زهر كه در
كاسه بود تمام بخوردم و هنوز زنده ام، باقي تو داني.

 

[parmehr]

شخصي دعوي خدايي ميكرد. اورا پيش خليفه بردند. او را گفت: پارسال
اينجايكي دعوي پيغمبري ميكرد، او را كشتند. گفت: نيك كرده اند كه من او را
نفرستاده بودم.

 

[parmehr]

يكي در باغ خود رفت. دزدي را پشتواره پياز دربسته ديد. گفت: در اين باغ
چه كار داري؟ گفت: بر راه مي گذشتم ناگاه باد مرا در باغ انداخت. گفت: چرا
پياز بركندي؟ گفت: باد مرا م يربود دست در بنه پياز ميزدم از زمين بر
م يآمد. گفت: مسلم، كه گرد كرد و پشتواره بست؟ گفت: والله من در اين
فكر بودم كه آمدي.

 

[parmehr]

شخصي با دوستي گفت: پنجاه من گندم داشتم تا مراخبرشد موشان تمام
خورده بودند. او گفت: من نيز پنجاه من گندم داشتم تا موشان را خبر شد من
تمام خورده بودم

 

[parmehr]

درويشي به در خان هاي رسيد. پاره ناني بخواست. دختركي در خانه بود گفت:
نيست. گفت: چوبي هيم هاي. گفت: نيست. گفت: پار ه اي نمك. گفت:
نيست. گفت: كوز ه اي آب. گفت: نيست. گفت: مادرت كجاست؟ گفت:
به تعزيت خويشاوندان رفته است. گفت: چنين كه من حال خانة شما ميبينم،
ده خويشاوند ديگر م يبايد به تعزيت شما آيند.

 

[parmehr]

جحي بر ديهي رسيد و گرسنه بود. از خانه آواز تعزيتي شنيد. آنجا رفت و گفت:
شكرانه بدهيد تا من اين مرده را زنده سازم. كسان مرده او را خدمت بجاي
آوردند چون سير شد گفت: مرا بسر اين مرده بريد. آنجا برفت مرده را بديد
و گفت: اين چه كاره بود؟ گفتند: جولاه. انگشت در دندان گرفت و گفت: آه،
دريغ هركس ديگري كه بودي در حال زنده شايستي كرد اما مسكين جولاه چون
مرد، مرد.

 

[parmehr]

خراساني را پدر در چاه افتاد و بمرد. او با جمعي شراب م يخورد. يكي آنجا
رفت گفت: پدرت در چاه افتاده است. او را دل نم يداد كه ترك مجلس
كند. گفت: باكي نيست مردان هر جا افتند. گفتند: مرده است. گفت: والله
شير نر هم بميرد. گفتند: بيا تا بركشيمش. گفت: نا كشيده پنجاه من باشد.
گفتند: بيا تا بر خاكش كنيم. گفت: احتياج به من نيست اگر زر و طلاست،
من با شما راضيم و بر شما اعتماد كلي دارم برويد در خاكش كنيد.

 

[parmehr]

در شهري در آمريكا، آرايشگري زندگي مي‌كرد كه سالها بچه‌دار نمي‌شد. او نذر كرد كه اگر بچه‌دار شود، تا يك ماه سر همه مشتريان را به رايگان اصلاح كند. بالاخره خدا خواست و او بچه‌دار شد!
روز اول يك شيريني فروش وارد مغازه شد. پس از پايان كار، هنگامي كه قناد خواست پول بدهد، آرايشگر ماجرا را به او گفت. فرداي آن روز وقتي آرايشگر خواست مغازه‌اش را باز كند، يك جعبه بزرگ شيريني و يك كارت تبريك و تشكر از طرف قناد دم در بود.
روز دوم يك گل فروش به او مراجعه كرد و هنگامي كه خواست حساب كند، آرايشگر ماجرا را به او گفت. فرداي آن روز وقتي آرايشگر خواست مغازه‌اش را باز كند، يك دسته گل بزرگ و يك كارت تبريك و تشكر از طرف گل فروش دم در بود.
روز سوم يك مهندس ايراني به او مراجعه كرد. در پايان آرايشگر ماجرا را به او گفت و از گرفتن پول امتناع كرد.
حدس بزنيد فرداي آن روز وقتي آرايشگر خواست مغازه‌اش را باز كند، با چه منظره‌اي روبرو شد؟
فكركنيد. شما هم يك ايراني هستيد.
.
.
چهل تا ايراني، همه سوار بر آخرين مدل ماشين، دم در سلماني صف كشيده بودند و غر مي‌زدند كه پس اين مردك چرا مغازه‌اش را باز نمي‌كند.

 

[parmehr]

آورده اند كه چون حضرت سليمان (ع) تخت خود را به وادي نمل برد، از موري نصيحت خواست كه در دنيا به آن عمل آورد. مور عرض كرد: اي پيغمبر خدا! در اين دنيا اين تخت و جاه و ملك از كجا به تو رسيده؟ فرمود از پدرم.
مور عرض كرد: همين نصيحت توست. بدانكه از تو هم به ديگري رسد و با تو نخواهد ماند.
پس سليمان نصيحت مور را قبول كرد و با آن ملك و جاه هرگز دل به دنيا نبست.

 

[parmehr]

ابوالاسود دوئلي ظهر آمد خانه و ديد در اتاق بيروني خانه اش چند مَشك قرار دارد،دخترش را صدا زد و پرسيد اين مشكها چه هستند؟دخترش گفت عسل است پدر جان.مال چه كسي است؟دختر گفت مال خودمان.از كجا فهميدي عسله؟دختر گفت دستم را كردم داخلش مقداري خوردم.نفهميدي كه آورده؟دختر گفت نه.آيا چيز ديگري هم فرستاده؟دختر گفت آري يه ظرف زعفران هم آورده با يك نامه.
نامه را خواندند ديدند نامه ي معاويه است،پدر گفت دختر! معاويه ميخواهد دين ما را با اين ظرفهاي عسل بخرد و تمام مشكها را پس فرستاد.

 

[parmehr]

گويند اسكندرقبل از مرگ وصيّت كرد هنگام دفن كردن من دست راست مرا بيرون ازخاك بگذاريد،پرسيدندچرا،گفت ميخواهم تمام دنيابدانندكه اسكندر با آن همه شكوه و جلال دست خالي از دنيا رفت.