خودتو با یه شعر وصف کن...!

[archi_atish]

من نه عاشق بودم و نه شیدا شده ام و نه محتاج نگاهی که بلغزد بر من

من خودم بودم و هستم

و کنون حس غریبی که به صد عشق و هوس می ارزد

 

[odatay]

من آن گلبرگ مغرورم که می میرم زبی آبی ،
ولی با خفت و خواری پی شبنم نمی گردم

 

[laleh_a]

لاله ای سرخین گل صحرای عشق!
لاله ای نازک دل دنیای عشق!
هرچه گویم از تو من باز هم کم است
رفتنت از دل برایم ماتم است...

 

[neda_eng]

 

[باران بهاری]

گر به صد منزل فراق افتد میان ما و دوست
همچنانش در میان جان شیرین،منزل است

 

[کافر خداپرست]

لب سرچشمه‌اي و طرف جويي
نم اشکي و با خود گفت و گويي

 

[گلابتون]

این ره تو به زهد و علم نتوانی یافت
گنج غم عشق را نشانی دگرست

از قول و غزل سایه چه خواهی دانست
خاموش که عشق را زبانی دگرست

 

[Derakht-e-marefat]

غلام چشم آن ترکم که در خواب خوش مستی
نگارین گلشنش رویست و مشکین سایبان ابرو

 

[comudf]

گستره ی بی انتها

چه نابم می کند سرودن
چشمه ای زلال و
اقیانوسی
که تاج زمین را بر سر دارد
و مروارید ها
گرانبهاتر از آنند که قیمتی یابند
می آیی
از همه جای این گستره ی بی انتها
و ماه را
در آبگیر های ساده
آرام
می دهی
جزیره ای شکفته
از عطر سپیده دم برگ ها و شبنم هاست
که سراب هذیان کویر را
خاموش می کند
مرموزتر از آنی
که محراب شوریده ی قامتت را
آینه ای سازم
می آیی
به لطفات انگشت های نسیم
ناب
- درست مثل خودت !
و دیگر عشق -
حتی
وقتی
که ویرانی ِ خشونت احاطه ی طوفان را
به اعماق
پرتاب
می کنی

 

[helena_99]

همه هستی من
آیه تاریکیست
که تورا در خود تکرار کنان
به سحر گاه شکفتن ها
و رستنهای ابدی خواهد برد
من در این آیه تورا آه کشیدم آه
من در این آیه تورا
به درخت و آب و آتش پیوند زدم...

 

[massom11111]

گاه یک لبخند آنقدر عمیق می شود گه گریه میکنم
گاه یک نغمه آن قدر دست نیافتنی است که با آن زندگی میکنم
گاه یک نگاه آن چنان سنگین است که چشمانم رهایش نمیکنند
گاه یک عشق آن قدر مانگار است که فراموشش نمیکنم

 

[رنگ خدا]

منم که بی تو نفس می کشم زهی خجلت
مگر تو عفو کنی ورنه چیست عذر گناه
به عشق روی تو روزی که از جهان بروم
ز تربتم بدمد سرخ گلی بجای گیاهم
مده بخاطرنازک ملامت از من زود
که حافظ تو خود این لحظه گفت بسم ا...

 

[محـسن ز]

شب تاریک و بیم موج وگردابی چنین هائل
کجا دانند حال ما سبکباران ساحلها
همه کارم زخود کامی به بد نامی کشید آخر
نهان کی ماند آن رازی کزو سازند محفلها

 

[Aseman Etemaad]

اگر چه نزد شما تشنه ی سخن بودم
کسی که حرف دلش را نگفت من بودم
دلم برای خودم تنگ می شود آری
همیشه بی خبر از حال خویشتن بودم
نشد جواب بگیرم سلام هایم را
هر آنچه شیفته تر از پی شدن بودم
چگونه شرح دهم عمق خستگی ها را ؟
اشاره ای کنم انگار کوهکن بودم

 

[محسن2115]

زليخا مرد از حسرت كه يوسف گشت زنداني
چرا عاقل كند كاري كه باز آرد پشيماني.

 

[نازي_مو]

من درد تورا ز دست آسان ندهم
دل برنکنم ز دوست تا جان ندهم
از دوست به يادگار دردي دارم
کان درد به صدهزار درمان ندهم​

 

[neda_eng]

 

[Aseman Etemaad]

پاهایم جلبک بسته
و در دلم هزار ماهی بی نام و نشان آشیانه کرده
باز هم نیستی
نهایت شب
و کسی ناشناس واژه های علاقه را سر می برد
و کنج آواز مردگان می اندازد
نمی دانم
شاید آخر دنیاست
که عقربه ها به بن بست رسیده اند
کاش بیایی
سر بر شانه ات بگذارم
و عریان ترین حرف هایم را
شبیه هق هق پرنده های پر شکسته
یادت بیاورم

​

 

[massom11111]

دفتر عمر مرا٬
با وجود تو شکوهی دیگر......٬
رونقی دیگر هست
می توانی تو به من٬
زندگانی بخشی٬
یا بگیری از من٬
آنچه را می بخشی........

