بهترین شعری رو که دوست داری چیه؟
- شروع کننده موضوع yanic
- تاریخ شروع
banooye_ziba
عضو جدید
با خيال تو به سر بردن اگر هست گناه
با خبر باش كه من غرق گناهم هرشب
با خبر باش كه من غرق گناهم هرشب
ارغوان شاخه همخون جدا مانده من
آسمان تو چه رنگ است امروز؟
آفتابی ست هوا؟
یا گرفته است هنوز ؟
من در این گوشه كه از دنیا بیرون است
آفتابی به سرم نیست
از بهاران خبرم نیست
آنچه می بینم دیوار است
آه این سخت سیاه
آن چنان نزدیك است
كه چو بر می كشم از سینه نفس
نفسم را بر می گرداند
ره چنان بسته كه پرواز نگه
در همین یك قدمی می ماند
كورسویی ز چراغی رنجور
قصه پرداز شب ظلمانی ست
نفسم می گیرد
كه هوا هم اینجا زندانی ست
هر چه با من اینجاست
رنگ رخ باخته است
آفتابی هرگز
گوشه چشمی هم
بر فراموشی این دخمه نینداخته است
اندر این گوشه خاموش فراموش شده
كز دم سردش هر شمعی خاموش شده
یاد رنگینی در خاطرمن
گریه می انگیزد
ارغوانم آنجاست
ارغوانم تنهاست
ارغوانم دارد می گرید
چون دل من كه چنین خون آلود
هر دم از دیده فرو می ریزد
ارغوان
این چه راز ی است كه هر بار بهار
با عزای دل ما می آید ؟
كه زمین هر سال از خون پرستوها رنگین است
وین چنین بر جگر سوختگان
داغ بر داغ می افزاید ؟
ارغوان پنجه خونین زمین
دامن صبح بگیر
وز سواران خرامنده خورشید بپرس
كی بر این درد غم می گذرند ؟
ارغوان خوشه خون
بامدادان كه كبوترها
بر لب پنجره باز سحر غلغله می آغازند
جان گل رنگ مرا
بر سر دست بگیر
به تماشاگه پرواز ببر
آه بشتاب كه هم پروازان
نگران غم هم پروازند
ارغوان بیرق گلگون بهار
تو برافراشته باش
شعر خونبار منی
یاد رنگین رفیقانم را
بر زبان داشته باش
تو بخوان نغمه ناخوانده من
ارغوان شاخه همخون جدا مانده من
آسمان تو چه رنگ است امروز؟
آفتابی ست هوا؟
یا گرفته است هنوز ؟
من در این گوشه كه از دنیا بیرون است
آفتابی به سرم نیست
از بهاران خبرم نیست
آنچه می بینم دیوار است
آه این سخت سیاه
آن چنان نزدیك است
كه چو بر می كشم از سینه نفس
نفسم را بر می گرداند
ره چنان بسته كه پرواز نگه
در همین یك قدمی می ماند
كورسویی ز چراغی رنجور
قصه پرداز شب ظلمانی ست
نفسم می گیرد
كه هوا هم اینجا زندانی ست
هر چه با من اینجاست
رنگ رخ باخته است
آفتابی هرگز
گوشه چشمی هم
بر فراموشی این دخمه نینداخته است
اندر این گوشه خاموش فراموش شده
كز دم سردش هر شمعی خاموش شده
یاد رنگینی در خاطرمن
گریه می انگیزد
ارغوانم آنجاست
ارغوانم تنهاست
ارغوانم دارد می گرید
چون دل من كه چنین خون آلود
هر دم از دیده فرو می ریزد
ارغوان
