اهل تسنن
- شروع کننده موضوع hami_sani
- تاریخ شروع
- وضعیت
وای وای خوب بیاین حرف بزنیم ناظم خبر کردن یعنی چی؟
اونا که فحش میدادن که رفتن
«سكينه»: از ماده «س.ك.ن» گرفته شده و مصدر آن «سكون» است، در جوامع لغوي چند معني براي آن ذكر شده است: 1. وقار و طمأنينه؛ 2. رحمت؛ 3. هرچيزي كه مايه انس و آرامش شود.
حالا که همه رفتن ما هم میریم
راستی امشب میرم به امام رضا میگم اومدم اعتراف آخه بهم گفتن تو گناهامو میشوری منم موندم مسلمونم یا کاتولیک. میرم از خودش میپرسم بهم میگه. بای بای
راستی امشب میرم به امام رضا میگم اومدم اعتراف آخه بهم گفتن تو گناهامو میشوری منم موندم مسلمونم یا کاتولیک. میرم از خودش میپرسم بهم میگه. بای بای
اون نگران جان پیامبر بود نه ترس از مرگ خودش وگرنه اصلا همراش نمیرفت
إِلاّ تَنْصُرُوهُ فَقَدْ نَصَرَهُ اللّهُ إِذْ أَخْرَجَهُ الَّذينَ كَفَرُوا ثانِيَ اثْنَيْنِ إِذْ هُما فِي الْغارِ إِذْ يَقُولُ لِصاحِبِهِ لا تَحْزَنْ إِنَّ اللّهَ مَعَنا فَأَنْزَلَ اللّهُ سَكينَتَهُ عَلَيْهِ وَ أَيَّدَهُ بِجُنُود لَمْ تَرَوْها وَ جَعَلَ كَلِمَةَ الَّذينَ كَفَرُوا السُّفْلى وَ كَلِمَةُ اللّهِ هِيَ الْعُلْيا وَ اللّهُ عَزيزٌ حَكيمٌ
ترجمه:
40 ـ اگر او را يارى نكنيد، خداوند او را يارى كرد; آن هنگام كه كافران او را (از مكّه) بيرون كردند، در حالى كه دومين نفر بود (و يك نفر بيشتر همراه نداشت); در آن هنگام كه آن دو در غار بودند، و او به همراه خود مى گفت: «غم مخور، خدا با ماست»! در اين موقع، خداوند سكينه (و آرامش) خود را بر او فرستاد; و با لشكرهائى كه مشاهده نمى كرديد، او را تقويت نمود; و گفتار (و هدف) كافران را پائين قرار داد، (و آنها را با شكست مواجه ساخت
و سخن خدا (و آئين او)، بالا (و پيروز) است; و خداوند عزيز و حكيم است!
تفسير:
خداوند پيامبرش را در حساس ترين لحظات تنها نگذارد
در آيات گذشته، همان گونه كه گفته شد، روى مسأله جهاد در برابر دشمن از چند راه تأكيد شده بود، از جمله اين كه گمان نكنيد اگر شما خود را از جهاد و يارى پيامبر كنار بكشيد كار او و اسلام زمين مى ماند.
آيه مورد بحث، اين موضوع را تعقيب كرده، مى فرمايد: «اگر او را يارى نكنيد خدائى كه در سختترين حالات و پيچيده ترين شرائط او را به شكل معجز آسائى يارى كرد قادر است باز از او حمايت كند» (إِلاّ تَنْصُرُوهُ فَقَدْ نَصَرَهُ اللّهُ).(1)
و آن زمانى بود كه مشركان «مكّه» نقشه و توطئه خطرناكى براى نابود كردن پيامبر كشيده بودند و همان گونه كه در ذيل آيه 30 سوره «انفال» شرح آن گذشت، تصميم نهائى آنها پس از مقدمات مفصلى چنين شد كه عده زيادى شمشيرزن از قبائل مختلف عرب، خانه پيامبر(صلى الله عليه وآله) را شبانه در حلقه محاصره قرار دهند و صبحگاهان دسته جمعى به او حمله كنند و او را در بسترش از دم شمشيرها بگذرانند.
