نتایح جستجو

دانی که چرا بر دهنم راز آمد مرغ دلم از درون به پرواز آمد؟ از من نه عجب که هاون رویین‌تن از یار جفا دید و به آواز آمد

از من رمقی به سعی ساقی مانده‌است از صحبت خلق، بی‌وفایی مانده‌است از باده نوشین قدحی بیش نماند از عمر ندانم که چه باقی مانده‌است

این قافله عمر، عجب می‌گذرد دریاب دمی که با طرب می‌گذرد ساقی! غم فردای حریفان چه خوری پیش آر پیاله را که شب می‌گذرد

ملول از همرهان بودن، طريق کاردانی نيست بکش دشواری منزل به ياد عهد آسانی **

کسی که بر سر خواب سحر شبيخون زد هزار دولت بيدار را به خواب گرفت

هست شب، یک شب دم کرده و خاک، رنگ رخ باخته است باد، نوباوه ابر، از بر کوه، سوی من تاخته است هست شب، همچو ورم کرده تنی، گرم در استاده هوا هم از این روست نمی‌بیند اگر، گمشده‌ای راهش را با تنش گرم، بیابان دراز، مرده را ماند در گورش تنگ، با دل سوخته من ماند به تنم خسته که می‌سوزد، از هیبت تب هست...

دل ز من بردی و پرسيدی که دل گم کرده‌ای اين چنين طراريت با من مسلم کی شود

نازنينم زياد خودشو ناراحت نكن عيد نزديكه تايپيك منم براي شما اگر برايت مقدوره انتقالش بده عيدت پيشاپيش مبارك:smile:

اين همه قصه فردوس و تمنای بهشت گفتگويی و خيالی ز جهان من و توست

واقعه غديرحادثه اى تاريخى نيست كه در كنار ديگر وقايع بدان نگريسته شود. غدير تنها نام يك سرزمين نيست. يك تفكر است، روز نعمت، روز شكرگزارى، روز پيام رسانى، روز تبريك و تهنيت، روز سرور و شادى و هديه فرستادن، روز عهد و پيمان و تجديد ميثاق، روز تكميل دين و بيان حق، روز راندن شيطان

خونی که ريخت از دل ما، سايه حيف نيست گر زين ميانه، آب خورد تيغ هم نبرد

صنما با غم عشق تو، چه تدبير کنم تا به کی در غم تو، ناله شبگير کنم

تا دم از شام سر زلف تو هر جا نزنند با صبا گفت و شنيدم، سحری نيست که نيست

زندگی کردن من، مردن تدريجی بود آنچه جان کند تنم، عمر حسابش کردم

مصلحت نيست که از پرده برون افتد راز ور نه در مجلس رندان، خبری نيست که نيست

آن یار که عهد دوستاری بشکست می‌رفت و منش گرفته دامان در دست می‌گفت دگرباره به خوابم بینی پنداشت که بعد از آن مرا خوابی هست

نيست در شهر، نگاری که دل ما ببرد بختم ار يار شود، رختم ازين جا ببرد کو حريفی کش سرمست که پيش کرمش عاشق سوخته دل، نام تمنا ببرد باغبانا! ز خزان، بی‌خبرت می‌بينم آه از آن روز که بادت، گل رعنا ببرد

در نمی‌گيرد نياز و ناز ما با حسن دوست خرم آن کز نازنينان، بخت برخوردار داشت

نه عمر خضر بماند، نه ملک اسکندر نزاع بر سر دنيی دون مکن درويش

به کوی ميکده، گريان و سرفکنده روم چرا که شرم همی آيدم ز حاصل خويش