نتایح جستجو

من که شب‌ها ره تقوا زده‌ام با دف و چنگ این زمان سر به ره آرم چه حکایت باشد

دلا معاش چنان کن که گر بلغزد پای فرشته‌ات به دو دست دعا نگه دارد گرت هواست که معشوق نگسلد پیمان نگاه دار سر رشته تا نگه دارد

دلم رمیده شد و غافلم من درویش که آن شکاری سرگشته را چه آمد پیش

درخت دوستی بنشان که کام دل ببار آرد نهال دشمنی بر کن که رنج بیشمار آرد

آدمي بايد كه بيحالت نباشد هيچگاه گر لبِ خندان نباشد، چشم گريان هم خوش‌ست

دمی با دوست در خلوت به از صد سال در عشرت من آزادی نمی خواهم که با یوسف به زندانم

جهانِ فانی و باقی فدای شاهد و ساقی که سلطانیّ عالم را طفيل عشق می بينم

جانا مرا چه سوزی چون بال و پر ندارم خون دلم چه ریزی چون دل دگر ندارم در زاری و نزاری چون زیر چنگ زارم زاری مرا تمام است چون زور و زر ندارم گر پرده‌های عالم در پیش چشم داری گر چشم دارم آخر، چشم از تو بر ندارم در پیش بارگاهت از دور بازماندم کز بیم دورباشت روی گذر ندارم

دیر آمدی ای نگار سرمست زودت ندهیم دامن از دست بر آتش عشقت آب تدبیر چندان که زدیم باز ننشست بیچاره کسی که از تو بگریخت آسوده تنی که با تو پیوست

به زيبائي بيانديش ، نه براي انگيزش ، که در جهت تعالي . زيبائي به هر جا آرامش مي آورد ، چه دست ساز انسان چه طبيعي.

تقدير، ثمره بخت و اقبال نيست بلکه حاصل انتخاب ماست ما هر روز خودمان سرنوشت خويش را با افکاری که در سر داريم، می‌سازيم همانگونه که خردمندی می‌گويد: مردم خطاهای زندگی خود را جمع می‌کنند، از آن هيولايی می‌آفرينند و نامش را سرنوشت می‌گذارندو فردا نوبت تعيين سرنوشت ماست؟

آرامشی می خواهم پر از ایمان ... یک دل سیر راز و نیاز ... اشک هایی از جنس استغفار ... دست هایی لرزان از ندامت ... خداوندا ... رو سیاهم ! که جز به درگاه تو راهی ندارم ... می پذیری مرا ؟!...

تو بر کنار فراتی، ندانی اين معنی به راه باديه دانند، قدر آب زلال

حالت جمعی تو پريشان کنی وای به حال دل شيدای من

سخن دراز کشيديم و همچنان باقيست که ذکر دوست نيارد، به هيچگونه ملال

جماعتی که نظر را حرام می‌گويند نظر، حرام بکردند و خون خلق حلال غزال اگر به کمند اوفتد، عجب نبود عجب فتادن مرد است در کمند غزال تو بر کنار فراتی، ندانی اين معنی به راه باديه دانند، قدر آب زلال اگر مراد نصيحت کنندگان ما اينست که ترک دوست بگوييم، تصوريست محال

خدايا! به‌راستی در آفرينش تو زشتی وجود ندارد پس مرا متبرک گردان تا تحت تاثير اشکال ظاهری قرار نگيرم. شکل ظاهر را تو بخشيده‌ای پس عيبجويی از ظاهر، عيبجويی از توست.

برسان باده که غم روی نمود ای ساقی اين شبيخون بلا باز چه بود ای ساقی حاليا عکس دل ماست در آيينه جام تا چه رنگ آورد اين چرخ کبود ای ساقی ديدی آن يار که بستيم صد اميد در او چون به خون دل ما دست گشود ای ساقی

اين کوزه چو من عاشق زاري بوده است در بـند سر زلف نـگاري بوده سـت اين دستـه کـه بر گردن او مي بيني دستي ست که برگردن ياري بوده ست

در هر دشتي که لاله‌زاري بوده‌ست از سرخي خون شهرياري بوده‌سـت هر شاخ بنفـشـه کز زمين ميرويد خالي است که بر رخ نگاري بوده‌ست