نتایح جستجو

زیباترین الماس جهان آفتاب است که بر گردان همگان به یک اندازه می درخشد و این یکی از نشانه های عدالت خداوند است! چاپلین

یا درست حرف بزن یا عاقلانه سکوت کن

آنچه باعث غرق شدن ميشود در آب فرو رفتن نيست بلكه زير آب ماندن است .

اميد را هيچ وقت ازکسي نگيريد شايد اين تنهاچيزي است که او دارد.

دو شاخه نرگست اي يار دلبند چه خوش عطري درين ايوان پراکند اگر صد گونه غم داري چو نرگس به روي زندگي لبخند لبخند گل نارنج و تنگ آب و ماهي صفاي آسمان صبحگاهي بيا تا عيدي از حافظ بگيريم که از او مي ستاني هر چه مي خواهي سحر ديدم...

حريق خزان بود همه برگ ها آتش سرخ همه شاخهها شعله زرد درختان همه دود پيچان به تاراج باد و برگي که مي سوخت ميريخت مي مرد و جامي ساوار چندين هزار آفرين که بر سنگ مي خورد من از جنگل شعله ها مي گذشتم غبار غروب به روي درختان...

چه جاي ماه که حتي شعاع فانوسي درين سياهي جاويد کورسو نزند به جز طنين قدمهاي گزمه سرمست صداي پاي کسي سکوت مرتعش شهر را نمي شکند به هيچ کوي و گذر صداي خنده مستانه اي نمي پيچد کجا رها کنم اين بار غم که بر دوش است ؟ چراغ...

من نمي دانم و همين درد مرا سخت مي آزارد که چرا انسان اين دانا اين پيغمبر در تکاپوهايش چيزي از معجزه آن سوتر ره نبرده ست به اعجاز محبت چه دليلي دارد ؟ چه دليلي دارد که هنوز مهرباني را نشناخته است ؟ و نمي داند در يک لبخند چه...

تو نيستي که ببيني چگونه عطر تو در عمق لحظه ها جاري است چگونه ژس تو در برق شيشه ها پيداست چگونه جاي تو در جان زندگي سبز است هنوز پنجره باز است تو از بلندي ايوان به باغ مي نگري درخت ها و چمن ها و شمعداني ها به آن ترنم شيرين به آن...

آخر، ای ماه پری پیکر، که چون جانی مرا در فراق خویشتن چندین چه رنجانی مرا؟ همچو الحمدم فکندی در زبان خاص و عام لیک خود روزی بحمدالله نمی‌خوانی مرا ای که در خوبی به مه مانی چه کم گردد زتو گر بری نزدیک خود روزی به مهمانی مرا؟ دست خویش از بهر کشتن بر کسی دیگر منه می‌کشم در پای...

در ره منزل لیلی که خطرهاست در آن شرط اول قدم آنست که مجنون باشی

تو نیز باده بچنگ آر و راه صحرا گیر که مرغ نغمه‌سرا ساز خویش نوا آورد

در انتهاي عالم دشتي است بي کرانه فروخفته زير برف با آسمان بسته مه آلود با کاج هاي لرزان آواره در افق با جنگل برهنه با آبگير يخ زده با کلبه هاي خاموش بي هيچ کورسويي بي هيچ هاي و هويي با خيل زاغهاي پريشان خنياگران ظلمت و غربت از چنگ...

شرم تان باد اي خداوندان قدرت بس کنيد بس کنيد از اينهمه ظلم و قساوت بس کنيد اي نگهبانان آزادي نگهداران صلح اي جهان را لطف تان تا قعر دوزخ رهنمون سرب داغ است اينکه مي باريد بر دلهاي مردم سرب داغ موج خون است ايم که مي رانيد...

يک روز چيزي پس از غروب تواند بود وقتي نسيم زرد خورشيد سرد را چون برگ خشکي از لب ديوار رانده است وقتي چشمان بي نگاه من از رنگ ابرها فرمان کوچ را تا انزواي مرگ ناديده خوانده است وقتي که قلب من خرد و خراب و خسته از...

نمیرد هر که در گیتی تو باشی یادگار او را چراغی کش تو باشی نور با مردن چه کار او را؟ اگر نه دامن از گوهر بریزد چون فلک شاید که هر صبحی تو برخیزی چو خورشید از کنار او را دلم لعل لبت بر دست، اگر پوشیده می‌داری من اینک فاش می‌گویم! به نزدیک من آر او را مجو آزار آن بیدل، که از...

آن سیه چهره که خلقی نگرانند او را خوبرویان جهان بنده به جانند او را دلبرانی که به خوبی بنشانند امروز جای آنست که بر دیده نشانند او را دامنش پاک ز عارست و دلش پاک ز عیب پاکبازان جهان بنده از آنند او را گر در افتد به کفم دامن وصلش روزی از کف من به جهانی نجهانند او را...

در کوی نیکنامان ما را گذر ندادند گر تو نمی‌پسندی تغییر کن قضا را

نه من که شعر نمی‌گم از شعرای فریدون مشیریه

[IMG]