اشعار و نوشته هاي عاشقانه
- شروع کننده موضوع PATRIOT
- تاریخ شروع
چشمانت
آواز خسته پرنده اي ست
که در آن خنياگران را
به سخره گرفته اند
بر تبسم نگاهت
چکاوکي نشسته
که عاشق ترين ترانه ها را
به باد مي سپارد
آواز خسته پرنده اي ست
که در آن خنياگران را
به سخره گرفته اند
بر تبسم نگاهت
چکاوکي نشسته
که عاشق ترين ترانه ها را
به باد مي سپارد
بــه بـــــودن هـــا ، دیـــر عـــادتـــ کن... !
و بــه نبــودن هـا ، زود ...!
آدم هــا ، نـبودن را بهـتر بلـدنـــد !!
[h=2][/h]
در زلالی چشمانت
تصویر گمگشته خویش را باز جستم
و آغازی دیگر یافتم
حضورت سکون زمان بود
و لبانت
گریز ناپذیری آب
در صحرای عطش!
خیالت اما
اینک تجربه تحملیست
که از توان آسمان بیرون است!
....
سکوت ناگزیرم را خواهی بخشید.
می دانم!
تصویر گمگشته خویش را باز جستم
و آغازی دیگر یافتم
حضورت سکون زمان بود
و لبانت
گریز ناپذیری آب
در صحرای عطش!
خیالت اما
اینک تجربه تحملیست
که از توان آسمان بیرون است!
....
سکوت ناگزیرم را خواهی بخشید.
می دانم!
پیش آمده سوال کنی گاهی از خودت،
اصلا چه مرگتست؟چه می خواهی از خودت؟
چون جاده ای که گم شده در هول برف و مرگ
برخیز بلکه باز کنی راهی از خودت
شمع کدام بزم شدی که نسوختی؟
برگشت دارد آنچه که می کاهی از خودت؟
مهمان سفره دل خود باش و صید کن
دریا خودت،کناره خودت، ماهی از خودت
دنیا غریبه است،در آینه اش مساز
تصویر رنگ باخته و واهی از خودت
بگذار روزگار غریب و فریب را
در حسرت برآمدن آهی از خودت....
این قدر دردمند برایت گریستم....
اما تو....شد سوال کنی گاهی از خودت؟
اصلا چه مرگتست؟چه می خواهی از خودت؟
چون جاده ای که گم شده در هول برف و مرگ
برخیز بلکه باز کنی راهی از خودت
شمع کدام بزم شدی که نسوختی؟
برگشت دارد آنچه که می کاهی از خودت؟
مهمان سفره دل خود باش و صید کن
دریا خودت،کناره خودت، ماهی از خودت
دنیا غریبه است،در آینه اش مساز
تصویر رنگ باخته و واهی از خودت
بگذار روزگار غریب و فریب را
در حسرت برآمدن آهی از خودت....
این قدر دردمند برایت گریستم....
اما تو....شد سوال کنی گاهی از خودت؟
کـاش آسـمان حرف کــویر را می فهمیـد
و اشـک خود را نثـار گـونه های خشـک او میکرد
کـاش واژه حقیـقت آنقـدر با لبـها صمیـمی بود
که بـرای بیـان کردنـش به شهـامت نیـازی نبود
کـاش دلهـا آنقـدر خالـص بودند که دعاها،
قبل از پایـین آمدن دستها مستجـاب میشد
کـاش شـمع،حقیـقت محبت را در تـقلای بـال پرسـوز پـروانه می دیـد
و او را بـاور می کـرد
کـاش مهتـاب، با کـوچه های تاریـک شب آشـنا تر بود
کـاش بهار آنقـدر مـهربان بود
که داغ را بدسـت خـزان نمی سـپرد
کـاش فـریاد آنقـدر بی صدا بود
که حـرمت سـکوت را نمی شـکست
کـاش در قامـوس غصـه ها، شـکوه لبـخند در معـنی داغ اشـک گـم نمی شد
و اشـک خود را نثـار گـونه های خشـک او میکرد
کـاش واژه حقیـقت آنقـدر با لبـها صمیـمی بود
که بـرای بیـان کردنـش به شهـامت نیـازی نبود
کـاش دلهـا آنقـدر خالـص بودند که دعاها،
قبل از پایـین آمدن دستها مستجـاب میشد
کـاش شـمع،حقیـقت محبت را در تـقلای بـال پرسـوز پـروانه می دیـد
و او را بـاور می کـرد
کـاش مهتـاب، با کـوچه های تاریـک شب آشـنا تر بود
کـاش بهار آنقـدر مـهربان بود
که داغ را بدسـت خـزان نمی سـپرد
کـاش فـریاد آنقـدر بی صدا بود
که حـرمت سـکوت را نمی شـکست
کـاش در قامـوس غصـه ها، شـکوه لبـخند در معـنی داغ اشـک گـم نمی شد
کمـــــ باش !
