نتایح جستجو

سلام صبح نزديك به ظهر شما هم بخير و شادي، زياد نه ولي خوبم خدا را شكر

می گفتمت: هر روز باران کاش می‌زد در سایه اش هر روز ما هم می‌دویدیم می‌گفتی‌ام: کاش آسمان هم راهمان بود هر بار با هم تا خدا هم می‌دویدیم

وای از این افسرده‌گان فریاد اهل درد کو ؟ ناله مستانه دل‌های غم پرورد کو ؟ ماه مهر آیین که میزد باده با رندان کجاست باد مشکین دم که بوی عشق می‌آورد کو ؟ در بیابان جنون سرگشته‌ام چون گرد باد همرهی باید مرا مجنون صحرا گرد کو ؟ بعد مرگم مِی‌کشان گویند درمیخانه‌ها آن سیه مستی که خم‌ها را تهی...

دختر بر آستانه ی در عاشقانه خواند کای آرزوی من من فارغم ز خویش و تو آسوده از منی با دوست ، دشمنی بس شام ها ستاره شمردم به نور ماه تا اختر رمیده ی بختم وفا کند شور نگاه دوست در آن چشم دلفریب چون باده سرگرانی عیشم دوا کند هر شب که ماه می نگرد از دریچه ها جان می دهد خیال ترا در برابرم من...

در آسمان ستاره خواب آلودی از کهکشان سوخته ای پرسه می زند در باغ کهکشانی از اعماق گویا توفان نهال ها را از ریشه می کند از کهکشان سوخته گویا خون می چکد به باغ سفید ستاره ها گویا سوار یاغی نکامی روی زمین با ترکه باغ خرم نرگس را آشفته می کند روی زمین بر دشت های خالی زیر ستاره های غبار...

صلاح کار کجا و من خراب کجا ببین تفاوت ره کز کجاست تا به کجا دلم ز صومعه بگرفت و خرقه سالوس کجاست دیر مغان و شراب ناب کجا چه نسبت است به رندی صلاح و تقوا را سماع وعظ کجا نغمه رباب کجا ز روی دوست دل دشمنان چه دریابد چراغ مرده کجا شمع آفتاب کجا چو کحل بینش ما خاک آستان شماست کجا رویم...

يک جام شراب صد دل و دين ارزد يک جرعـه مي مملکـت چين ارزد جز باده لعـل نيسـت در روي زمين تلـخي کـه هزار جان شيرين ارزد

بر هوشمند سلسله نهاد دست عشق خواهی که زلف یار کشی ترک هوش کن

مهربون به خاطر تمامي ارساليات از همينجا تشكر ميكنم، اين قافله عمر عجـب ميگذرد درياب دمي کـه با طرب ميگذرد ساقي غم فرداي حريفان چه خوري پيش آر پياله را که شب ميگذرد

خواجه دانست که من عاشقم و هیچ نگفت حافظ ار نیز بداند که چنینم چه شود

افـسوس که نامه جواني طي شد و آن تازه بـهار زندگاني دي شد آن مرغ طرب که نام او بود شـباب افـسوس ندانم که کي آمد کي شد

همه عمر بر ندارم سر از این خمار مستی که هنوز من نبودم که تو بر دلم نشستی .

زلفت هزار دل به یکی تار مو ببست ... راه هزار چاره گر از چار سو ببست تا عاشقان به بوی نسیمش دهند جان ... بگشود نافه‌ای و در آرزو ببست شیدا از آن شدم که نگارم چو ماه نو ... ابرو نمود و جلوه گری کرد و رو ببست

راهی بزن که آهی بر ساز آن توان زد شعری بخوان که با آن رطل گران توان زد

روز نخست چون دم رندي زديم و عشق شرط آن بود كه جز ره آن شيوه نسپريم

خفته خبر ندارد، سر بر کنار جانان کين شب دراز باشد بر چشم پاسبانان بر عقل من بخندی گر در غمش بگريم کين کارهای مشکل افتد به کاردانان دلداده را ملامت گفتن چه سود دارد می‌بايد اين نصيحت کردن به دلستانان دامن ز پای برگير ای خوبروی خوشرو تا دامنت نگيرد دست خدای خوانان من ترک مهر اينان در خود...

هر چند که رنگ و بوي زيباسـت مرا چون لاله رخ و چو سرو بالاست مرا معـلوم نـشد که در طربخانه خاک نـقاش ازل بـهر چه آراسـت مرا

گفتم ای سلطان خوبان رحم کن بر این غریب گفت در دنبال دل ره گم کند مسکین غریب

گلی در اندیشه ترانه ای به پندار و بوسه ای در رویا شعری که نوشته نمی شود و جان را در کوهپایه ها سرگشته می دارد تا راز شکفتن شقایق بر کتف صخره خارا را بگشاید ترانه ای که در آب خوانده می شود با لبانی نیمی لبخند و نیمی استغاثه زنی خوابگرد به خلوتت می اید و در فضایی ایوانت هندسه ای بی...

میل هواش می کنم طال بقاش می زنم حلقه به گوش و عاشقم طبل وفاش می زنم