نتایح جستجو

ما اين را از گذشته به ارث مي بريم و امروز چهره ي شيلي بزرگ شده است پس از پشت سر نهادن آن همه رنج به تو نيازمندم، برادر جوان، خواهر جوان ! به آن چه مي گويم گوش فرا دار : نفرت غير انساني را باور ندارم باور ندارم كه انسان دشمني كند، من برآنم كه با دستان تو و من با دشمن، روياروي توانيم شد و در برابر...

از مجموعه شعر دلتنگی ها از مجموعه شعر دلتنگی ها با كاروان من تحرك متروك صحرا مجال صحبت بود و كاروان كه فرصت اندیشه را از صحنه ی نمكزار بر می گرفت پیمانه های سرخ عطش را با خواب باستانی كاریز پر می كرد ما از میان استراحت شرقی می رفتیم پستان های بی شیر مادران با دكمه هایی از...

به یاد یدالله رویایی:gol: در چترهای بسته جاری ست خمیازه های سیل ، در ترك خاك رس تا انتهای خشك وریدش یاد عزیز ابر را خون می دواند و رویش طناب از غضب مار و برق شیشه در گذر سوسمار

از موج تا اوج از موج تا اوج پرنده ای که صدایی به صافی شب داشت شب صدا را در بیشه ها رها می کرد مرا ز روزنه ی برگ ها صدا می کرد پلی گشوده شد از لابلای چند درخت به پیشواز قدم های سست من آمد مرا به راز روان بودن آشنا میکرد چراغ را به سرانگشت شاخه ای بستم رهنه تر شدم از ماهی طلایی ماه که در دهانه...

از آسمان تا ریسمان از آسمان تا ریسمان درخت معجزه خشکیده ست و کیمیای زمان ، آتش نبوت را بدل به خون و طلا کرده ست و رنگ خون و طلا ، بوی کشتزاران را زیاد بدبده های ترانه خوان برده ست و آفتاب ، مسیحای روشنایی نیست و ابرها همه آبستن زمستانند و جوی ها همه در سیر بی تفاوت خویش به رودخانه ی بی...

آهوانه آهوانه آی تبار مردمی من از نسل آهوان گرسنه ست ؟ نسلی که اندرون تهیاز طعام را با چشم سیر پاسخ می گوید وین وصلت گرسنگی و سیری در دیده ی گرسنه دلان ، آهوست در چشم سیر آهو ، زیبایی

نادر نادرپور، (۱۶ خرداد ۱۳۰۸ در تهران، ۲۹ بهمن ۱۳۷۸ در لس‌آنجلس) یک شاعر معاصر ایرانی بود. نادرپور به زبان فرانسه آشنایی کامل داشت و شعرها و مقاله‌هایی را به زبان فارسی ترجمه کرد. او فرزند «تقی میرزا» از نوادگان رضاقلی میرزا، فرزند ارشد نادرشاه افشار بود. نادرپور پس از به پایان رساندن دورهٔ...

نیما شیرین می گه:gol: عمری به كدورت و الم رفت تا باقی عمر چون سپارم نه بخت بد مراست سامان و ای شب ،‌نه توراست هیچ پایان

نمک بر زخم می زند حتی اگر دوست باشد. وقتی نداند که کِی و کُجا و چه حرفی را باید بزند.

آغاز شکفتن آغاز شکفتن مرا گفت این سخن فرزانه پیری بزرگی عارفی روشن ضمیری چرا گویی دریغا از جوانی چرا از کار پیری بدگمانی که پیری باغ صد رنگ کمال است زمان کام و دوران وصال است خوشا آنان که تا پیری رسیدند به راه دوست منزل ها بریدند ره پیموده شادی آفرین است تو خود در منزلی شادی در این است جوانان...

آتش و خاکستر آتش و خاکستر زمان در کار من افسونگری کرد نپنداری که با من یاوری کرد در اول آتشم زد از جدایی در آخر موی من خاکستری کرد

غم پریدن غم پریدن شکوفه زار شود باغ از چمیدن تو که گل ز شاخه برآید به شوق دیدن تو تر از نسیم بهار دانی چیست ؟ میان باغ و چمت حالت چمیدن تو گل از درخت بچین با لب شکوفه نشان که غنچه باز شود در هوای چیدن تو به برگ گل چو نسیمی وزد به یاد آید نگین گونه به هنگام لب گزیدن تو امید کام به من داد لحظه ی...

از مجموعه شعر دلتنگی ها از مجموعه شعر دلتنگی ها در چتر های بسته ، باران است خشكی بخارهای معلق را به خود نمی پذیرد و در مؤسسات تحقیق اشباح حیرت باران سنج ها را اندازه می گیرند در چترهای بسته اینك كدام بام غربال می شود ؟ اینك كدام میدان تاریخ را میان قفس برده ست ؟ نامردهای...

شب ، در گریز اسب سیاه یك صف درخت باقی می ماند در چهار كهكشان نعل یك صف درخت بی شیهه می گذشت رگ بریده ، دهان باز كرده و ریخت افق دراز دراز دراز لخته لخته ،‌ دراز مذاب زنی در اصطكاك تاریكی به شكل تازه ای از شب رسید ستاره ای رسیده ، در ته خود چكه كرد صدایی ، از سرعت پرسید كجا...

زندگی سهراب به روایت سهراب زندگی سهراب به روایت سهراب شهریور ماه همان سال، استعفا از اداره فرهنگ كاشان. مهرماه، به همراه خانواده جهت تحصیل در دانشكده هنرهای زیبا در رشته نقاشی به تهران میاید. در خلال این سالها، سهراب بارها به دیدار نمیا یوشیج میرفت. در سال 1330 مجموعه شعر "مرگ رنگ" منتشر...

زندگی سهراب به روایت سهراب زندگی سهراب به روایت سهراب سهراب سپهری نقاش و شاعر، 15 مهرماه سال 1307 در كاشان متولد شد. خود سهراب میگوید : ... مادرم میداند كه من روز چهاردهم مهر به دنیا آمده ام. درست سر ساعت 12. مادرم صدای اذان را میشندیده است... (هنوز در سفرم - صفحه 9) پدر سهراب، اسدالله سپهری،...

نابینایم،ناشنوایم،از همه ی حس ها تهی هستم وقتی دنیای مهربانی را به سوی می فرستی و من باز می گویم :کِی نوبت می شود؟! و هر دقیقه ، نه! هر ثانیه نوبت من بود. فقط من حواسم را جای دیگر جا گذاشته بودم.

شهر من هم دوزخ دارد هم برزخ هم بهشت. نفس کشیدن در هر کدام مرام و مسلک خود رو داره. گاه می گیرد،گاه به شماره می افتد،گاه راحت به جان می رسد. شهرم را با بالا و پایین شدن نفس هایم حس می کنم.

شاملو: یك دم درین ظلام درخشید و جست و رفت نازلی سخن نگفت نازلی بنفشه بود: گل داد و مژده داد: زمستان شكست! و رفت...

باز گونه ام ارغوانی شده از بوسه ی گلبرگ نیلوفری که در آستانه ی در خانه آویختی. همان تازه کرده حالم را. لبخندت برایم دلنشین تر شده.