این چه راز ی است كه هر بار بهار
با عزای دل ما می آید ؟
كه زمین هر سال از خون پرستوها رنگین است
وین چنین بر جگر سوختگان
داغ بر داغ می افزاید ؟
ارغوان پنجه خونین زمین
دامن صبح بگیر
وز سواران خرامنده خورشید بپرس
كی بر این درد غم می گذرند ؟
ارغوان خوشه خون
بامدادان كه كبوترها
بر لب پنجره باز سحر غلغله می آغازند
جان گل رنگ مرا
بر سر دست بگیر
به تماشاگه پرواز ببر
آه بشتاب كه هم پروازان
نگران غم هم پروازند
ارغوان بیرق گلگون بهار
تو برافراشته باش
شعر خونبار منی
یاد رنگین رفیقانم را
بر زبان داشته باش
تو بخوان نغمه ناخوانده من
ارغوان شاخه همخون جدا مانده من
گفتی : غزل بگو ! چه بگویم ؟ مجال کو ؟
شیرین من ، برای غزل شور و حال کو ؟
پر می زند دلم به هوای غزل ، ولی
گیرم هوای پر زدنم هست ، بال کو ؟
گیرم به فال نیک بگیرم بهار را
چشم و دلی برای تماشا و فال کو ؟
تقویم چارفصل دلم را ورق زدم
آن برگهای سبز ِ سرآغاز سال کو ؟
رفتیم و پرسش دل ما بی جواب ماند
حال سوال و حوصله ی قیل و قال کو ؟
قيصر امين پور
شیرین من ، برای غزل شور و حال کو ؟
پر می زند دلم به هوای غزل ، ولی
گیرم هوای پر زدنم هست ، بال کو ؟
گیرم به فال نیک بگیرم بهار را
چشم و دلی برای تماشا و فال کو ؟
تقویم چارفصل دلم را ورق زدم
آن برگهای سبز ِ سرآغاز سال کو ؟
رفتیم و پرسش دل ما بی جواب ماند
حال سوال و حوصله ی قیل و قال کو ؟
قيصر امين پور
فلاش بک
فرصتی نمانده است
بیا همدیگر را بغل کنیم
فردا
یا من تو را می کشم
یا تو چاقو را در آب خواهی شست
همین چند سطر
دنیا به همین چند سطر رسیده است
به اینکه انسان
کوچک بماند بهتر است
به دنیا نیاید بهتر است
اصلاً
این فیلم را به عقب برگردان
آن قدر که پالتوی پوست پشت ویترین
پلنگی شود
که می دود در دشت های دور
آن قدر که عصاها
پیاده به جنگل برگردند
و پرندگان
دوباره بر زمین ...
زمین ...
نه!
به عقب تر برگرد
بگذار خدا
دوباره دست هایش را بشوید
در آینه بنگرد
شاید
تصمیم دیگری گرفت.
گروس عبدلملکيان
فرصتی نمانده است
بیا همدیگر را بغل کنیم
فردا
یا من تو را می کشم
یا تو چاقو را در آب خواهی شست
همین چند سطر
دنیا به همین چند سطر رسیده است
به اینکه انسان
کوچک بماند بهتر است
به دنیا نیاید بهتر است
اصلاً
این فیلم را به عقب برگردان
آن قدر که پالتوی پوست پشت ویترین
پلنگی شود
که می دود در دشت های دور
آن قدر که عصاها
پیاده به جنگل برگردند
و پرندگان
دوباره بر زمین ...
زمین ...
نه!
به عقب تر برگرد
بگذار خدا
دوباره دست هایش را بشوید
در آینه بنگرد
شاید
تصمیم دیگری گرفت.