اصـــلاً هـمـــــ نــگــران گمـــــ شدنـــت نبـــاش !
آن کَـــس کــه اگــر کمـــــ باشـــی گــُـمـت کــند ،
هــمانیــــســت کــه اگـر
زیـــاد باشــــی ، حــــیــــفــــت مــی کنــد ...!
سـعــی نکــن مــتفـــاوت باشـــی !
فقطــ خـــــــوب بــاش ........
ایــــن روزهــــــا "خــــــــوب بودن" بــه انـــدازه ی کــــافی "مــــــتفـــــاوت" اســــت ....!
اصـــلاً هـمـــــ نــگــران گمـــــ شدنـــت نبـــاش !
آن کَـــس کــه اگــر کمـــــ باشـــی گــُـمـت کــند ،
هــمانیــــســت کــه اگـر
زیـــاد باشــــی ، حــــیــــفــــت مــی کنــد ...!
سـعــی نکــن مــتفـــاوت باشـــی !
فقطــ خـــــــوب بــاش ........
ایــــن روزهــــــا "خــــــــوب بودن" بــه انـــدازه ی کــــافی "مــــــتفـــــاوت" اســــت ....!
چه با تو، چه بی‌تو
تنهایم.
پارادوکس یعنی من
مثلِ خودِ خدا !
رضا کاظمی
تنهایم.
پارادوکس یعنی من
مثلِ خودِ خدا !
رضا کاظمی
باران که میبارد
دلم برایت تنگ تر میشود؛
راه می افتم
بدون چتر
من بغض میکنم،
آسمان گریه
چگونه شعری تازه بگویم
یا ترانه ای نو سر دهم
وقتی که عشق فضیلتی نه آن چنان است که شعر را سزد!
وترانه را امیدی نه آن چنان کودکانه که با لباس تازه واژه به شوق آید!
چگونه به نو کردن کلمه برآیم
وقتی برای گفتن از این همه درد
به واژه ای تازه نیاز نیست!!
به الفبایی تازه نیاز است!!
یا ترانه ای نو سر دهم
وقتی که عشق فضیلتی نه آن چنان است که شعر را سزد!
وترانه را امیدی نه آن چنان کودکانه که با لباس تازه واژه به شوق آید!
چگونه به نو کردن کلمه برآیم
وقتی برای گفتن از این همه درد
به واژه ای تازه نیاز نیست!!
به الفبایی تازه نیاز است!!
يادمان باشد اگرشاخه گلي را چيديم ،
وقت پرپر شدنش سوز و نوايي نکنيم ،
پر پروانه شکستن هنر انسان نيست ،
گر شکستيم ز غفلت،من و مايي نکنيم ،
يادمان باشد سر سجاده عشق ،
جز براي دل محبوب دعايي نکنيم ،
يادمان باشد اگرخاطرمان تنها شد ،
طلب عشق ز هر بي سر و پايي نکنيم
وقت پرپر شدنش سوز و نوايي نکنيم ،
پر پروانه شکستن هنر انسان نيست ،
گر شکستيم ز غفلت،من و مايي نکنيم ،
يادمان باشد سر سجاده عشق ،
جز براي دل محبوب دعايي نکنيم ،
يادمان باشد اگرخاطرمان تنها شد ،
طلب عشق ز هر بي سر و پايي نکنيم
تو را با اشک وخون از سینه راندم آخر هم
که تا در جام قلب دیگري ریزي شراب آرزوها را
به زلف دیگري آویزي آن گلهاي صحرا را
مگو با من، مگودیگر ، مگو از هستی و مستی
من آن خودرو گیاه وحشی صحراي اندوهم
که گلهاي نگاه و خنده هایم رنگ غم دارد
مرا از سینه بیرون کن ببر از خاطر آشفته نامم را بزن بر سنگ جامم را
مرا بشکن،مرابشکن!