پيامبر(صلى الله عليه وآله) كه به فرمان خدا از اين جريان آگاه شده بود آماده بيرون رفتن از «مكّه» و هجرت به «مدينه» شد، اما نخست براى اين كه كفار قريش به او دست نيابند به «غار ثَوْر» كه در جنوب «مكّه» قرار داشت و در جهت مخالف جاده «مدينه» بود پناه برد، در اين سفر «ابوبكر» نيز همراه پيامبر(صلى الله عليه وآله) بود.
دشمنان كوشش فراوانى براى يافتن پيامبر كردند، ولى مأيوس و نوميد بازگشتند، و پيامبر(صلى الله عليه وآله) پس از سه شبانه روز توقف در «غار» و اطمينان از بازگشت دشمن، شبانه از بيراهه به سوى «مدينه» حركت كرد، و بعد از چندين شبانه روز، سالم به «مدينه» رسيد و فصل نوينى در تاريخ اسلام آغاز شد.
آيه فوق اشاره به يكى از حساس ترين لحظات اين سفر تاريخى كرده، مى گويد: «خداوند پيامبرش را يارى كرد، در آن هنگام كه كافران او را بيرون كردند» (إِذْ أَخْرَجَهُ الَّذينَ كَفَرُوا).
البته قصد كفار بيرون كردن او از «مكّه» نبود، آنها تصميم به كشتن او داشتند، ولى چون نتيجه كارشان بيرون رفتن پيامبر(صلى الله عليه وآله) از «مكّه» شد اين نسبت به آنها داده شده است.
پس از آن مى گويد: «اين در حالى بود كه او دومين نفر بود» (ثانِيَ اثْنَيْنِ).
اشاره به اين كه جز يك نفر همراه او نبود و اين نهايت تنهائى او را در اين سفر پر خطر نشان مى دهد و همسفر او «ابوبكر» بود.
«به هنگامى كه آن دو نفر به غار (غار ثَوْر) پناه بردند» (إِذْ هُما فِي الْغارِ).
در آن موقع ترس و وحشت، يار و همسفر پيامبر را فرا گرفت و پيامبر او را دلدارى داده، گفت: «غم مخور خدا با ما است» (إِذْ يَقُولُ لِصاحِبِهِ لا تَحْزَنْ إِنَّ اللّهَ مَعَنا).
«در اين هنگام خداوند روح آرامش و اطمينان را كه در لحظات حساس و پر خطر بر پيامبرش نازل مى كرد، بر او فرستاد» (فَأَنْزَلَ اللّهُ سَكينَتَهُ عَلَيْهِ).
«و او را با لشكرهائى كه نمى توانستيد آنها را مشاهده كنيد، يارى كرد» (وَ أَيَّدَهُ بِجُنُود لَمْ تَرَوْها).
اين نيروهاى غيبى ممكن است اشاره به فرشتگانى باشد كه حافظ پيامبر(صلى الله عليه وآله)در اين سفر پر خوف و خطر بودند، و يا آنها كه در ميدان جنگ «بدر»، «حنين» و مانند آن به يارى او شتافتند.
«و سرانجام برنامه، هدف و مكتب كفار را پائين قرار داد و برنامه و گفتار الهى در بالا قرار گرفت» (وَ جَعَلَ كَلِمَةَ الَّذينَ كَفَرُوا السُّفْلى وَ كَلِمَةُ اللّهِ هِيَ الْعُلْيا).
اشاره به اين كه توطئه هاى آنها در هم شكست، آئين خرافيشان در هم پيچيده شد، نور خدا همه جا آشكار گشت و پيروزى در تمام جهات نصيب پيامبر(صلى الله عليه وآله) اسلام شد.
چرا چنين نشود در حالى كه «خداوند هم قادر است و هم حكيم و دانا»؟ (وَ اللّهُ عَزيزٌ حَكيمٌ)، با حكمتش راه هاى پيروزى را به پيامبرش نشان مى دهد و با قدرتش او را يارى مى كند.