گروس عبدلملکيان
شعری از پرویز بیگی حبیب آبادی
سرزمین من
مردم ما مردمی خوبند
مثل مهتابند
از تبار روشن آیینه و آبند
سرزمین من
سرزمین نخل و اروند است
سرزمین عشق و لبخند است
سرزمین قامت بشکوه الوند و دماوند است
سرزمین من
ریشه در نسلی کهن دارد
عشق در هر ذره از خاکش وطن دارد
[FONT="]دیری است که دل آن دل دلتنگ شدن ها
بی دغدغه تن داده به این سنگ شدن ها
آه ای نفس از نفس افتاده، کجا رفت
در نای نی افتادن و آهنگ شدن ها
کو ذوق چکیدن ز سر انگشت جنون کو؟
جاری به رگ سوخته چنگ شدن ها
زین رفتن کاهل چه تمنای فتوحی
تیمور نخواهی شد از این لنگ شدن ها
پای طلبم بود و به منزل نرسیدم
من ماندم و فرسوده فرسنگ شدن ها
[/FONT]
بی دغدغه تن داده به این سنگ شدن ها
آه ای نفس از نفس افتاده، کجا رفت
در نای نی افتادن و آهنگ شدن ها
کو ذوق چکیدن ز سر انگشت جنون کو؟
جاری به رگ سوخته چنگ شدن ها
زین رفتن کاهل چه تمنای فتوحی
تیمور نخواهی شد از این لنگ شدن ها
پای طلبم بود و به منزل نرسیدم
من ماندم و فرسوده فرسنگ شدن ها
[/FONT]
ساعد باقری
با انفجار طلبه رنگينت اي بهار
وقتي که نقش مي زني و پيش مي روي
از دره ها به سينه کش دشت و کوهسار
وقتي گل از گلت به چمن باز مي شود
زير شکوه نوري باران ريز بار
وقتي که رقص سبز تو در بازوان باد
طرح هزار منحني نو مي افکند
بر شبي کشتزار
ياد آر آن زمرد دلتنگ
آن نازنين گياه
آن ساق سبز خشم شده بر خويش زير سنگ
آن را که برنيامده پژمرد
آن را که باد برگ و برش برد
ياد آر اي بهار
وقتي که نقش مي زني و پيش مي روي
از دره ها به سينه کش دشت و کوهسار
وقتي گل از گلت به چمن باز مي شود
زير شکوه نوري باران ريز بار
وقتي که رقص سبز تو در بازوان باد
طرح هزار منحني نو مي افکند
بر شبي کشتزار
ياد آر آن زمرد دلتنگ
آن نازنين گياه
آن ساق سبز خشم شده بر خويش زير سنگ
آن را که برنيامده پژمرد
آن را که باد برگ و برش برد
ياد آر اي بهار
من چه در وهم وجودم ، چه عدم ، دل تنگ ام
از عدم تا به وجود آمده ام ، دل تنگ ام
روح از افلاک و تن از خاک ، در این ساغر پاک
از درآمیختن شادی و غم دل تنگ ام...
خوشه ای از ملکوت تو مرا دور انداخت
من هنوز از سفر باغ اِرم دل تنگ ام
ای نبخشوده گناه پدرم ، آدم ، را!
به گناهان نبخشوده قسم ، دل تنگ ام
باز با خوف و رجا سوی تو می آیم من
دو قدم دلهره دارم ، دو قدم دل تنگ ام...
نشد از یاد برم خاطره ی دوری را
باز هم گرچه رسیدیم به هم دل تنگ
فاضل نظری
فردا که شب شود
حتماً ستاره ها چشمک زنند
و باز ياد دو چشم تو آيد به ياد من
اما
کجا و کی چشم ستاره ها
چون چشم ناز تو جان ميدهد به من؟
حتماً ستاره ها چشمک زنند
و باز ياد دو چشم تو آيد به ياد من
اما
کجا و کی چشم ستاره ها
چون چشم ناز تو جان ميدهد به من؟
ماه خندید به کوتاهی شور وشعفم
دست بردم به تمنا و نیامد به کفم
کشش ساحل اگر هست،چرا کوشش موج
جذبه دیدن تو می کشد از هر طرفم
راه تردید مسیر گذر عاشق نیست
چه کنم با چه کنم های دل بی هدفم؟
پدرانم همه سرگشته حیرت بودند
من اگر راه به جایی ببرم نا خلفم
زخم بیهوده مزن،سینه ام از قلب تهی است
بهتر آن است که سربسته بماند صدفم
فاضل نظري
دست بردم به تمنا و نیامد به کفم
کشش ساحل اگر هست،چرا کوشش موج
جذبه دیدن تو می کشد از هر طرفم
راه تردید مسیر گذر عاشق نیست
چه کنم با چه کنم های دل بی هدفم؟
پدرانم همه سرگشته حیرت بودند
من اگر راه به جایی ببرم نا خلفم
زخم بیهوده مزن،سینه ام از قلب تهی است
بهتر آن است که سربسته بماند صدفم
فاضل نظري
فریدون مشیری....
فریدون مشیری....
با قلم ...