 

[الهه_م]

روی علف ها چکیده ام
من شبنم خواب آلود یک ستاره ام
که روی علف های تاریکی چکیده ام
جایم اینجا نبود
نجوای نمناک علف ها را می شنوم
جایم اینجا نبود
فانوس
در گهواره خروشان دریا شست و شو می کند
کجامیرود این فانوس
این فانوس دریا پرست پر عطش مست ؟
بر سکوی کاشی افق دور
نگاهم با رقص مه آلود پریان می چرخد
زمزمه های شب در رگ هایم می روید
باران پرخزه مستی
بر دیوار تشنه روحم می چکد
من ستاره چکیده ام
از چشم ناپیدای خطا چکیده ام
شب پر خواهش
و پیکر گرم افق عریان بود
رگ سپید مر مر سبز چمن زمزمه می کرد
و مهتاب از پلکان نیلی مشرق فرود آمد
پریان می رقصیدند
و آبی جامه هاشان با رنگ افق پیوسته بود
زمزمه های شب مستم می کرد
پنجره رویا گشوده بود
و او چون نسیمی به درون وزید
کنون روی علفها هستم
و نسیمی از کنارم می گذرد
تپش ها خاکستر شده اند
ابی پوشان نمی رقصند
فانوس آهسته پایین و بالا می رود
هنگامی که او از پنجره بیرون می پرید
چشمانش خوابی را گم کرده بود
جاده نفس نفس می زد
صخره ها چه هوسناکش بوییدند
فانوس پر شتاب
تا کی می لغزی
در پست و بلند جاده کف بر لب پر آهنگ ؟
زمزمه های شب پژمرد
رقص پریان پایان یافت
کاش اینجا نچکیده بودم
هنگامی که نسیم پیکر او در تیرگی شب گم شد
فانوس از کنار ساحل به راه افتاد
کاش اینجا در بستر علف تاریکی نچکیده بودم
فانوس از من می گریزد
چگونه برخیزم ؟
به استخوان سرد علف ها چسبیده ام
و دور از من فانوس
درگهواره خروشان دریا شست و شو می کند

 

[massom11111]

نه رد میشی
نه میمونی
تبت بدجور واگیـــره!
منو با دست کی کشتی.......که پای هر دومون گیره!!
منو کشتیو آزادی
نه زندونی نه تبعید!؟؟
میون ما دو تا مجرم به کی حبس ابد میدی؟

 

[کافر خداپرست]

مرا در منزل جانان چه امن عيش چون هردم
جرس فرياد بر مي‌دارد که بربنديد محمل‌ها!

 

[گلابتون]

آه کز تاب دل سوخته جان میسوزد
ز آتش دل چه بگویم که زبان میسوزد

یارب این رخنه دوزخ به رخ ما که گشود؟
که زمین در تب و تاب است و زمان میسوزد

سایه خاموش کزین جان پر آتش که مراست
آه را گر بدهم راه جهان میسوزد

 

[massom11111]

همه عمر برندارم سر از اين خمار مستي
كه هنوزمن نبودم كه تو در دلم نشستي

 

[Aseman Etemaad]

امشب​

احساس می کنم چیزی در من متولد می شود​

چیزی​

در درونم حرکت می کند!
چیزی مثل یاد تو​

مثل خاطرات بودن تو​

مثل چشمان دریایی تو!​

***​

وای......​

داری به قلبم اسباب کشی می کنی!!!!​

 

[hami_life]

حسرت همیشگی

حرفهای ما هنوز ناتمام...
تا نگاه می کنی:
وقت رفتن است
بازهم همان حکایت همیشگی !

پیش از آنکه با خبر شوی
لحظه ی عظیمت تو ناگزیر می شود

آی... ای دریغ و حسرت همیشگی
ناگهان
چقدر زود
دیر می شود!

 

[russell]

من در دهانه ی گودالی عظیم ایستاده ام

این گودال لبریز است از خاموشی،

من به خورشید عظیم و زیبا نگریسته ام

در سرخ فامی اش، زرّین بودنش

و هنگامی که به تیرگی می گراید،

تا هنگامی که ماه نور مرواریدگونش را بتاباند،

و ستارگان در آسمان بدرخشند،

و با آرامشی که این جهان، درونم باقی گذاشته،

فکر می کنم حتماً خواب می بینم

 

[yamaha R6]

[FONT=&quot]من عاشق آن دیده [/FONT][FONT=&quot]چشمان سیاهم[/FONT][FONT=&quot]
بیهوده چه گویم که پریشان نگاهم[/FONT][FONT=&quot]
گر مستی چشمان سیاه تو گناه[/FONT][FONT=&quot]است[/FONT][FONT=&quot]
من طالب آن مستی و خواهان گناهم[/FONT][FONT=&quot]...[/FONT]

 

[nimagolpesar]

مست مستم مشکن قدر خود ای پنجه غم
من به میخانه ام امشب تو برو جای دگر

 

[Aseman Etemaad]

برایت​

یک کاسه لبخند آورده ام ​

تا تنهاییت را افطار کنی...و سکوتت را!​

ببین این روزها ​

آنقدر با لهجه ی پرنده های مهاجر حرف زده ام که دیگر​

صدایم در فاصله ها گم شده است!
همیشه ​

برای گفتن بهانه لازم است​

برای نوشتن!​

چیزی مثل​

یک خوشه غروب رسیده​

یک پیاله خاطره ی ارغوانی​

یک آه....​

برای زندگی هم!​

***​

لبخند را یک نفس سر بکش!​

تا بهانه های عاشقانه​

یک تبسم یک نگاه فاصله مانده!
سکوتت را بشکن!