کنون کز من بجا،مشت پري در آشیان مانده و آهی زیر سقف آسمان مانده
بیا آتش بزن این آشیان را این بال و پرها را رها کن این دل غمگین و تنها را
تو را راندم که دست دیگري بنیان کند روزي بناي عشق و امیدت ، شود امید جاویدت
تو را راندم
ولی هرگز مگو بامن که اصلا معنی عشق و محبت را نمی دانی
که در چشمان تونقش غم و دردت نمی خوانم
تو راراندم
ولی آن لحظه گویی آسمان می مرد! جهان تاریک می شد کهکشان می مرد!
درون سینه ام دل ناله می زد بازکن از پاي زنجیرم که بگریزم به دامانش بیاویزم
به او با اشک وخون گویم مرو، من بی تو می میرم
ولی من در میان هاي هاي گریه خندیدم که تو هرگز ندانی
بی تو یک تک شاخه عریان پائیزم دگر از غصه لبریزم
و اینک دلا خوکن به تنهائی، که از تنها بلا خیزد
سعادت آن کسی داردکه از تنها بپرهیزد!
خداوندا تو میدانی که انسان بودن وماندن در این دنیا چه دشوار است
چه رنجی می برد آن کس که انسان است واز احساس سرشار است!!!
که تا در جام قلب دیگري ریزي شراب آرزوها را
به زلف دیگري آویزي آن گلهاي صحرا را
مگو با من، مگودیگر ، مگو از هستی و مستی
من آن خودرو گیاه وحشی صحراي اندوهم
که گلهاي نگاه و خنده هایم رنگ غم دارد
مرا از سینه بیرون کن ببر از خاطر آشفته نامم را بزن بر سنگ جامم را
مرا بشکن،مرابشکن!
کنون کز من بجا،مشت پري در آشیان مانده و آهی زیر سقف آسمان مانده
بیا آتش بزن این آشیان را این بال و پرها را رها کن این دل غمگین و تنها را
تو را راندم که دست دیگري بنیان کند روزي بناي عشق و امیدت ، شود امید جاویدت
تو را راندم
ولی هرگز مگو بامن که اصلا معنی عشق و محبت را نمی دانی
که در چشمان تونقش غم و دردت نمی خوانم
تو راراندم
ولی آن لحظه گویی آسمان می مرد! جهان تاریک می شد کهکشان می مرد!
درون سینه ام دل ناله می زد بازکن از پاي زنجیرم که بگریزم به دامانش بیاویزم
به او با اشک وخون گویم مرو، من بی تو می میرم
ولی من در میان هاي هاي گریه خندیدم که تو هرگز ندانی
بی تو یک تک شاخه عریان پائیزم دگر از غصه لبریزم
و اینک دلا خوکن به تنهائی، که از تنها بلا خیزد
سعادت آن کسی داردکه از تنها بپرهیزد!
خداوندا تو میدانی که انسان بودن وماندن در این دنیا چه دشوار است
چه رنجی می برد آن کس که انسان است واز احساس سرشار است!!!