داستان يار غار
ماجراى مصاحبت «ابوبكر» با پيامبر(صلى الله عليه وآله) در اين سفر و اشارات سربسته اى كه در آيه فوق، به اين موضوع شده در ميان مفسران شيعه و اهل تسنن بحث هاى مختلفى را برانگيخته است.
بعضى راه افراط را پوئيده اند و بعضى راه تفريط را.
«فخر رازى» در تفسير خود با تعصب خاصى كوشش كرده كه دوازده فضيلت! براى «ابوبكر» از آيه فوق استنباط كند و براى تكثير عدد، آسمان و ريسمان را به هم بافته، به طورى كه پرداختن به شرح آن شايد مصداق اتلاف وقت باشد.
بعضى ديگر نيز اصرار دارند كه مذمت هاى متعددى از آيه استفاده مى شود.
نخست بايد ديد آيا كلمه «صاحِب» دليل بر فضيلت است؟
ظاهراً چنين نيست; زيرا از نظر لغت، «صاحِب» به معنى «همنشين» و «همسفر» به طور مطلق است، اعم از اين كه اين همنشين و همسفر شخص خوبى باشد يا بدى، چنان كه در آيه 37 سوره «كهف» در داستان آن دو نفر كه يكى با ايمان و خداپرست و ديگرى بى ايمان و مشرك بود مى خوانيم: قالَ لَهُ صاحِبُهُ وَ هُوَ يُحاوِرُهُ أَ كَفَرْتَ بِالَّذِى خَلَقَكَ مِنْ تُراب:
«رفيقش به او گفت: آيا به خدائى كه تو را از خاك آفريده كافر شدى»؟
بعضى نيز اصرار دارند كه ضمير «عَلَيْهِ» در جمله «فَأَنْزَلَ اللّهُ سَكِيْنَتَهُ عَلَيْهِ» به «ابوبكر» باز مى گردد; زيرا پيامبر(صلى الله عليه وآله) نياز به سكينه و آرامش نداشت، بنابراين نزول سكينه و آرامش براى همسفر او (ابوبكر) بود.
در حالى كه با توجه به جمله بعد كه مى گويد: وَ أَيَّدَهُ بِجُنُود لَمْ تَرَوْها: «او را با لشكرى نامرئى يارى كرد».
و با توجه به اتحاد مرجع ضميرها روشن مى شود كه ضمير «عَلَيْهِ» نيز به پيامبر(صلى الله عليه وآله) بر مى گردد، و اين اشتباه است كه ما تصور كنيم «سَكِيْنَه» مربوط به موارد حزن و اندوه است، بلكه در قرآن كراراً مى خوانيم كه «سَكِيْنَه» بر شخص پيامبر(صلى الله عليه وآله) نازل گشت هنگامى كه در شرائط سخت و مشكلى قرار داشت.
از جمله در آيه 26 همين سوره در جريان جنگ «حنين» مى خوانيم: ثُمَّ أَنْزَلَ اللّهُ سَكِيْنَتَهُ عَلى رَسُولِهِ وَ عَلَى الْمُؤْمِنِيْنَ: «سپس خداوند سكينه و آرامش را در آن شرائط سخت بر پيامبرش و بر مؤمنان نازل كرد».
و نيز در آيه 26 سوره «فتح» مى خوانيم: «فَأَنْزَلَ اللّهُ سَكِيْنَتَهُ عَلى رَسُولِهِ وَ عَلَى الْمُؤْمِنِيْنَ» در حالى كه در جمله هاى قبل در اين دو آيه هيچ گونه سخنى از حزن و اندوه به ميان نيامده است، بلكه سخن از پيچيدگى اوضاع به ميان آمده.
در هر حال، آيات قرآن نشان مى دهد كه نزول سكينه به هنگام مشكلاتِ سخت صورت مى گرفته و بدون شك پيامبر(صلى الله عليه وآله) در «غار ثور» لحظات سختى را مى گذراند.