با قلم مي‌گويم:
- اي همزاد، اي همراه،
اي هم سرنوشت
هر دومان حيران بازي‌هاي دوران‌هاي زشت.
شعرهايم را نوشتي
دست‌خوش؛
اشك‌هايم را كجا خواهي نوشت؟
فریدون مشیری....
با قلم ...
با قلم مي‌گويم:
- اي همزاد، اي همراه،
اي هم سرنوشت
هر دومان حيران بازي‌هاي دوران‌هاي زشت.
شعرهايم را نوشتي
دست‌خوش؛
اشك‌هايم را كجا خواهي نوشت؟
يادش به خير دلبر روشن ضمير ما
دلدار ما دلاور ما دلپذير ما
ياري که در کشاکش گردابهاي غم
او بود و دست بسته او دستگير ما
يادش دويد دردلم و چون نسيم خيس
بگذشت و تازه کرد سراسر کوير ما
ما را هواي اوست در اين برگ ريز مهر
پر مي کشد ز سينه دل ديرگير ما
صياد ما که بخت و کمندش بلند باد
پرسيده هيچ گاه که : کو آن اسير ما ؟
صبح است روي دوست چراغي از آفتاب
او را چه غم ز شمع دل پيش مير ما
بس نقش ها زدند ولي روز آزمون
يک از هزارشان نشد آن بي نظير ما
تير دعا رهاست در اين آسمان کجاست
مرغ دلي که سينه سپارد به تير ما ؟
روزي به سر نيامده شامي به پاي خاست
بنگر که تا چه زود رسيده است دير ما
فرياد ما ز دشنه دشمن نبود دوست
خنجر برون کشيد و بر آمد نفير ما
آنان که لاف دايگي و مادري زدند
خوردند خون ما و بريدند شير ما
آن جا که باغبان کمر سرو مي زند
و ز باغ مي برد همه عطر و عبير ما
اي شط ره رونده تو آيينه اي بگير
بر روي و موي بيدبن سر به زير ما
مي گفت پير ما که صبوري به روز سخت
حالي بياوريد صبوري به پير ما
چون عقل را به گوشه ميخانهه باختيم
عشق تو ماند در همه حالي دبير ما
دلدار ما دلاور ما دلپذير ما
ياري که در کشاکش گردابهاي غم
او بود و دست بسته او دستگير ما
يادش دويد دردلم و چون نسيم خيس
بگذشت و تازه کرد سراسر کوير ما
ما را هواي اوست در اين برگ ريز مهر
پر مي کشد ز سينه دل ديرگير ما
صياد ما که بخت و کمندش بلند باد
پرسيده هيچ گاه که : کو آن اسير ما ؟
صبح است روي دوست چراغي از آفتاب
او را چه غم ز شمع دل پيش مير ما
بس نقش ها زدند ولي روز آزمون
يک از هزارشان نشد آن بي نظير ما
تير دعا رهاست در اين آسمان کجاست
مرغ دلي که سينه سپارد به تير ما ؟
روزي به سر نيامده شامي به پاي خاست
بنگر که تا چه زود رسيده است دير ما
فرياد ما ز دشنه دشمن نبود دوست
خنجر برون کشيد و بر آمد نفير ما
آنان که لاف دايگي و مادري زدند
خوردند خون ما و بريدند شير ما
آن جا که باغبان کمر سرو مي زند
و ز باغ مي برد همه عطر و عبير ما
اي شط ره رونده تو آيينه اي بگير
بر روي و موي بيدبن سر به زير ما
مي گفت پير ما که صبوري به روز سخت
حالي بياوريد صبوري به پير ما
چون عقل را به گوشه ميخانهه باختيم
عشق تو ماند در همه حالي دبير ما
اسیری
اسیری
ای وای بر اسیری کز یاد رفته باشد
در دام مانده باشد صیاد رفته باشد
آه از دمی که تنها، با داغ او چو لاله
در خون نشسته باشم چون باد رفته باشد
امشب صدای تیشه از بیستون نیامد
شاید به خواب شیرین، فرهاد رفته باشد
خونش به تیغ حسرت یا رب حلال بادا
صیدی که از کمندت آزاد رفته باشد
از آه دردناکی سازم خبر دلت را
وقتی که کوه صبرم بر باد رفته باشد
رحم است بر اسیری کز گرد دام زلفت؟
با صد امیدواری ناشاد رفته باشد
شادم که از رقیبان دامن کشان گذشتی
گو مشت خاک ما هم، بر باد رفته باشد
پرشور از “حزین” است امروزکوه و صحرا
مجنون گذشته باشد فرهاد رفته باشد
اسیری