نه اشتباه نکن این یه شعر عاشقونه نیست
تصور کن یه مردو با چشمای خیس
نمیخوام نباید تو شعرم به تو جسارت کنم
نباید حس عشقو تعبیر به اسارت کنم
شکسته میرم امشب بانو خدا نگهدارت
اگر چه میشکنه اون دل سبز و سپیدارت
واسه من که پنجره یه آرزوی مبهم بود
ولی تو پنجره باش و تموم دیوارت
ببخش منو اگه بوی زخم چرکینمو زجه های کبودم میشه موجب آزارت
اگه صدای گریه ی بیوقتم نمیشکنه سکوت سرد و پر از انبساط افکارت
خیلی انتظار کشیدم که شاید بیای
باز برای بدرقه م با اون لباس گلدارت
و دلخوشم کنی با یه دروغ مصلحتی
که میشه شاید بازم بیام برای دیدارت
ولی چه فایده که خوابت عجیب سنگین بود
صدای خاطره هامون که نکرد بیدارت
میگن روزه گرفتی و دیگه غزل نمینوشی
بمونه این آخرین غزلم واسه افطارت
شکسته میرم و خاطرات سبز تو رو
تصور کن یه مردو با چشمای خیس
نمیخوام نباید تو شعرم به تو جسارت کنم
نباید حس عشقو تعبیر به اسارت کنم
شکسته میرم امشب بانو خدا نگهدارت
اگر چه میشکنه اون دل سبز و سپیدارت
واسه من که پنجره یه آرزوی مبهم بود
ولی تو پنجره باش و تموم دیوارت
ببخش منو اگه بوی زخم چرکینمو زجه های کبودم میشه موجب آزارت
اگه صدای گریه ی بیوقتم نمیشکنه سکوت سرد و پر از انبساط افکارت
خیلی انتظار کشیدم که شاید بیای
باز برای بدرقه م با اون لباس گلدارت
و دلخوشم کنی با یه دروغ مصلحتی
که میشه شاید بازم بیام برای دیدارت
ولی چه فایده که خوابت عجیب سنگین بود
صدای خاطره هامون که نکرد بیدارت
میگن روزه گرفتی و دیگه غزل نمینوشی
بمونه این آخرین غزلم واسه افطارت
شکسته میرم و خاطرات سبز تو رو
من تو اسم تو تکثیر شدم بانو
تجربه کن منو تو یه مرگی دوباره
شعرِ که خونِ تو حسرتت لخته میشه
آخرین وارث نسل عشق اخته میشه
منو تو این حجرت غمگینم بدرقه کن
تموم واژه ها رو تو ذهنت دق دقه کن
بزار تکثیر نگاه تو بشم بانو
اسم حقیرمو رو زبونت لق لقه کن
تجربه کن منو تو یه مرگی دوباره
شعرِ که خونِ تو حسرتت لخته میشه
آخرین وارث نسل عشق اخته میشه
منو تو این حجرت غمگینم بدرقه کن
تموم واژه ها رو تو ذهنت دق دقه کن
بزار تکثیر نگاه تو بشم بانو
اسم حقیرمو رو زبونت لق لقه کن
دیر زمانی است
که روزگار نبودنت را
پشت لبخند هایم پنهان کرده ام
و تو چه میدانی
حجم اندوه نبودنت را در دلم
باور نکن
خدای غم در دل من است
و هر لحظه
آفرینشی تازه می آفریند
از باران چشم هایم
که روزگار نبودنت را
پشت لبخند هایم پنهان کرده ام
و تو چه میدانی
حجم اندوه نبودنت را در دلم
باور نکن
خدای غم در دل من است
و هر لحظه
آفرینشی تازه می آفریند
از باران چشم هایم
مي خواهم اين بار از تو بگويم ....... از تو بهترينم
دوست دارم من باشم و کاغذ و خودکار ي که فقط نام تورا بنويسد
با تو حرفها دارم به اندازه ي هزار سال...سالها يي که ديگر متعلق به توست
دلم را به ياد تو با دريا و آرزوهاي زيبايي آميخته ام
آرزوها يي که اول و آخر آن تو هستي
مي دانم که يک روز دنيا تمام ميشود
ولي عشق تو همچنان پابر جاست
با تو خواهم ماند وتنها تو با من بمان
كه وقتي تو هستي گويي تمام خوبيهاي دنيا را به يكباره در كنار خود دارم
دوست دارم من باشم و کاغذ و خودکار ي که فقط نام تورا بنويسد
با تو حرفها دارم به اندازه ي هزار سال...سالها يي که ديگر متعلق به توست
دلم را به ياد تو با دريا و آرزوهاي زيبايي آميخته ام
آرزوها يي که اول و آخر آن تو هستي
مي دانم که يک روز دنيا تمام ميشود
ولي عشق تو همچنان پابر جاست
با تو خواهم ماند وتنها تو با من بمان
كه وقتي تو هستي گويي تمام خوبيهاي دنيا را به يكباره در كنار خود دارم
کي بود که با اشکاي تو يه اسمون ستاره ساخت
کي بود که به نگاه تو دلش رو عاشقونه باخت
کي بود که با نگاه تو خواب و خيال عشق و ديد
کي بود که تنها واسه تو از همه دنيا دل بريد
نگو کي بود کجايي بوداونکه برات ديوونه بود
رو خط به خط زندگيش از عشق تو نشونه بود
من بودم اونکه دلشوساده به پاي تو گذاشت
اونکه واسش بودن تو به غير غم چيزي نداشت
من بودم اونکه دل اخر عشق تورو خوند
اونکه به جاي عاشقي حسرتشو به دل نشوند
حسرت دوست داشتن تو هميشگي بوده و هستپ
کاش ميرسيد به گوش تو صداي قلبي که شکست
کي بود که به نگاه تو دلش رو عاشقونه باخت
کي بود که با نگاه تو خواب و خيال عشق و ديد
کي بود که تنها واسه تو از همه دنيا دل بريد
نگو کي بود کجايي بوداونکه برات ديوونه بود
رو خط به خط زندگيش از عشق تو نشونه بود
من بودم اونکه دلشوساده به پاي تو گذاشت
اونکه واسش بودن تو به غير غم چيزي نداشت
من بودم اونکه دل اخر عشق تورو خوند
اونکه به جاي عاشقي حسرتشو به دل نشوند
حسرت دوست داشتن تو هميشگي بوده و هستپ
کاش ميرسيد به گوش تو صداي قلبي که شکست
چه خبر است این‌همه داروغه، این‌همه مَست؟
نکند دوباره به اشتباه
عطر بوسه‌های تو را به شهر پاشیده باشد
بادِ بی‌حواس!
