نتایح جستجو

سحر بوسد گل مریم چه زیبا گل مریم در این عالم چه زیبا

یار زیبا گر هزارت وحشت از وی در دلست بامدادان روی او دیدن صباح مقبلست

اگر پیران رود مانا جوانها سحر بیدار اینجا یادمانها

در صورت و معنی که تو داری چه توان گفت حسن تو ز تحسین تو بستست زبان را

سحر آرامش و صبر وقرار است سحرگاهان صفای کردگار است

تا مست نباشی نبری بار غم یار آری شتر مست کشد بار گران را

سحر با ما غزل زیبا سراید سحرها چون فرشته از در آید

یا رب دلی که در وی پروای خود نگنجد دست محبت آن جا خرگاه عشق چون زد غلغل فکند روحم در گلشن ملایک هر گه که سنگ آهی بر طاق آبگون زد

ز دالان بهشت آید فرشته سراید شعر زیبا رشته رشته

درخت میوه مقصود از آن بلندترست که دست قدرت کوتاه ما بر او یازد مسلمش نبود عشق یار آتشروی مگر کسی که چو پروانه سوزد و سازد

همّت بسطامی اشعار وحید آسان نمود ورنه ایشان کی زِ خود شعری چنان اذعان نمود تا فروغی می سراید شعرِ تَر، پیران خموش گرچه اسماعیلی آنرا بهر ما عنوان نمود در شب قدر از شما پیران تقاضا می کند آفرین بر هرکه او را یک دعا مهمان نمود

تو خود به جوشن و برگستوان نه محتاجی که روز معرکه بر خود زره کنی مو را دیار هند و اقالیم ترک بسپارند چو چشم ترک تو بینند و زلف هندو را

دوش ای پسر می خورده‌ای چشمت گواهی می‌دهد باری حریفی جو که او مستور دارد راز را

زِ خود باید بگویم بیتی از نامِ وحید که اسماعیلی از نامم سراید شعر خود

اگر تار دل و مضراب سوز جادوان داری به سازی پنجه کن جانا که سیمش جاودان خواند

تو چون نسیم گذرکن به عاشقان و ببین که همچو برگ خزانت چه جان نثارانند

تشریف داد و رفت ندانم ز بیخودی کاین دوست بود در نظرم یا خیال دوست

اگر ساز شکسته دارد آهنگ بزن معمار که پیران گشته دلتنگ

تخت سلطان هنر بر افق چشم و دل است خسرو خاوری این خیمه و خرگاهش نیست

سحر دیدم که بابک شعر می گفت دویتی با ربایی مهر می گفت:gol: