نتایح جستجو

بعزم تو به سحر استخاره کنم بهار توبه شکن میرسد چه چاره کنم سخن درست بگویم نمی توانم دید که می خورند حریفان و من نظاره کنم

تو نیکی می کن و در دجله انداز که ایزد در بیابانت دهد باز

دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند ون در ان ظلمت شب اب حیاتم دادند

دیده بدبین بپوشان ای کریم عیب پوش زین دلیرها که من در کنج خلوت میکنم

من ازدست غمت مشکل برم جان ولی دل را تو اسان بردی از من

شرابی تلخ می خواهم که مرد افکن بود زورش که تا یک دم بیاسایم ز دنیا و زر و زورش

دوش دیدم که ملائک در میخانه زدند گل آدم بسرشتند و به پیمانه زدند

دلا تا کی در این کاخ مجازی کنی مانند طفلان خاک بازی

من نگویم که کنون با که نشین وچه بنوش که تو خود دانی اگر زیرک و عاقل باشی

نی قصه ان شمع چو گل بتوان گفت نی حال دل سوخته دل بتوان گفت غم در دل تنگ من از انست که نیست یک دوست که با او غم دل بتوان گفت

من انم به مستی بگردم هلاک به ائین مستان بریدم بخاک

یکی از بزرگان اهل تمیز حکایت کند زابن عبدالعزیز

یار اگر ننشست با ما نیست جای اعتراضی پادشاهی کامران بود از گدائی عار داشت در نمیگیرد نیاز و ناز ما باحسن دوست حرم ان کز نازنینان بخت برخورد ار داشت

چو گل هر دم ببویت جامه در تن کنم چاک از گریبان تا ابد من تنت را دید گل کوئی در باغ چو مستان جامه را بدرید برتن

این چه رسمیست که من بی مه و مه من در حسرت من این چه رازیست در دل من و دل من در غربت من از این رسم و وزاین رازش چه نالانست دل من خوشا روزی که مه من در بر من شود صحبت من

سرم چون گوی در میدان بگرده دلم از عهد و پیمان برنگرده اگر دوران به نا اهلان بماند نشینم تا که این دوران بگرده

روزگاریست که سودای بتان دین منست غم این کار نشاط دل غمگین منست دیدن روی تو دیده جان بین باید دین کجا مرتبه چشم جهان بین منست

المنته لله که در میکده بازست زان رو که مرابرد را و روی نیاز ست

الا یا ایها الساقی ادر کاسا وناولها که عشق اسان نمود اول ولی افتاد مشکلها

من انم به مستی بگردم هلاک به ائین مستان بریدم بخاک