و عجيب تر اين كه بعضى گفته اند: جمله «أَيَّدَهُ بِجُنُود لَمْ تَرَوْها» به «ابوبكر» باز مى گردد!
در حالى كه تمام بحث اين آيه، بر محور يارى خداوند نسبت به پيامبر دور مى زند و قرآن مى خواهد روشن كند كه: پيامبر(صلى الله عليه وآله) تنها نيست و اگر ياريش نكنيد خدا ياريش خواهد كرد.
چگونه كسى را كه تمام بحث بر محور او دور مى زند رها ساخته؟ و به سراغ كسى مى روند كه با عنوان تبعى، از او بحث شده است؟ اين سخن نشان مى دهد كه تعصب ها مانع از آن شده كه حتى به معنى آيه توجه بيشترى شود.
ترجمه:
40 ـ اگر او را يارى نكنيد، خداوند او را يارى كرد; آن هنگام كه كافران او را (از مكّه) بيرون كردند، در حالى كه دومين نفر بود (و يك نفر بيشتر همراه نداشت); در آن هنگام كه آن دو در غار بودند، و او به همراه خود مى گفت: «غم مخور، خدا با ماست»! در اين موقع، خداوند سكينه (و آرامش) خود را بر او فرستاد; و با لشكرهائى كه مشاهده نمى كرديد، او را تقويت نمود; و گفتار (و هدف) كافران را پائين قرار داد، (و آنها را با شكست مواجه ساخت
و سخن خدا (و آئين او)، بالا (و پيروز) است; و خداوند عزيز و حكيم است! تفسير:
خداوند پيامبرش را در حساس ترين لحظات تنها نگذارد
در آيات گذشته، همان گونه كه گفته شد، روى مسأله جهاد در برابر دشمن از چند راه تأكيد شده بود، از جمله اين كه گمان نكنيد اگر شما خود را از جهاد و يارى پيامبر كنار بكشيد كار او و اسلام زمين مى ماند.
آيه مورد بحث، اين موضوع را تعقيب كرده، مى فرمايد: «اگر او را يارى نكنيد خدائى كه در سختترين حالات و پيچيده ترين شرائط او را به شكل معجز آسائى يارى كرد قادر است باز از او حمايت كند» (إِلاّ تَنْصُرُوهُ فَقَدْ نَصَرَهُ اللّهُ).(1)
و آن زمانى بود كه مشركان «مكّه» نقشه و توطئه خطرناكى براى نابود كردن پيامبر كشيده بودند و همان گونه كه در ذيل آيه 30 سوره «انفال» شرح آن گذشت، تصميم نهائى آنها پس از مقدمات مفصلى چنين شد كه عده زيادى شمشيرزن از قبائل مختلف عرب، خانه پيامبر(صلى الله عليه وآله) را شبانه در حلقه محاصره قرار دهند و صبحگاهان دسته جمعى به او حمله كنند و او را در بسترش از دم شمشيرها بگذرانند.
پيامبر(صلى الله عليه وآله) كه به فرمان خدا از اين جريان آگاه شده بود آماده بيرون رفتن از «مكّه» و هجرت به «مدينه» شد، اما نخست براى اين كه كفار قريش به او دست نيابند به «غار ثَوْر» كه در جنوب «مكّه» قرار داشت و در جهت مخالف جاده «مدينه» بود پناه برد، در اين سفر «ابوبكر» نيز همراه پيامبر(صلى الله عليه وآله) بود.
دشمنان كوشش فراوانى براى يافتن پيامبر كردند، ولى مأيوس و نوميد بازگشتند، و پيامبر(صلى الله عليه وآله) پس از سه شبانه روز توقف در «غار» و اطمينان از بازگشت دشمن، شبانه از بيراهه به سوى «مدينه» حركت كرد، و بعد از چندين شبانه روز، سالم به «مدينه» رسيد و فصل نوينى در تاريخ اسلام آغاز شد.
