نتایح جستجو

چشم گریان مرا حال بگفتم به طبیب گفت یک بار ببوس آن دهن خندان را گفتم آیا که در این درد بخواهم مردن که محالست که حاصل کنم این درمان را

لنگر حلم تو ای كشتی توفیق كجاست كه در این بحر كرم غرق گناه آمده‌ایم

نیمــی از آفاقــم اما ، نیمه ی بـــی خاورانش سرزمین مرگم اینک، برکه هایش دیدگانم وین دل توفانی ام، دریای خون بی کرانش پیش رویم شهر را بر سر سیه چادر کشیده

تفاوتی نکند قدر پادشایی را که التفات کند کمترین گدایی را به جان دوست که دشمن بدین رضا ندهد که در به روی ببندند آشنایی را

غنچه خواب ؟ ایا می شکفیم ؟ آری ما غنچه یک خوابیم یک روزی بی جنبش برگ اینجا ؟ نی در دره مرگ تاریکی تنهایی نی خلوت زیبایی به تماشا چه کسی می اید چه کسی ما را می بوید ...

صبا پیکِ سحر با خود بیاور دلار و ارز ِ ما گشته شناور گرفتاری،همین، یکی دوتا نیست به ماشینم زده یک بنز خاور

مهندس متفکر گشته ناظر سراید شعر تر بهتر ز شاعر بیا پیران رقیبان را خبر کن که درس خود کنند از بر وَحاضر

من همان روز دل و صبر به یغما دادم که مقید شدم آن دلبر یغمایی را سرو بگذار که قدی و قیامی دارد گو ببین آمدن و رفتن رعنایی را شیخ اجل

فراموشم شد ای بانو سحرجان شده ویرایشی زیبا هم الآن ردیفِ آن شده نام خوش تو ببین آن را و یک بار دگر خوان

آن را که جای نیست همه شهر جای اوست درویش هر کجا که شب آید سرای اوست بی‌خانمان که هیچ ندارد بجز خدای او را گدا مگوی که سلطان گدای اوست

ز بخشش از خدا شکی ندارم ای سحر به غیر از قطره ی اشکی ندارم ای سحر

سحر محتاج یک واژه دعایم سیه رویم به وقت ربّنایم

گناهش در سحرگه با خدا گفت به چشمان تر و هم بی ریا گفت

نقاب آشنا بستند کز بیگانگان رستیم چو بازی ختم شد بیگانه دیدیم آشنایان را

سحر خواب از دو چشمانم ربوده گناهانم در در این عالم چه بوده

اشاره غزل خواجه با غزاله تست صبا به لطف بگو آن غزال رعنا را به یار ما نتوان یافت شهریارا عیب جز این قدر که فراموش می کند ما را

دانی از زندگی چه می‌خواهم من تو باشم.. تو.. پای تا سر تو زندگی گر هزار باره بود بار دیگر تو.. بار دیگر تو

دوش در صحرای خلوت گوی تنهایی زدم خیمه بر بالای منظوران بالایی زدم خرقه‌پوشان صوامع را دو تایی چاک شد چون من اندر کوی وحدت گوی تنهایی زدم

دیرگاهی است در این تنهایی رنگ خاموشی در طرح لب است. بانگی از دور مرا می خواند، لیک پاهایم در قیر شب است

تاب خوردم رشته وار اندر کف خیاط صنع پس گره بر خبط خود بینی و خود رایی زدم