نتایح جستجو

خنده میبینی ولی از گریه ی دل غافلی خانه ی ما اندرون ابر است و بیرون آفتاب

ما ز یاران چشم یاری داشتیم خود غلط بود آن چه ما پنداشتیم *** تا درخت دوستی برگی دهد حالیا رفتیم و تخمی کاشتیم *** گفت و گو آیین درویشی نبود ور نه با تو ماجراها داشتیم *** شیوه چشمت فریب جنگ داشت ما غلط کردیم و صلح انگاشتیم *** گلبن حسنت نه خود شد دلفروز ما دم همت بر او بگماشتیم *** نکته​ها...

پاسها از شب گذشته است. میهمانان جای را کرده اند خالی. دیرگاهی است میزبان در خانه اش تنها نشسته. در نی آجین جای خود بر ساحل متروک میسوزد اجاق او اوست مانده.اوست خسته. مانده زندانی به لبهایش بس فراوان حرفها اما با نوای نای خود در این شب تاریک پیوسته چون سراغ از هیچ زندانی نمی گیرند میزبان در خانه...

می گفت گل با بلبلی اینجا نمی لرزد دلی بر دشنهء منقار زن گلبانگ بی تاثیر را

لشگر خواب آورد بر دل و جانت شکست شب همه شب همدم ديده ی بيدار باش

تو همچو صبحی و من شمع خلوت سحرم تبسمی کن و جان بین که چون همی‌سپرم

اول آبي بود اين دل، آخر اما زرد شد آفتابي بود، ابري شد، سياه و سرد شد آفتابي بود ،ابري شد، ولي باران نداشت رعد و برقي زد ولي رگبار برگ زرد شد

بـر آستـان جـانـان گـــر سـر تـوان نهـــادن گـلبـانگ ِ سـربلـندی بـر آسمـــان تـوان زد

اگر نسیم امیدی نبود و شبنم شوقی گلی نداشت خزان دیده باغ طبع حزینم

درین سرای بی کسی اگر سری در آمدی هزار کاروان دل ز هر دری در آمدی ز بس که بال زد دلم به سینه در هوای تو اگر دهان گشودمی کبوتری در آمدی سماع سرد بی غمان خمار ما نمی برد به سان شعله کاشکی قلندری در آمدی خوشا هوای آن حریف و آه آتشین او که هر نفس ز سینه اش سمندری در آمدی یکی نبود ازین...

یـاد بـاد آنـکه سـر کــوی توأم منـزل بـود دیدۀ را روشنی از خاک درت حاصل بود

خونه مون عيدا پر مهمونه مي رن مهمونا از اونا فقط آشغالِ ميوه به جا مي مونه ! کجاست اون کيوي ؟ چي شد نارنگي ؟ کجا رفت اون موز ؟! خدا مي دونه ! جعبه خالي ِ شيريني هنوز گوشه ي طاقچه پيش گلدونه عطرش پيچيده تا آشپزخونه شيرينيش کجاست ؟ خدا مي دونه مي رن مهمونا از اونا فقط جعبه ي خالي به جا مي...

متشكر براي همه چيز تا روزي دگر بدرود .......شاد باشي و خدا نگهدارت

بوی باران، بوی ســبزه، بوی خاک * * شاخه‌های شسته، باران خورده، پاک :*: * آسمان آبی و ابر سپيد * * " . برگهای...

دست از طلب مدار که دارد طریق عشق از پافتادنی که به منزل برابرست گردی که خیزد از قدم رهروان عشق با سرمه‌ی سیاهی منزل برابرست

سنجاقکی که از صدای تو شکل می گیرد بر زمین تری می نشیند که شعرم از آن می روید، صدایم کن..

به آب عشق توان شست پک دست از جان چه عاشق است که دست از جهان نشست هنوز ز کار دیده و دل سایه بر مدار امید گلی اگرچه ازین اشک و خون نرست هنوز

هوا هواي بهار است و باده باده ناب به خنده خنده بنوشيم جرعه جرعه شراب در اين شراب ندانم چه ریختی؛ ای دوست كه خوش به جان هم افتاده‌اند آتش و آب فرشته‌روي من اي آفتاب صبح بهار مرا به جامي از اين آب آتشين درياب به جام هستي ما اي شراب عشق بجوش به بزم ساده ما اي چراغ ماه بتاب گل اميد من امشب...

مرحبا ای پيک مشتاقان بده پيغام دوست تا کنم جان از سر رغبت فدای نام دوست واله و شيداست دايم همچو بلبل در قفس طوطی طبعم ز عشق شکر و بادام دوست زلف او دام است و خالش دانه آن دام و من بر اميد دانه‌ای افتاده‌ام در دام دوست سر ز مستی برنگيرد تا به صبح روز حشر هر که...

ساروان رخت به دروازه مبر کان سر کو شاهراهيست که منزلگه دلدار من است