ای وای بر اسیری کز یاد رفته باشد
در دام مانده باشد صیاد رفته باشد
آه از دمی که تنها، با داغ او چو لاله
در خون نشسته باشم چون باد رفته باشد
امشب صدای تیشه از بیستون نیامد
شاید به خواب شیرین، فرهاد رفته باشد
خونش به تیغ حسرت یا رب حلال بادا
صیدی که از کمندت آزاد رفته باشد
از آه دردناکی سازم خبر دلت را
وقتی که کوه صبرم بر باد رفته باشد
رحم است بر اسیری کز گرد دام زلفت؟
با صد امیدواری ناشاد رفته باشد
شادم که از رقیبان دامن کشان گذشتی
گو مشت خاک ما هم، بر باد رفته باشد
پرشور از “حزین” است امروزکوه و صحرا
مجنون گذشته باشد فرهاد رفته باشد
آي گلهاي فراموشي باغ
مرگ از باغچه خلوت ما مي گذرد داس به دست
و گلي چون لبخند
مي برد از بر ما
سبب اين بود آري
راه را گر گره افتاده به پاي
باد را گر نفس خوشبو در سينه شکست
آب را اشک اگر آمد در چشم زلال
گل يخ را پرها ريخت اگر
در تک روزي آري
روشنايي مي مرد
شبنمي با همه جان مي شد آه
اختران را با هم
پچ پچي بود شب پيش که مي ديدم من
ابرها با تشويش
هودجي را در تاريکي ها مي بردند
و دعاهايي چون شعله و دود
از نهانگاه زمين بر مي شد
شاعري دست نوازشگر از پشت جهان بر مي داشت
زشتي از بند رها مي گرديد
دختر عاصي و زيباي گناه
ماند با سنگ صبورش تنها
او نخواهد آمد
او نخواهد آمد اينک آن آوازي است
که بيابان را در بر دارد
او نخواهد آمد
عطر تنهايي دارد با خويش
همره قافله شاد بهار
که به دروازه رسيده است کنون
او نخواهد آمد
و در اين بزم که چتري زده يادش بر ما
باده اي نيست که بتواند شستن از ياد
داغ اين سرخ ترينن گل فرياد
کودکي را که در اين مه سوي صحرا رفته است
تا که تاجي بنشاند از گل بر زلفان
يا که بر گيرد پروانه رنگيني از بيشه غم
با چه نقل سخني
بفريبيمش آيا
بکشانيمش تا آبادي ؟
پاي گهواره خالي چه عبث خواهد بود
پس از اين لالايي
خواب او سنگين است
و شما اي همه مرغان جهان در غوغا آزاديد
شعر در پنجه مهتابي
گريه سر داد و غريبانه نشست
مرگ از باغچه خلوت ما مي گذرد داس به دست
و گلي چون لبخند
مي برد از بر ما
سبب اين بود آري
راه را گر گره افتاده به پاي
باد را گر نفس خوشبو در سينه شکست
آب را اشک اگر آمد در چشم زلال
گل يخ را پرها ريخت اگر
در تک روزي آري
روشنايي مي مرد
شبنمي با همه جان مي شد آه
اختران را با هم
پچ پچي بود شب پيش که مي ديدم من
ابرها با تشويش
هودجي را در تاريکي ها مي بردند
و دعاهايي چون شعله و دود
از نهانگاه زمين بر مي شد
شاعري دست نوازشگر از پشت جهان بر مي داشت
زشتي از بند رها مي گرديد
دختر عاصي و زيباي گناه
ماند با سنگ صبورش تنها
او نخواهد آمد
او نخواهد آمد اينک آن آوازي است
که بيابان را در بر دارد
او نخواهد آمد
عطر تنهايي دارد با خويش
همره قافله شاد بهار
که به دروازه رسيده است کنون
او نخواهد آمد
و در اين بزم که چتري زده يادش بر ما
باده اي نيست که بتواند شستن از ياد
داغ اين سرخ ترينن گل فرياد
کودکي را که در اين مه سوي صحرا رفته است
تا که تاجي بنشاند از گل بر زلفان
يا که بر گيرد پروانه رنگيني از بيشه غم
با چه نقل سخني
بفريبيمش آيا
بکشانيمش تا آبادي ؟
پاي گهواره خالي چه عبث خواهد بود
پس از اين لالايي
خواب او سنگين است
و شما اي همه مرغان جهان در غوغا آزاديد
شعر در پنجه مهتابي
گريه سر داد و غريبانه نشست
عاشق غریب
دل عاشق غریب است ..