آيه فوق اشاره به يكى از حساس ترين لحظات اين سفر تاريخى كرده، مى گويد: «خداوند پيامبرش را يارى كرد، در آن هنگام كه كافران او را بيرون كردند» (إِذْ أَخْرَجَهُ الَّذينَ كَفَرُوا).
البته قصد كفار بيرون كردن او از «مكّه» نبود، آنها تصميم به كشتن او داشتند، ولى چون نتيجه كارشان بيرون رفتن پيامبر(صلى الله عليه وآله) از «مكّه» شد اين نسبت به آنها داده شده است.
پس از آن مى گويد: «اين در حالى بود كه او دومين نفر بود» (ثانِيَ اثْنَيْنِ).
اشاره به اين كه جز يك نفر همراه او نبود و اين نهايت تنهائى او را در اين سفر پر خطر نشان مى دهد و همسفر او «ابوبكر» بود.
«به هنگامى كه آن دو نفر به غار (غار ثَوْر) پناه بردند» (إِذْ هُما فِي الْغارِ).
در آن موقع ترس و وحشت، يار و همسفر پيامبر را فرا گرفت و پيامبر او را دلدارى داده، گفت: «غم مخور خدا با ما است» (إِذْ يَقُولُ لِصاحِبِهِ لا تَحْزَنْ إِنَّ اللّهَ مَعَنا).
«در اين هنگام خداوند روح آرامش و اطمينان را كه در لحظات حساس و پر خطر بر پيامبرش نازل مى كرد، بر او فرستاد» (فَأَنْزَلَ اللّهُ سَكينَتَهُ عَلَيْهِ).
«و او را با لشكرهائى كه نمى توانستيد آنها را مشاهده كنيد، يارى كرد» (وَ أَيَّدَهُ بِجُنُود لَمْ تَرَوْها).
اين نيروهاى غيبى ممكن است اشاره به فرشتگانى باشد كه حافظ پيامبر(صلى الله عليه وآله)در اين سفر پر خوف و خطر بودند، و يا آنها كه در ميدان جنگ «بدر»، «حنين» و مانند آن به يارى او شتافتند.
«و سرانجام برنامه، هدف و مكتب كفار را پائين قرار داد و برنامه و گفتار الهى در بالا قرار گرفت» (وَ جَعَلَ كَلِمَةَ الَّذينَ كَفَرُوا السُّفْلى وَ كَلِمَةُ اللّهِ هِيَ الْعُلْيا).
اشاره به اين كه توطئه هاى آنها در هم شكست، آئين خرافيشان در هم پيچيده شد، نور خدا همه جا آشكار گشت و پيروزى در تمام جهات نصيب پيامبر(صلى الله عليه وآله) اسلام شد.
چرا چنين نشود در حالى كه «خداوند هم قادر است و هم حكيم و دانا»؟ (وَ اللّهُ عَزيزٌ حَكيمٌ)، با حكمتش راه هاى پيروزى را به پيامبرش نشان مى دهد و با قدرتش او را يارى مى كند.
* * *
نكته:داستان يار غار
ماجراى مصاحبت «ابوبكر» با پيامبر(صلى الله عليه وآله) در اين سفر و اشارات سربسته اى كه در آيه فوق، به اين موضوع شده در ميان مفسران شيعه و اهل تسنن بحث هاى مختلفى را برانگيخته است.
بعضى راه افراط را پوئيده اند و بعضى راه تفريط را.
«فخر رازى» در تفسير خود با تعصب خاصى كوشش كرده كه دوازده فضيلت! براى «ابوبكر» از آيه فوق استنباط كند و براى تكثير عدد، آسمان و ريسمان را به هم بافته، به طورى كه پرداختن به شرح آن شايد مصداق اتلاف وقت باشد.
بعضى ديگر نيز اصرار دارند كه مذمت هاى متعددى از آيه استفاده مى شود.
