نتایح جستجو

باز امشب از خیال تو غوغاست در دلم آشوب عشق آن قد و بالاست در دلم خوابم شکست و مردم چشمم به خون نشست تا فتنه ی خیال تو برخاست در دلم خاموشی لبم نه ز بی دردی و رضاست از چشم من ببین که چو غوغاست در دلم

بر بوم زندگی من نقش خویش را شکل شکفتن باران کشیده ام ..

نمی‌دانستم که برای دوست‌داشتنِ دانایی باید رو به دعای آینه یا امیدِ آب آهسته از تشنگیِ این تُنگِ شکسته سخن گفت: فقط می‌دانم یک جای خیلی دور دریا داغدارِ مُرغانِ مهاجری‌ست که همین نزدیکی‌ها رو به امید آب و دعای آینه رفتند و دیگر باز نیامدند. ببین! دارم با شما از احتمالِ حادثه سخن می‌گویم! شما...

بُتی دارم که گردِ گل ز سنبل سایه بان دارد بهار عارضش خطـّی بخون ارغـوان دارد

با کاروان بگویید از راه کعبه برگرد ما یار را به مستی بیرون خانه دیدیم

وجودم بسته در زنجیر خونین تعلق هاست خروش موج با من می کند نجوا که هر کس دل به دریا زد رهایی یافت که هر کس دل به دریا زد رهایی یافت

شد رهزن سلامت زلف تو وين عجب نيست گر راه زن تو باشی صد کاروان توان زد

در کار گلاب و گل حکم ازلی اين بود کاين شاهد بازاری وان پرده نشين باشد

گر دهد دسـتم ، کـشم در دیده همـچون تـوتـیـا خاک راهی کان مُشرَّف گردد از اقدام دوست

هر که شد محرم دل در حرم يار بماند وان که اين کار ندانست در انکار بماند

از صدای سخن عشق نديدم خوشتر يادگاری که در اين گنبد دوار بماند

رفيق خيل خياليم و همنشين شکيب قرين آتش هجران و هم قران فراق

ما آزموده‌ايم در اين شهر بخت خويش بيرون کشيد بايد از اين ورطه رخت خويش

آرام باش عزيز من آرام باش حكايت درياست زندگى گاهى درخشش آفتاب، برق و بوى نمك، ترشح شادمانى گاهى هم فرو مى‏رويم، چشم‏هاى‏مان را مى‏بنديم، همه جا تاريكى است،

صلاح از ما چه می‌جویی که مستان را صلا گفتیم به دور نرگس مستت سلامت را دعا گفتیم

با تيشة خيال تراشيده ام تو را در هر بتی كه ساخته ام ديده ام تو را از آسمان به دامنم افتاده آفتاب؟ يا چون گل از بهشت خدا چيده ام تو را هر گل به رنگ و بوی خودش می دمد به باغ من از تمام گلها بوييده ام تو را رويای آشنای شب و روز عمر من! در خوابهای كودكی ام ديده ام تو را از هر نظر تو عين پسند دل منی...

مهر خوبان دل ودین از همه بی پروا برد رخ شطرنج نبرد آنچه رخ زیبا برد من به سرچشمه ء خورشید نه خود بردم راه ذره ای بودم ومهر تو مرا بالا برد

با تيشة خيال تراشيده ام تو را در هر بتی كه ساخته ام ديده ام تو را از آسمان به دامنم افتاده آفتاب؟ يا چون گل از بهشت خدا چيده ام تو را هر گل به رنگ و بوی خودش می دمد به باغ من از تمام گلها بوييده ام تو را رويای آشنای شب و روز عمر من! در خوابهای كودكی ام ديده ام تو را از هر نظر تو عين پسند دل منی...

زيباپرستیِ دل من بی دليل نيست زيرا به اين دليل پرستيده ام تو را با آنكه جز سكوت جوابم نمی دهی در هر سؤال از همه پرسيده ام تو را

خواب بودم من به خلوت ، خواب ِ خواب ! فارغ از افسون ِ آب ُ باد ُ خاك ُ آفتاب ! ماده ببري آمد ُ بر هر دو چشمم ليس زد ! من دويدم رو به صحرا ، تا بپرسم راز ِ خوابم را ... لاله يي از دور بانگ ِ هيس زد ! ايستادم چشم در چشم ِ سراب ... خاك با بهت نگاهم طرح ِ يك تنديس زد !