غربت از عاشقی جدا نیست ..
که غریبی ذات عشق است !...
و براستی غریبی جسم کجا و غربت حان کجا ؟!..
که یکی تن می کاود و دیگری روح می پرورد ،
این به خاک نزدیک می کند و آن سر به افلاک می ساید ،
این رنج می آورد و آن گنج ......
روشن بگویم :
غریبی که تو را در دل دارد هیچگاه غریب نیست ،گر چه در غربت است..
و آن که جز تو در دل نشانده دل را به خاک غربت سپرده !
خاکی که از آن هیچ علفی نمی روید!
غربت از عاشقی جدا نیست ..
که غریبی ذات عشق است !...
و براستی غریبی جسم کجا و غربت حان کجا ؟!..
که یکی تن می کاود و دیگری روح می پرورد ،
این به خاک نزدیک می کند و آن سر به افلاک می ساید ،
این رنج می آورد و آن گنج ......
روشن بگویم :
غریبی که تو را در دل دارد هیچگاه غریب نیست ،گر چه در غربت است..
و آن که جز تو در دل نشانده دل را به خاک غربت سپرده !
خاکی که از آن هیچ علفی نمی روید!
من دل سپرده بودم!
من زنده بودم - اما :انگار مرده بودم
از بس که روزها را با شب شمرده بودم.
یک عمر دور و تنها ؛ تنها به جرم این که
او سرسپرده می خواست؛ من دل سپرده بودم
یک عمر می شد آری در ذره ای بگنجم
از بس که خویشتن را د رخود فشرده بودم
در آن هوای دلگیر وقتی غروب می شد
گویی به جای خورشید؛ من زخم خورده بودم
وقتی غروب می شد وقتی غروب می شد
کاش آن غروب ها را از یاد برده بودم.
محمد علی بهمنی
من زنده بودم - اما :انگار مرده بودم
از بس که روزها را با شب شمرده بودم.
یک عمر دور و تنها ؛ تنها به جرم این که
او سرسپرده می خواست؛ من دل سپرده بودم
یک عمر می شد آری در ذره ای بگنجم
از بس که خویشتن را د رخود فشرده بودم
در آن هوای دلگیر وقتی غروب می شد
گویی به جای خورشید؛ من زخم خورده بودم
وقتی غروب می شد وقتی غروب می شد
کاش آن غروب ها را از یاد برده بودم.