نخست بايد ديد آيا كلمه «صاحِب» دليل بر فضيلت است؟
ظاهراً چنين نيست; زيرا از نظر لغت، «صاحِب» به معنى «همنشين» و «همسفر» به طور مطلق است، اعم از اين كه اين همنشين و همسفر شخص خوبى باشد يا بدى، چنان كه در آيه 37 سوره «كهف» در داستان آن دو نفر كه يكى با ايمان و خداپرست و ديگرى بى ايمان و مشرك بود مى خوانيم: قالَ لَهُ صاحِبُهُ وَ هُوَ يُحاوِرُهُ أَ كَفَرْتَ بِالَّذِى خَلَقَكَ مِنْ تُراب:
«رفيقش به او گفت: آيا به خدائى كه تو را از خاك آفريده كافر شدى»؟
بعضى نيز اصرار دارند كه ضمير «عَلَيْهِ» در جمله «فَأَنْزَلَ اللّهُ سَكِيْنَتَهُ عَلَيْهِ» به «ابوبكر» باز مى گردد; زيرا پيامبر(صلى الله عليه وآله) نياز به سكينه و آرامش نداشت، بنابراين نزول سكينه و آرامش براى همسفر او (ابوبكر) بود.
در حالى كه با توجه به جمله بعد كه مى گويد: وَ أَيَّدَهُ بِجُنُود لَمْ تَرَوْها: «او را با لشكرى نامرئى يارى كرد».
و با توجه به اتحاد مرجع ضميرها روشن مى شود كه ضمير «عَلَيْهِ» نيز به پيامبر(صلى الله عليه وآله) بر مى گردد، و اين اشتباه است كه ما تصور كنيم «سَكِيْنَه» مربوط به موارد حزن و اندوه است، بلكه در قرآن كراراً مى خوانيم كه «سَكِيْنَه» بر شخص پيامبر(صلى الله عليه وآله) نازل گشت هنگامى كه در شرائط سخت و مشكلى قرار داشت.
از جمله در آيه 26 همين سوره در جريان جنگ «حنين» مى خوانيم: ثُمَّ أَنْزَلَ اللّهُ سَكِيْنَتَهُ عَلى رَسُولِهِ وَ عَلَى الْمُؤْمِنِيْنَ: «سپس خداوند سكينه و آرامش را در آن شرائط سخت بر پيامبرش و بر مؤمنان نازل كرد».
و نيز در آيه 26 سوره «فتح» مى خوانيم: «فَأَنْزَلَ اللّهُ سَكِيْنَتَهُ عَلى رَسُولِهِ وَ عَلَى الْمُؤْمِنِيْنَ» در حالى كه در جمله هاى قبل در اين دو آيه هيچ گونه سخنى از حزن و اندوه به ميان نيامده است، بلكه سخن از پيچيدگى اوضاع به ميان آمده.
در هر حال، آيات قرآن نشان مى دهد كه نزول سكينه به هنگام مشكلاتِ سخت صورت مى گرفته و بدون شك پيامبر(صلى الله عليه وآله) در «غار ثور» لحظات سختى را مى گذراند.
و عجيب تر اين كه بعضى گفته اند: جمله «أَيَّدَهُ بِجُنُود لَمْ تَرَوْها» به «ابوبكر» باز مى گردد!
در حالى كه تمام بحث اين آيه، بر محور يارى خداوند نسبت به پيامبر دور مى زند و قرآن مى خواهد روشن كند كه: پيامبر(صلى الله عليه وآله) تنها نيست و اگر ياريش نكنيد خدا ياريش خواهد كرد.
چگونه كسى را كه تمام بحث بر محور او دور مى زند رها ساخته؟ و به سراغ كسى مى روند كه با عنوان تبعى، از او بحث شده است؟ اين سخن نشان مى دهد كه تعصب ها مانع از آن شده كه حتى به معنى آيه توجه بيشترى شود.
واس چي نصيحتشون كنم ؟!
هر دو گروه فكر ميكنن نسبت به ديگري برترن بذار اينجا هم ديگه رو اونقدر به سخره بگيرن تا بفهمن كه عقايد جفتشون مسخره ست ...
شايد باعث بشه يكم فكر كنن!