رضا کاظمی
نکند دوباره به اشتباه
عطر بوسه‌های تو را به شهر پاشیده باشد
بادِ بی‌حواس!
رضا کاظمی
آخر گذشت
آن زمان کهنه ی دیدار
رفت آن ثانیه های پر هیاهو
شکست آن لحظه های زیبا
و تو ، چه ساده گذشتی از این همه احساس .....
آن زمان کهنه ی دیدار
رفت آن ثانیه های پر هیاهو
شکست آن لحظه های زیبا
و تو ، چه ساده گذشتی از این همه احساس .....
آن طوریها هم که تو فکر میکنی نیست
شاید عاشقت بودم ،روزی!!!
ولی ببین بی تو،هم " زنده ام"
هم " زندگی " میکنم.
فقط گاهی در این میان " یادت "
زهر میکند به کامم زندگی را...!!
شاید عاشقت بودم ،روزی!!!
ولی ببین بی تو،هم " زنده ام"
هم " زندگی " میکنم.
فقط گاهی در این میان " یادت "
زهر میکند به کامم زندگی را...!!
صبح
سوار بر قطار ستارگان سحرگاهی از راه رسید
تو نیامدی.
گنجشک‌های منتظر
دور خانه‌ی من نشستند
و به هر سایه به خود لرزیدند
تو نیامدی.
شعر از دلم به دهانم
از لب‌هایم به دلم پر کشید
تو نیامدی.
آفتاب
از سر سروها به انتهای خیابان سر کشید
تو نیامدی .
مه می‌داند
که باید برخیزد
و به خانه‌ی خود بیاید
در سینه‌ی من .
سوار بر قطار ستارگان سحرگاهی از راه رسید
تو نیامدی.
گنجشک‌های منتظر
دور خانه‌ی من نشستند
و به هر سایه به خود لرزیدند
تو نیامدی.
شعر از دلم به دهانم
از لب‌هایم به دلم پر کشید
تو نیامدی.
آفتاب
از سر سروها به انتهای خیابان سر کشید
تو نیامدی .
مه می‌داند
که باید برخیزد
و به خانه‌ی خود بیاید
در سینه‌ی من .
شبیه کسی شده ام که پشت دود سیگارش با خود می گوید:
باید ترک کنم...
سیگار را...
خانه را...
زندگی را...
و باز پکی دیگر میزند...!
باید ترک کنم...
سیگار را...
خانه را...
زندگی را...
و باز پکی دیگر میزند...!
Similar threads
| Thread starter | عنوان | تالار | پاسخ ها | تاریخ |
|---|---|---|---|---|
|
جشن نامه (اشعار و نوشته هاي سرور و شادماني جهت عروسي ) | اشعار و صنايع شعری | 3 | |
|
اشعار سعید پلیمر | اشعار و صنايع شعری | 4 | |
|
دفتر تالار اشعار و صنایع شعری | اشعار و صنايع شعری | 49 | |
|
مناظره(گفتگو با اشعار) | اشعار و صنايع شعری | 639 | |
|
اشعار دفاع مقدس | اشعار و صنايع شعری | 27 |
Similar threads
-
جشن نامه (اشعار و نوشته هاي سرور و شادماني جهت عروسي )
- شروع شده توسط arashlolos
- پاسخ ها: 3
-
-
-
-