محمد علی بهمنی
لعل تو داغی نهاد، بر دل بریان من
زلف تو در هم شکست، توبه و پیمان من
بی تو دل و جان من، سیر شد از جان و دل
جان و دل من تویی ای دل و ای جان من
چون گهر اشک من، راه نظر جست، بست
چون نگرد در درخت، دیده گریان من **
هر در عشقت که دل داشت نهان از جهان
بر رخ زردم فشاند، اشک درافشان من
شد دل بیچاره خون، چاره دل هم تو ساز
زان که تو دانی که چیست بر دل بریان من
زلف تو در هم شکست، توبه و پیمان من
بی تو دل و جان من، سیر شد از جان و دل
جان و دل من تویی ای دل و ای جان من
چون گهر اشک من، راه نظر جست، بست
چون نگرد در درخت، دیده گریان من **
هر در عشقت که دل داشت نهان از جهان
بر رخ زردم فشاند، اشک درافشان من
شد دل بیچاره خون، چاره دل هم تو ساز
زان که تو دانی که چیست بر دل بریان من
من به جرمي که چرا کبريتي گيراندم
يا به يک ليوان آب
تشنه کامان را مهمان کردم
صورتم نقش پذيرنده سيلي گشته است
سر هر رهگذر تاريکي
تا به خود مي پيچم سخت گريبان مرا مي گيرند
سر من مي شکنند
مي درانند به تن جامه من
و مرا از همه جا مي رانند
حيف
من رفيقانم را کم دارم
و ندارم من جز غيظ و غرور
زير اين جامه سلاحي ديگر
و کسان مي دانند
که مرا تنها وسط معرکه انداخته اند
که در اين مهلکه انداخته اند
من به اندازه اين جثه و جان
من به اندازه اين نا و نفس
مي توانم جنگيد
ولي اين يک تنه جنگيدن ها کافي نيست
نه نه کاري نيست
من رفيقانم را کم دارم که سر هر گذري ديگر با اوباشاني ديگر
دست در کار زد و خوردي خونين هستند
و دم چاقوشان
مي برد سينه و تاريکي را با يک ضرب
يا به يک ليوان آب
تشنه کامان را مهمان کردم
صورتم نقش پذيرنده سيلي گشته است
سر هر رهگذر تاريکي
تا به خود مي پيچم سخت گريبان مرا مي گيرند
سر من مي شکنند
مي درانند به تن جامه من
و مرا از همه جا مي رانند
حيف
من رفيقانم را کم دارم
و ندارم من جز غيظ و غرور
زير اين جامه سلاحي ديگر
و کسان مي دانند
که مرا تنها وسط معرکه انداخته اند
که در اين مهلکه انداخته اند
من به اندازه اين جثه و جان
من به اندازه اين نا و نفس
مي توانم جنگيد
ولي اين يک تنه جنگيدن ها کافي نيست
نه نه کاري نيست
من رفيقانم را کم دارم که سر هر گذري ديگر با اوباشاني ديگر
دست در کار زد و خوردي خونين هستند
و دم چاقوشان
مي برد سينه و تاريکي را با يک ضرب
دیدن تموم دنیا تویه عکس یادگاری
اونجاکه برای گریه یه ترانه کم میاری
اونجاکه نبض سرودن نبض خاطرات دوره
تونموندی تا ببینی زندگیم چه سوت کوره
توطنین هرترانه توکنارمی همیشه
اماجای خالی تو با ترانه پرنمیشه
خاطره هات نگهدار ای مسافر به سلامت
یکی اینجا چشم به راته حتی تاروز قیامت
شعراز یغماگلرویی
من دلم مي‌خواهد
خانه‌اي داشته باشم پر دوست
کنج هر ديوارش
دوست‌هايم بنشينند آرام
گل بگو گل بشنو...؛
خانه‌اي داشته باشم پر دوست
کنج هر ديوارش
دوست‌هايم بنشينند آرام
گل بگو گل بشنو...؛
هر کسي مي‌خواهد
وارد خانه پر عشق و صفايم گردد
يک سبد بوي گل سرخ
به من هديه کند.
وارد خانه پر عشق و صفايم گردد
يک سبد بوي گل سرخ
به من هديه کند.
شرط وارد گشتن
شست و شوي دل‌هاست
شرط آن داشتن
يک دل بي رنگ و رياست...
بر درش برگ گلي مي‌کوبم
روي آن با قلم سبز بهار
مي‌نويسم اي يار
خانه‌ي ما اينجاست
شست و شوي دل‌هاست
شرط آن داشتن
يک دل بي رنگ و رياست...
بر درش برگ گلي مي‌کوبم
روي آن با قلم سبز بهار
مي‌نويسم اي يار
خانه‌ي ما اينجاست
تا که سهراب نپرسد ديگر
" خانه دوست کجاست؟ "
" خانه دوست کجاست؟ "
(( فريدون مشيري ))
Similar threads
| Thread starter | عنوان | تالار | پاسخ ها | تاریخ |
|---|---|---|---|---|
|
بیا زیر کرسی تا قصه های قدیمی رو واست تعریف کنم | ادبیات | 28440 |