اینو اول خوندی؟shadmehrbaz
ریگه بستگی به خودتون داره چه جوری از آیه برداشت میکنین ، این مسائل اعتقادیست شوخی نیست اگر در چنین مسائلی کمی همت کنیم و مقداری زبان عربی یاد بگیریم تا به دام برخی افراد نیافتیم که تاویل هایی از خود تراوش میکنند ، به خودمون خدمت کردیم. من در حد توانی که از زبان عربی دارم برداشتم اون بود که بالا گفتم . اینهایی که شما گفتید نیاز به این داره که خود آدم بشینه پای تحقیق ببینه واقعا اینطوری هست که ایشون میگن مثلا از سوره کهف آیه آوردن بریم ببینیم واقعا جریان اون آیه چیه شاید قبل و بعدش یه چیزایی گفته شده!! البته در تمام مسائل اعتقادی تحقیق لازمه ، نباید الکی قول افراد رو قبول کنیم .
ببین من فامیله سنی دارم. چرا مولویاتون اجازه نمیدن شما صحاح سته خودتونو بخونید؟
این تفسیرو من قبول دارم چون اونی که این تفسیرو کرده رو قبول دارم
به اینم فک کن.من تو یه کتاب سنی خوندم دلیله مسجد نرفتنه زنای سنی .میدونی چی بود؟ این که حضرته عایشه گفته مسجد رفتنه زن باعث میشه که به فساد کشیده بشن در حالی که فاطمه مسجد میرفته
موسی معصومیته حضرته محمد(ص) نداشته
لا خوف علیهم یعنی ترسی بر انان نیست
عزیزم هر حکمی شرایط خاص خودشو میطلبه ، من از این نقل قول شما چندان اطلاعی ندارم اما اگر چنین باشد حتما زمان ایجاب کرده. اینها نیاز به تحقیق داره که ببینیم در اون زمان شرایط حاکم بر جامعه چه جوری بوده.
مگه تو سنی بودن مکان مهمه؟
الانو ببین چرا نمیرن مسجد؟
در نظر ما هیچ پیامبری معصوم نیست جز در رساندن وحی ، ادمهای دیگر که بماند. در اینکه حضرت رسول مقامی والاتر داشتن شکی نیست اما این فکر نمیکنم از شان یک پیامبر مثل حضرت موسی کم کنه .
اهله کدوم فرقه ای؟ حنفی؟ حمبلی؟ شافعی؟ مالکی؟
نه آخه گفتی مولوی ما مولوی نداریم. ماموستا داریم.
ببین خوب گفتی گل گفتی برو به اون k2_h بگو که معصومیته پیامبرو قبول ندارین که به ما نگه خرو گاو. نه حضرته موسی گناهشو کرده اما لحظه به لحظه ی زندگی پیامبر تبلیغه اسلام بوده
ماموستا همون بزرگه دینتونه دیگه؟
همون ایت الله ما؟
در اصل الان بیشتر لفظ ملا مرسوم هست در منطقه که در قرآن از ریشه ملاء میباشد به نام بزرگانی که از مستضعفین در جهت رسیدن به اهداف دنیویشون استفاده میکنن.
عجب تاپيكي ها
جايه ماخلي بوده
اقا يه كلوم كسي كه به مادر سادات
همسر حيدرع
دختر نبي
جسارت كنه
هييييييييييييييچ خويي از مسلموني نگرفته
بر دشمن مرتضي علي لعنت
جايه ماخلي بوده
اقا يه كلوم كسي كه به مادر سادات
همسر حيدرع
دختر نبي
جسارت كنه
هييييييييييييييچ خويي از مسلموني نگرفته
بر دشمن مرتضي علي لعنت
نگفتی اهله کدوم فرقه ای؟
- وضعیت
Similar threads
Similar threads
-
هفته وحدت آمد اما آیا اهل تسنن در ام القرای اسلامی (تهران) حتی اجازه برگزاری نمازهای آیینی خود را دارند !؟- شروع شده توسط Alborz Rad
- پاسخ ها: 1
-
-
-
-
